12 อ้อนรักคุณหมอ

ระหว่างที่เจณิสากำลังก้มหน้าก้มตาเตรียมผ้าเช็ดตัวและอ่างน้ำอุ่นในห้องนอน เฟลิกซ์ก็เข้ามาโอบกอดเธออีกครั้งจากทางด้านหลังแบบไม่ขออนุญาต เขาทำทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องปกติของคนสองคนที่มีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง สัมผัสอุ่นร้อนของหน้าอกแกร่ง แนบชิดแผ่นหลังเนียนของเธออย่างแนบแน่น มันทำให้ใบหน้าของเธอเริ่มเห่อร้อนและลมหายใจติดขัด

คุณหมอสาวพยายามจะขยับตัวออกห่างจากระยะสัมผัสที่รัดแน่น แต่ก็ไม่เป็นผล เธอถูกตรึงไว้ด้วยอ้อมแขนที่แข็งแกร่งและถูกพันธนาการด้วยความห่วงใย จะทำรุนแรงกับเขาก็กลัวบาดแผลของเขาจะอักเสบหรือฉีกขาดขึ้นมา

“อยากให้เช็ดตัวให้....ก็ปล่อยสิคะ” เธออ้อนวอนอย่างเหลืออด น้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความวาบหวามที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง

เฟลิกซ์คลายอ้อมแขนออกช้า ๆ ด้วยความเสียดาย แต่ดวงตาคมกริบยังไม่ละไปจากใบหน้าสวย ๆ ของเธอ เขาจ้องมองราวกับจะกลืนกินทุกรายละเอียด

“คืนนี้ผมขอนอนกับคุณได้มั้ย” เขาปิดท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนทำให้เจณิสารู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว เธอรู้ว่าคำพูดของเขามันมีความหมายมากกว่าคำหยอกล้อใดๆ

เจณิสาเม้มปากแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน และความรู้สึกผิดที่เริ่มกัดกินใจ เธอไม่น่าพลาดไปใช้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นเลยให้ตายสิ! ตอนนี้เธอได้พาตัวเองเข้ามาอยู่ในเกมที่เธอไม่มีทางชนะ

“ก็ได้ แต่คุณห้ามทำอะไรฉันเด็ดขาด” เจณิสารีบบอกพร้อม ๆ กับการตั้งกฎเหล็กขึ้นมา ซึ่งเธอเองก็ไม่มั่นใจว่าจะใช้ได้ผล ก่อนจะถอนหายใจยาว และพยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอคงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว การยอมให้เขาอยู่ใกล้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เขาสงบ

คุณหมอสาวหยิบผ้าขนหนูสะอาดผืนนุ่มและกะละมังใบเล็กใส่น้ำอุ่นออกมาวางข้างโซฟาภายในห้องนอน เฟลิกซ์ที่เดินตามออกมาก็รีบไปนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย ท่าทางของเขาบ่งบอกถึงความพึงพอใจอย่างที่สุด

เจณิสาบิดผ้าขนหนูจนหมาด ๆ แล้วเริ่มเช็ดทำความสะอาดตั้งแต่หัวไหล่ลงมาจนถึงลำตัว เธอต้องทำงานอย่างระมัดระวังที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงบาดแผลที่พันผ้าก๊อซไว้ เธอรู้ความใกล้ชิดเช่นนี้เป็นสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่ากระสุนปืนใด ๆ

ขณะที่เจณิสากำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่บนโซฟาภายในห้องนอนท่ามกลางความเงียบ เฟลิกซ์ก็เอ่ยคำถามเพื่อทำลายความเงียบนั้น

“เจนนี่!!! ผมอยากถามอะไรคุณบางอย่าง...จะได้มั้ย” เฟลิกซ์มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ดวงตาคมกริบของมาเฟียหนุ่มไม่ได้มองเพียงแค่ผิวเผิน แต่มองทะลุเข้าไปถึงร่องรอยความปวดร้าวที่เธอเพิ่งได้รับมา

“คุณจะถามอะไรฉันเหรอคะ” เจณิสาเสียงอ่อนลง พยายามปรับผ้าเช็ดตัวในมือให้เรียบร้อยเพื่อกลบเกลื่อนความประหม่า

“เรื่องแฟนคุณน่ะ” เฟลิกซ์ตัดสินใจทำลายมันด้วยคำถามที่ตรงไปตรงมา

“ผมอยากรู้ว่าคุณจะเอายังไงต่อไป” คำถามนั้นทำให้เจณิสาสะอึก มันเป็นคำถามที่เธอก็ยังไม่รู้คำตอบ การมาของเฟลิกซ์ทำให้ชีวิตของเธอพลิกผันจนลืมไปเลยว่า ความสัมพันธ์เดิม ๆ ของเธอมันพังทลายลงไปแล้ว

เฟลิกซ์เอนตัวเข้าหาเธอเล็กน้อย เขาไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายเธอ แต่ต้องการความว่างเปล่าในหัวใจของเธอด้วย แววตาของเขามีความห่วงใยเจืออยู่กับความหวัง เขาต้องการคำตอบที่ชัดเจน คำตอบที่จะเปิดประตูให้เขาได้ก้าวเข้าไปในชีวิตของเธอ

“เสร็จแล้ว” เจณิสาบอกเสียงอ่อน เธอรีบวางผ้าเช็ดตัวลง พยายามถอยห่างจากความใกล้ชิดที่อันตรายนี้

“ขอบคุณครับ” เฟลิกซ์ตอบรับด้วยรอยยิ้มที่พอใจ สายตาของเขาจับจ้องเธอราวกับรอคอยรางวัลใหญ่

“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ เชิญคุณพักผ่อนตามสบายบนโซฟานี้เท่านั้น” เจณิสาตัดสินใจยอมแพ้เรื่องที่เฟลิกซ์ขอนอนในห้อง แต่เธอจำเป็นต้องรักษาระยะห่างเอาไว้

มาเฟียหนุ่มไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอบอกเลยแม้แต่น้อย เขายื่นมือมาแตะปลายคางของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสของเขาทำให้ร่างกายรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ

“แต่ผมว่า....โซฟาของคุณมันแข็งไปนะ สำหรับคนไข้ที่เพิ่งผ่านการผ่าตัดมาอย่างผม ถ้านอนไปแล้วแผลเกิดฉีกขาดขึ้นมาคุณจะว่ายังไง....หืม์!!!” เขาใช้ข้ออ้างทางการแพทย์ได้อย่างแนบเนียน พร้อมกับการจู่โจมที่ยากจะต้านทาน ยังไงเสียคืนนี้เธอก็คงไม่มีวันต่อรองกับเขาได้ชนะแน่ ๆ

“ให้ผมพักที่เตียงเถอะน่า รับรอง... ผมจะอยู่นิ่ง ๆ ทำตามที่คุณบอกทุกอย่างเลย” เฟลิกซ์อ้อนวอน เจณิสาสบตากับเขาอย่างจริงจัง

“ก็ได้!!!...แต่คุณจำเอาไว้เลยนะ” เธอตอบเสียงเบา และยอมจำนนต่อข้อเรียกร้องสุดท้ายของเขา

“ถ้าคุณปล้ำฉัน แล้วเกิดบาดแผลฉีกขาดขึ้นมา”

“ฉันจะรถพยาบาลให้มารับคุณ!!!” คำขู่ของเธอไม่ได้มีเป้าหมายแค่เฟลิกซ์เท่านั้น แต่เพื่อเตือนสติของตัวเองด้วย

“ผมจะไม่ฝืนใจคุณเด็ดขาด…เจนนี่!!” สิ้นเสียงเขาก็รีบโอบกอดเธอทันที ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ร่างกายที่เปลือยเปล่าท่อนบนของเขาแนบชิดเข้ากับชุดราตรีของเธออย่างแนบแน่นอีกครั้ง เธอนับไม่ถูกเลยว่า...ตั้งแต่กลับมาถึงคอนโด เขากอดเธอไปแล้วกี่ครั้ง คำสัญญาที่อันตรายของมาเฟียหนุ่ม มันหมายถึงหากเธอยินยอม นั่นก็แปลว่าเธอได้เดินเข้าสู่กับดักของเขาด้วยความสมัครใจ

“ค่ะ” เจณิสาตอบรับในลำคออย่างแผ่วเบา ยอมรับชะตากรรมที่เธอเป็นคนเลือก

“ขอบคุณนะครับ... เจนนี่”

สิ้นเสียง ริมฝีปากหยักก็ประทับลงมาอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเปลี่ยนเป็น ความเร่าร้อนที่เผาผลาญทุกอย่างจนมอดไหม้ จุมพิตของเฟลิกซ์ไม่ได้มีไว้เพื่อการปลอบโยน แต่มันคือการ จุดไฟเผาผลาญเหตุผลทั้งหมดที่เธอเคยมี สองมือหนาโอบรัดเอวเธอเอาไว้แน่น พร้อมดึงร่างของเธอให้แนบชิดติดกับความร้อนของร่างกายเขา

ความคับแค้นใจที่เธอมีต่อคนรักเก่าถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาที่ไม่เคยรู้จัก ความเร่งรีบของเธอในตอนต้นถูกกลืนหายด้วยจังหวะที่เชื่องช้าแต่เร่าร้อนของมาเฟียหนุ่ม

เมื่อเฟลิกซ์ผละออกห่าง ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยอารมณ์พิศวาสของเธอ ใบหน้าของเจณิสาแดงก่ำ ลมหายใจของเธอหอบถี่อย่างน่าอับอาย

“ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ” เจณิสารีบบอก เพื่อหนีจากความรัญจวนนี้ เธอต้องหนีนอนแช่น้ำอุ่น ๆ เพื่อเรียกสติที่กำลังเตลิดกลับคืนมา

หลังจากนั้นประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมง เสียงน้ำในห้องน้ำก็เงียบลง เฟลิกซ์ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ก็จำต้องกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นเจณิสาปรากฏตัวที่ประตูห้องน้ำ ในชุดนอนที่ไม่ได้นอนจริง ๆ

ชุดนอนนั้นเป็น ผ้าซาตินสีครีมอ่อนบางเบา ตัดกับลายลูกไม้สีเดียวกัน คล้ายกับชุดราตรีที่เธอใส่มาก่อนหน้านี้ แต่ชุดนี้กลับเปิดเผยผิวได้มากกว่าเดิม ทำให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าของเรือนร่างที่ชัดเจนยิ่งขึ้น มันคืออาภรณ์ที่ปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบของเขาได้ในทันที แผลที่ถูกเย็บใหม่พลันรู้สึกตึงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ทำไมคุณยังไม่หลับอีกค่ะ” เจณิสาถามเสียงเครียด เธออุตส่าห์นอนแช่น้ำอุ่นในห้องน้ำนาน ๆ เผื่อว่าเขาจะเผลอหลับไปก่อน แต่แผนก็ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง

“ผมนอนไม่หลับ” เขาตอบจริงจัง เฟลิกซ์จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ เขาเองก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะตั้งใจยั่วยวนเขาแต่อย่างใด แต่สำหรับเจณิสาแล้ว เธอไม่มีทางเลือกจริง ๆ ชุดนอนผ้าซาตินบางเบานี้คือชุดที่เธอใส่เป็นประจำ และมันก็ทำให้เธอหลับสบาย ใครจะคิดล่ะ ว่าเหตุการณ์บ้าบิ่นเช่นนี้มันจะเกิดขึ้น!

“ชุดคุณนี่มันช่างทำร้ายจิตใจของผมเหลือเกินครับ คุณหมอ!!!” เขาอดแซวเธอไม่ได้ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวามไหวที่ยากจะปกปิด

“ห้ามมองชุดของฉัน คุณหันไปเลย” เธอบังคับ

“อะไรกัน แล้วผมจะคุยกับคุณยังไง” เฟลิกซ์ถามอย่างขบขัน

“ไม่รู้!!...แต่คุณห้ามมอง แล้วก็หลับซะ”

“เฮ่ย!!!...นี่มันบังคับกันชัด ๆ” เขาบ่นอุบ แต่ก็ยอมหันหน้าไปทางอื่น

เจณิสาถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอเดินไปหยิบเสื้อยืดสีเข้มพร้อมกางเกงขาสั้นตัวใหญ่มาให้เขา

มันเป็นชุดที่แฟนเก่าของเธอลืมทิ้งเอาไว้ เธอหยิบยื่นให้เฟลิกซ์ด้วยความรู้สึกที่ไม่ยินดียินร้ายเพราะไม่มีอารมณ์ผูกพันหลงเหลืออยู่

“ฉันมีเสื้อกับกางเกงมาให้ยืมใส่ แต่เป็นของแฟนนะ เค้าลืมทิ้งไว้... หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ”

เฟลิกซ์มองชุดในมือเธออย่างเฉยชา สายตาของเขาบ่งบอกว่าไม่ชอบใจอย่างชัดเจน

“ผมไม่ใส่ได้มั้ย” เขาต่อรอง

“คุณจะนอนเปลือยแบบนี้ไม่ได้นะ แล้วดูซิ!!! ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว!!!!” เจณิสาต่อว่าอย่างเหลืออด ถึงเธอจะยอมให้เขาขึ้นมานอนบนเตียง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้เขานอนแบบเปลือยเปล่าเช่นนี้

“ใส่เถอะค่ะ มันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันซักแล้ว” เธอแทบจะยัดเสื้อผ้าใส่มือเขาด้วยความรีบร้อน