ตอนที่ 3 การช่วยเหลือที่ไม่คาดคิด

ตอนที่ 3

การช่วยเหลือที่ไม่คาดคิด

เพชรพันปีถอนหายใจเมื่อมาหน้าโรงพยาบาล ถึงจะไม่ชอบหน้าลูกชายเจ้าของสถานที่แห่งนี้ แต่ด้วยหน้าที่และเงินทำให้ต้องมาส่งปิ่นโตอย่างเสียมิได้

หญิงสาวเดินกลับมาที่ลานจอดรถเมื่อส่งของเรียบร้อยแล้ว ขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถ จู่ๆ กระเป๋าสะพายบนไหล่ก็ถูกกระชากอย่างแรง

“เฮ้ย” หญิงสาวตะโกนดังลั่นมือดึงสายกระเป๋าไว้และย่อตัวลงเล็กน้อย เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่หวังจะเอากระเป๋าไปเสียหลักล้มลง

แต่พอลุกขึ้นได้เขาก็ตรงเข้ามาหมายจะทำร้าย การยื้อแย่งกระเป๋าเกิดขึ้นอีกครั้ง เพชรพันปีพลาดถูกผลักให้ล้มลงไปกองที่พื้นแต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยกระเป๋า

“โธ่โว้ย อีป้านี่เหนียวจริงๆ” โจรวัยรุ่นตวาดเสียงลั่นเมื่อมันไม่ง่ายแบบที่คิดไว้

“อย่าหวังเลยจะมาเอาของฉันไปง่ายๆ ไอ้ลูกหมา และฉันไม่ใช่ป้าแก” เพชรพันปีตวาดกลับไปอย่างไม่กลัว

โจรหนุ่มทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาแต่ก่อนจะถึงตัวเธอ มีใครคนหนึ่งยื่นมือเข้ามาช่วยและชกเขาล้มลง เหตุการณ์เริ่มชุลมุนเมื่อโจรพยายามจะหนีและชายหญิงอีกสองคนพยายามจะจับ ในที่สุดโจรก็ถูกจับได้เพราะมียามของโรงพยาบาลเข้ามาช่วยอีกสามคน

เหตุการณ์วุ่นวายจบลงที่โจรถูกยามจับมัดไว้กับเก้าอี้ เพชรพันปีตรงเข้ามาดูหน้าคนที่จะมาฉกกระเป๋าด้วยความเจ็บใจ หญิงสาวดีดจมูกและหูของโจรร้ายสลับกันไปมาร่วมสามสิบครั้งเพราะหมั่นไส้ และทำท่าจะเข้าไปทำร้ายด้วยวิธีอื่นต่อแต่ถูกคนที่ช่วยเธอดึงเอาไว้เสียก่อน

“พอแล้วคุณ อย่าซ่าให้มันมากนักเลย” ธามห้ามเมื่อเห็นว่าเพชรพันปียังไม่เลิก

“ก็มันเจ็บใจ” หญิงสาวยังไม่หายแค้น

นักแสดงหนุ่มถอนหายใจดังๆ เขาสั่งให้โทรแจ้งความกับตำรวจท้องที่ และยืนกันไม่ให้เพชรพันปีทำร้ายผู้ต้องหาไปในเวลาเดียวกัน

“พอแล้วคุณ คุณจะบ้าหรือไง ไปดีดจมูกดีดหูมันอยู่ได้ แดงช้ำหมดแล้วเห็นไหม”

“ไม่ให้ดีดจมูกไม่ให้ดีดหู งั้นดีดปากก็ได้”

“โอ๊ย อีป้านี่บ้าไปแล้ว” โจรร้องด้วยความเจ็บ

“แกเรียกใครป้าไอ้เด็กเวร ถูกจับแล้วยังปากดีอีกนะแก มีมือมีเท้าครบไม่ได้พิกลพิการแต่ดันเป็นโจร คนที่มีไม่ครบเขายังใฝ่ดีทำงานสุจริต แต่แกมีครบทุกอย่าง กลับทำตัวบัดซบแบบนี้มันต้องโดน” เพชรพันปีดีดไปทั้งหน้าของโจรวัยรุ่นอย่างเมามันส์

“โอ๊ย อีป้ามหาโหด” โจรวัยรุ่นโวยวายเสียงดัง

“พอแล้ว เลิกบ้าได้แล้วคุณ” ธามถอนหายใจและดึงแขนหญิงสาวให้เดินออกจากตรงนั้น

“ฉันไม่ได้บ้า บอกแล้วไงว่ามันเจ็บใจ”

“ปล่อยให้ตำรวจจัดการ เดี๋ยวคุณต้องไปให้ปากคำด้วย”

“ขอบใจนะที่ช่วย” ท่าทีของเพชรพันปีสงบลง ถึงแม้จะไม่ชอบหน้าธามสักเท่าไรแต่อย่างน้อยวันนี้ ถ้าไม่ได้เขาก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง หญิงสาวกล่าวคำขอบคุณจากใจให้

“นึกว่าจะไม่ขอบใจ” ธามอมยิ้มเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้ยินคำขอบคุณจากปาก

“ถึงฉันจะไม่ชอบหน้าคุณ แต่วันนี้คุณช่วยฉัน และฉันก็มีสำนึกพอที่จะขอบคุณ”

“แม้น้ำเสียงจะไม่น่าฟัง แต่ก็เอาเถอะ ไม่เป็นไร”

“ว่าแต่ทำไมถึงช่วยฉัน แล้วมาช่วยทันได้ไง” หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ

“ผมมาประชุมผู้ถือหุ้นที่นี่ บังเอิญผ่านมาพอดี ถึงแม้จะไม่ได้อยากช่วยคนบ้า แต่เรื่องมันเกิดในที่ของผม ดังนั้นผมก็ต้องช่วย”

“คุณว่าใครบ้า” เพชรพันปีมองตาขวาง

“คุณไง คนดีๆ ที่ไหนจะไปหาเรื่องกับโจร” ชายหนุ่มพูดไปหัวเราะไป เมื่อครู่เขาเห็นท่าทีสู้ตายของเธอแล้วยอมใจเลย ยิ่งวิธีเอาคืนด้วยแล้วเชื่อว่าโลกนี้คงมีเพชรพันปีคนเดียวที่ทำแบบนี้ได้

“คุณจะให้ฉันยอมได้ไง เด็กบ้านี้จะมาเอาเงินที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงไปเฉยๆ เรื่องอะไรฉันจะให้”

“แต่คุณก็รู้ว่าสู้ไม่ได้”

“แต่ฉันก็ไม่มีวันยอมให้หมอนั่นทำร้ายฝ่ายเดียวแน่” ท่าทีฮึดฮัดของเพชรพันปีทำให้ธามยอมแพ้

“ผมไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว เดี๋ยวไปโรงพักด้วยกันเลย ให้ตายสิ เจอคุณทีไรทำไมมีแต่เรื่องนะ” นักแสดงหนุ่มบ่นอีกครั้ง

“คิดว่าฉันอยากจะเจอคุณหรือไง” เพชรพันปีย้อนเขากลับไปบ้าง คราวนี้ธามได้แต่แอบถอนหายใจเบาๆ

“แสบตัวแม่เลยนะ ยัยคนนี้” เขาแอบบ่นก่อนจะเดินตามไปเงียบๆ ไม่ตอบโต้อะไรอีก

ธามถอนหายใจกับเรื่องปวดหัวของผู้หญิงตรงหน้า ความสัมพันธ์ของเขากับพริมานั้นตอนคบกันทั้งคู่มีข้อตกลงว่าจะไม่มีการผูกมัด แต่เมื่อนานวันเข้านางเอกสาวก็ไม่ยอมทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้แต่แรก

ระยะหลังพริมาพยายามแสดงความเป็นเจ้าของ หาเรื่องผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา ไม่เว้นแม้แต่เด็กเสิร์ฟน้ำในกองถ่าย แถมยังพยายามให้ข่าวว่ากำลังจะลงเอยกันอีก สร้างความอึดอัดให้ธามเป็นอย่างมาก

“ธามคะ เราไม่ควรสนใจสัญญาบ้าๆ นั่นอีก” พริมานางเอกสาวชื่อดังของวงการพูดเสียงเครือ

เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์จบลงแบบนี้ จริงอยู่ที่ข้อตกลงครั้งแรกเกิดเพราะความรักสนุกของตัวเธอเองที่ไม่ต้องการผูกมัด และเมื่อเวลาผ่านไปพริมาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่อยากจบ

“ผมคิดว่าเราคุยกันเรียบร้อยแล้วนะ” ธามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แต่...”

“จบก็คือจบ ผมอยากให้ทุกอย่างมันง่ายเหมือนที่เราคุยกันทีแรก”

“ธาม คุณใจร้าย” พริมาตัดพ้อเสียงเครือ

“ผมไม่ได้ใจร้าย แต่เป็นคุณเองที่ไม่ยอมจบ”

“ถ้าคุณไม่ยอมทำตามที่ฉันขอร้อง ฉันจะปล่อยภาพที่เราไปไหนมาไหนด้วยกัน ภาพที่เราแนบชิดกันมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งนะ” นางเอกสาวคนสวยงัดไม้ตายออกมาขู่

“แล้วแต่ ผมไม่สนอยู่แล้ว” นักแสดงหนุ่มยักไหล่เบาๆ อย่างไม่สนใจ เรื่องเสียหายในวงการธามชินเสียแล้ว

“คุณอย่าท้าทายฉันนะ” พริมาเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“ผมไม่เคยท้าทายใคร และไม่สนใจด้วยว่าคุณจะแฉอะไร มันไม่ใช่เรื่องที่สำคัญสำหรับผม ชื่อเสียงของผมมันไม่ดีอยู่แล้ว แต่ชื่อเสียงของคุณมันคนละเรื่อง” พูดจบธามก็ลุกขึ้นเดินจากไป โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมองด้วยสายตาโกรธแค้นเช่นไร

นายแพทย์ธรมองหน้าลูกชายสลับกับอ่านข่าวที่อยู่ในหนังสือพิมพ์หน้าบันเทิงแทบทุกฉบับแล้วถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วหลังจากหายไปพักใหญ่

และดูเหมือนว่าครั้งนี้ลูกชายของเขาถูกกลุ่มแฟนคลับของคู่กรณีถล่มโจมตีในโซเชียลมากกว่าทุกครั้ง เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นนางเอกคนดังที่มีภาพลักษณ์เรียบร้อยสดใสและอ่อนต่อโลก ส่วนธามนั้นภาพลักษณ์ตัวร้ายมันติดตัวไปเสียแล้ว

“ธาม ข่าวมันแรงมากนะ ไม่คิดจะแก้ข่าวเหรอ มีคนหาว่าลูกเป็นจิ้งจอกสังคมด้วย” นายแพทย์วัยกลางคนถามด้วยความกังวล

“ไม่ครับ เดี๋ยวมันก็จะเหมือนที่ผ่านมา” ธามตอบแบบไม่สนใจ

“ท่าทางเธอจะเสียใจมากถึงได้พยายามให้ข่าวแบบนั้น บางทีถ้าลูกยอมกลับไปคบหากันแบบเดิม อาจจะทำให้ข่าวพวกนี้มันจบลงได้” คุณหมอให้แนะนำ

“เราตกลงกันแล้วครับ และพริมาไม่ยอมทำตามข้อตกลง”

“ธาม พ่อคิดว่าลูกไม่ควรจะทำแบบนี้อีกต่อไป ความสัมพันธ์แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ”

“เมื่อก่อนผมก็คิดแบบพ่อ แต่พอผ่านเรื่องบางเรื่อง มันทำให้ผมรู้ว่าเราไม่ควรจริงจังกับใครให้มากนัก เราไม่ควรรักใครมากไปกว่าตัวเอง” แววตาของธามกระด้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ธาม” นายแพทย์ธรมองลูกชายด้วยความอ่อนใจ

“ผมไม่ใช่คนใจดีแบบพ่อ และต่อให้ผมจริงจังความสัมพันธ์ของผมกับเธอก็ไม่มีทางรอด”

เขากับพริมาไม่มีทางไปด้วยกันรอดแน่ ผู้หญิงคนนี้มีนิสัยที่ชอบให้คนเอาอกเอาใจ เรียกร้องความสนใจอยู่ตลอดเวลา มันเป็นสิ่งที่ธามไม่ชอบ

“พ่อคิดว่าลูกควรจะมองหาผู้หญิงสักคนได้แล้วนะ อายุสามสิบแปดแล้วจะว่าไปก็น่าจะคิดเรื่องการวางแผนครอบครัว”

“ผมไม่คิดที่จะแต่งงานครับ”

“ธาม” บิดาถอนหายใจดังๆ อีกครั้ง

“การแต่งงานไม่ได้เป็นหลักประกันว่าคนเราจะมีความซื่อสัตย์ต่อกัน และมันไม่ได้ยืนยันว่าคนเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต การแต่งงานมันก็แค่การผูกมัดอย่างหนึ่งเท่านั้น มันเหมือนกับการประกาศให้คนทั่วไปรู้ ว่าเราจะนอนกับผู้หญิงคนนี้อย่างเป็นทางการแค่นั้น”

“พ่อหวังว่าจะมีผู้หญิงสักคนที่สามารถเปลี่ยนความคิดของลูกได้” บิดาถอนหายใจเมื่อได้ฟังคำตอบ ดูเหมือนว่าทัศนคติแบบนี้มันฝังใจลูกชายของเขาไปแล้ว

“ถ้ามีผู้หญิงคนนั้นจริง ผมคงจะต้องรักเธอมากจนขาดเธอไม่ได้ เลยต้องผูกมัดไว้ด้วยการแต่งงาน” ธามหัวเราะเบาๆ

“พ่อเชื่อว่าจะมีวันนั้นแน่นอน”

“ถ้ามีผู้หญิงคนนั้นจริงในโลกใบนี้ ผมบอกพ่อได้เลยว่า ผมจะหนีไปให้ไกลแสนไกลที่สุด”

น้ำนิ่งนั่งกุมขมับเมื่อสายเรียกเข้าและข้อความในไลน์จำนวนหลายร้อยข้อความถูกส่งมาหา สาวห้าวรุ่นใหญ่กดตัดสายโทรศัพท์และค่อยๆ หันมานั่งอ่านข้อความที่ถูกส่งมาด้วยสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจเป็นที่สุด

ภาพหลุดของธามกับนางเอกชื่อดังนั้นสร้างความสนใจให้นักข่าวมาก ยิ่งเมื่อทางฝ่ายหญิงออกมาให้สัมภาษณ์หน้าเศร้ามีน้ำตาคลอด้วยแล้ว คนยิ่งสนใจมากขึ้นอีก

“มันเหมือนอยู่ๆวันหนึ่งต้นไม้ก็ถูกฟ้าผ่าลงมากลางต้น ทั้งที่ท้องฟ้ายังสดใสไม่มีเมฆครึ้มหรือลมพายุมาก่อนหน้าเลยสักนิด ตอนนี้มันพูดไม่ถูกเลยค่ะ” น้ำเสียงของพริมาสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด ดวงตาแดงก่ำมีน้ำใสคลอเบ้าตลอดเวลา

น้ำนิ่งปิดโทรทัศน์แล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ยิ่งพริมาทำแบบนี้ธามยิ่งถูกโจมตี แถมเจ้าตัวยังไม่คิดจะแก้ข่าวเสียด้วย

“คุณธาม จะปล่อยเรื่องไว้แบบนี้จริงๆ เหรอฮะ” น้ำนิ่งเอ่ยถามทันทีเมื่อนักแสดงหนุ่มก้าวขึ้นมานั่งในรถตู้ ธามถอนหายใจทำหน้าเบื่อเล็กน้อย

“พี่น้ำนิ่งก็รู้ว่าผมไม่ชอบแก้ข่าว”

“แต่เรื่องนี้มันแย่มากนะฮะคุณธาม ตอนนี้กระแสต่างๆ ที่ออกมาโจมตีคุณทุกทางเลยนะ แถมยังขุดเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาพูดอีก ดีที่ยังไม่ลามไปถึงคุณพ่อหมอของคุณ”

อยากจะบ้าตายกับพวกนักสืบโซเชียลที่ขุดภาพเก่าๆ แล้วเอามาโยงกันมั่วไปหมด แถมยังจินตนาการเรื่องต่างๆ เองโดยไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงเลย

“ช่วงนี้เขาชอบดาราที่มีข่าวคาวๆ ไม่ใช่เหรอครับ มีกระแสก็ดี งานจะได้เข้ามากๆ เป็นช่วงกอบโกย” ธามพูดติดตลก

น้ำนิ่งถอนหายใจรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังประชด ธามไม่ใช่ดาราที่จะมารับงานอีเวนต์มากมายเพื่อหรายได้ เขาเลือกรับเฉพาะงานที่ผู้ใหญ่ที่เคารพขอมาเท่านั้น แล้วก็ไม่ใช่คนที่หวังจะกอบโกยอะไรมากมาย เพราะฐานะทางบ้านก็ดีแทบไม่ต้องทำอะไรเสียด้วยซ้ำ

“คุณธาม พี่อยากให้แก้ต่างบ้าง พริมาตีบทดราม่าแตกกระจาย มันเลยทำให้คนเชื่อมากขึ้น”

“พริมาจะทำอะไรก็ปล่อยไปเถอะครับ”

“พี่บอกเลยว่านักข่าวไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ แน่ ยิ่งคุณธามไม่พูดไม่ตอบคำถาม ในขณะที่อีกฝ่ายก็พยายามให้ข่าวโจมตีเรื่อยๆ นักข่าวก็จะยิ่งตามเรามากขึ้น”

“เราผ่านเรื่องแบบนี้มามากแล้ว พี่น้ำนิ่งยังไม่ชินเหรอ”

“แต่ทุกครั้งมันไม่เหมือนครั้งนี้นี่ฮะ” น้ำนิ่งทำเสียงสูง

“ถ้าเขาอยากล่าก็ล่าไปเถอะครับ ส่วนผมจะทำตัวเป็นลูกกวางที่พยายามหนี” ธามหัวเราะเบาๆ

“ให้ตายสิ พี่เพลีย พี่รักคุณธามเหมือนน้องชายที่คลานตามกันมา พี่ไม่อยากให้คุณธามต้องมาเสียชื่อเพราะผู้หญิงมารยาคนนั้น เข้าใจพี่บ้างไหม” น้ำนิ่งพูดออกมาจากใจจริง

น้ำนิ่งรักและห่วงใยผู้ชายคนนี้เหมือนอย่างที่ปากพูด ธามเองก็รักเธอเหมือนพี่สาว ทั้งคู่ดูแลกันและกันเหมือนคนในครอบครัว ดังนั้นน้ำนิ่งจึงไม่อยากให้น้องชายคนนี้ต้องมาเสียชื่อในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้

“ผมเข้าใจครับ พี่น้ำนิ่งก็เป็นพี่สาวที่ผมรักมาก พี่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมไว้ใจมากที่สุด และพี่เองก็น่าจะรู้ดีว่าผมต้องการอะไร” ธามเข้าใจความรักความห่วงใยของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

“เอาล่ะ ไม่อยากแก้ข่าวก็ตามใจ แต่ว่าพรุ่งนี้มีอีเวนต์ที่ต้องไปเปิดตัวสินค้าที่คุณธามรับเป็นพรีเซ็นเตอร์ เตรียมตัวเตรียมใจได้เลย คุณธามโดนรุมทึ้งแน่” น้ำนิ่งพยักหน้ายอมรับในที่สุด

“ทึ้งมากๆ ก็แค่เดินหนี หรือไม่ก็หาทางเลี่ยงออกมาครับ”

“คงไม่พ้นพี่ที่ต้องจัดการหาทางหนีทีไล่ซินะ” น้ำนิ่งค้อนเล็กน้อย

“ใช่เลยครับ” เขายิ้มอย่างสบายอารมณ์ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ธามถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อน้ำนิ่งเดินเข้ามาบอกว่ามีนักข่าวดักรอในงานอีเวนต์เต็มไปหมด ดูเหมือนว่านักข่าวต้องการจะให้เขาเปิดปากพูดให้ได้ นักแสดงหนุ่มคงต้องเล่นบทกวางน้อยที่กำลังถูกนายพรานต้อนให้จนมุมของจริงแล้ว

“นักข่าวจ้องจะเข้าหาขนาดนี้มันมากเกินไปแล้วนะครับ รุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของผมมากเกินไป” นักแสดงหนุ่มเริ่มไม่พอใจ เมื่อนักข่าวหลายคนพยายามบุกมาถึงหน้าห้องแต่งตัว

“เดี๋ยวนี้เขาทำทุกทางเพื่อให้ได้ข่าว คุณธามก็น่าจะทราบดี พี่ว่าหาทางให้คุณธามออกไปโดยที่ไม่ต้องให้สัมภาษณ์อะไรทั้งนั้นดีกว่า” น้ำนิ่งประเมินสถานการณ์แล้วตัดสินใจว่าควรทำอย่างไรดี

“พี่ก็จะเอาตัวเองล่อคนพวกนั้นไง คุณธามรีบออกจากงานเลยนะถ้าพี่ให้สัญญาณ หารถแท็กซี่สักคันให้ไปส่งที่บ้านเลย” ทั้งคู่วางแผนกันเพื่อหาทางออก

“ผมทำให้พี่น้ำนิ่งลำบาก”

“ไม่ต้องห่วงหรอก มันเป็นหน้าที่ของพี่สาวคนหนึ่งที่จะทำให้น้องชาย และเป็นหน้าที่สำคัญของผู้จัดการส่วนตัวที่จะต้องปกป้องคุณ เอาน่าเชื่อพี่” น้ำนิ่งตัดบท

“ขอบคุณนะครับ พี่น้ำนิ่ง”

เพชรพันปีหันมามองคนที่เปิดประตูเข้ามานั่งเบาะข้างคนขับด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆ เขาก็พุ่งเข้ามาในรถแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว และยิ่งเมื่อเห็นชัดๆ ว่าเป็นใคร ก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

“คุณ!”

“ขับรถออกไปสิ จะมานั่งอ้าปากค้างทำไม” ธามออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ตกใจ

“คุณมานั่งรถฉันทำไม” เพชรพันปีเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ยังไม่ต้องรู้หรอก ขับรถออกไปก่อนได้ไหม” ธามออกคำสั่งอีกครั้งเพราะกลัวว่าถ้าช้าจะมีคนมาเห็น

“แต่...”

“ผมเคยช่วยคุณจากโจรกระชากกระเป๋าจำได้ไหม ถึงเวลาที่คุณต้องตอบแทนผมแล้ว ขับรถออกไปที”

เพชรพันปีมองหน้าธามอย่างลังเล แต่เมื่อเห็นท่าทีร้อนรนของเขาก็คิดว่าคงมีเรื่องอะไรสักอย่าง

“ขอร้อง” นักแสดงหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง หญิงสาวถอนหายใจและยอมทำตามคำขอนั้น

ตั้งแต่ขึ้นรถมาธามไม่พูดอะไรเอาแต่นั่งเงียบ ไม่บอกด้วยซ้ำว่าจะให้ไปส่งที่ไหน เพชรพันปีเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้มันสองทุ่มกว่าแล้วและเธอต้องการจะกลับบ้านเสียที

“จะให้ไปส่งที่ไหนบอกมาเสียทีสิ นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ ฉันต้องกลับบ้าน มีงานต้องทำ มีของต้องเตรียมหลายอย่าง” เพชรพันปีเอ่ยเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมบอกจุดหมายเสียที

“ไปที่ไหนก่อนก็ได้”

“แล้วจะไปไหนล่ะ ลงตรงนี้ไหม” เธอทำทีชะลอรถเหมือนว่าจะจอดข้างทางจริงๆ

“ลงตรงนี้ไม่ได้ คุณจะมาปล่อยผมลงข้างทางไม่ได้เด็ดขาด”

“ถ้าอย่างนั้นก็บอกมาสิว่าจะลงที่ไหน ฉันจะได้ส่งให้จบๆเสียที ให้ตายสิ ถ้าไม่มาซื้อของที่ห้างก็คงไม่ต้องมาเจอคุณ”

“คุณรู้จักกับพี่น้ำนิ่งใช่ไหม” ธามนึกอะไรออกแล้ว

“ใช่”

“ถ้าอย่างนั้นไปบ้านคุณ” เพชรพันปีจอดรถทันที หันมาจ้องหน้าเขาเขม็ง

“จะไปบ้านฉันทำไม คิดจะทำอะไร อ๋อ จะดูลู่ทางแล้วหาเรื่องไปดักทำร้ายฉันใช่ไหม หรือว่าต้องการอย่างอื่น จริงสิ คุณมีข่าวชอบมั่วกับผู้หญิงนี่ หรือว่าคิดจะทำมิดีมิร้ายฉัน อย่านะโว้ย คนอย่างเพชรพันปีถึงจะสวยแต่เลือก และฉันไม่มีทางเลือกตัวร้ายในละครทีวีมาเป็นสามีหรอก ต่อให้หล่อแค่ไหนก็ไม่เอา ยิ่งเป็นพวกปากเสียหลงตัวเองอย่างคุณด้วยแล้ว ยิ่งไม่เอาเข้าไปใหญ่ คนอย่างฉันถ้าจะคว้าดารา มันก็ต้องระดับพระเอกเท่านั้น”

“หุบปากเสียทีได้ไหมแม่คุณ พูดมากที่สุด ผมไม่ได้ต้องการจะทำมิดีมิร้ายคุณ หน้าตาหมวยๆ แบบนี้ไม่ได้อยู่ในสเปกเลยสักนิด แถมปากก็จัด ผมไม่อยากซวยเพราะคุณหรอก ที่บอกว่าจะไปบ้านคุณเพราะคิดว่ามันน่าจะปลอดภัยที่สุด” ธามพูดอย่างเหลืออด

“อะไรนะ” หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะต่อว่าเป็นฉากๆ แบบนี้

“ไปบ้านคุณ เดี๋ยวผมโทรศัพท์ให้พี่น้ำนิ่งไปรับที่นั่น” ว่าแล้วธามก็ต่อสายถึงผู้จัดการส่วนตัวทันที

“แล้วทำไมต้องเป็นบ้านฉัน” เพชรพันปีฟังแล้วไม่เข้าใจ

“คงไม่มีนักข่าวคนไหนคิดว่า ผมจะไปอยู่ในบ้านของแม่ค้าขายน้ำพริกไง”

“อ๋อ หนีนักข่าวมา” เพชรพันปีเม้มปากเมื่อฟังจบ

“รีบๆ ไปได้ไหม อย่าถามมาก คุณควรจะดีใจนะที่ได้ขับรถให้นักแสดงชื่อดังอย่างผม”

“ทุเรศ”

“อย่าบ่น รีบช่วยซะจะได้หายกัน”

“ก็ได้ แต่แน่ใจนะว่าจะแค่ไปหลบ ไม่ได้คิดจะทำอะไรฉัน” หญิงสาวยังไม่เลิกระแวง ธามถอนหายใจเมื่อได้ฟังเช่นนี้จึงพูดช้าๆ ชัดๆ ว่า

“ฟังนะ ผมไม่คิดทำอะไรแน่ คุณไม่ได้สวยเซ็กซี่ถึงขนาดที่เห็นแล้วผมจะเกิดอารมณ์ แค่เห็นหน้าคุณอารมณ์พิศวาสของผมมันก็ตายด้านทันที เข้าใจตรงกันนะ ไปได้แล้ว”

เพชรพันปีเม้มปากและสตาร์ตรถออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความหมั่นไส้อย่างที่สุด