บทที่ 2 ข้อเสนอ

“ถ้าคุณเลือกที่จะแต่งงานกับฉัน ฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ” หิรัญญิการ์เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นคงเธอยังคงจับจ้องมองเสี้ยวหน้าของคนที่พูดด้วยตาไม่กะพริบ

“พี่สาวสองคนของเธอจบดอกเตอร์ ส่วนเธอนักกายภาพบำบัด!!” พายัพตวาดออกมาเสียงดังลั่น หิรัญญิการ์ไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อยแต่เธอเลือกที่จะสบดวงตาแข็งกร้าวกลับไป

พายัพรู้จักเธอ…ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ได้ยังไงว่าเธอทำงานอะไร

“ฉันไม่อาจเชิดหน้าชูตาให้คุณได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมีดีกว่าพี่สาวของฉัน คือฉันเป็นพยาบาลรวมถึงเป็นนักกายภาพบำบัด ฉันเรียนจบนักกายภาพบำบัดในแคลิฟอร์เนีย ฉันมีสถาบันรับรองที่คนทั่วโลกยอมรับ”

“เธอพร่ำอะไร!!” พายัพหันมาตวาดหญิงสาวด้วยดวงตาวาวโรจน์

“การที่คุณอยากแต่งงานหลังจากที่คุณแม่คุณล้ม ทั้งที่ผ่านมาคุณไม่เคยเร่งรัดและแทบจะลืมข้อตกลงระหว่างครอบครัวเราไปแล้วด้วยซ้ำ แน่นอนว่าตระกูลฉันเป็นหนี้คุณ แต่นามสกุลนักวิชาการที่มีมาตั้งแต่บรรพบุรุษก็ไม่อาจจะทำให้คุณทิ้งขว้างครอบครัวฉันได้” พายัพเขวี้ยงไพ่ในมือทิ้งและหยัดกายลุกจนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มไปด้านหลัง

“เธอมันจะไปรู้อะไร!”

หิรัญญิการ์ก้าวเท้าเดินไปเผชิญหน้ากับเขาแต่ก็เว้นระยะห่างไว้เช่นกันเพราะไม่มั่นใจว่านิสัยลึก ๆ ของพายัพจะลงมือทำร้ายเธอหรือเปล่า และถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะทำยังไง…

“ทำเป็นรู้ดี! ทำเป็นเหมือนรู้ว่าในใจฉันคิดอะไร!! ออกไปให้พ้นหน้า! และพี่สาวเธอฉันจะลากคอมาให้ได้!!” น้ำเสียงของเขาดุดันแต่ก็ไม่อาจจะทำให้หิรัญญิการ์เกรงกลัวจนไม่กล้าพูดต่อ

“คุณไม่เคยอยากแต่งงานแต่เพราะคุณแม่คุณต้องการเห็นคุณเป็นฝั่งเป็นฝากับครอบครัวที่ท่านเลือกและท่านก็เลือกครอบครัวฉัน มันไม่ยากที่ฉันจะทำให้ท่านเอ็นดู” หิรัญญิการ์ยังคงพูดออกมา

เป็นคำพูดที่เธอตั้งใจจะกล่าวออกมาให้หมดเพราะไม่รู้ว่าหลังจากที่พูดไปแล้วจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า ตอนนี้ถ้าพายัพจับเธอหักคอได้เขาคงทำไปแล้ว

“มั่นใจตัวเองเหลือเกินนะ” พายัพรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดมั่นอกมั่นใจในตัวเองของผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่เขาคุกคามเธออยู่ แต่แม่นี่กลับยืนหัวชนฝาเถียงเขาคอเป็นเอ็น!

“ต่อให้คุณลากพี่สาวฉันกลับมา พวกเธอก็ไม่สามารถดูแลคุณแม่คุณได้ดีเท่าฉันหรอก และสองคนนั้นไม่ชอบเด็ก” สิ้นคำพูดของหิรัญญิการ์ ร่างเล็กของเธอก็ลอยขึ้นมาปะทะแผงออกแกร่ง ฝ่ามือหนาที่กำต้นแขนมันเจ็บจนรู้สึกชา

“เก่งนักเหรอ? เป็นหมอดูหรือไงถึงรู้ว่าฉันคิดอะไร!” เสียงเรียกของเพื่อนเขาไม่ได้ดึงรั้งสติของชายหนุ่มเลย ชายหนุ่มตวาดเพื่อนเขากลับไปว่า ‘อย่ามาเสือก’

หิรัญญิการ์ยิ้มเล็กน้อยทั้งที่ภายในใจหวาดกลัว แต่เธอก็มองหน้าเขากลับไปด้วยสายตาท้าทาย ดวงตาวาวโรจน์และเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจ้องมองสบตาเธออยู่นานนับนาที ก่อนจะปล่อยมือออกจากต้นแขนที่บีบอยู่

“คนอย่างเธอมันก็สับปลับเหมือนพี่สาวเธอนั่นแหละ” เขาเย้ยหยันและเหยียดหยามเธอต่อหน้าคนหลายคน หญิงสาวเม้มริมฝีปากและเชิดหน้าขึ้นให้พอดีกับที่จะได้มองเห็นใบหน้าคมคายที่แดงจัดเพราะความโกรธอย่างชัดเจน

“พี่สาวฉันมีคนที่จะแต่งงานด้วย เขาผ่านความยากลำบากและเป็นดอกเตอร์เหมือนกัน พวกเขากำลังจะแต่งงานกัน”

“นั่นก็สมควรที่ฉันจะทำลายทุกคนให้ย่อยยับไง!” หิรัญญิการ์เชื่อว่าพายัพจะทำลายทุกคนอย่างที่ปากเขาบอกจริง ๆ