บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

เมื่อตั้งสติได้ว่าเหตุใดเธอถึงได้ใจกล้ามายืนอยู่ตรงนี้ หญิงสาวก็รวบรวมความกล้าเอ่ยสนทนากับพายัพอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าจะมีประโยชน์หรือเปล่า แต่เธอก็ต้องพูด

“ฉันห่างกับพี่สาวหลายปีค่ะ” หิรัญญิการ์ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงโทนปกติทั้งที่หากหลีกหนีไปให้พ้นเธอคงไปแล้ว

น้ำเสียงเรียบ ๆ ของหญิงสาวทำให้ผู้ชายสามคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นรู้สึกทึ่ง ๆ หญิงสาวรูปร่างบอบบางที่มีใบหน้าดั่งตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ภายนอกเธอดูนุ่มนิ่มยอมคน แต่กลับไม่วิ่งร้องไห้ออกจากห้องไปเมื่อโดนพายัพเมินใส่ เธอทำหน้าเรียบ ๆ และพูดคุยกับพายัพเพื่อนเขาที่สลวนเธอด้วยท่าทีปกติ

“จบตานี้ถ้าเธอพูดธุระไม่เสร็จก็ไสหัวออกไป” มันไม่แปลกที่พายัพจะโกรธเคืองเธอแบบนี้

หญิงสาวจะไม่แสดงความไม่พอใจอะไรออกไป เพราะครอบครัวเธอมีส่วนให้เขาต้องขุ่นเคือง ถ้าใจเขาใจเราไม่แปลกที่เขาจะโกรธ

“ฉันมีเรื่องอยากขอความเห็นใจจากคุณพายัพค่ะ” หิรัญญิการ์ยอบกายทิ้งสะโพกนั่งลงบนส้นเท้าตัวเอง ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอนั่งยอง ๆ อยู่ข้างกายของพายัพที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

“คนเนรคุณทำอะไรก็ไม่เจริญ” หิรัญญิการ์กระบอกตาร้อนผ่าว เธอกำมือแน่นเมื่อได้ยินวาจาเชือดเฉือนจากปากเขา

“พ่อแม่เธอเชิดหน้าชูคอเป็นนักวิชาการที่มีคนกราบมันเป็นเพราะใครฮึยัยลูกคนเล็ก!” พายัพเหยียดยิ้มปรายตามองเธอและตีแผ่นไพ่ลงไปบนโต๊ะเสียงดัง

“ถ้าคิดจะก้มหัวก็จงก้มให้มันสุด ๆ แม้แต่หน้าผากจะต้องอยู่แทบเท้าฉันเธอก็ต้องทำ! จำไว้นะฉันจะสั่งให้ไปลากตัวพี่สาวของเธอไม่คนใดก็คนหนึ่งมาเมื่อไหร่ก็ได้…” เขาเห็นว่าเธอกำมือด้วยความเจ็บแค้น แต่เจ็บแล้วยังไง เจ็บแล้วทำอะไรเขาได้…

หิรัญญิการ์แทบจะทรงตัวอยู่บนส้นเท้าตัวเองไม่อยู่ เธอรู้จักมารดาของพายัพ แต่ถามว่าเคยคุยหรือสนิทสนมไหม แน่นอนว่าไม่เคย เพราะอย่างมากก็แค่สวัสดีท่านเท่านั้น

ลูกที่พ่อแม่ไม่ต้องการ มันอาจจะใช่หรือไม่ใช่ หากจะเรียกให้ถูกคือลูกที่พ่อแม่ต้องการเป็นบางเวลาต่างหาก

“ฉันมาขอความเห็นใจ…อยากให้คุณพิจารณาฉันดู” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือแค่ช่วงต้น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นปกติแต่จมูกโด่งเล็กนั่นกลับแดงระเรื่อ พายัพไม่สนใจกลับเฉยชาใส่เหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด

คำพูดของหญิงสาวทำให้ผู้ชายทั้งวงแทบจะหยุดหายใจ ตอนนี้ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะตีไพ่ลงไปกลางวงแล้ว แต่เมื่อพายัพเหลือบสายตาไปมองเพื่อน พวกเขาก็ต้องเล่นต่ออย่างตั้งใจทั้งที่หูทุกคนกระดิกด้วยความอยากรู้เรื่องราว