4ทานตะวัน

บทที่4

วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปอีกหลายปี เด็กหญิงผอมบางในวันนั้นกลายเป็นเด็กสาววัยสิบแปดที่สวยสะพรั่ง หญิงสาวใบหน้าสวยหวานใช้มือเล็กๆปาดเหงื่อขณะที่ร้อยเปลือกหอยเบาๆ

"ทานตะวัน วันนี้ลุงมีกุ้งลายเสือมาให้" อำพลชูถุงกุ้ง คนร่างเล็กละมือจากงานที่ทำวิ่งตรงไปรับถุง

"วันนี้ทานตะวันจะทำอาหารอร่อยๆให้ทานนะคะ"

"อืม วันนี้ไม่ต้องทำงานนะ รีบกลับบ้านไปทำอาหารดีกว่า"

"นี่เพิ่งบ่ายเองนะคะ ลุงอำพลหิวแล้วเหรอ?"

"คุณป๋ามาเกาะ ทานตะวันไม่เจอจะดีที่สุด"

"ค่ะ"

ทานตะวันพยักหน้ารับรู้ เมื่อคุณลุงอำพลผู้เปรียบเสมือนบิดาคนที่สองเอื้อนเอ่ย คุณป๋าที่คุณลุงให้เรียกมาตั้งแต่เด็กจะมาที่เกาะไข่มุก แต่ละปีเขามาหลายครั้ง เธอเจอเขาบ่อยตอนที่เป็นเด็กและรับรู้ได้ว่าเขาเกลียดชังเธอมาก

พอโตขึ้นหญิงสาวพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอเขา เวลาที่เขามาเธอแทบจะไม่ออกมาจากบ้านบนเขาเลย เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวไม่อยากถูกเกลียดไม่อยากโดนเขาใช้คำพูดเหน็บแนม

แม้จะไม่อยากจะใส่ใจแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกับคำพูดพวกนั้น...

หญิงสาวยิ้มให้คุณลุงอำพลจากนั้นก็รีบตรงไปที่กระเช้าเพื่อขึ้นไปที่บ้านบนเขา เธอมองเห็นเฮลิคอปเตอร์ที่บินลงมาจอด เธอจ้องมองในขณะที่กระเช้าที่นั่ง เลื่อนขึ้นไปข้างบน

ไม่ยุ่งเกี่ยวกันแบบนี้ก็ดี อีกไม่นานหรอกเรียนจบเธอก็จะไปเป็นครูหรือไม่ก็ไปทำงานที่อื่น ไปใช้ชีวิตของตัวเอง พาคุณลุงผู้มีพระคุณไปด้วย

ทานตะวันไม่รู้หรอกนะว่าลุงอำพลเขาจะอยากไปอยู่ที่อื่นหรือเปล่า ตอนนี้อำพลก็เริ่มมีอายุแล้ว เธอก็ไม่อยากจะให้ท่านมีชีวิตรองมือรองตีนผู้ชายใจโหดคนนั้น ทานตะวันอยากให้อำพลมีชีวิตที่ดีกว่านี้

คนร่างเล็กนั่งบนกระเช้าสูงขึ้นไปเรื่อยๆ เธอหันไปมองเฮลิคอปเตอร์อีกครั้งก่อนจะเสมองอย่างอื่น

ทานตะวันจำได้ว่าเจอกับคุณป๋าครั้งสุดท้ายตอนอายุสิบขวบ หลังจากนั้นเธอก็พยายามเลี่ยงไม่เจอเขาอีกเลย

นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องไปที่กระเช้าที่ลอยสูง คนร่างกำยำในชุดสูทสีดำก้าวลงจากเฮลิคอปเตอร์ตามด้วยลูกน้องคนสนิท

"เอาไปตึกใหญ่เลยไหมครับนาย" อาคมเอ่ยแล้วขนข้าวของลงมา

"อืม" คริสพยักหน้า "มึงขนของไปไหว้ ส่วนกูจะเดินดูอะไรสักหน่อย"

"ครับนาย" คริสเดินเล่นไปตามชายหาดสีขาวสะอาดตา ชาวบ้านที่กำลังทำงานต่างยิ้มแย้มเมื่อเห็นเขา

"สวัสดีค่ะคุณคริส"

"ครับ" คริสยิ้มเล็กน้อย เขาพูดคุยกับชาวบ้านจนมืดค่ำ ไฟดวงน้อยบนเขาถูกเปิด ชายหนุ่มเงยหน้ามองแล้วแสยะยิ้มออกมา

"ฉันกลับก่อนนะ"

"ค่ะนาย" เด็กสาวลูกคนงานส่งยิ้มหวานหยดย้อยนัยน์ตาเป็นประกาย คริสมองด้วยใบหน้าราบเรียบแล้วเดินไปที่ตึกใหญ่

"ไอ้อาคม"

"ครับนาย!"

"ไปหาไอ้อำพลกับกู"

"ครับนาย"

ทานตะวัน TALK

วันนี้ฉันทำกุ้งลายเสือนึ่งกระเทียม แล้วก็กุ้งมังกรกระเทียม บ้านอยู่บนเกาะมันก็ดีแบบนี้แหละค่ะ อาหารทะเลสดๆเราก็ได้กินประจำ เนื้อหวานฉ่ำกินนี่ฟินถึงชาติหน้า

ฉันเรียนจบมัธยมปลายที่เกาะแล้ว ตอนนี้ก็ดูๆอยู่ค่ะว่าจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ไหนดี ลุงอำพลเขาก็อยากให้ฉันไปเรียนต่อในเมืองนะ แต่ว่าฉันก็ยังลังเล

ฉันถืออาหารไปวางไว้บนโต๊ะแล้วก็สาละวนทำอย่างอื่นต่อ ฉันจะทำไข่เจียวกุ้งสับ ต้มยำทะเล แล้วก็กุ้งอบวุ้นเส้น ฉันจัดแจงทำต่อไปเรื่อยๆ ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงทุกอย่างก็เรียบร้อย

วันนี้คุณลุงอำพลคงเคลียร์อะไรอยู่ข้างล่างสักพักก็คงมาทานอาหาร ลุงอำพลพักอยู่บ้านหลังเล็กบนเขาอีกหลัง ท่านจะมาทานอาหารแล้วคุยเล่นกับฉันจากนั้นก็กลับไปพักผ่อน

ฉันเองก็ไม่ได้มีหน้าที่อะไรมากหรอก ฉันมีหน้าที่เรียนแล้วก็ทำกับข้าว ช่วงนี้ฉันเรียนจบแล้วฉันก็เลยค่อนข้างว่าง หลังจากที่อ่านหนังสือเตรียมสอบ ฉันก็มีเวลาไปช่วยชาวบ้านร้อยเปลือกหอยได้เงินเล็กๆน้อยๆมาสะสมเอาไว้

ฉันเดินไปเปิดกระปุกใบเล็กๆแล้วเอาเงินใส่กระปุกเอาไว้ ถ้าลุงอำพลมาทานข้าวฉันจะเอาเงินนี่ให้เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระท่าน

ฉันคลี่ยิ้มมองกระปุกที่มีเงินอยู่ข้างในอย่างสุขใจ ถึงจำนวนเงินมันจะไม่เยอะอะไร แต่มันก็คงจะช่วยคุณลุงแบ่งเบาภาระได้ไม่มากก็น้อย

กึก!กึก!กึก! เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาบนบ้าน ฉันขมวดคิ้วอย่างฉงน ฉันจำเสียงฝีเท้าและลักษณะการเดินของลุงอำพลได้ ท่านจะเดินเบาๆก้าวเป็นจังหวะ พอถึงข้างบนท่านจะถอดรองเท้าไว้ก่อนก่อนจะเดินตรงเข้ามาในบ้าน

แต่นี่มันเป็นฝีเท้าของคนที่สวมรองเท้าเดินขึ้นมาแล้วเดินตรงมาที่ประตูบ้านที่ฉันอาศัยอยู่ การไม่ถอดรองเท้ามันทำให้ฉันรู้ว่าคนที่จะเข้ามานี่ไม่ใช่ลุงอำพลแน่นอน

หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ฉันก้าวเข้าไปใกล้ๆประตูจากนั้นก็ส่องไปที่ตาแมว มันไม่มีใครอยู่ข้างนอกเลย

ใครกันที่เดินขึ้นมาหรือว่าจะเป็นพวกคนงานข้างล่าง...

ปึง!ปึง!ปึง! เสียงทุบประตูรัวๆ ฉันส่องตาแมวอีกครั้งก็เจอลุงอาคมยืนอยู่ ฉันจำเขาได้ ฉันเคยเจอเขาเวลาที่คุณป๋ามาที่เกาะลุงอาคมจะมาเล่นกับลุงอำพลเสมอ ส่วนคุณป๋าฉันไม่ได้เจอเขานานแล้ว

เวลาที่เขามาฉันจะหลบหน้าและไม่ลงไปวุ่นวายอีกเลย

ฉันยื่นมือไปเลื่อนกลอนประตู พอทำเสร็จประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ชายร่างกำยำในชุดสูทเข้ามาประชิดร่างกายผอมบางของฉันอย่างรวดเร็ว จนหลังติดผนัง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันไม่ทันตั้งตัว

"จะ...จะทำอะไรคะ!"

"แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ ทานตะวัน"