3คนของตระกูล

บทที่3

"พวกมึงทำบ้าอะไรกัน!" คริสเตียนเข้ามาแย่งปืนจากน้องชายทำให้ปืนลั่นเข้ากำแพง อำพลหูอื้ออึงกระสุนพุ่งถากหัวเขาไปชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด

อำพลรู้ดีว่าคริสเป็นคนนิสัยแบบไหน ถ้านิ่งจะน่ากลัว แต่ถ้าได้ลงมือจะน่ากลัวยิ่งกว่า สิ่งที่น่ากลัวคือใจและความคิดที่ยากจะคาดเดาได้

เขาโตมาพร้อมกับคริสเขาเป็นลูกของสมลูกน้องของพ่อของคริส ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน อำพลและอาคมคอยติดตามคริสมาตลอด ถึงจะโตมาด้วยกันติดตามไปแทบทุกที่ แต่ก็มีหลายครั้งที่เขาต้องห่างไปนานๆ เพื่อไปทำงานที่เกาะไข่มุก

อำพลกุมมือตัวเองเพื่อซุกซ่อนมือที่สั่นเทาของตัวเองเอาไว้ ถึงแม้เขาจะยอมรับในสิ่งที่เกิด แต่พอความตายมาอยู่ตรงหน้าก็ใช่ว่าเขาจะไม่กลัว

เขาก็คน...มีความรู้สึกกลัวไม่ต่างกัน...

"สัสอย่ามาเสือก!" คริสยื้อแย่งปืนจนสำเร็จ

"นั่นลูกน้องมึงลูกของลูกน้องคนสนิทพ่อวิคเตอร์ไอ้คริส!" คริสเตียนพยายามปรามน้องชาย

"ลูกลูกน้องพ่อแล้วไงวะ!" คริสพูดเสียงเหี้ยม "กูจำเป็นต้องสนไหม?"

"นั่นคือคนที่เป็นมือเป็นตีนเป็นทุกอย่างให้มึงมาตลอด เป็นทุกอย่างเป็นมากกว่าลูกน้องเป็นเพื่อนเป็นคนขับรถ เป็นทุกอย่างที่มึงอยากให้เป็น และที่สำคัญเป็นคนในครอบครัวของพวกเรา เป็นคนของดำรงค์พงษ์เมธา" คริสเตียนประกาศกร้าว

"หึ! ช่างหัวตระกูลงี่เง่า กูจำเป็นต้องแคร์ไหม"

"ไอ้ระยำ!"

"แล้วไง มึงจะทำอะไรกู ชกหรือฆ่ากูล่ะ ฆ่าแบบไหนดีล่ะ ยิงท้องยิงที่หัวใจ หรือยิงที่...." คริสยิ้มร้าย "ยิงที่หัวดี"

"ถ้ามึงไม่ใช่น้องกูอย่าหวังจะมาต่อปากต่อคำทำท่าทางกวนตีนกับกูอยู่แบบนี้"

"หึ"

"ถ้ามึงไม่ต้องการไอ้อำพล กูจะรับอำพลไปเป็นลูกน้องคาเตอร์ หรือไม่ก็อยู่เกาะ อำพลคงมีความสุขกว่านี้"

"มึงรู้ไหม มันรับลูกคนที่กูแค้นมาเลี้ยงในบ้านกู เหอะ! มึงคิดว่ากูจะอยู่เฉยๆกับคนที่ทำอะไรข้ามหัวกูเหรอ?"

"กูคิดว่าอำพลคงมีเหตุผลของมัน แต่ถ้ามึงไม่ต้องการกูจะส่งอำพลไปอยู่เกาะไข่มุก อยู่ตลอดไปยิ่งดี"

"มึงคิดเหรอว่ากูจะยอม" คริสเข้าไปกระชากคอเสื้อของพี่ชาย "คนของกูมึงอย่ามาเสือก!"

"กูจะเสือก ยอมไม่ยอมก็เรื่องของมึง ไอ้อำพลไปเก็บของ เด็กที่มึงจะเลี้ยงอยู่ไหนเอามาด้วยเลย"

"ครับนาย!" อำพลพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไป

"คนของกูอย่ามาเสือก!"

แกรก! มัจจุราชสีดำมันวาวจ่อที่หัวคริสเตียน เป็นจังหวะเดียวกันที่คริสเตียนจ่อปืนที่ศีรษะน้องชายของเขาไม่ต่างกัน

"ถ้ามึงคิดจะฆ่ากูเพราะเรื่องนี้ กูก็พร้อมที่จะฆ่ามึงเหมือนกัน" ทั้งสองประสานสายตาอย่างเดือดดาลพร้อมที่จะฟาดฟันกัน คริสกัดฟันกรอดต้องผู้เป็นพี่อย่างไม่ลดละ

"ดี!" คริสแสยะยิ้มแล้วเหนี่ยวไก "เพราะกูก็พร้อมส่งมึงลงนรกเหมือนกัน"

"ไอ้พวกเวร! ไอ้พวกนรก! พวกแกทำอะไรกัน!" อลิซเปิดประตูพร้อมกับสบถคำพูดหยาบคายออกมา โมนารีบวางบุตรชายไว้ที่โซฟาแล้วเข้าไปห้ามปราม

"อย่าฆ่าแกงกันเลยนะคะ ค่อยๆพูดกันนะคะ" โมนาพยายามพูดให้ทั้งสองใจเย็นมือก็พยายามให้ผู้เป็นสามีลดปืน

"พี่น้องท้องเดียวกันจะฆ่ากันตายเพราะเรื่องส้นตีนอะไรไม่รู้ เรื่องนี้ต้องถึงหูพ่อถ้าพวกแกไม่เลิกบ้า!" อลิซแผดเสียงดังลั่น รีบเข้าไปแย่งปืนจากน้องชาย "ไอ้อาคมไอ้ควาย รีบเขามาช่วยอลิซสิ!"

"ครับ!" อาคมรีบใช้มือสั่นเทาของตัวเองล็อคตัวผู้เป็นนาย

"มึงก็อย่าสาระแน!"

"ไอ้ปากมอม!"

"ยัยพี่ปากเสีย!"

"ไอ้น้องเวร!"

"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว" โนอาห์เข้าปรามอีกคน สถาณการณ์เริ่มวุ่นวายมากกว่าเดิม คริสจ้องทุกคนอย่างโกรธจัด "ชอบเสือกกันจริงๆ"

"ไอ้น้องเลว!" อลิซตาขวาง

อำพลจับมือเด็กหญิงเดินมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ คริสปรายตามองก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น

"จะไปอยู่กับกูหรือจะไปอยู่เกาะอำพล มึงไปได้ทุกที่ที่มึงอยากจะไป จะไม่มีไอ้เชี่ยตัวไหนทำอะไรมึงกับเด็กได้!"

"ไปอยู่เกาะก็ได้ครับ!"

"อืม งั้นก็ตามกูมา"

"ครับ!" อำพลพยักหน้าก่อนจะหันไปมองคริส เจ้านายที่เขาจงรักภักดีมาตั้งแต่เด็กจนโต "ไหว้ลาคุณป๋าสิทานตะวัน"

"ทานตะวันลานะคะคุณป๋า" มือเล็กๆพนมไหว้อย่างนอบน้อม ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบชายตรงหน้า แต่เมื่อคนที่จะเลี้ยงเธอบอกให้ทำเธอก็ต้องทำ

"ใครคุณป๋าเธอ..."

"..." เด็กน้อยก้มหน้างุดเเล้วแอบที่หลังของอำพล

"ไปกันเถอะอำพล!" คริสเตียนเอ่ย

"ครับ!" อำพลกระชับมือเล็กเดินออกไปพร้อมกับคริสเตียนอลิซโมนาและโนอาห์ ไปใช้ชีวิตที่เกาะก็ดี มันไม่ได้แย่อะไร ทุกคนที่นั้นต่างก็น่ารักและเป็นกันเอง

"ปกป้องกันให้มันได้ตลอดเถอะไอ้อำพล!" อำพลชะงักเล็กน้อยแล้วจับมือเล็กเดินออกไป คริสมองตามแผ่นหลังหนานั้นแล้วบดกรามแน่น พร้อมกับจับแจกันทุ่มลงพื้นเพื่อระบายความโกรธ

"ว้าวที่นี่สวยจังเลยค่ะคุณลุง" ทานตะวันลงจากเครื่องบินส่วนตัวแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ

"เราจะอยู่กันที่นี่นะรู้ไหม?"

"ค่ะ"

"เราช่วยกันเอาของไปเก็บกันดีกว่า ลุงจะพาทานตะวันขึ้นกระเช้าไปพักที่บ้านบนเขา ที่นั่นสวยมากบรรยากาศก็ดีสุดๆเลย รับรองว่าทานตะวันต้องชอบแน่นอน"

"ค่ะ" เด็กน้อยยิ้มเล็กน้อย แล้วรีบเดินไปพร้อมกับอำพล