บทที่ 6 เรื่องน้ำเน่าที่ไม่น่าเชื่อว่ายังมี (3/3)

ผ่านไปอีกสองวัน

“ไอ้เรนทร์ ได้เรื่องแล้วโว้ย”

“ไงวะ เพื่อนแกว่าไง”

“ไอ้อเล็กซ์ เพื่อนฝรั่งฉัน มันโทรมาบอกแล้วว่าแกกับบุษย้ายไปได้เลย ที่นิวซีแลนด์กำลังขาดแคลนแพทย์ผ่าตัดหัวใจกับเภสัชกรอยู่ อเล็กซ์มันโทรไปถามให้ถึงโรงพยาบาลไคคูร่าเลยนะโว้ย พอทางนั้นรู้ว่าแกเป็นแพทย์ผ่าตัดหัวใจอยู่ที่ M General Hospital มาก่อนนี่ แทบจะเหาะมาหาเพื่อนฉันถึงรีสอร์ต มันเลยต้องบอกว่ารออีกหลายเดือนหน่อย เพราะแกต้องทำเอกสารหลายอย่างกว่าจะได้ย้ายไป”

“ส่วนของบุษ อเล็กซ์บอกว่าคงไม่ได้เพราะบุษท้องแล้ว ขืนไปทำงานก็ทำได้ไม่กี่เดือนก็ต้องลาคลอด ทางโรงพยาบาลไม่รับแน่นอน อเล็กซ์มันก็เสียดายแทนบุษแต่ทำไงได้ โรงพยาบาลเลยจะสัมภาษณ์แค่แกคนเดียวผ่าน Video Conference ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ทางโรงพยาบาลจะได้ขอเอกสารที่ต้องใช้ทั้งหมดจากแกและทำวีซ่าให้”

“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“เออสิวะ นี่ไม่ได้มีเส้นสายอะไรเลยนะเว้ย ทางโรงพยาบาลอยากได้แกเพราะตัวแกจริงๆ แกว่าไงวะ เรนทร์”

“ตกลง ให้โรงพยาบาลนัดมาได้เลยว่าจะโทรสัมภาษณ์กันวันไหน กี่โมง ฉันสะดวกทุกเวลา”

“งั้นพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ยังไงพวกเราก็พักที่เกาะเหลายาในหลายวันอยู่แล้ว สัมภาษณ์ที่นี่จะได้จบกันไปเลย แกกับบุษจะได้สบายใจ”

“ดีใจด้วยนะเว้ยไอ้เรนทร์ สอบสัมภาษณ์ผ่านฉลุยแบบนี้” บดินทร์เอ่ยขึ้นหลังจากนั่งหลบอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องเพื่อฟังการสอบสัมภาษณ์ด้วย

“เออ ขอบใจแกมากว่ะ ดินทร์ ไม่ได้แก เรื่องคงไม่ราบรื่นขนาดนี้ เดี๋ยวกลับจากตราดแล้ว ฉันกับบุษจะรีบกลับอเมริกาก่อน ต้องไปคุยกับที่ M General Hospital ให้เขาออกหนังสือรับรองการทำงานของฉันกับบุษ จะได้เอาไปยื่นกับโรงพยาบาลไคคูร่าให้เขาทำวีซ่าให้ แล้วก็ต้องโอนเงิน ทรัพย์สิน เก็บเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นไปด้วย”

“เออ แกรีบจัดการเลย มีอะไรให้ฉันช่วย บอกได้ตลอดเวลานะเว้ย ดึกดื่นเที่ยงคืนแค่ไหน แกโทรหาฉันได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ พ่อแกต้องนึกไม่ถึงแน่ว่าแกจะเปิดแน่บไปอยู่ที่อื่น เขาต้องนึกว่าแกจะอยู่ที่อเมริกาต่อ จะได้บีบแกได้ถนัด”

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันโทรเช็คสายการบินก่อนจะได้ซื้อตั๋วเครื่องบินเลย กลับถึงกรุงเทพ นอนเอาแรงสักคืน รุ่งขึ้นบินกลับทันที”

“กลับมากันแล้ว?” หม่อมเจ้าภาวิดา รณเรศ ทักถามขึ้นขณะนั่งจิบชาฝรั่งร้อนๆ อยู่ใต้ร่มไม้ในสวนหน้าวังเมื่อเห็นหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์เข้ามาพร้อมบุษลิน

“กลับมาแล้วครับ...เอ่อ...ผมขอตัว...”

“อยู่คุยกับแม่ก่อนสิ ทั้งสองคนนั่นแหละ”

“ครับ/ค่ะ” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์และบุษลินจำต้องรับคำก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้สนามที่มารดานั่งจิบชาอยู่

“พวกหนูเอากระเป๋าคุณชายกับคุณบุษไปเก็บให้ที่ห้องนะคะ” สาวใช้สองสามคนที่อยู่ใกล้ๆ เอ่ยบอก ทว่า...

“ไม่ต้อง พวกหล่อนจะไปไหนทำอะไรก็ไปเถิด ไม่ต้องมาอยู่แถวนี้” หม่อมเจ้าภาวิดาหันไปบอก

“เพคะ”

“ท่านพ่อไม่อยู่หรือครับ” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ถามขึ้นเมื่อไม่เห็นหม่อมเจ้าอิศเรศร

“ไม่อยู่หรอก วันนี้พ่อแกเขามีนัดตีกอล์ฟกับวังสันติวงศ์ กว่าจะกลับมาถึงคงเย็นๆ แม่ไม่ชอบตีกอล์ฟเลยไม่ไปด้วย อยู่รอเรนทร์กับบุษดีกว่า”

“ท่านแม่รอผมกับบุษทำไม”

“แม่รู้แล้วว่าพ่อเราเขาทำอะไรกับเรนทร์และบุษ” คำตอบของหม่อมเจ้าภาวิดาทำให้พวกเขาทั้งสองถอนหายใจออกมา

“แล้วเรนทร์จะทำไงต่อ พ่อเราเขาจงใจบีบเรนทร์กับบุษขนาดนั้น”

“ผมกับบุษจะหางานใหม่แล้วก็ย้ายประเทศครับ คุยกับเพื่อนของดินทร์เรียบร้อยแล้ว ผมจะย้ายไปอยู่และทำงานที่นิวซีแลนด์ ที่นั่นดีกับบุษและลูก" หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ตัดสินใจบอกออกมา เพราะดูท่าทีของมารดาแล้ว หม่อมเจ้าภาวิดาไม่มีท่าทีขัดขวางเขากับบุษลิน

“นิวซีแลนด์? อืมมม...ที่นั่นดีเลยทีเดียว เรนทร์เลือกได้ดี”

“ไม่ใช่ผมหรอกครับ เป็นเจ้าดินทร์เลือกให้ แล้วตรงกับเงื่อนไขที่ผมต้องการพอดี”

“เรนทร์กับบุษจะย้ายไปเมื่อไหร่”

“น่าจะต้องอีกสองสามเดือนครับ เพราะต้องทำเอกสารให้เรียบร้อยจะได้ส่งให้นิวซีแลนด์ แล้วก็จัดการเรื่องต่างๆ ที่อเมริกาให้เสร็จเสียก่อน”

“เรนทร์จะบินกลับพรุ่งนี้เลยสิลูก ใช่มั้ย”

“ครับ ท่านแม่เดาถูกเลย”

“งั้นแม่แนะนำว่าคืนนี้ เรนทร์กับบุษไปนอนค้างที่บ้านดินทร์ อย่าค้างที่นี่”

“ทำไมครับ”

“กันไว้ดีกว่าแก้ พ่อเราเขาบีบเราได้ขนาดนี้ เกิดเขาไม่ให้เรนทร์กับบุษออกจากวังพรุ่งนี้ จะทำไง ดังนั้น ออกไปตั้งหลักที่บ้านดินทร์จะดีกว่า”

“ครับ ขอบคุณท่านแม่มากครับ” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์และบุษลินยกมือไหว้ขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

“แม่ขอเบอร์บัญชีธนาคารของเรนทร์หน่อยสิ”

“ท่านแม่จะเอาไปทำอะไรครับ”

“เอามาเถอะน่ะ เรื่องมากจริงเจ้าลูกคนนี้” หม่อมเจ้าภาวิดาบ่นออกมาอย่างไม่จริงจัง

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์จึงต้องเปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อดูเลขบัญชีก่อนจะบอกออกไป

ติ๊งงงงง

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก้มมองอย่างประหลาดใจ

เงินสดจำนวน 15 ล้านบาท ถูกโอนจากธนาคาร...มาเข้าบัญชีของคุณ

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์อ้าปากค้าง

“แม่โทรไปบอกธนาคารให้เขาเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน รอแค่เลขบัญชีของเรนทร์เท่านั้น วันนี้ได้เลขบัญชีมา แม่ก็กดโอนได้เลย เงินจำนวนนี้เป็นมรดกที่ท่านตาของเรนทร์ให้แม่ไว้ แม่แค่แบ่งมาให้เรนทร์ใช้ก่อน เผื่อเรนทร์กับบุษจะมีเงินไม่พอ ไม่ต้องมาใช้คืนแม่ล่ะ ถือว่าแม่รับขวัญหลานที่จะเกิดมา” หม่อมเจ้าภาวิดาบอกง่ายๆ

“หลานแม่จะคลอดเมื่อไหร่ ส่งข่าวบอกแม่ด้วย”

“ท่านแม่” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์น้ำตาคลอ บุษลินที่มองเห็นข้อความในโทรศัพท์ของสามีก็นิ่งอึ้ง เธอพูดไม่ออก

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์และบุษลินลุกจากเก้าอี้มากราบขอบคุณที่ตักของมารดา