บทที่ 5 เรื่องน้ำเน่าที่ไม่น่าเชื่อว่ายังมี (2/3)

วันรุ่งขึ้น

“เรนทร์คะ คุณดูอีเมล์รึยัง” บุษลินถามเสียงสั่นระหว่างที่นั่งมาในรถตู้คันใหญ่ที่มีคนขับของบดินทร์เป็นผู้ขับ ทุกคนกำลังเดินทางไปท่องเที่ยวที่จังหวัดตราด ในรถมีผู้โดยสารห้าคนคือตัวเธอ หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ บดินทร์เพื่อนสนิทของทั้งเธอและสามี ทิพย์สุดาภรรยาของบดินทร์ และบุรินทร์ลูกชายวัยห้าขวบของบดินทร์และทิพย์สุดา

“หือ? มีอะไร? เสียงบุษฟังดูไม่ดีเลย” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ทักขึ้นหากก็เปิดโทรศัพท์มือถือเพื่ออ่านอีเมล์ที่ส่งเข้ามา

“นี่ !?” เขาอุทานออกมาอย่างพูดอะไรไม่ออก

“มีอะไรวะเรนทร์” บดินทร์ถามขึ้นเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสนิท

“โรงพยาบาล M ส่งอีเมล์มาบอกว่าเขาจำเป็นต้องให้ฉันกับบุษออก ตอนนี้เขาจ่ายเงินชดเชยที่ให้ฉันกับบุษออก เข้าบัญชีมาหมดแล้ว ฉันกับบุษไม่ต้องกลับไปทำงานที่นั่นอีก”

คำตอบนี้ทำให้ทั้งบดินทร์และทิพย์สุดานิ่งอึ้งไปทันที

“ชัวร์เลย ฝีมือพ่อนายแน่นอน ลืมไปว่าพ่อนายมีเส้นสายในอเมริกาอยู่เยอะ แต่ฉันไม่เข้าใจว่ะ ทำไมพ่อนายถึงทำให้บุษตกงานไปด้วย”

“จะได้บีบให้บุษหย่ากับฉันไงล่ะ เธอจะได้รู้สึกว่าถ้าเธอหย่ากับฉันแล้ว เธอถึงจะมีงานทำ”

“พ่อนายโหดชิบ แล้วแกจะเอาไงต่อวะ หรืออยากให้ฉันช่วยอะไร บอกมาได้เลย ฉันจะช่วยจัดการให้”

“ขอบใจว่ะ แต่ฉันขอคิดดูก่อนว่าควรทำยังไงต่อ กะทันหันแบบนี้ คิดไม่ออก”

“ได้ คิดได้เมื่อไหร่ก็บอกฉันมา ฉันช่วยแกกับบุษเต็มที่ ช่วยหลานฉันที่กำลังจะเกิดมาด้วย”

“บุษทำใจให้สบายนะ เรื่องแค่นี้ผมจัดการได้ คุณอย่ากังวลอะไร เดี๋ยวจะกระทบถึงลูกของเรา และอย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของคุณนะ ผมไม่อยากให้พวกท่านไม่สบายใจ” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์หันมาปลอบภรรยาที่ใบหน้าซีดเซียว

“ค่ะ บุษเข้าใจ”

ณ บ้านพักที่เกาะเหลายาใน จังหวัดตราด

“ทิพย์ พาลูกกับบุษไปเล่นน้ำทะเลที่หน้าบ้านพักก่อนนะ ผมจะคุยกับไอ้เรนทร์มันก่อน”

“ค่ะ ดินทร์ไม่ต้องห่วง ทิพย์ดูแลลูกกับบุษได้”

“ไปกันจ้ะ บุษ ไปเล่นน้ำกับทิพย์กับลูกดีกว่า มาถึงนี่แล้ว พักผ่อนให้สบายใจเสียหน่อย อย่าเพิ่งไปคิดอะไรมาก” ทิพย์สุดาหันไปชักชวนพร้อมกับจูงมือทั้งลูกชายและบุษลินออกไป บุษลินได้แต่เดินตามไปอย่างกังวล

“ทางโล่งแล้วโว้ย บุษไม่อยู่แล้ว แกกลุ้มใจอะไรยังไง บอกฉันมาให้ชัดๆ เลยไอ้เรนทร์ ฉันเห็นแกนั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่อ่านอีเมล์นั่นแล้ว” บดินทร์หันมาพูดกับหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ พวกเขานั่งคุยกันที่ระเบียงหน้าบ้านพักจะได้มองเห็นบุษลิน ทิพย์สุดา และบุรินทร์ไปด้วย

“ฉันต้องหางานใหม่ว่ะถ้าจะทำงานในอเมริกาต่อ แต่นึกไม่ออกว่าจะไปรัฐไหน เส้นสายพ่อฉันที่นั่นมีทั่วไปหมด ไปสมัครงานที่ไหน พ่อฉันรู้แน่นอน”

“ทำในอเมริกาไม่ได้ก็ไปประเทศอื่นสิวะ พ่อแกไม่ได้มีเส้นสายทุกประเทศนะโว้ย”

“เออ จริงของแก ฉันก็ลืมสนิท ว่าแต่ประเทศไหนดีวะ ฉันอยากให้บุษกับลูกได้อยู่ในสภาพแวดล้อมดีๆ แต่ในยุโรปและอเมริกา พ่อฉันก็มีคนรู้จักเต็มไปหมด ย้ายไปประเทศไหนก็ลำบากทั้งนั้น”

“พ่อแกมีเส้นสายเฉพาะแค่ในยุโรปและอเมริกาเท่านั้นใช่มั้ยวะ”

“ใช่”

“งั้นแกก็ต้องเลือกประเทศที่ไม่อยู่ในสองทวีปนี้ แกเล็งประเทศไหนไว้บ้างล่ะ”

“แกมีข้อแนะนำมั้ย คนที่ฉันรู้จักก็อยู่กันแต่ในยุโรปกับอเมริกา นั่งนึกมาตลอดทางก็ยังนึกไม่ออกจริงๆ”

บดินทร์นั่งคิดหน้าเครียด ครู่ใหญ่ก็ยิ้มออกมา “ฉันนึกได้ประเทศหนึ่ง คิดว่าแกกับบุษต้องชอบแน่ๆ และก็เหมาะกับลูกแกที่จะเกิดมาด้วย”

“ที่ไหนวะ”

“นิวซีแลนด์”

เพียงได้ยินชื่อ หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ก็ยิ้มออกมาทันที

“ถูกของแกว่ะ ดินทร์ นิวซีแลนด์เหมาะจริงๆ ที่นั่นธรรมชาติสวย เงียบสงบ เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าจะพาบุษกับลูกไปเที่ยว ถ้าเป็นที่นั่นบุษกับลูกต้องชอบแน่ๆ ทุกอย่างดีพอๆ กับยุโรปและอเมริกา ว่าแต่ทำไมแกเลือกนิวซีแลนด์ ไม่เลือกออสเตรเลียวะ”

“ฉันชอบนิวซีแลนด์มากกว่าออสเตรเลีย เคยพาทิพย์กับลูกไปเที่ยวมาหนหนึ่ง ธรรมชาติที่นั่นสวยสะอาดบริสุทธิ์มากๆ ทำให้ฉันชอบนิวซีแลนด์ที่สุด พอแกคิดจะย้ายประเทศ ฉันเลยนึกได้ แล้วก็คิดเหมือนกันว่าแกต้องชอบ แกกับบุษไปอยู่ที่นั่นได้สบายแน่ๆ”

“แล้วควรไปอยู่เมืองไหนดีวะ ฉันจำได้ว่านิวซีแลนด์มีสองเกาะใหญ่ เกาะเหนือ เกาะใต้ แต่ใจฉันอยากพาบุษกับลูกไปอยู่เกาะใต้ ที่นั่นสวยกว่าที่เกาะเหนือ บุษกับลูกจะได้มีที่เที่ยวพักผ่อน”

“เมืองไคคูร่า”

“ไคคูร่า?”

“ใช่ ฉันมีเพื่อนเป็นคนนิวซีแลนด์ มันเปิดรีสอร์ตรับนักท่องเที่ยวอยู่ที่นั่น บรรยากาศของเมืองนี้เป็นแบบสบายๆ ผู้คนค่อนข้างเป็นกันเองและอบอุ่น เมืองนี้เหมือนหมู่บ้านเล็กๆ ค่อนข้างเงียบสงบ การท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อคือการไปดูปลาวาฬ แมวน้ำ และปลาโลมา และยังมีแหล่งท่องเที่ยวอีกหลายที่ รับรองว่าแกกับบุษอยู่ได้สบาย แต่เดี๋ยวฉันโทรหาเพื่อนฉันก่อน ให้มันหาข้อมูลให้ว่าที่นั่นเป็นไงบ้าง แกรอสักวันสองวันแล้วกัน”

“ได้ ขอบใจมากว่ะ ดินทร์”

“เออ ไม่เป็นไร เห็นเพื่อนเดือดร้อนก็ต้องช่วยสิวะ สมัยเรียนตั้งแต่ม.ต้น ยัน ม.ปลาย ฉันยังลอกการบ้านแกทุกวันทุกวิชา ไม่ได้แกนี่ ฉันจะจบ ม.ปลายรึเปล่า ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ถือว่าฉันชดใช้หนี้บุญคุณโว้ย” บดินทร์กล่าวติดตลก

“ไอ้บ้า !” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์กล่าวกลั้วหัวเราะ