บทที่ 4 เรื่องน้ำเน่าที่ไม่น่าเชื่อว่ายังมี (1/3)

ณ วังรณเรศ กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย

“อมเรนทร์ ให้ผู้หญิงของแก ออกไปรอข้างนอก ฉันมีเรื่องต้องพูดกับแกส่วนตัว” หม่อมเจ้าอิศเรศร รณเรศ เจ้าของวังรณเรศตรัสขึ้น

“บุษไม่ใช่ผู้หญิงของผม แต่บุษเป็นภรรยาผม ผมกับเธอแต่งงานจดทะเบียนกันทั้งที่อเมริกาและไทย และอยู่กินเป็นสามีภรรยากันมาหนึ่งปีแล้ว เรื่องที่ท่านพ่อจะคุย บุษก็ควรจะรู้ด้วยเช่นกัน” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ รณเรศ แย้งผู้เป็นบิดา

“ได้ อย่างนั้น ฉันขอสั่งให้แกหย่ากับบุษลินเสีย หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมกับแก”

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์และบุษลินผงะไปทันที พวกเขาสองคนก็คาดไว้อยู่แล้วว่าหม่อมเจ้าอิศเรศรไม่มีทางยอมให้พวกเขาได้แต่งงานกันแน่ หากไม่คิดว่าจะถูกสั่งให้หย่าซึ่งๆ หน้า เพราะหม่อมเจ้าอิศเรศรหมายตาหม่อมราชวงศ์ปรียาภัทร แห่งราชสกุลสันติวงศ์เอาไว้และยังได้พูดจาทาบทามเพื่อจัดพิธีหมั้นหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์และหม่อมราชวงศ์ปรียาภัทรไว้เป็นที่เรียบร้อยตั้งแต่สองปีก่อน เพราะเวลานั้นหม่อมราชวงศ์ปรียาภัทรยังศึกษาในระดับปริญญาโทอยู่ที่สหรัฐอเมริกา

แต่พูดจาทาบทามผ่านไปได้เพียงสองสัปดาห์ หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ก็ไปท่องเที่ยวที่อเมริกาพร้อมกับบดินทร์ ไกรภพ เพื่อนสนิทของเขา ทำให้ได้รู้จักกับ ดร.บุษลิน วงศ์ทิพย์ หัวหน้าเภสัชกรของ M General Hospital เพราะเธอเป็นเพื่อนกับบดินทร์ ทั้งบดินทร์ยังให้เธอช่วยหาที่พักให้พวกเขาและเป็นไกด์พาเที่ยวในระหว่างที่พวกเขาท่องเที่ยวในอเมริกาเป็นเวลา 15 วัน บุษลินให้พวกเขาสองคนพักที่บ้านของเธอเพราะเธออยู่คนเดียว บิดามารดาของเธออยู่ที่ประเทศไทยซึ่งเธอจะกลับมาเยี่ยมพวกท่านทุกปีในช่วงกลางปีและสิ้นปี

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์และบุษลินต่างตกหลุมรักซึ่งกันและกันเมื่อแรกพบ พวกเขาจึงเริ่มคบหากันเมื่อหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์กลับมาที่อเมริกาในอีกสามเดือนถัดมา เขามาทำงานเป็นแพทย์ผ่าตัดหัวใจในโรงพยาบาลเดียวกับบุษลินโดยอาศัยการรับรองจากอาจารย์ที่เขาเคยศึกษาที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด พวกเขาคบหาดูใจกันอยู่หนึ่งปีเต็มจึงค่อยแต่งงานและจดทะเบียนกันที่อเมริกา ทั้งสองใช้ชีวิตคู่ที่นั่นได้เพียงหนึ่งปี หม่อมเจ้าอิศเรศรก็โทรศัพท์ตามหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ให้กลับเมืองไทยเพื่อมาหมั้นและแต่งงานกับหม่อมราชวงศ์ปรียาภัทรที่เพิ่งสำเร็จการศึกษาด้านแฟชั่นกลับมา

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ที่รู้นิสัยของหม่อมเจ้าอิศเรศรดี จึงวางแผนพาบุษลินกลับเมืองไทยด้วยกันและพากันไปจดทะเบียนสมรสที่เมืองไทยอีกครั้งจนเรียบร้อย แล้วจึงค่อยพาเธอมาที่วังรณเรศเพื่อเฝ้าหม่อมเจ้าอิศเรศรและหม่อมเจ้าภาวิดา บิดามารดาของตน

“บุษไม่เหมาะกับผมตรงไหนครับ เธอได้ทุนการศึกษาต่อในระดับปริญญาโทและปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในคณะเภสัชศาสตร์ จบมาด้วยคะแนนเกียรตินิยม ทำงานที่ M General Hospital โรงพยาบาลที่ดีที่สุดเป็นอันดับสามของโลก นิสัยใจคอ กิริยามารยาท ความรู้ความสามารถต่างๆ เธอมีครบถ้วน เรียกได้ว่าเพียบพร้อม”

หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์เถียงขึ้นอย่างไม่พอใจ บุษลินที่นั่งฟังอยู่ด้วยต้องตื้นตันใจที่สามีของเธอยกย่องเธอต่อหน้าบิดามารดาของเขาอย่างเต็มปากเต็มคำและภูมิใจในตัวเธออย่างยิ่ง

“แล้วบุษลินเป็นใคร ลูกเต้าเหล่าใคร นามสกุล ‘วงศ์ทิพย์’ ฉันไม่รู้จัก คนในราชสกุลทุกคนไม่มีใครแต่งงานกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า แกจะทำให้ฉันและราชสกุลรณเรศขายหน้าคนอื่นรึไง”

“ท่านพ่อต้องขายหน้ายังไงครับ บุษไม่มีข้อเสีย ไอ้เรื่องชาติตระกูล มันมีใครเลือกเกิดได้ล่ะครับ ถ้าเลือกเกิดได้ ผมก็จะให้บุษเกิดในราชสกุลเหมือนกัน ท่านพ่อจะได้พอพระทัย”

“ก็เพราะเลือกเกิดไม่ได้ ฉันถึงต้องให้แกแต่งกับผู้หญิงที่มีพื้นฐานมาจากครอบครัวที่ดีน่ะสิ ปรียาภัทรน่ะเป็นลูกเจ้าโดยกำเนิดเหมือนกับแก แล้วบุษลินเป็นใคร”

“ท่านพ่อ นี่มันพอศอไหนแล้วครับ นี่ พ.ศ.2566 แล้วนะครับ ไอ้เรื่องชาติตระกูลน่ะ ไม่มีใครสนใจกันแล้ว ตอนนี้แต่ละราชสกุลก็ต่างคนต่างอยู่ ต่อให้เขารู้ว่าบุษเป็นใคร ผมก็ไม่เห็นว่าราชสกุล ‘รณเรศ’ ของเราจะเสียหาย อีกอย่างผมกับบุษก็อยู่ต่างประเทศ ใครมันจะมาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผมกับบุษ หรือต่อให้สอดรู้สอดเห็นจริงๆ ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมกับบุษไม่เคยประพฤติเสียหาย”

“ฉันไม่สนว่าแกจะอยู่ต่างประเทศหรืออยู่เมืองไทย แต่ตอนนี้คนทั่วไปรู้แล้วว่าแกจะหมั้นและแต่งกับปรียาภัทร อยู่ดีๆ แกก็เอาเมียมา ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ราชสกุล ‘รณเรศ’ ได้เสียหายยับเยินกันพอดี”

“งั้นท่านพ่อก็ให้อิศราแต่งกับปรียาภัทรแทนผมก็แล้วกัน” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์หมายถึงหม่อมราชวงศ์อิศรา รณเรศ น้องชายของตน

“อย่ามาปัดสวะให้พ้นหน้าบ้าน อิศราแต่งกับหม่อมราชวงศ์ชนิสา สวัสดิวงศ์ แล้ว เหลือแต่แกที่ต้องทำตามที่ฉันสั่ง”

“ผมไม่หย่ากับบุษ ท่านพ่อรู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้บุษท้องได้สองเดือนแล้ว ผมกำลังจะมีลูกกับเธอ ดังนั้น เรื่องหย่ากับบุษ ท่านพ่อลืมไปได้เลย ถ้าท่านพ่อไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมพาบุษไปนอนพักก่อน พรุ่งนี้เธอจะได้มีแรง ผมจะพาเธอกลับไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ของเธอที่ตราด นัดกับไอ้ดินทร์ไว้แล้ว ทูลลา”

กล่าวจบแล้ว หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ก็ประคองบุษลินให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพาเดินออกไปทันที

“อมเรนทร์ ! !” หม่อมเจ้าอิศเรศรตวาดเรียกด้วยความโมโหสุดขีด