บทที่ 17 นางฟ้าน้อยถ่ายแบบ (2/3)

ศศิมา ชยพล และพิมพานั้นอ้าปากค้างไปแล้วเพราะเด็กหญิงน้อยตรงหน้าน่ารักจริงๆ ปากนิด จมูกหน่อย นัยน์ตาดำสนิทเป็นประกาย แถมยังตาหวานเสียด้วย ขนตางอนยาว ผมดำขลับมันวาว ผิวขาวใสเนียนละเอียดเช่นเด็กสุขภาพดี

“เรนทร์ ลูกสาวแกน่ารักจริงๆ ว่ะ” ชยพลออกปาก นึกดีใจที่ตนเองดั้นด้นตามมาถึงที่นี่

“พิมอยากมีลูกสาวน่ารักอย่างนี้บ้างจัง” พิมพา ภรรยาของชยพลออกปากอีกคน

ศศิมาพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น เธอได้แต่จ้องเด็กหญิงตรงหน้า นึกได้ถึงคำพูดของหม่อมราชวงศ์ชนิสาที่บอกว่าตัวจริงของอลิซน่ารักกว่าในรูปมาก ศศิมาอยากจะบอกว่าตัวจริงน่ะเกินบรรยายเลยต่างหาก เด็กหญิงคนนี้น่ารักจริงๆ น่ารักจนใจละลายเพียงแรกเห็น

“ทุกคนเอาของไปเก็บในห้องกันก่อนดีกว่ามั้ยครับ เดี๋ยวค่อยออกมาคุยกัน” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์เอ่ยขึ้นหลังจากเห็นทุกคนตกตะลึงกับลูกสาวของตน เขายิ่งนึกภูมิใจและหวงลูกสาวกว่าเดิม

หม่อมเจ้าภาวิดาส่งอลิซให้อมเรนทร์ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เดี๋ยวแม่เอาของพ่อเราไปจัดในห้องก่อน”

“บุษมาพอดี ดูอลิซไว้ก่อน ผมจะไปเตรียมห้องอลิซให้คุณศศิมา” อลิซน้อยถูกส่งต่อให้บุษลินผู้เป็นมารดา

“ค่ะ เรนทร์”

บุษลินรับอลิซมาจากหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ก่อนจะพาหม่อมเจ้าอิศเรศร ชยพล และเด็กชายภาสกร ให้มาที่ห้องนั่งเล่น และวางอลิซลงในคอกกั้นที่ในนั้นมีของเล่นและลูกแมวสองตัว บุษลินทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คุ้นกับพ่อสามีเลย

“บุษทำตัวตามสบายเถอะลูก พ่อมาเยี่ยมเจ้าเรนทร์ บุษ แล้วก็ยัยหนู” หม่อมเจ้าอิศเรศรเป็นฝ่ายออกปากเมื่อเห็นท่าทีของบุษลิน เรียกให้บุษลินใจชื้นขึ้นทันที

“เอ่อ...ค่ะ...เอ่อ...ท่านชาย...”

“เรียก ‘ท่านพ่อ’ สิ เรียกอะไรท่านชาย ห่างเหินจริงเชียว”

“ค่ะ ท่านพ่อ” บุษลินดีใจจนน้ำตาซึม นี่เป็นครั้งแรกที่พ่อสามีต้อนรับเธอ

“ท่านพ่อกับทุกคนนั่งเล่นในห้องนี้ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวบุษไปเอาน้ำมาให้ มากันเหนื่อยๆ พักกินน้ำเสียก่อน” บุษลินบอกก่อนจะเดินออกไป

ในห้องนั่งเล่นตอนนี้ หม่อมเจ้าอิศเรศรนั่งจ้องหน้าอลิซที่ยืนเกาะคอกกั้นจ้องมองมา และราวกับจะรู้ว่าใครที่จ้องตนเอง สองแขนน้อยๆ ยกขึ้นชูและเปล่งเสียงเรียก

“ปู่ อุ้ม”

สองคำเท่านั้น หม่อมเจ้าอิศเรศรก็ราวกับถูกมนตร์สะกด คนเป็นปู่ลุกขึ้นแล้วก้าวเข้าไปหา ยื่นมือไปอุ้มหลานสาวตัวน้อยขึ้นมากอด สองแขนน้อยก็โอบรอบคอของผู้เป็นปู่ไว้ ยอมให้กอดแต่โดยดี

บุษลินที่หายไปเอาน้ำมารับแขกกลับเข้ามาเห็นภาพนี้ เธอต้องยิ้มออกมา ในที่สุดอลิซก็ทำสำเร็จ ยืนรออยู่ครู่หนึ่งก็เห็นหม่อมเจ้าอิศเรศรพาอลิซมานั่งตัก

“น้ำมาแล้วค่ะ กินน้ำกันก่อน”

ในถาดที่บุษลินเอาเข้ามามีแก้วหลายใบ พร้อมกับน้ำส้มคั้นในเหยือกใบใหญ่ ชยพลเทน้ำส้มให้ทุกคน

“ส้ม ส้ม” เสียงเล็กๆ เรียกออกมาเมื่อเห็นผู้เป็นปู่ถือแก้วใส่น้ำส้ม

“อลิซจะกินเหรอลูก”

“กิน ค่ะ”

“พูด ‘ค่ะ’ ได้แล้วเหรอ” หม่อมเจ้าอิศเรศรถามอย่างแปลกใจ

“ได้แล้วค่ะ ท่านพ่อ แต่เพิ่งเริ่มหัดพูดได้ไม่นาน เลยยังไม่ได้พูดบ่อย บุษกับท่านแม่คอยสอนอลิซตลอด แกก็เลยจำได้”

“แล้วอลิซกินน้ำส้มนี่ได้มั้ย”

“ให้แกจิบสักคำก็พอค่ะ แกเพิ่งขวบเดียว หมอแนะนำว่าไม่ควรให้กินเยอะ ถ้าจะกินเยอะ รอแกสักสี่ขวบจะดีกว่า”

ทุกคนจึงได้เห็นหม่อมเจ้าอิศเรศรค่อยๆ ป้อนน้ำส้มให้หลานสาวตัวน้อยที่ดื่มไปถึงสองอึก

“พอแล้วนะคะ อลิซกินมากไม่ได้นะลูก”

“ค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยรับคำ ไม่มีอาการดื้อดึง

“คุณศศิมา ห้องเรียบร้อยแล้วนะครับ เอาของเข้าไปเก็บเสียก่อน” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์เข้ามาบอกในห้องนั่งเล่น

“ค่ะ ขอบคุณคุณเรนทร์มาก เดี๋ยวศศิขอไปเก็บของก่อนนะคะ”

“ผมดีใจที่ท่านพ่อมา” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์พูดกับบิดา

“ก็แกไม่กลับไปหาพ่อ พ่อก็ต้องมาเองน่ะสิ ลำบากคนแก่ให้ต้องมา” ท้ายประโยคต่อว่าลูกชาย

“ผมขอโทษครับ”

“ไม่ต้องมาขอโทษ เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ให้มันแล้วไป” ประโยคนี้เป็นอันรู้กัน หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์กับบุษลินต้องยิ้มออกมา

“คุณ ฉันจัดของเก็บให้เรียบร้อยแล้วนะ” เป็นหม่อมเจ้าภาวิดาเข้ามาอีกคน

“ขอบใจ”

“อลิซ มาหาย่า มา” ทว่า...

“อลิซอยู่กับปู่นะลูก อยู่กับย่าบ่อยแล้ว อยู่กับปู่ดีกว่า”

“ค่ะ” เสียงเล็กๆ ตอบรับ เรียกสายตาหมั่นไส้จากคนเป็นย่าได้ไม่น้อย

“แล้วถ่อสังขารมาหาลูกกับหลานได้นี่ มีอะไร” ผู้เป็นภรรยาถามอย่างรู้ทัน

“ให้ตาพลพูดก็แล้วกัน” คำถามถูกโยนไปให้ชยพล เขาต้องอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนจะเล่าออกมา

“ที่ผมตามลุงศรมา หลักๆ ก็จะมาทาบทามเรื่องอลิซน่ะครับ” ชยพลบอกกับหม่อมเจ้าภาวิดาและทุกคน

“แกจะว่าไง เรนทร์ ฉันอยากได้อลิซไปถ่ายโฆษณาให้จริงๆ นะ ไม่งั้นไม่ลงทุนบินมาด้วยหรอก” ชยพลบอกวัตถุประสงค์แท้จริง

“ไม่ล่ะ ฉันปฏิเสธ อลิซยังเล็กมาก เพิ่งจะขวบนิดๆ ไว้แกรอลูกสาวฉันอายุยี่สิบเสียก่อน ฉันถึงจะอนุญาต” หม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ตอบปฏิเสธ

“บุษก็ว่าอลิซยังเล็กไปนะคะที่จะรับงานนี้ แล้วแกเป็นเด็ก เอาแกไปถ่าย พวกคุณเสียเวลากันเป็นวันๆ แน่กว่าจะได้ตามที่ต้องการ และพวกเราไม่ให้คุณบังคับแกหรอกนะคะว่าต้องถ่ายให้ได้แบบนั้นแบบนี้” บุษลินเสริมขึ้น