บทที่ 15 ว่าที่นางแบบเด็ก (3/3)

“แต่ผมอยากได้หนูอลิซมาถ่ายจริงๆ นะ ยิ่งดูรูปก็ยิ่งรู้สึกว่าแกเหมาะกับเสื้อผ้าเด็กของผมมากถึงมากที่สุด ไม่มีเด็กคนไหนแล้วจะเหมาะเท่าแก”

“งั้นคุณชยพลต้องหาทางเองแล้วล่ะค่ะ เพราะเพื่อนศศิก็หมดปัญญาเหมือนกัน จะให้ชนกับท่านหญิงภาวิดา ศศิไม่เสี่ยงดีกว่า นอกเสียจากคุณชยพลจะหาคนที่คุยกับท่านหญิงได้ นั่นถึงจะมีโอกาส” ศศิมาให้คำแนะนำ

ณ สนามกอล์ฟแห่งหนึ่ง

“วันนี้คุณศรดูไม่มีสมาธิเลยนะ ตีกอล์ฟผิดทิศผิดทางยังไงพิกล” หม่อมเจ้าศักดิ์พิศาล สวัสดิวงศ์ บิดาของหม่อมราชวงศ์ชนิสาผู้เป็นสะใภ้ของหม่อมเจ้าอิศเรศรทักขึ้นขณะมานั่งพักหลังจากตีกอล์ฟเสร็จ

“ผมมีเรื่องคิดไม่ตก” หม่อมเจ้าอิศเรศรตอบกลับ

“เรื่องอะไรล่ะ หรือเรื่องตาเรนทร์”

“ใช่ เรื่องตาเรนทร์ สกุลสันติวงศ์เคืองผมมาสองปีกว่าแล้วตั้งแต่ที่เขารู้ว่าตาเรนทร์หนีกลับไปต่างประเทศพร้อมเมียมัน”

“ผมเข้าใจ เป็นผม ผมก็เคือง แต่มาคิดอีกที มันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย สังคมสมัยนี้เขาก็เข้าใจดีว่าตาเรนทร์มีลูกมีเมียอยู่ก่อน ลูกชายคุณเขาก็บอกตามตรง ไม่ได้ปิดบัง ถ้าเขาปิดบังแล้วมาแต่งกับปรียาภัทรสิ ต้องตำหนิตาเรนทร์ที่ทิ้งลูกทิ้งเมียมา แล้วคุณก็ขอโทษสกุลสันติวงศ์ทั้งส่วนตัวและออกสื่อไปแล้ว เขาเคืองไม่นานหรอก แค่ยังทำใจไม่ได้และเสียหน้านิดหน่อยเท่านั้น ปรียาภัทร ลูกสาวเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถ้าเสียหาย ก็คงไม่ได้แต่งงานมีหน้ามีตาจนตอนนี้มีลูกแล้วหรอก”

“ก็จริงของคุณ”

“แล้วนี่คุณไม่บินไปเยี่ยมตาเรนทร์หน่อยรึ เห็นยัยสาโทรมาเล่าให้ผมฟังว่าอลิซ หลานสาวคุณน่ารักมาก แถมส่งรูปมาให้ผมดูด้วย ผมยังคิดว่าคุณศรนี่โชคดีได้หลานสาวน่ารักขนาดนี้ แถมยังเป็นหลานสาวที่ทั้งสกุล ‘รณเรศ’ และสกุล ‘หริรักษ์’ อยากได้มาตั้งนาน ไม่ไปเยี่ยมหลานหน่อยล่ะ เป็นผมหน่อยไม่ได้ มีหลานน่ารักขนาดนี้ ผมบินไปนานแล้ว”

“จะดี?”

“ดีสิ บินไปเยี่ยมนี่ ตาเรนทร์ดีใจแย่ว่าพ่อยกโทษให้แล้ว”

“แต่ผมไม่มีวีซ่านิวซีแลนด์”

“ไม่ต้องมาอ้างเลยคุณศร ไปยื่นเรื่องขอวีซ่าเสีย อายุห้าสิบกว่าอย่างคุณกับผมนี่ สถานทูตอนุมัติอยู่แล้ว เขาไม่กลัวคุณหนีเข้าเมืองไปหางานทำหรอก แก่ปูนนี้แล้ว”

หม่อมเจ้าอิศเรศรนิ่งไป

“หวัดดีครับ ลุงศักดิ์ มาตีกอล์ฟหรือครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้น

หม่อมเจ้าศักดิ์พิศาลหันไปมองว่าใคร ก็ยิ้มแย้มทักทาย “ไง ตาพล มาตีกอล์ฟเหมือนกันรึเรา”

ที่แท้เป็นชยพล เจ้าของเสื้อผ้าเด็กยี่ห้อดัง ‘Blossom’ ที่นำเข้าจากต่างประเทศ

“ครับ พอดีวันนี้ว่างเลยมาตีกอล์ฟเสียหน่อย ไม่ได้ตีนานแล้ว ฝีมือตกไปเยอะ”

“มานั่งคุยด้วยกันก่อนสิ เดี๋ยวค่อยไปตีกอล์ฟ”

“ครับ” ชยพลรับคำก่อนจะนั่งลง

“คุณศร ฉันขอแนะนำให้รู้จัก ‘ชยพล’ ลูกชายเพื่อนสนิทฉันเอง” หม่อมเจ้าศักดิ์พิศาลแนะนำ

“สวัสดีครับ ลุงศร”

“ไหว้พระเถอะพ่อคุณ”

“พล นี่หม่อมเจ้าอิศเรศร รณเรศ เพื่อนสนิทลุงเอง”

“รณเรศ?” ชยพลเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ

“ลุงศร นามสกุล ‘รณเรศ’ เอ่อ...ขอประทานโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณลุงเป็นอะไรกับอมเรนทร์ รณเรศครับ”

“บ๊ะ ! เจ้าพลนี่ จุดไต้ตำตอเลย ลุงศรน่ะ พ่อของอมเรนทร์เลยล่ะ” หม่อมเจ้าศักดิ์พิศาลทักขึ้นอย่างชอบใจ

ชยพลมีสีหน้าตกตะลึงไม่น้อยก่อนจะนึกขึ้นได้ “คุณพ่อของไอ้เรนทร์เหรอครับเนี่ย เพิ่งเคยพบเลยครับ”

“เราเป็นเพื่อนเจ้าเรนทร์?”

“ครับ ผมเป็นเพื่อนเรนทร์สมัยมัธยม แต่ไม่สนิทเท่าไหร่ เจ้าบดินทร์จะสนิทกับเรนทร์มากกว่า ผมสนิทกับบดินทร์อีกที”

“อ้อ !”

“เอ่อ...หลานสาวลุงศรน่ารักมากเลยนะครับ ผมเห็นรูปแล้ว” ชยพลเกริ่นเข้าเรื่องอย่างแนบเนียน นึกดีใจที่ตนเองมาสนามกอล์ฟวันนี้

“พลหมายถึงยัยหนูอลิซใช่มั้ย” หม่อมเจ้าศักดิ์พิศาลถามขึ้น

“ใช่ครับ ทางเอเจนซี่เพิ่งเอารูปยัยหนูให้ผมดู ผมอยากให้แกมาถ่ายโฆษณาเสื้อผ้าให้ผมมากเลย แต่ติดที่แกอยู่ต่างประเทศและทุกคนหวงแกมาก”

“แล้วรูปอลิซไปอยู่กับทางเอเจนซี่ได้ยังไง” หม่อมเจ้าอิศเรศรถามขึ้นอย่างนึกเคือง สีหน้าดุขึ้นมาทันที

“ลุงศรอย่าเพิ่งโกรธทางเอเจนซี่เลยนะครับ คือเรื่องเป็นงี้ครับ ผมไปจ้างทางเอเจนซี่ทำโฆษณา แล้วครีเอทีฟของบริษัทเผอิญเป็นเพื่อนกับคุณหญิงชนิสา ลูกสาวลุงศักดิ์ ซึ่งผมก็เพิ่งรู้วันนั้นเหมือนกัน คุณหญิงส่งรูปหนูอลิซให้เพื่อนเธอคนนี้ ครีเอทีฟสนใจหนูอลิซมาก แต่พอถามคุณหญิงถึงได้รู้ว่าหนูอลิซอยู่นิวซีแลนด์ ถ้าอยากได้หนูอลิซมาถ่ายโฆษณาให้ก็ต้องไปที่นิวซีแลนด์”

“พอผมรู้ว่าคุณหญิงใช้นามสกุล ‘รณเรศ’ เลยนึกขึ้นได้ว่าผมมีเพื่อนนามสกุลนี้อยู่ เลยโทรหาบดินทร์ ถึงได้รู้ชัดว่าหนูอลิซเป็นลูกสาวเรนทร์ และพ่อแม่กับย่าหวงมาก”

“ลุงศรจะกรุณาช่วยพูดกับเรนทร์ให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากได้หนูอลิซมาถ่ายโฆษณาให้จริงๆ ผมจะให้สาขาของเอเจนซี่ที่นิวซีแลนด์ถ่ายให้ แล้วผมกับครีเอทีฟจะบินไปคุมงานเอง รับรองว่าจะไม่ทำให้หนูอลิซลำบากอะไรเลย ผมทราบดีว่าแกยังเล็กมาก เพิ่งจะขวบเดียว”

“สรุปว่ายัยสาส่งรูปยัยหนูให้เพื่อนที่เอเจนซี่” เสียงของหม่อมเจ้าอิศเรศรยังคงเคืองอยู่

“เอาน่า คุณศร ยัยสามันอยากช่วยเจ้าเรนทร์น่ะแหละ บ้านนั้นทั้งบ้านมีเจ้าเรนทร์ทำงานหาเงินคนเดียว แล้วอลิซก็น่ารัก ถ้ามาถ่ายโฆษณา ยัยหนูจะได้ช่วยครอบครัวหาเงินเข้าบ้านไงล่ะ ถ้ายัยหนูรู้ว่าแกช่วยครอบครัวได้ แกต้องดีใจมากแน่ๆ” หม่อมเจ้าศักดิ์พิศาลเข้าใจเจตนาของหม่อมราชวงศ์ชนิสาได้ทันที

สีหน้าของหม่อมเจ้าอิศเรศรคลายลง แล้วก็อดนึกเห็นด้วยไม่ได้