บทที่ 11 อลิซ นางฟ้าน้อย (2/3)

“จริงของท่านแม่” บุษลินเห็นด้วยทันที

“งั้นบุษว่าหาซื้อคอกกั้นเด็กก่อนดีกว่าค่ะ อย่างน้อยอลิซจะได้คลานอยู่แต่ในคอกกับแมว แต่ยังไงก็ต้องติดลูกกรงกั้นตรงประตูไว้อีกชั้นด้วย”

“จริงของบุษ เรื่องคอกกั้นเด็กกับลูกกรงนี่ เดี๋ยวแม่ซื้อให้ ไม่ต้องกวนตาเรนทร์”

“อุ๊ย ! อย่าเลยค่ะ ตั้งแต่ท่านแม่มาช่วยบุษเลี้ยงอลิซ ก็ซื้อของให้หลายอย่างแล้ว บุษกับเรนทร์ไม่ได้จ่ายอะไรเลย” บุษลินบอกอย่างเกรงใจ

“ไม่เป็นไร ของนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้มีราคาอะไร”

“ไม่มีราคาอะไรคะ บุษกับอลิซกลับมาจากโรงพยาบาลได้ไม่กี่วัน ท่านแม่ก็ซื้อรถคันหนึ่ง ถึงจะอ้างว่าท่านแม่จะเอาไว้ใช้เอง แต่จริงๆ ก็จงใจซื้อให้บุษไว้ไปซื้อของเข้าบ้านหรือพาอลิซไปพบหมอตามกำหนด ระหว่างที่เรนทร์ไปทำงาน”

“ยัยอลิซก็หลานแม่ แค่นี้จะเป็นไรไป แล้วดูสิเนี่ย หลานสาวคนแรกของสองราชสกุลอายุสองเดือนแล้ว ปู่มันยังไม่มาดูดำดูดีเลย ทีหลานคนอื่นนี่ ไปเยี่ยมได้เยี่ยมดี ให้นู่นให้นี่ไปหมด นี่หลานสาวคนแรกคนเดียวและยังเป็นหลานโดยตรงกลับเงียบหาย เฮอะ” หม่อมเจ้าภาวิดาออกปากอย่างหมั่นไส้บางคนที่ประเทศไทย

“ถ้าแม่ไม่ดูแลอลิซ คงไม่มีญาติคนไหนมาดูแลยัยหนูหรอก คิดดูสิ แม่อุตส่าห์ Video Call บ่อยๆ กับตาแก่หัวดื้อนั่น หวังยั่วให้มาหาหลาน เชอะ ผ่านไปตั้งสองเดือน กลับดื้อแพ่งไม่ยอมมา ต้องรอให้หลานโตเป็นสาวก่อนรึไงถึงจะมา” คราวนี้หม่อมเจ้าภาวิดาออกปากอย่างขุ่นเคือง

บุษลินนิ่งเงียบก่อนจะก้มหน้าลง หากมือของหม่อมเจ้าภาวิดาก็วางลงบนไหล่ของเธออย่างเข้าใจ “อย่าไปสนใจปู่เจ้ายศเจ้าอย่างนั่นเลย เขาไม่สน ไม่รัก ก็ช่างเขา แม่รักอลิซ รักบุษ ก็แล้วกัน ไม่ต้องไปสนใจคนที่เขาไม่ใส่ใจเรา”

“ค่ะ” บุษลินรับคำ

“แล้วท่านแม่จะอยู่กับอลิซอีกกี่เดือนถึงจะกลับคะ”

“ว่าจะอยู่ไปเรื่อยๆ จนวีซ่าใกล้หมดอายุ แล้วค่อยไปขอต่อวีซ่าก็ได้ ถ้าเขาไม่ต่อให้ แม่ก็ค่อยกลับ”

“จะดีเหรอคะ บุษเกรงใจ”

“ไม่เป็นไรหรอก แม่อยู่เมืองไทย วันๆ ก็ไม่ได้ทำอะไร บางวันก็ได้แต่นัดเพื่อนไปกินข้าว ไปเที่ยว ไปช้อปปิ้ง แม่เอาเวลาตรงนั้นมาช่วยบุษเลี้ยงอลิซดีกว่า ยิ่งอลิซไม่มีญาติใส่ใจแบบนี้ แม่ยิ่งต้องดูแล”

“ขอบคุณท่านแม่มากๆ เลยค่ะ” บุษลินยกมือไหว้ขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

“ไม่ต้องขอบคุณแม่ บุษเป็นลูกสะใภ้แม่ ยัยอลิซเป็นหลานแม่ ถึงปู่มันไม่รับแต่ย่ามันรับ เชื้อสายสองราชสกุลจะมาทิ้งๆ ขว้างๆ ได้ไง คนที่เมืองไทยเขาสบายกว่าบุษกว่าเรนทร์ทั้งนั้น มีแต่คนห้อมล้อมดูแล บุษกับเรนทร์อยู่ที่นี่มีกันแค่สองคน ถ้าแม่กลับไป บุษก็ต้องอยู่บ้านเลี้ยงอลิซคนเดียว ตาเรนทร์ก็ต้องไปทำงานที่โรงพยาบาล เกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมา ตามตาเรนทร์คงไม่ทัน เพราะฉะนั้น แม่อยู่ที่นี่จะดีกับตาเรนทร์และบุษที่สุด”

“ขอบคุณนะคะท่านแม่ ขอบคุณจริงๆ” บุษลินก้มลงกราบที่ตักของหม่อมเจ้าภาวิดา

หม่อมเจ้าภาวิดายังคงพักที่นิวซีแลนด์ที่บ้านของหม่อมราชวงศ์อมเรนทร์ ทำให้หม่อมเจ้าอิศเรศรต้องโทรมาถามเมื่อผ่านมาหกเดือนแล้ว ศรีภรรยายังไม่มีทีท่าว่าจะกลับเมืองไทย

“คุณจะอยู่ที่นั่นถึงเมื่อไหร่”

“ก็อยู่ไปเรื่อยๆ ช่วยเรนทร์กับบุษเลี้ยงลูก ยัยอลิซน่ารักจะตาย ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารัก จะให้ทิ้งหลานกลับไปเมืองไทย ไม่ไหวหรอก คิดถึงหลานแย่” หม่อมเจ้าภาวิดาตอบกลับ

“แล้วคุณไม่คิดจะมาดูยัยอลิซมั่งรึไง อลิซก็หลานคุณนะ ที่เมืองไทยไม่มีหลานสาวไม่ใช่รึ ญาติพี่น้องฝั่งคุณมีแต่ลูกชาย หลานชายทั้งนั้น” ถามจี้ใจดำ

“แค่นี้แหละ” สัญญาณ Video Call ถูกปิดไปดื้อๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“คุณวิ ถ้าคุณไม่กลับมา ผมจะมีเมียใหม่แล้วนะ” หม่อมเจ้าอิศเรศรบอกผ่าน Video Call หลังจากผ่านมาครบหนึ่งปีแล้ว หม่อมเจ้าภาวิดาก็ยังไม่กลับ

“ก็มีไปสิ แก่ๆ กันแล้ว ผู้หญิงมันก็เอาแต่เงินคุณเท่านั้นแหละ อย่าลืมว่าฉันเป็นเมียแต่งคุณ ถือทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมาย นางบำเรอคุณไม่มีสิทธิ์อะไรในวังรณเรศทั้งสิ้น แล้วคิดหรือว่าตาอิศจะยอมให้คุณเอาผู้หญิงเข้ามาอยู่ด้วย ลืมไปรึเปล่าว่า ตาอิศก็อยู่ที่วังรณเรศ”

“อ้อ ! อีกอย่าง ถ้าจะมีเมียใหม่ ก็ประกาศให้คนเขารู้กันให้ทั่วด้วยนะ ฉันจะได้ฟ้องหย่าคุณได้ถนัดๆ หน่อย ฉันไปดูยัยอลิซก่อนล่ะ สวัสดี”

สัญญาณ Video Call ถูกตัดไปทันที

“แม่แกเขาไม่ยอมกลับมา ห่วงแต่เด็กนั่น” หม่อมเจ้าอิศเรศรหันมาบอกหม่อมราชวงศ์อิศรา รณเรศ ลูกชายคนเล็ก

“ก็ท่านพ่อจะถือทิฐิอะไรนักหนาล่ะครับ พี่เรนทร์ก็มีเมียมีลูก จนตอนนี้ลูกสาวพี่เรนทร์อายุขวบหนึ่งแล้ว ยัยอลิซก็น่ารักเสียจนผมนึกว่าแกเป็นตุ๊กตา ท่านพ่อเองก็เคยเห็นแกแล้ว ไม่รักไม่สงสารแกบ้างเลยเหรอครับ แกมีคนช่วยเลี้ยงแค่พ่อ แม่ ย่า สามคนเท่านั้น จริงๆ ต้องบอกว่าสองคน เพราะพี่เรนทร์ต้องไปทำงาน ผมนี่คนช่วยเลี้ยงเต็มไปหมด ท่านพ่อท่านแม่ของสาก็มาช่วยเลี้ยง ท่านพ่อเองก็ช่วยเลี้ยง ไม่นับนางพยาบาลหนึ่งคนและพี่เลี้ยงสองคนที่จ้างมาช่วยดูแล”

“พี่เรนทร์ไม่จ้างนางพยาบาลหรือพี่เลี้ยงเพราะค่าจ้างที่นั่นแพง แล้วพี่เรนทร์ทำงานคนเดียว ถึงเงินเดือนหมอจะเยอะและท่านแม่ก็มีเงินก็เหอะ แต่พี่เรนทร์ไม่อยากกวนท่านแม่ อะไรประหยัดได้ก็ประหยัดไว้ก่อน ตอนนี้พี่บุษต้องอยู่บ้านเลี้ยงลูก ยังทำงานไม่ได้ ท่านแม่ถึงไปอยู่ช่วยเลี้ยง ไม่ยอมกลับ”