ตอนที่ 3 พบ

ตอนที่ ๓

พบ

ผมนั่งมองยัยแว่นแก้มป่องตรงหน้าอ่านหนังสือ สามปีแล้วสินะที่ผมไม่ได้เห็นยัยนี่ตัวเป็นๆ ตั้งแต่วันที่ยัยนี่มาบอกว่าชอบผม แล้วผมก็ปากเสียพูดจาไม่ดีใส่ หลังจากนั้นยัยตัวแสบที่เคยเสนอหน้ามาให้ผมเห็นบ่อยๆ ก็หายไปจากชีวิตผมเลย โชคยังดีที่ผมยังมีเฟสบุ๊คยัยนั่นอยู่ ผมก็เลยเห็นความเคลื่อนไหวบ้าง แต่ก็นั่นแหละสวรรค์ก็ไม่ได้ใจดีกับผมมากนัก หรือยัยตัวแสบข้างหน้าผมใจร้ายก็ไม่รู้ เดือนนึงอัพเดทชีวิตไม่ถึงสิบโพสด้วยซ้ำ ตอนสอบติดก็อัพสเตตัสแค่ ‘ดีใจจัง มีที่เรียนสักทีนะ’ ผมก็ยินดีด้วยที่ยัยนี่มีเรียนแล้ว แต่พอดูคอมเม้นท์ก็ไม่ได้พูดถึงมหาลัยที่ได้ นั่นทำให้ผมไม่เคยรู้เลยว่ายัยตัวแสบสอบติดที่เดียวกับผม

“มองอะไรคะ?” ยัยตัวแสบก็ยังเป็นเด็กพูดเพราะเหมือนเดิม

“เปล๊า!!!” บรรทัดปฏิเสธเสียงสูง

“เสียงสูงขนาดนี้มองจากดาวพลูโตยังรู้เลยว่าโกหก!!” หัดเป็นคนรู้ทันคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

“รู้ดี ใช้ชีวิตอยู่บนดาวพลูโตหรือไง?” เขาย้อนอย่าอดไม่ได้ อัญญวรินทร์คนก่อนไม่กล้าต่อปากต่อคำเขาแบบนี้หรอกนะ แต่อัญญาวรินทร์คนนี้ดูแก่นแก้วขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยทีเดียว

“ใช้ชีวิตบนโลกนี่ล่ะค่ะ แต่สำหรับพี่บรรทัดอันอาจจะอยู่ที่ดาวพลูโตก็ได้ ไกลจนหลุดจากระบบสุริยะจักรวาล” อัญญาวรินทร์แสร้งยิ้มให้กับบรรทัด

“พูดจาไร้สาระน่า” เขาบอกปัด

“อันก็พูดเรื่อยเปื่อยนั่นแหละค่ะ สรุปพี่บรรทัดมองหน้าอันมีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอยังคงยืนยันคำถามเดิม ที่ยังไม่ได้คำตอบนั้นอยู่

“ฉันไม่ได้มองหน้าเธอ แต่เธอมานั่งเกะกะขวางลูกตาฉันเองต่างหาก!!” บรรทัดพูดเสียงเข้ม ถูกจับได้เสียแล้ว

“งั้นหรอคะ เกะกะมากไหมคะ งั้นอันย้ายที่ให้ไหมคะ ถึงอันจะมาก่อนก็ตาม โอ๊ะ!!! ตรงนั้นว่างพอดีเลย “อัญญาวรินทร์พูดเสียงเศร้าก่อนจะเก็บของมากอดไว้ที่อก และเดินออกไปโดยไม่กล่าวคำลาสักนิด

บรรทัดได้แต่มองตามหลังอัญญาวรินทร์ที่ย้ายโต๊ะไปนั่งอีกมุมของห้อง

“ปากเสียอีกแล้วสินะ!!” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ลุกตามอัญญาวรินทร์ไปแต่อย่างใด

“กูบอกล่ะไอ้ทัดมันต้องอยู่ห้องสมุด” เสียงพัฒนาดังขึ้นข้างหลังเขา

“สร้างภาพคนดีอีกแล้วสินะมึง” เปรมวัตรสำทับ

“สร้างภาพคนดีอะไรของพวกมึง กูก็เข้ามาหาข้อมูลทำรายงานที่อาจารย์สั่งนั่นแหละ” บรรทัดเถียง พวกมันตามมาหาเขาเจอได้ยังไงกันนะ อุตส่าห์ไม่บอกใครแล้วเชียว

“หาข้อมูล ไหนหนังสือมึง? ปากกาสักด้ามบนโต๊ะมึงยังไม่มีเลยไอ้ทัด หัดกินสตอนะมึง!” พัฒนายังคงเจื้อยแจ้วข้างๆ เขา

“อ่ะนั่น น้องอันอันนี่หว่า” เปรมวัตรเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นสาวสวยที่เขาเองก็ชื่นชอบ

“อันอันไหน?” พัฒนาเอ่ยถาม

“ก็อันอัน อัญญาวรินทร์ เบอร์แฮมริ่ง ลูกสาวคนเดียวของเครือเบอร์แฮมริ่งที่มีโรงแรมและรีสอร์ททั่วประเทศไงวะ “สิบทิศอธิบาย

“รู้ลึกซะด้วย มึงรู้จักเขาเป็นการส่วนตัวหรอ?”

“เปล่าหรอก กูไปสืบมา น้องอันอันเขาจบโรงเรียนเดียวกับมึงนี่นาไอ้ทัด แหมเงียบเลยนะ!!” สิบทิศหันไปแหย่เพื่อน

“เออ ก็ใช่ รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่ากู ว่าแต่ทำไมมึงต้องไปสืบเรื่องของอันขนาดนั้นด้วย มึงชอบเขาหรือไง” บรรทัดเอ่ยเสียงเรียบ สายตาจับจ้องแผ่นหลังของร่างอัญญาวรินทร์อย่างไม่วางตา

“ไม่ชอบสิแปลก มึงดูสิคนอะไรน่ารักชิปหาย ดูหนึบหนับน่าจับไปหมด ตอนแรกกูก็ไม่ทันได้สังเกตหรอกถ้าไอ้เปรมไม่พูดถึง แล้วคนที่ชอบอ่ะไม่ใช่กูเว้ย นู้นครับ ไอ้เปรมเลยครับ” สิบทิศอธิบาย

ถ้าไอ้สิบทิศชอบอัญญาวรินทร์ขึ้นมาจริงๆ เขาจะฟ้องขวัญข้าว ไอ้หมอนี่มันกลัวแฟนอย่างกับอะไรดี ทำตัวแบดบอยเวลาอยู่กับพวกเขาแต่พออยู่กับแฟนกลับเป็นลูกแมวตัวน้อยๆ

“แต่กูว่าเหมาะกันดีนะ ไอ้เปรมบ้านก็ทำอสังหาฯ ส่วนน้องอันอันก็ทำเกี่ยวกับโรงแรม เครือๆ เดียวกัน ลงเอยกันมีแต่สนับสนุนกัน” พัฒนาเสนอความเห็นอย่างที่ใจคิด โดยไม่ทันสังเกตุสีหน้าของบรรทัดสักนิด

“แล้วน้องอันอันเขามีแฟนหรือยังวะ” เปรมวัตรหันมาถามบรรทัด

“กูไม่รู้ ไม่ได้สนิทกัน” บรรทัดบอกปัด

“มึงก็ไปถามให้หน่อยดิวะ เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าไม่ใช่รึไง ช่วยเพื่อนหน่อยสิวะ” พัฒนาเสนอความเห็น

“พวกมึงอยากรู้ก็ไม่ไปถามเองล่ะ ทำไมต้องให้กูไปถามด้วย กูไม่ได้ว่างขนาดนั้น ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ พอดีปวดขี้!!” พูดจบบรรทัดกูลุกขึ้นแล้วเดินออกจากวงสนทนาทันที

“อะไรของมันวะ” ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างงงๆ กับความแปรปรวนของเพื่อน

หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะยัยตัวแสบ แต่อย่าคิดว่าจะทำให้เพื่อนฉันหลงกลเธอได้เลย ฉันเนี่ยล่ะจะขวางให้ถึงที่สุด

บรรทัดคาดโทษอัญญาวรินทร์ โดยที่หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด แต่นั่นล่ะถ้าเขาบอกว่าเป็นความผิดของอัญญาวรินทร์ก็คือความผิดของเธอ

“อันอัน รอนานไหม”

“มาแล้วหรอปริม อันรอนานมากกกกกกก กอ.ไก่ล้านล้านตัวเลยแหละ ดูสิอันจะทำรายงานจะเสร็จแล้วเนี่ย” อัญญาวรินทร์หันแม็คบุ๊คให้เพื่อนสาวดูว่าเธอนั่งทำรายงานที่อาจารย์เพิ่งสั่งวันนี้ให้ปริมวิภาดู

“งานนี้ส่งอาทิตย์หน้าไม่ใช่หรอ อันอันรีบหรือไง แล้วเนี่ยงานคู่นะ อันอันทำหมดแล้วให้ปริมทำอะไรล่ะ” ปริมวิภาบ่นอุบ เธอรู้ว่าเพื่อนเธอเก่ง แต่เธอไม่อยากกินแรงเพื่อน

“ปริมก็คอยพรีเซ้นไง อันพูดไม่ค่อยเก่ง เดี๋ยวตัวรายงานอันทำเอง ทำเสร็จแล้วอันจะส่งให้ปริมนะ” อัญญาวรินทร์ตอบอย่างเอาใจ เธอไม่ค่อยชอบการพรีเซ้นงานเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เลย

“ทุกทีสินะอันอัน แบบนี้ทุกที งั้นมานี่เดี๋ยวที่เหลือปริมช่วยเอง” ปริมวิภาบ่นก่อนจะแย่งงานจากอัญญาวรินทร์มาช่วยทำ