ตอนที่ 2 เจอกันสักทีนะ

ตอนที่ ๒

เจอกันสักทีนะ

"เลิกเรียนแล้วปริมจะไปหอสมุดกับอันไหมอ่ะ" อัญญาวรินทร์ถามเพื่อนสาวขณะที่มือก็เก็บเอกสารลงกระเป๋าผ้าลายน้องหมาแมวที่ตนเองชอบ

"ขอโทษนะอันอัน พอดีวันนี้ปริมต้องไปประชุมดาวเดือน เตรียมฯประกวดดาวเดือนคณะ อันอันไปคนเดียวได้ไหม เดี๋ยวปริมประชุมเสร็จปริมจะรีบตามไป" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดของปริมวิภา ทำให้อัญญาวรินทร์เดินเข้ามากอดแขนอย่างปลอบใจ

"ได้สิ ปริมก็ชอบทำว่าเราเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย" รอยยิ้มที่ฉายชัดบนใบหน้าหวานทำใหปริมวิภาอดคิดหนักกับเพื่อนคนนี้ของเธอไม่ได้

ตรงไหนที่ไม่เหมือนบ้างล่ะ ทั้งโก๊ะ ทั้งเฟอะฟะ

"ก็ทำตัวแบบผู้ใหญ่เขาทำกันบ้างสิ ทำตัวโก๊ะๆ มันก็อดห่วงไม่ได้สิ"

อัญญาวรินทร์ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนแต่หันไปยิ้มแฉ่งเป็นการเอาใจแทน

"ไม่ต้องมายิ้มเลย เดี๋ยวปริมประชุมเสร็จจะรีบตามไป แต่ถ้าอันอันอยากกลับก่อนก็โทรบอกปริมด้วยนะ ปริมจะได้ไม่ต้องไปให้เสียเที่ยว" ปริมวิภากำชับอัญญาวรินทร์อีกครั้ง

"รับทราบงับ"

อัญญาวรินทร์ตะเบ๊ะเหมือนลูกเสือสมัยเรียนมัธยมต้นเรียกรอยยิ้มจากปริมวิภาได้อย่างดี ก่อนที่ทั้งสองคนจะแยกไปทำธุระของตนเอง

ปึ่ก!!!

"ขอโทษค่ะ อันไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวอันช่วยเก็บนะคะ " อัญญาวรินทร์กุลีกุจอก้มเก็บหนังสือ โดยที่ยังไม่ทันเงยหน้ามองคนที่เดินชนด้วยซ้ำ

"จะกี่ปีก็ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะ" เสียงที่นานมากแล้วที่ไม่ได้ยิน แต่เธอยังจดจำได้ดีเหมือนเพิ่งฟังมาเมื่อว่นด้วยซ้ำ

"พี่บรรทัด!!!"

"เธอจะเสียงดังทำไม นี่ห้องสมุดนะ ตะโกนเป็นตลาดแตกไปได้" บรรทัดเอ็ดหญิงสาว อดเอ็นดูหน้าตาที่ตื่นตกใจของคนตรงหน้าไม่ได้

"ขอโทษค่ะ พี่บรรทัดเรียนที่นี่หรอคะ?"

"ใช่ ฉันเรียนที่นี่ แต่ไม่คิดว่าเธอจะคลั่งรักถึงขนาดตามฉันมาเรียนที่นี่" เขาพูดถึงอดีตที่เธอเคยชอบเขามาก่อน ก่อนจะหายไป

"อันเปล่านะคะ ถ้าอันรู้อันไม่มาเรียนที่นี่หรอกค่ะ " อัญญาวรินทร์วางของที่ช่วยเก็บใส่มือของชายหนุ่ม ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แต่เหมือนหญิงสาวนึกอะไรได้เลยหันกลับมา

"ตอนนั้นอันอาจจะตาบอดคิดว่าพี่บรรทัดดีที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ มหาวิทยาลัยมันกว้างกว่าโรงเรียนในตัวเมือง และโลกมันย่อมกว้างกว่า แน่นอนว่าอันจะหาผู้ชายที่ดีกว่าพี่บรรทัดเจอแน่นอน ดังนั้นนะคะ พี่บรรทัดสบายใจได้ อันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่บรรทัดแล้ว ขอตัวนะคะ" พูดจบอัญญาวรินทร์ก็หันหลังก้าวฉับๆ โดยไม่สนใจบรรทัดอีกเลย

สำหรับอัญญาวรินทร์บรรทัดคือรักแรกของเธอ เธอเฝ้าดูเขาอยู่ไกลๆ มาตลอด จนกระทั่งวันที่บรรทัดจบการศึกษา เพื่อนสนิทของเธอก็ยุให้เธอไปสารภาพรักกับชายหนุ่ม แต่ตอนนั้นเธอโดนปฏิเสธจนหน้าชาไปหมด

"ขอโทษนะยัยเฉิ่ม ฉันไม่นิยมมีแฟนเป็นป้า แล้วก่อนจะวิ่งโร่หาผู้ชายไปหาหนังสืออ่านเอาความรู้เข้าสมองกลวงๆ ของเธอดีกว่าไหม หรือไม่ก็ไปหัดดูแลตัวเองหน่อย!!"

จำได้ว่าวันนั้นเธอร้องไห้กับเพื่อนสนิทของเธอหนักมาก แล้วก็ตั้งปฏิธานกับตัวเองไว้ว่าเธอจะต้องเป็นคนที่ทำให้บรรทัดเสียดายมากที่สุด ปกติเธอก็เป็นคนฉลาดมากอยู่แล้ว การพยายามที่มากขึ้นของเธอทำให้เธอคว้ารางวัลด้านวิชาการมากมาย รวมถึงเธอหันมาดูแลตัวเอง อยากยัยหมูตอนตัวน้อยๆ ก็กลายเป็นผู้หญิงที่อวบกำลังน่าฟัด ไม่ได้ผอมแห้งอย่างที่คนเค้านิยมกัน

การเจอบรรทัดที่นี่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจนักสำหรับอัญญาวรินทร์ เขาเรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร การเจอเขาในมหาลัยชั้นนำของประเทศจึงไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่เจอสิแปลก แต่ถ้าถามว่าเธออยากเจอเขาไหม อัญญาวรินทร์ตอบตรงนี้เลยว่าไม่ ไม่พร้อมจะเจอเลยสักนิด เธอยังไม่รู้ว่าเธอดีพอ สวยพอ หรือฉลาดพอที่จะทำให้ผู้ชายอย่างบรรทัดเสียดายหรือยัง หรืออยู่ในสายตาของเขาบ้างหรือเปล่า

อัญญาวรินทร์เดินไปนั่งโต๊ะมุมสุดริมหน้าต่างที่ว่างอยู่ ตอนแรกเธอคิดว่าจะเข้ามาหาข้อมูลทำรายงานสักหน่อย แต่ตอนนี้เธอไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวนั่งเหม่อไปทางนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด

"หรือเราจะซิ่วดีนะ" อัญญาวรินทร์พึมพัมกับตัวเองอย่างคนกำลังพยายามหาทางออกกับเรื่องที่เพิ่งเจอ

"มาเรียนไม่ทันไร คิดจะซิ่วซะแล้ว เธอนี่มันกระจอกจริงไปเลยนะ" เสียงที่คุ้นหูที่เธอยังไม่พร้อมจะได้ยิน อย่างน้อยก็ตอนนี้

"พี่บรรทัด!!! พี่มาได้ยังไงคะเนี่ย?"

"ที่นี่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ใครๆ ก็มาได้ไหม " เขสตอบเสียงเรียบ เอามือค้ำยันโต๊ะ ก่อนจะโค้งตัวมาตรงหน้าเธอเกือบชิดใบหน้า

"อันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น อันหมายถึงทำไมพี่มาอยู่ตรงนี้ต่างหากค่ะ"

"ฉันหาที่นั่ง แต่มันไม่มีที่ว่างเลยจะเดินมานั่งตรงนี้ ขอนั่งด้วยคนแล้วกันนะ" จบประโยคบรรทัดก็หย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับอัญญาวรินทร์ทันที

"อ๋อค่ะ เชิญค่ะ เชิญตามสบายไปเล๊ยยย" อัญญาวรินทร์ประชดชายหนุ่มเข้าให้ เจอครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว นี่เธอเจอเขาติดกันถึงสองครั้งภายในวันเดียว มันน่าตลกชะมัด

ไม่มีที่ว่าง ไม่มีตรงไหนวะ ว่างเป็นสิบโต๊ะเลยมั้ง เอ๊ะ หรือว่าโต๊ะพวกนั้นจะมีคนจองแล้ว แต่ช่างเถอะ อยากนั่งก็นั่งไปไม่ได้กลัวอยู่แล้ว

"เธอแทนตัวเองด้วยชื่อของตัวเองกับทุกคนเลยหรอ" ดขาที่เอาแต่เท้าคางนั่งจ้องหน้าเธอถามขึ้น

"มันชินปากนะค่ะ ว่าแต่พี่บรรทัดถามทำไมคะ?"เธอเงยหน้าตอบตามความเคยชิน หากมีคนำดด้วยเธอไม่ควรเสียมารยาทกับเขา ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม แต่ตอนนี้เธอิยากจะเสียมารยาทกับคนตรงหน้าเหลือเกิน ไอ้สายตาที่เขาใช้มองเธอ มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ อย่างอธิบายไม่ถูก

"ฉันนึกว่าเธอเรียกแทนชื่อตัวเองเฉพาะคนที่สนิทเท่านั้น" เขาตอบพลางสำรวจใบหน้าหวานไปในตัว แก้มป่องๆ ที่เหมือนจะตอบลงเพราะผ่านการลดน้ำหนักของคนตรงหน้า ดูกำลังน่ารักอย่างน่ามอง แต่แก้มของเธอก็ยังดูใสน่าจับน่าฟัดเหมือนตอนมัธยมอยู่ดี ยัยนี่น่ารักไม่เคยเปลี่ยนเลยสักนิด

"ไม่นี่คะ อันก็แทนตัวเองแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แล้วอีกอย่างอันไม่ได้สนิทกับพี่บรรทัดด้วย ถ้าจะให้แทนตัวเองเป็นอย่างอื่น อันว่าอันคงทำไม่ได้ อันขี้เกียจถือสากับเรื่องแบบนี้"

"อื้ม ก็ถูกของเธอ" บรรทัดพยักหน้ารับคำ

บรรทัดรู้สึกจุกอกที่อัญญาวรินทร์บอกว่าไม่สนิทกับเขา แต่ที่หญิงสาวพูดก็ไม่ได้ผิด เขาแค่เคยเป็นรุ่นพี่สมัยมัธยม แล้วดันมาบังเอิญเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันต่อที่มหาวิทยาลัยอีก ความสัมพันธ์ผิวเผินไม่ได้สนิท แค่รู้จักทั่วๆ ไป