ดวงใจบรรทัด

ตอนที่ ๑

คนที่คุ้นตา

"ไอ้ทัดๆ ไอ้บรรทัด!!! ไอ้บรรลัยเอ๊ย!! นี่อ่านหนังสือหรือเข้าเฝ้าพระอินทร์ว่ะ" เสียงเข้มๆตวาดขึ้น หลังจากเขาพยายามเรียกเพื่อนรักตัวเองสักพักแล้ว

"ว่าไงไอ้พัฒน์ อยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำหอกอะไรวะ" บรรทัดเงยหน้าจากหนังสือก่อนจะหันไปบ่นกับเพื่อน

"นู้นๆ น้องปริม ปริมวิภา ดาวคณะคนใหม่ของคณะเราเลยนะเว้ย"

พัฒน์ หรือพัฒนา เพื่อนสนิทของบรรทัด ในกลุ่มของพวกเขาจะมีกันอยู่สี่คน คือเขา บรรทัด ลูกชายคนเดียวของเจ้าของสวนส้มที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ บุคลิกเขาดูเหมือนเด็กเนิร์ดทั่วไป ใส่แว่น ขาวๆ ตี๋ๆ ตามฉบับคนเมืองเหนือ

ส่วนไอ้คนที่มันตะโกนโหวกเหวกโวยวายเมื่อตะกี้ มันชื่อพัฒนาบ้านมันทำสัปทานโรงโม่หินในภาคตะวันออก

ส่วนอีกคนที่กำลังโยนขนมเข้าปากอย่างคนไม่สนใจโลกชื่อไอ้เปรม หรือนายเปรมวัตร ไอ้นี่รูปหล่อ พ่อรวย บ้านทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ไอ้หอพักรอบมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่นี่ก็เป็นของที่บ้านครึ่งนึง

ส่วนอีกคนที่กำลังจะพูดถึงคือสิบทิศ ไอ้นี่มันเป็นเด็กวัดเนี่ยล่ะ เติบโตมากับวัด แต่อย่าคิดว่ามันจนนะ บ้านของมันเปิดร้านทองไปทุกหย่อมหญ้าของประเทศเลยด้วยซ้ำ เห็นไหมล่ะ กลุ่มของผมมันมีแต่คน รูปหล่อ บ้านรวย เดินไปไหนด้วยกันมีแต่คนเหลียวมอง

"เออ น่ารักดี สมแล้วที่ได้เป็นดาวคณะ" บรรทัดเอ่ยชมหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวอมชมพู เวลาแสงแดดกระทบยิ่งเปล่งปลั่ง"

"แค่น่ารักหรือวะ นั่นอ่ะโคตรน่ารักเลย ถ้ากูไม่มีพู่กันนะ กูเนี่ยล่ะจะจีบน้องปริมคนแรกเลย" พัฒนาเอ่ย

"เรียกหาแม่ แม่มึงเดินมานู้นแล้ว " สิบทิศบุ้ยปากไปอีกทาง ทำให้พัฒนาต้องหันมองตาม

"มากับแม่มึงเลยว่ะไอ้ทิศ"

"เรียกสิบทิศได้ไหมวะ เรียกไอ้ทิศเหมือนคนเพิ่งบวชแล้วสึกออกมาใหม่ๆเลย แล้วนั่นแก้วตาดวงใจกู ไม่ใช่แม่" สิบทิศย้อนอย่างเหลืออด แม่ก็แม่สิะ นั่นมันเมียทูลหัวของเขาเลยนะ

"มึงก็กลัวขวัญข้าวเหมือนกลัวแม่อีกคนนั่นแหละ ทำมาพูดนั่นนี่ กระจอก" พัฒนาตอกกลับ ทำเป็นพูดนั่นนี่ จริงๆเรื่องความกลัวเมียสิบทิศเพื่อนของเขายืนหนึ่ง

"สรุปมึงสนใจน้องปริมป่ะวะ" เปรมวัตรที่เห็นพัฒนาและสิบทิศทะเลาะกันเลยเลือกที่จะถามบรรทัดเอง ขืนรอพวกนี้ทะเลาะกันจบเขาก็ไม่รู้สักทีว่าเพื่อนเขาคิดยังไง

"ก็น่ารักอยู่" บรรทัดมองไปที่ปริมวิภา แต่ไม่ได้มองที่ตัวของหญิงสาว ชายหนุ่มมองไปที่คนข้างๆ ยัยแว่นแก้มป่อง ไม่อ้วนไม่ผอม กำลังเดินกินลูกชิ้นข้างๆหญิงสาวต่างหากที่เขาว่าน่ารัก

"กูว่าแล้ว สเป๊กมึงต้องน้องปริมแน่นอน ไปจีบเลยจะได้ไม่โสด" พัฒนาเอ่ยขึ้น

"ไอ้เปรมก็โสดทำไมพวกมึงไม่เห็นไปเชียร์มันบ้างล่ะ" บรรทัดตอบกลับ เปรมวัตรก็ยังโสดไม่เห็นพวกมันจะเดือดร้อนแทนเหมือนเขาเลย

"ปล่อยให้มันโสดไปเถอะไอ้ห่าเนี่ย กูไม่กล้าเชียร์ให้มันชอบใครเลยว่ะ กลัวมันไปหักอกเค้ามั่วอีก" สิบทิศสำทับ เปรมวัตรมีสาวๆเป็นกระบุง ฟันแล้วทิ้งก็มีถมเถ สาสๆร้องไห้มาโวยวายให้พวกเขาเห็นก็บ่อย จนพวกเขาเอือมระอาเลยทีเดียว

"เข้ากันดีเชียวนะพวกมึง เมื่อกี้ยังกัดกันอย่างกับหมา ทีแบบนี้มาทำหมาหมู่รุมกัดกูกันเฉย" เปรมวัตรบ่นอุบ

บรรทัดส่ายหัวอย่างระอากับเพื่อนๆของเขา

ทำไมเพิ่งรู้นะว่ายัยตัวแสบก็มาเรียนที่นี่เหมือนกัน

"อันอัน ทำไมชอบเดินกินนักนะ เสียบุคลิกหมด" ปริมวิภาดุเพื่อนสาวของตัวเอง ยัยคนนี้ชอบทำอะไรไม่ห่วงสวยเลย ทั้งๆที่หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดู

"ก็คนมันหิวอ่ะปริม อีกอย่างอันเดินกินลูกชิ้น ไม่ได้ถือชามก๋วยเตี๋ยวเดินกินสักหน่อย คนอื่นเขาทำกันเยอะแยะ" นั่นแหละ คนที่ยืนเถียงเธอตอนนี้ชื่ออันอัน หรืออัญญาวรินทร์ เบอร์แฮมริ่ง หรือคุณหนูของโรงแรมในเครือเบอร์แฮมริ่งที่มีอยู่ทั่วประเทศ แต่สาขาใหญ่ดันอยู่เชียงใหม่นี่สิ แล้วไม่ต้องสงสัยว่าทำไมนามสกุลถึงอินเตอร์ขนาดนี้ ก็ยัยคุณหนูอันอันเนี่ยเป็นลูกครึ่งอังกฤษไงล่ะ หน้าตาจิ้มลิ้มแบบคนเหนือ ผสมความลูกครึ่งทำให้ดูมีสเน่ห์ไม่น้อยเลย ติดนิดเดียว ยัยนี่มันโก๊ะ ชอบทำตัวโก๊ะๆไม่ห่วงสวยเลยสักนิด

"ปริมเตือนอันอัน เพราะปริมเห็นผู้ชายกลุ่มนั้นมองอันอันอยู่ต่างหาก " ปริมวิภาปลายหางตาไปทางกลุ่มของบรรทัด ทำให้อัญญาวรินทร์ชะโงกหน้ามองตามความอยากรู้อยากเห็น

"ไม่ได้มองอันหรอก น่าจะมองปริมมากกว่า" อัญญาวรินทร์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหยิบลูกชิ้นส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่เธอไม่ทันสังเกตุเห็นบรรทัดเลยด้วยซ้ำ ปริมวิภาได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดูเพื่อน ด้วยความที่พ่อแม่เลี้ยงตามใจแม้อัญญาวรินทร์จะติดนิสัยเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เธอก็เป็นคนง่ายๆ กินง่าย อยู่ง่ายไม่เรื่องมาก นิสัยดีน่าคบมากเลยทีเดียว ถ้าเทียบกับคุณหนูคนอื่นๆที่เธอรู้จัก

"อ๊ะ!!! น้องหมา งุยยย หิวไหมงับ กินลูกชิ้นไหม พี่อันแบ่งให้ไม้นึง" พูดจบอัญญาวรินทร์ก็หยิบลูกชิ้นในถุงออกแล้วดึงออกมาป้อนน้องหมาทีละลูก

"ให้มันได้แบบนี้สิอันอัน" ปริมวิภาส่ายหน้าอย่างระอาแก่ใจ เพื่อนของเธอชอบเป็นแบบนี้ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ

"เอาน่าปริม น้องน่ารักออก อีกอย่างอันซื้อมาตั้งเยอะ แบ่งน้องกินได้สบายๆ" อัญญาวรินทร์หันมายิ้มแฉ่งให้เพื่อน

"เห้อออ" ปริมวิภาได้แต่ถอนหายใจ เดินไปยืนหลบใต้ร่มไม้รอเพื่อนเล่นกับน้องหมา

"ป่ะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสาย" ผ่านไปพักใหญ่ๆ อัญญาวรินทร์เดินมาชวนเธอเข้าห้องเรียนหลังจากเล่นกับน้องหมาจนหนำใจแล้ว

"อันอัน เธอล้างมือหรือยัง?" ปริมวิภาถามเมื่อเห็นว่าอัญญาวรินทร์กำลังจะเอาลูกชิ้นเข้าปาก นั่นทำให้หญิงสาวชะงัก ก่อนยิ้มแห้งให้ปริมวิภา

"ปริมรู้ว่าอันอันรักหมา แต่ต้องรักสะอาดด้วยนะ อีกอย่างหมาที่คณะก็หมาจร มีเชื้อโรคอะไรบ้างก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็ป่วยขึ้นมาอีก"ปริมวิภาบ่นเพื่อนอย่างจริงจัง

"อันลืมอ่ะ เดี๋ยวอันไปล้างมือก่อนค่อยกินใหม่ก็ได้"

"ไม่ต้องกินแล้ว เอาไปทิ้งเลย แล้วเอานี่ทิชชู่เปียก เอาไปเช็ดมือก่อนเลย"

"แต่อันยังกินไม่หมดเลยนะปริม"

"ปริมไม่ให้อันอันกินแล้ว " ปริมวิภาเดินหิ้วถุงลูกชิ้นไปโยนทิ้งลงถังขยะ

"ถ้าไม่ให้อันกิน ก็น่าจะให้น้องกินก็ได้ ทำไมต้องทิ้งด้วยล่ะ เสียดาย" อัญญาวรินทร์บ่นอุบ ทำหน้ามู่ทู่ใส่เพื่อน ก่อนจะเดินตามหลังปริมวิภา

"น้องปริมน่ารักอยู่นะ แต่เพื่อนน้องปริมคนนั้นน่ารักกว่าว่ะ" เปรมวัตรเอ่ยขึ้น พร้อมสายตาที่จับจ้องไปยังร่างของอัญญาวรินทร์ ทำให้บรรทัดมองเพื่อนด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ