ตอนที่ 9 แกงน้อง

"ดิฉันให้เพื่อนของฉันไปกับเจ้าชายก็ได้ค่ะ แต่ฉันหวังว่าเจ้าชายคงมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอนะคะ หวังว่าเพื่อนฉันคงไม่มีอะไรเสียหายตามมาทีหลัง"

นี่คือคำพูดของเจนนิเฟอร์ที่ฝากฝังลอร่ากับเจ้าชายคามิน ว่าไม่ให้ล่วงเกินเพื่อนสาวของเธอก่อนแต่งงาน

"หึ ! คนอย่างพวกเธอชอบอ่อย ชอบยั่ว ชอบเที่ยวกลางคืนแบบนี้เนี่ยนะยังกลัวว่าเราจะทำอะไรเสียหาย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ "

เจ้าชายคามินสบถในลำคอ แล้วเจ้าชายคามินก็อุ้มลอร่าออกจากคลับ J ในทันทีแล้วรถยนต์คันงามก็พุ่งทะยานไปที่วังเหนือ (วังส่วนพระองค์เจ้าชายคามิน)

ห้องบรรทม....เจ้าชายไปรับตัวหญิงสาวมาและพาเธอมานานที่ห้องของตัวเอง และเจ้าชายก็นอนเตียงเดียวกันกับหญิงสาวจนถึงรุ่งเช้า

ห้องนอนหรือห้องบรรทมของเจ้าชายคามินตกแต่งด้วยผ้าม่านสีดำ พื้นผนังห้องตกแต่งด้วยโทนสีโอ๊คทั้งหมด รวมถึงเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น ฉลุด้วยลวดลายสวยงาม พรมที่พื้นห้องเป็นสีน้ำตาลส่วน เตียงนอนกว้างเป็นชุดเครื่องนอนสีดำทั้งหมด

เจ้าชายคามินนอนอยู่ที่เตียง ท่านได้ยกแขนขึ้นมาแล้วค้ำอยู่ที่ปลายศรีษะ สายตาคมจ้องมองดูขนตางอนของรอล่าที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ในขณะนี้

เนื่องจากเมื่อคืนหญิงสาวเมามาก เมื่อเจ้าชายคามินช้อนตัวหญิงสาวขึ้นไว้ในอ้อมกอดเมื่อเจอกับอกอุ่นอุ่นของเจ้าชายหญิงสาวถึงกับหลับในทันทีจนกระทั่งในตอนนี้ ที่เธอได้นอนอยู่ที่ห้องบรรทมของเจ้าชายคามินอย่างไม่รู้ตัว

เจ้าชายมองใบหน้าที่งดงามของหญิงสาว คิ้วโก่งดำแต่งหน้าบางบาง ขนตาเป็นแพงอนยาวอย่างธรรมชาติ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากที่เป็นกระจับ ใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้สวยงามมากเจ้าชายไม่อาจปฏิเสธได้เรื่องใบหน้าที่งดงามของเธอ

"นี่เราเป็นอะไรไปนะ ทำไมต้องมานอนจ้องหน้าผู้หญิงคนนี้ด้วยเนี่ย"

เจ้าชายคิดในใจแล้วสายศรีษะให้ตัวเองเบาๆก่อนที่จะดีดตัวลุกขึ้นไปวิ่งจ๊อกกิ้งในรุ่งสางตามปกติ

ตอนนี้เป็นเวลารุ่งเช้า เจ้าชายคามินนั้นจะต้องตื่นมาในเวลานี้แล้ววิ่งจ๊อกกิ้งบริเวณรอบรั้วในวังเหนือนั่นคือพระราชวังประจำตำแหน่งเจ้าชายคามินแห่งประเทศไมคาด้า

"สวัสดีตอนเช้าครับเจ้าชาย

ราชิตทำความเคารพเจ้าชายคามินเมื่อท่านได้เดินออกจากประตูวังของตัวเอง ราชิตได้มองการแต่งกายของเจ้าชายตั้งแต่ศรีษะจรดเท้าด้วยความสงสัย

"นี่จะมองเราอีกนานไหมราชิต?

เจ้าชายถามคนสนิทของตัวเอง

"วันนี้เจ้าชายยังคงวิ่งออกกำลังกายเหมือนเดิมนะครับ"

ราชิตถามเจ้าชายพร้อมกับยิ้มกรุบกริบ

"แน่นอนก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนี่นา ทำไมเราจะมาวิ่งออกกำลังกายเหมือนปกติไม่ได้ล่ะ?

เจ้าชายอดฉงนไม่ได้ที่คนสนิทถามแบบนี้

"กระผมคิดว่า เมื่อคืนเจ้าชายจะหมดแรงเสียอีก"

ราชิตพูดพร้อมกับอมยิ้มขำขัน เมื่อเจ้าชายคามินรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่เจ้าชายคามินถึงกับยกขาจะเตะคนพูดเสียให้ได้ แต่ถ้าว่าราชิตก็รู้ทันวิ่งหนีเจ้าชายไปเสียก่อน

"ราชิตจะหนีไปไหนกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ คิดอะไรบัดสีลามก มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เราก็แค่พาเด็กดื้อคนนี้กลับมานอนที่นี่ด้วยความเมาก็แค่นั้นเอง มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น !!

เจ้าชายคามินบอกกับราชิตอย่างหัวเสีย เจ้าชายรู้สึกเสียเซลล์อย่างมากเมื่อรู้ว่าคนสนิทของตัวเองคิดอะไรพิลึกพิลั่นแบบนี้

"โอเคครับเจ้าชาย ไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไรครับ ผมก็แค่ถามออกไปผมก็ไม่ได้พูดอะไรที่มันเสียหายสักหน่อย"

ราชิตบอกกับเจ้าชาย เขายังทำหน้าทะเล้น

"ผมว่าเริ่มสายแล้วเจ้าชายวิ่งจ๊อกกิ้งต่อเถอะนะครับ "

เจ้าชายคามินจ้องตาพร้อมกับชี้หน้าราชองครักษ์คนสนิทแบบหมายหัวก่อนที่เจ้าชายจะสตาร์ทแล้ววิ่งจ๊อกกิ้งต่อไป

หลังจากวิ่งจ๊อกกิ้งเสร็จแล้วเจ้าชายคามินก็เข้าห้องฟิตเน็ตราว 2 ชั่วโมงเห็นจะได้

เมื่อออกกำลังกายเสร็จแล้วเจ้าชายคามินก็กลับที่ห้องบรรทมของตัวเอง

ทันทีที่ออกกำลังกายกลับมาเจ้าชายคามินก็ตรงมาที่เตียงนอนกว้างท่านก็ได้เห็นว่าสาวงามที่พามาเมื่อคืนยังคงหลับไหลอยู่อย่างนั้น

เจ้าชายคามินจึงคิดแกล้งเด็กพยศอย่างเธอให้หายซ่าเสียบ้าง

เจ้าชายจึงคิดอะไรบางอย่างได้เจ้าชายหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวที่พับไว้อยู่ในห้องน้ำออกมาฉีกแล้วโยนไว้ที่ปลายเตียงพร้อมกับเสื้อผ้าของหญิงสาวกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียงราวกับว่ามรสุมรักเพิ่งผ่านพ้นไป

"หึ ! อยากรู้นักถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว เห็นภาพนี้คนอย่างเธอจะทำยังไงต่อไป"

เจ้าชายพูดอยู่ในลำคออย่างนึกสนุกที่จะได้แกล้งผู้หญิงที่นอนเปล่าเปลือยอยู่เบื้องหน้า เจ้าชายจับเธอแก้ผ้าอย่างทุลักทุเล เจ้าชายแทบจะหลับตาแก้ผ้าให้หญิงสาวก็ว่าได้

เนื่องจากวังเหนือไม่มีสาวใช้เป็นผู้หญิงเลยครั้นจะให้องครักษ์มาถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวก็คงจะไม่เหมาะ

(เจ้าชายตัดปัญหาชู้สาวจึงไม่ให้มีข้าราชบริพารเป็นผู้หญิงมาทำงานที่วังแห่งนี้เลยเกือบ 100%เป็นทหารราชองครักษ์ทั้งหมดที่ทำทุกตำแหน่งที่วังเหนือแห่งนี้)

เจ้าชายอมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกขึ้นได้ว่า คนเบื้องหน้าของเจ้าชายจะต้องเสียเซลล์เป็นแน่ถ้ารู้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาเธอได้ตกเป็นของเจ้าชายคามินแล้ว

เจ้าชายหัวเราะอย่างนึกสนุกก่อนที่ขาแกร่งแกร่งจะเคลื่อนตัวเข้าไปในห้องน้ำชำระล้างร่างกายอย่างสบายใจ

เจ้าชายอาบน้ำอยู่ไม่นานตอนนี้ท่านก็ใช้ผ้าขนหนูปิดบังเฉพาะช่วงล่างของตัวเองเดินออกมาจากห้องน้ำ

ช่วงนี้ก็เป็นเวลาเริ่มสายแล้วเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดของประตูดัง แกร่ก ! ที่เจ้าชายได้เปิดมันออกมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลอร่าค่อยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับใช้มือของตัวเองจับไปที่ข้างศีรษะหญิงสาวรู้สึกปวดที่ศรีษะเป็นอย่างมากเนื่องจากอาการแฮงค์ ที่ดื่มหนักมาในเมื่อคืน

กรี้ดดดดดด !!

เสียงหวีดร้องของลอร่าดังขึ้น เมื่อเธอเห็นผู้ชายที่เปลืองผ้าอยู่ตอนหน้าตัวเองหญิงสาวได้เห็นซิกแพคแน่นแน่นของเจ้าชายพร้อมกับหยดน้ำที่ไหลอยู่ตามเนื้อตัวของเจ้าชายคามิน

สำหรับผู้อื่นที่มองเจ้าชายอาจจะดูเซ็กซี่น่ากัดแขนล่ำนั้นมาก อกแกร่งเต็มไปด้วยหยดน้ำ หมัดกล้ามแห่งความเป็นชายมันช่างเป็นลอนงามเสียเหลือเกิน ผิดกับหญิงสาวผู้นี้เมื่อเธอได้เห็นแล้วเธอรู้สึกปั่นป่วนรู้สึกมวลไปจนถึงท้องน้อย

หญิงสาวกรี๊ดแล้วใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างปิดที่ใบหน้าของตัวเองเธอไม่อยากจะมองผู้ชายที่เปลือยเปล่าท่อนบนต่อหน้าเธอในตอนนี้

ยิ่งได้ยินเสียงกรี๊ดของหญิงสาวความอยากแกล้งของเจ้าชายก็มีมากขึ้น

เจ้าชายคามินเดินตรงมาหาหญิงสาวที่บนเตียงนอนพร้อมกับใช้มือทั้งของสองข้างของตัวเองจับไปที่ มือบางทั้งสองข้างของหญิงสาวแล้วจับมันแหวกออกในทันที

หญิงสาวไม่มีแรงต้านทานบุรุษร่างใหญ่คนนี้ได้เลยเธอจึงได้แต่มองสบตาของเจ้าชาย

เมื่อท่านได้โน้มใบหน้าลงมาหาเธอในขณะที่หญิงสาวนั่งอยู่ที่เตียงนอน ตอนนี้ทั้งสองคนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ใบหน้าของทั้งสองคนแทบจะชนกันอยู่แล้ว

"ดูเอาไว้ดูให้เต็มตา ! อีกหน่อยเธอคงได้มองมันทุกวัน !

เจ้าชายบอกกับหญิงสาว เสียงกรี๊ดของเธอเริ่มจะดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวรับไม่ ได้เลยจากการกระทำของเจ้าชายผู้นี้

กรี้ดดดด !!

"ไอ้..... "

รอล่าพูดได้แค่นี้เสียงของหญิงสาวก็ต้องหายไปในลำคอเมื่อปากหนาของเจ้าชายลงไปปิดปากบางของเธอ ทำให้เสียงของเธอได้หายไปในลำคอ

ริมฝีปากหนาของเจ้าชายคามินได้ประกบปากเธอแล้วลิ้นร้ายก็ชอนไชเข้าไปที่โพรงปากงาม

เจ้าชายคามินเก็บเกี่ยวและตักตวงความหอมหวานจากปากงามของหญิงสาว อยู่เนิ่นนาน

ทีแรกเจ้าชายคามินคิดอยากจะแกล้งเธอเพื่อเป็นการสัั่งสอน แต่เมื่อได้ลิ้มรสความหอมหวานจากปากงามของหญิงสาวแล้วเจ้าชายคามินถึงกับไม่อยากจะถอนริมฝีปากออกจากปากเธอเลยแม้แต่น้อย

ปากของลอร่ามันช่างหอมหวานและเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน แต่ในที่สุดเจ้าชายก็ต้องตัดใจริมฝีปากหนาจึงได้ถอนมันออกมาจากการครอบครองอย่างน่าเสียดาย

เพี้ยะ !

เสียงฝ่ามือของลอร่ากระทบกับใบหน้าคมของเจ้าชายคามิน

ใบหน้าของเจ้าชายผู้นี้ซึ่งไม่เคยถูกใครกระทำแบบนี้มาก่อนได้หันไปตามแรงของฝ่ามือน้อยๆของเธอผู้นี้

เจ้าชายคามินตกตะลึงและนึ่งนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่มีเคยมีใครทำแบบนี้กับท่านเลยแม้แต่คนเดียว

หลังจากที่ตบหน้าเจ้าชายแล้วรอล่าเองก็ร้องไห้น้ำตาหยดแหมะ แล้วหญิงสาวซึ่งกำลังแก้ผ้านอนอยู่ที่เตียงก็ใช้ผ้าห่มปิดบังร่างกายแล้วก็กระโดดลงจากเตียงในทันที เพื่อที่จะหยิบจับเสื้อผ้าของตัวเองที่มันขาดไม่เป็นชิ้นดี

เธอเตรียมตัวจะใส่เสื้อผ้าและต้องการหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ทว่าเธอก็ยังช้ากว่าเจ้าชายคามินนัก เมื่อแขนแกร่งของเจ้าชายคามินคว้าแขนเล็กของเธอเอาไว้แล้วกระชากมันมาประทะอก

ตุ๊บ ! โอ้ย !

"กล้าดียังไงถึงมาตบหน้าเราแบบนี้"

เจ้าชายคามินถามด้วยความโกรธปนโมโหอย่างที่สุด

"ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเจ้าชายแบบนี้มาก่อน!

"แล้วเจ้าชายกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันล่ะ "

หญิงสาวถามด้วยน้ำตา เมื่อเห็นสภาพตัวเองลอร่าก็อดคิดไม่ได้เลยว่าเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาเจ้าชายคามินต้องรังแกเธออย่างแน่นอน

ยิ่งเมื่อเห็นได้จากเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายและบางชิ้นก็ขาดอย่างไม่มีชิ้นดีแบบนี้

"เมื่อคืนนี้ฉันยอมรับเลยว่าฉันเมามากและฉันก็ไม่รู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มาอยู่กับเจ้าชายได้ยังไง และตอนนี้ฉันต้องการออกไปจากที่นี่ ที่ตรงนี้มันช่างหดหู่และอัปยศเสียเหลือเกินฉันต้องการออกไปจากที่นี่ ได้โปรดปล่อยฉันด้วย !

ลอร่าพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ถึงแม้น้ำตาเธอจะไหลแต่เธอก็รีบปาดมันออกไปเธอจะไม่แสดงให้เค้าเห็นว่าเธอกำลังอ่อนแอโดยเด็ดขาด

เมื่อเห็นน้ำตาลูกผู้หญิงและเจ้าชายก็ได้มองไปที่พื้นห้องที่เสื้อผ้าของเธอกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง เจ้าชายถึงกับพูดไม่ออกเพราะท่านเองคิดจะแกล้งเธอเพียงแค่ขำๆแต่ตอนนี้หญิงสาวกลับคิดไปไกลว่าเธอและเขามีอะไรกันไปเสียแล้ว เพราะดูจากสภาพก็รู้ได้ว่าเมื่อคืนผ่านศึกหนักอะไรมาบ้าง ความโกรธและความโมโหของเจ้าชายคามินที่มีต่อลอร่าจึงบรรเทาเบาบางลง

"มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด!

เจ้าชายพูดออกไปอย่างหัวเสีย ตอนนี้เจ้าชายก็รับรู้แล้วว่าท่านเองก็เล่นแรงเกินไป

"มันจะไม่ใช่ได้ยังไง ! ดูสภาพห้องนี้สิ ! เด็กปัญญาอ่อนยังดูแล้วรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้ ! ปล่อยค่ะฉันต้องการจะกลับบ้าน !

เมื่อพูดจบรออล่าก็ได้ผลักเจ้าชายออกไปยังสุดแรงก่อนที่เธอ จะก้มลงเก็บเศษเสื้อผ้าที่เธอใส่เมื่อคืนวาน

ลอร่าประคับประคองตัวเอง อย่างทุลักทุเลเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนเจ้าชายคามินเองก็ได้แต่มองสงสารและกรุ่นโกรธ แต่ท่านก็ไม่พูดอะไรออกมา เพราะเจ้าชายรู้ดีว่าตอนนี้เธอกำลังโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ถ้ายิ่งพูดอะไรไปยิ่งจะเพิ่มข้อความโกรธเกรี้ยวให้กับหญิงสาว

เจ้าชายใช้ฝ่ามือลูบไปที่ข้างแก้มที่โดนตบ เจ้าชายคามินใช้ลิ้นดันข้างกับพุงแก้มที่โดนตบท่านรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

เจ้าชายคามินยิ้มเมื่อคล้อยหลังหญิงสาว แล้วในที่สุดท่านก็ไปแต่งตัวรอหญิงสาวที่กำลังอาบน้ำอยู่

ลอร่าเปิดน้ำที่ฝักบัวให้แรงที่สุดแล้วหญิงสาวก็ทรุดลงไปนั่งที่พื้นแล้วเธอก็ปล่อยให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอมันไหลออกมาเป็นทาง

หมดแล้วความบริสุทธิ์ที่เธอรักสาไว้ให้กับผู้ชายที่เธอรัก เธอต้องมาเสียตัวให้กับเจ้าชายคนนี้ที่ไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่น้อยมีแต่คำพูดจาดูถูกถากถางที่เขาได้มอบให้กับเธอ หญิงสาวได้แต่นั่งกอดเขาร้องไห้อยู่อย่างนั้น

จนเวลาผ่านไปเนิ่นนานเมื่อเธอรวบรวมสติและความแข็งแกร่งได้แล้วจึงใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำเจ้าชายคามินได้แต่มองตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าจึงได้เห็นว่าชุดของเธอมีรอยขาดตามที่ท่านได้ฉีกมัน เพื่อเป็นการสั่งสอนเด็กดื้ออย่างเธอ

เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่สบตาเจ้าชายเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายคามินมอบเสื้อสูทของตัวเองให้กับลอร่าแต่หญิงสาวกลับผลักมันออกไปแะเเสดงความรังเกียจ

"เจ้าชายเก็บไว้ใช้เองเถอะค่ะ ! ฉันไม่ต้องการ !

หญิงสาวบอกด้วยความกลัวรโกรธ เจ้าชายคามินได้แต่ถอนหายใจ เธอโกรธเขาแล้วจริงๆสินะ

"รับมันไปสิ ก่อนที่จะปฏิเสธก็ดูตัวเองด้วยว่าเสื้อผ้ามันขาดไปถึงไหนตอนไหนแล้วเดินไปแบบนี้มีหวังโดนฉุดกันพอดี !

"ขอบคุณในความหวังดี แต่ฉันไม่ต้องการ !

ลอร่าผลักเจ้าชาย