ดวงใจคามิน

กรี้ดดดดด โอ้ยยยยย !

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงหวีดร้องของใครอีกหลายคนที่อยู่รอบๆข้างถนนในเหตุการณ์นี้ ทุกคนหวีดร้องด้วยความตกใจ ลอร่า กอดเด็กน้อยคนหนึ่งเอาไว้แนบอกด้วยความกลัว หญิงสาวเองก็มีความกลัวไม่ต่างจากเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดคนนี้เลย

เด็กน้อยวิ่งตามหมาเพราะเชือกที่จูงหมาเกิดหลุดมือทำให้หมาน้อยตัวเล็กวิ่งออกไปที่กลางถนน ลอร่า ยืนอยู่ใกล้กับเด็กและได้เห็นว่ามีรถขับมาด้วยความเร็วประกอบกับเด็กน้อยวิ่งไปตามหมาที่กลางถนน หญิงสาวมั่นใจว่ารถคันดังกล่าวจะต้องมองไม่เห็นเด็กน้อยและจะต้องเกิดอุบัติเหตุอย่างแน่นอนเพราะมีต้นไม้ที่ปลูกอยู่บริเวณข้างถนนบังอยู่

ลอร่าตัดสินใจวิ่งเข้าหาเด็กน้อยกระโดดกอดเด็กน้อยพร้อมที่จะลากเด็กออกมาจากกลางถนน แต่ว่ามันก็ไม่ทัน เหตุการณ์มันกระชั้นชิดมาก เมื่อมีรถคันงามสุดหรูยี่ห้อหนึ่งราคาแสนแพงขับมาด้วยความเร็ว ด้วยความตกใจลอร่าจึงกระชากเด็กออกจากกลางถนนไม่ทันทำให้ทั้งคู่กอดกันล้มกลิ้งทั้งหมาและคนอยู่ในกลางถนน

ราชิตเบรกรถจนเจ้าชายคามินแขกคนสำคัญของมหาวิทยาลัยแห่งนี้หัวเกือบทิ่มลงมาที่เบาะหน้า

เอี้ยดดดดด !

ราชิตเมื่อเห็นว่ามีคนวิ่งตัดหน้าทำให้เค้าเบคกระทันหันด้วยความตกใจ เมื่อรถยนต์คันงามได้สงบนิ่งเจ้าชายคามินขยับแล้วนั่งประจำที่ของตัวเองด้วยความไม่พอใจใบหน้ารูปงามของเจ้าชายชักสีหน้าใส่คนขับรถด้วยความไม่พอใจ

"ข้างหน้ามีเหตุการณ์อะไรถึงได้เบรคกระทันหันแบบนี้"

เสียงดุดันของเจ้าชายคามินสอบถามแต่สีหน้ายังคงบึ้งตึงอยู่

"มีผู้หญิงวิ่งตัดหน้ารถเราครับ"

เมื่อสติกลับมาอยู่กับตัวเองราชิตรีบรายงานเจ้าชาย

"แล้วเธอคนนั้นเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

ราชิตมองออกไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งจากทางด้านหลังนอนแน่นิ่งอยู่ที่หน้ารถยนต์คันงาม

"มีผู้หญิงนอนอยู่ที่หน้ารถยนต์ครับฝ่าบาท"

"ออกไปดูสิเธอเป็นอะไรมากไหม ถ้าเธอเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บก็รีบติดต่อรถโรงพยาบาลด่วน !

เจ้าชายคามินบอกด้วยความร้อนใจกลัวว่าผู้หญิงด้านหน้าที่เกิดอุบัติเหตุจะเป็นอันตราย

"ครับฝ่าบาท"

เมื่อเจ้าชายรับสั่งราชิตรีบกระโดดลงจากรถแล้วมุ่งตรงไปที่หญิงสาวคนนั้นทันที ลอร่ากอดเด็กน้อยเอาไว้แน่นหญิงสาวยังคงหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

"คุณ...คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าทำไมไม่ขยับอย่างนี้ล่ะ !?

ราชิตจับแขนของรอล่าเขย่า เมื่อมีคนมาสัมผัสกับตัวเธอทำให้หญิงสาวค่อยค่อยลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองยังผู้ที่สอบถามมาแล้วเธอก็เบิกตามองไปโดยรอบก่อนที่หญิงสาวจะขยับริมฝีปากถามทหารของเจ้าชาย

"ปวดแขนนิดหน่อยค่ะ"

ลอร่าบอกราชิต

"ลุกไหวไหม...มาผมช่วย "

ราชิตยื่นมือให้กับหญิงสาวที่นอนอยู่ที่พื้นช่วยดึงให้เธอลุกขึ้นหญิงสาวส่งมือให้กับเขาแล้วเธอก็ลุกขึ้นพร้อมกับเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด ในขณะเดียวกันคนที่เป็นแม่ของเด็กน้อยซึ่งกำลังตามหาลูกสาวอยู่ก็ได้วิ่งมา หาลูกสาวในทันที

กรี้ดดดดดดด !!

"เอ็นลี่เป็นอะไรมากไหมลูก"

ตอนนี้ผู้เป็นแม่ของเด็กน้อยกรีดร้องตกใจด้วยความเป็นห่วงลูกเมื่อรู้ว่าลูกเกิดอุบัติเหตุ

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ พี่สาวคนสวยคนนี้ช่วยเอาไว้คะ"

เด็กน้อยเอ็นลี่บอกกับผู้เป็นแม่ แม่ของเด็กน้อยใช้ฝ่ามือปัดขี้ฝุ่นตามร่างกายของลูกสาวออกแล้วรีบกอดลูกด้วยความรักและเป็นห่วง

"แม่ตามหาหนูตั้งนานหนูไปไหนมาทำไมมาอยู่กลางถนนแบบนี้"

"หนูตามเจ้าเอ็ดเวิร์ดมาค่ะ(ชื่อมาน้อย) มันวิ่งมาทางนี้หนูกลัวถูกรถชนก็เลยตามมาช่วย เอ็ดเวิร์ดค่ะ แต่คุณลุงคนนี้ขับรถเร็วมากค่ะถ้าไม่ได้พี่สาวคนสวยช่วยหนูคงถูกรถชนแล้วค่ะคุณแม่"

เด็กน้อยบอกกับผู้เป็นแม่ด้วยความใส่ซื่อ

"ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ"

ผู้ปกครองของเด็กน้อยขอบอกขอบใจลอร่า

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่อย่าปล่อยน้องมาวิ่งเล่นคนเดียวแบบนี้อีกนะคะมันอันตราย"

ลอร่าบอกกับแม่เด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณมากนะคะพี่คนสวย''

"ไม่เป็นไรจ้ะ...แต่วันต่อๆไปอย่าวิ่งซนอีกนะคะจะไปไหนต้องอยู่กับคุณแม่แล้วอย่าห่างคุณแม่อีกนะคะ"

ลอร่าบอกกับเด็กน้อยพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเมื่อเด็กน้อยจูงหมาได้เดินจากไป เมื่อรอล่าคุยกับเด็กน้อยเสร็จราชิตจึงเดินเข้ามาหาเพื่อสอบถาม

"ตกลงคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ได้รับบัตรแผลหรือว่าบัตรเจ็บตรงไหนไหม ต้องการให้ผมพาไปที่โรงพยาบาลหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะนิดหน่อยเอง"

ลอร่าได้บอกกับราชิตอย่างเป็นกันเอง

"นี่คุณใส่ชุดนักศึกษากำลังจะไปมหาวิทยาลัยเหรอครับ"

"ใช่ค่ะ...เอ่อ ! ลืมไปเลยใกล้ได้เวลาแล้วด้วยฉันไปก่อนนะคะเดี๋ยวจะเข้าเรียนสาย คาบนี้สำคัญเสียด้วยมีเกรซมาเป็นแขกพิเศษก่อนฝึกงานค่ะดิฉันไม่เป็นไรนะคะดิฉันไปก่อนค่ะขอบคุณมากที่เป็นห่วงคะ"

เมื่อพูดจบลอร่าก็วิ่งไปขึ้นรถเมล์ในทันที ราชิตได้แต่มองตามหญิงสาวด้วยความประทับใจ เธอเป็นเด็กสาวแสนสวยแล้วแถมยังจิตใจดีอีกต่างหาก ราชิตมองหญิงสาวเดินหลับตา ด้วยหัวใจที่เหม่อลอย ราวกับต้องมนต์สะกด

"จะยืนมองสาวอยู่ตรงนี้อีกนานไหม"

เมื่อได้ยินเสียงของเจ้าชายคามินดังที่ข้างใบหูราชิตถึงกับสะดุ้งแล้วรีบหันกลับมาหาเจ้าชายคามินในทันที

เจ้าชายรู้สึกไม่พอใจมากที่ทหารของตัวเองไม่รีบกลับมาทำงานประจำหน้าที่ของตัวเองทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไปนานแล้ว จนเจ้าชายทนไม่ไหวจึงได้เดินมาเรียกทหารคนขับรถด้วยตัวเอง

"ขอประธานอภัยครับฝ่าบาท"

ราชิตรีบกล่าวคำขอโทษเพราะกลัวหัวจะหลุดออกจากบ่า

"เร็วๆเข้าเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว"

เจ้าชายพูดพร้อมกับมองไปที่นาฬิกาเรือนงามที่ข้อมือของตัวเอง เมื่อพูดจบเจ้าชายก็เดินกลับไปนั่งประจำตำแหน่งของตัวเองและมีอาการหัวเสียเล็กน้อยจากเหตุการณ์ในครั้งนี้

"แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นอะไรเหรอถึงไม่ได้ไปโรงพยาบาล...เห็นล้มกลิ้งตามถนนซะขนาดนั้น"

เจ้าชายคามินถามขึ้นเมื่อรถขยับมาไม่ไกล

"เธอไม่เป็นอะไรครับเธอแค่ตกใจแล้วนอนตัวแข็งอยู่ที่กลางถนนแค่นั้นเองครับ"

"อืม ดีละที่เธอไม่เป็นอะไร"

"เธอดีมากเลยนะครับ"

ราชิตบอกกับเจ้าชายทหารคนสนิทอยากเล่าเรื่องที่ตัวเองประทับใจให้กับเจ้าชายได้ฟังแต่กลับถูกเจ้าชายพูดตัดบทเสียก่อน

"พอละไม่ต้องพูดต่อ...แค่เราเห็นนายมองเธอคนนั้นด้วยสายตาหยาดเยิ้มจนมดจะเดินตามทางแบบนั้นเธอก็ต้องเป็นคนที่ดีสำหรับนายอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องมาบรรยายให้ฟังหรอก"

เจ้าชายพูดอย่างไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่ทหารคนสนิทอยากจะบอก

เมื่อเจ้าชายรับสั่งแบบนี้แล้วราชิตรู้สึกขนพองสยองเกล้าอย่างบอกไม่ถูก น้อยคนนักที่จะทำให้เจ้าชายรู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์เสียอยู่แบบนี้ เพราะปกติแล้วเจ้าชายคามินจะเป็นคนใจเย็นและอารมณ์ดีแต่ทำไมวันนี้กับเธอคนนี้เจ้าชายคามินถึงมีอาการขุ่นเคืองใจตั้งแต่แรกเจอนะ ... ราชิตได้แต่คิดในใจ