ตอนที่ 10 ยัยตัวแสบ

"ถ้าเธอไม่รับน้ำใจของเราเอาไว้เราก็คงให้เธอออกจากห้องนี้ไม่ได้!!

เจ้าชายคามินพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้กับหญิงสาว ดวงตาคมของเจ้าชายสบตากับหญิงสาวอย่างไม่มีใครยอมแพ้

"ถ้าฉันรับมันไว้แล้วเจ้าชายจะปล่อยฉันไปใช่มั้ยคะ " เธอถามย้ำ

"ถ้าเธอรับเสื้อนี้ไปแล้วเราก็จะไปส่งเธอที่คอนโด"

เจ้าชายบอกความประสงค์ของตัวเอง

"ฉันจะรับเสื้อตัวนี้เอาไว้ก็ได้ แต่เจ้าชายไม่ต้องเสียสละเวลาตัวเองไปส่งฉันที่คอนโดหรอกค่ะ ฉันไปเองได้ !

หญิงสาวพูดพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างของตัวเองดันอกแกร่งของเจ้าชายให้ออกห่าง แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย เมื่อแขนเธอนั้นเล็กเกินไปทำให้อกแกร่งของเจ้าชายไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

"ออกไปได้แล้วฉันอึดอัด!

ลอร่าพูดพร้อมกับใช้แขนของตัวเองยันอกแกร่งให้ออกห่างอีกครั้ง แต่มันก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่มีอะไรขยับเขยื้อนออกไปเลย

"เราจะไม่ออกไปไหนและเราก็จะไม่ปล่อยให้เธอออกไปด้วย ถ้าเธอยังไม่รับเสื้อตัวนี้และไม่ยอมให้เราไปส่งที่คอนโด...หึ ! ได้ข่าวว่าย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียวนี่นา เหมือนเด็กใจแตกที่หนีออกจากบ้านเลย"

เจ้าชายพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มทำท่ายียวนกวนประสาทฝ่ายตรงกันข้าม

"รู้ได้ยังไงว่าฉันไปอยู่คอนโด !

เธอถามเสียงแหวด้วยความไม่พอใจ แต่เมื่อนึกขึ้นได้หญิงสาวก็ต้องหัวเราะในลำคอ

"ก็ใช่สินะ เรื่องตามสืบเรื่องของคนอื่นเนี่ยเจ้าชายคนนี้ถนัดนักแหละ ! แทนที่จะไปดูแลประชาชนคนที่เดือดร้อนแต่กลับให้คนมาตามสืบเรื่องของฉันซะงั้น เวลาของเจ้าชายมันช่างว่างและดูไร้สาระเสียเหลือเกินนะคะ"

ลอร่าอดพูดจาประชดประชันไม่ได้เลย

"ปล่อยฉันนะเจ้าชายคามิน"

หญิงสาวทำหน้าดุ ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเธอถูกตรึงอยู่เหนือศรีษะหลังพิงประตูอย่างไม่มีทางสู้

"เราคือเจ้าชายผู้ที่จะเป็นสามีเธอในอนาคต พูดจาอ่อนหวานแบบมีหางเสียงแบบผู้หญิงคนอื่นเค้าไม่เป็นหรือยังไง !

เจ้าชายเองก็เริ่มมีอารมณ์โมโหผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าแล้วเช่นเดียวกัน

"ถ้าต้องการผู้หญิงที่พูดจาอ่อนหวานมีหางเสียงก็ให้ไปหาเอาป้ายหน้านะคะ ป้ายนี้ไม่มีค่ะ...ฮึบ ! ปล่อยฉันได้แล้วฉันต้องการจะกลับบ้าน"

หญิงสาวบอกความประสงค์ของตัวเอง ส่วนข้อมือของเธอก็กำลังดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของเจเาชาย

"ฮึบ ! ปล่อยสิ....ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย !

"ถ้าเธอยังไม่ทำตามคำสั่งของเรา เธอก็ไม่ต้องออกไปจากที่นี่ เพราะที่แห่งนี้ วังแห่งนี้เราคือเจ้าของวัง เราใหญ่ที่สุด ถ้าเราไม่อนุญาตใครก็ออกไปไม่ได้ .. แต่ถ้าเธออยากให้เราอนุญาตเธอต้องพูดใหม่และทำตามที่เราสั่งอย่างเคร่งครัด "

เจ้าชายส่งสายตาท้าทายลอร่ายังไม่มีลดลาวาศอก หญิงสาวได้แต่มองเขาด้วยความเจ็บใจที่ร่างบางของเธอกำลังเสียเปรียบผู้ชายอย่างเขา

"ก็ได้ค่ะอยากให้พูดแบบอ่อนหวานใช่ไหมเดี๋ยวจะจัดให้!

รอล่าบอกกับเจ้าชายพร้อมกับยิ้มอย่างโปรยเสน่ห์เต็มที่

ตุ๊บ !!

โอ้ย !!

เสียงของเจ้าชายคามินดังขึ้นในทันทีที่ท่านได้รับความเจ็บปวดจากการกระทำอันป่าเถื่อนของหญิงสาวผู้นี้ ใช่แล้ว ! รอล่าเตะเข้าไปที่เป้าของเจ้าชายพร้อมกับใช้รองเท้าส้นแหลมของตัวเองกระแทกเข้าไปที่หลังเท้าเจ้าชายอย่างเต็มแรง

อ้ากกก...จุกกกก !!

เมื่อเจ้าชาย เจ็บและจุกที่น้องชายของตัวเองท่านจึงปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระโดยอัตโนมัติ แล้วใช้ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างของตัวเองเกาะกุมไว้ที่น้องชายของตัวเอง เจ้าชายจุกจนตวงอ

เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเจ้าชายปล่อยเธอแล้วหญิงสาวรีบผลักเขาให้ล้มลงไปกองที่พื้นในทันทีแล้วรอล่าก็วิ่งลงมาตามบันได

ราชองครักษ์ที่ได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่งที่หน้าวังเหนือหน้าประตูวังก็ได้เปิดเข้ามาดูพบว่าลอร่ากำลังวิ่งลงมาจากห้องบรรทมของเจ้าชาย ราชิตจึงได้เข้ามาถาม

"คุณลอร่าวิ่งหนีอะไรมาครับ "

ราชิตถามด้วยความเป็นห่วง

"ดิฉันวิ่งหนีตัวประหลาดมาค่ะ มันอยู่ข้างบน!

หญิงสาวพูดพร้อมกับเบนหน้าขึ้นไปด้านบน

"เออ...คุณราชิตคะพอจะให้ดิฉันยืมเสื้อนอกของคุณได้ไหม?

ลอร่าถามพร้อมกับมองขึ้นไปด้านบน หญิงสาวกลัวว่าเจ้าชายจะวิ่งตามเธอลงมา

"เอ่อ.... " ราชิตไม่กล้าตอบออกไปเกรงว่าเจ้าชายจะตำหนิอีก

"นะคะคุณราชิต..ถอดเสื้อนอกให้ฉันเถอะค่ะเห็นไหมคะว่าชุดฉันขาด!

เมื่อเห็นแบบนี้แล้วรอล่าจึงใช้มือของตัวเองจับเข้าไปที่เสื้อนอกของราชิตแล้วจับให้ชายหนุ่มถอดเสื้อนอกให้กับเธอทันที

เมื่อได้เสื้อนอกแล้วเธอก็รีบวิ่งออกจากวังแห่งนี้ แต่เมื่อเธอออกมาได้หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าจะตรงไปทางไหนดีเพราะมองออกไปรอบๆวังแล้วเต็มไปด้วยทหาร ที่กำลังยืนรักษาการประจำตำแหน่งอยู่โดยรอบพระราชวัง

"ลอร่า " ยัยตัวแสบ !

เสียงของเจ้าชายคามินตะโกนออกมาเมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงของเจ้าชายคามินเรียกเธอเท่านั้นแหละหญิงสาวถึงกับวิ่งหนีในทันที แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะวิ่งไปทางไหนเพราะไม่เคยเข้าพระราชวังมาจึงไม่รู้ว่าทางไหนเป็นทางออก

"ราชิตลอร่านี้ไปทางไหนตอบเรามาเดี๋ยวนี้ ?

เจ้าชายคามินกำหมัดแน่นถามทหารราชองครักษ์ด้วยความโมโหที่โดนหญิงสาวกระทำเยี่ยงนี้กับตัวเอง

"ตะกี๊คุณลอร่าบอกว่าหนีสัตว์ตลาดมาครับ"

ราชิตรายงานออกไปตามความสัตย์จริง เมื่อราชิตพูดแบบนี้แล้วเจ้าชายคามินยิ่งทวีความโมโหความโกรธขึ้นไปอีก

"นี่เธอบอกว่าเราเป็นสัตว์ประหลาดอย่างนั้นนั่นเหรอลอร่า !

เจ้าชายคามินขบกรามแน่นเป็นสันนูนด้วยความโมโหใบ หน้าคมสันของเจ้าชายเต็มไปด้วยความโกรธมากขึ้นเป็นทวีคูณ

เมื่อรู้ว่าหญิงสาววิ่งหนีไปทางไหนแล้วเจ้าชายคามินเมื่อหายเจ็บจึงวิ่งตามหญิงสาวไปในทันที

"ผู้หญิงคนตะกี้วิ่งหนีไปทางไหน?

เจ้าชายคามินถามราชองครักษ์ที่รักษาการอยู่รอบพระราชวัง

"เธอวิ่งไปทางนั้นครับฝ่าบาท"

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วเจ้าชายก็รีบก้าวเท้ายาววิ่งตามเธอไปในทันที

เจ้าชายเห็นรอยเท้าของหญิงสาวเจ้าชายก็รีบวิ่งตามเธอไปในทันที จนในที่สุดก็ได้เห็นว่าเธอกำลังวิ่งหนีอยู่และเจ้าชายคามินก็กำลัง และเจ้าชายคามินก็กำลังวิ่งตามมาติดติด

"หยุดเดี๋ยวนี้นะลอร่า!

เจ้าชายออกคำสั่งกับหญิงสาว เมื่อเธอหันหลังกลับไปพบว่าเจ้าชายคามินกำลังวิ่งตามตัวเองมาลอร่าจึงสะดุดหกล้มที่เข่าของหญิงสาวจึงมีบาดแผลและเลือดไหล แต่รอล่าก็ไม่ยอมแพ้หญิงสาวถอดรองเท้านั้นทิ้งทันที แล้วเธอตัดสินใจวิ่งหนีเจ้าชายด้วยเท้าเปล่า เมื่อเป็นแบบนี้แล้วหญิงสาวจึงวิ่งได้เร็วขึ้น

"ลอร่า ยัยตัวแสบหยุดเดี๋ยวนี้ !

เจ้าชายตะโกนเสียงดังขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวหกล้มและได้รับบาดแผล

ลอร่าใช้ฝ่ามือของตัวเองรีบปัดเศษดินที่ติดอยู่ที่แผลของตัวเองอย่างลวกลวกแล้วลุกขึ้นวิ่งจำ้อ้าวหนีในทันที

"โถ่เอ้ยยเด็กดื้อ !

เจ้าชายสบถออกมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงวิ่งหนีเขาแม้ตัวเองจะได้รับาดเจ็บก็ยังไม่หยุด

เมื่อเจ้าชายเห็นท่าไม่ดีแล้วว่าเธอกำลังวิ่งไปอย่างไม่มีจุดหมายถ้าพระราชาและพระราชินีรู้จะต้องเป็นเรื่องราวบานปลายใหญ่โตอย่างแน่นอน เจ้าชายคามินจึงได้สั่งให้ราชองครักษ์ที่ยืนอยู่ประจำตำแหน่งให้ไปขวางทางเธอทางที่หญิงสาวกำลังจะวิ่งไป

"หลบออกไปเดี๋ยวนี้นะฉันจะกลับบ้าน"

รอล่าสั่งทหารราชองครักษ์ของเจ้าชายคามินทุกคนที่กำลังขวางทางตัวเองอยู่ ทุกคนได้ยินแต่ไม่มีคนทำตามคำสั่งของหล่อนเลยแม้แต่น้อย

"ฉันบอกว่าให้หลบไปอย่ามาขวางทางฉันแบบนี้ ฉันจะกลับบ้าน ฉันต้องการกลับบ้านเข้าใจไหม?

หญิงสาวออกคำสั่งอีกครั้งแต่ทุกคนยังคงยืนนิ่งและแถมเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยเรื่อย

เมื่อหญิงสาวโดนล้อมวงอยู่แบบนี้เธอจึงเดินถอยหลังเรื่อยเรื่อยจนในที่สุด

ตุ๊บ !

เสียงแผ่นหลังของหญิงสาวชนเข้ากับอกแกร่งของเจ้าชายผู้ที่เธอกำลังวิ่งหนีเขาอยู่

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เจ้าชายบ้า คุณจะทำอะไรฉันอีก"

หญิงสาวก้นด่าออกไปด้วยความโกรธ มือของเจ้าชายคามินจับที่ต้นแขนของหญิงสาวราวตีนตุ๊กแก เจ้าชายไม่มีทางปล่อยเธอไปไหนเด็ดขาด

"ถ้าต้องการกลับบ้านเราจะไปส่งเธอเอง"

เจ้าชายบอกกับหญิงสาวแต่เธอกลับดีดดิ้นไม่ยอมไปกับท่านโดยง่าย

"ทุกคนกลับไปประจำตำแหน่งได้แล้ว และห้ามมีข่าวนี้รั่วไหลออกจากวังเหนือโดยเด็ดขาด!

เจ้าชายออกคำสั่ง อย่างน่าเกรงขาม น้ำเสียงดุดันบ่งบอกถึงอำนาจอันใหญ่หลวงที่สามารถสั่งใครก็ได้ในที่แห่งนี้ ทุกคนทำความเคารพเจ้าชายและกลับไปประจำตำแหน่งหน้าที่ของตัวเอง

ตอนนี้ก็เหลือเพียงแต่หญิงสาวและเจ้าชายเธอจ้องตาเขาเขม็งอย่างไม่มียอมแพ้

"ปล่อยฉันต้องการกลับบ้าน และต้องการกลับเองไม่ต้องให้ใครไปส่งทั้งนั้น ฉันโตแล้วกลับบ้านเองได้"

"หึ ! โตแล้วอย่างนั้นน่ะหรือ ดูสิเมื่อคืนเมาจนใครอุ้มไปไหนตอนไหนยังไม่รู้ตัวเลยเนี่ยนะดูแลตัวเองได้! เนี่ยนะที่บอกว่าโตแล้ว"

เจ้าชายบอกอย่างไม่สบอารมณ์

"จะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของเจ้าชายที่จะมายุ่งด้วย "

หญิงสาวยังคงเถียงคำไม่ตกฟากในความคิดของเจ้าชาย

ตอนนี้เจ้าชายใช้ฝ่ามือของตัวเองบังคับให้หญิงสาวถอดเสื้อสูทของราชิตออก

"ปล่อยนะเจ้าชายจะทำอะไรฉัน"

หญิงสาวตกใจเมื่อเจ้าชายคามินพยายามจะถอดเสื้อสูทของราชิตออกจากกายเธอ

"เราก็จะถอดเสื้อสูทอันนี้ไปคืนเจ้าของเค้าน่ะสิ ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่วนะ ที่เราเอาเสื้อสูทให้ทำไมไม่ยอมรับ แต่กับราชิตทำไมต้องไปใช้เสื้อสูทของทหารเราด้วย"

เจ้าชายบอกอย่างขุ่นเคืองใจ

"ก็เพราะว่าของคุณราชิตดิฉันตั้งใจรับมันเอาไว้ยังไงล่ะ แตกกลับของเจ้าชายดิฉันรู้สึกรังเกียจและไม่อยากจะใช้ของร่วม!

หญิงสาวบอกอย่างท้าทายพร้อมกับจ้องตาเจ้าชายยังไม่มียอมแพ้

"นี่เธอกำลังจะบอกว่าไอ้ราชิตมันดีกว่าเราอย่างนั้นน่ะหรือ !

ใช่ !