ตอนที่ 40 ก็ซ้อมเล่นบทคนรักกันยังไงล่ะ

วันต่อมา....

หน้าคฤหาสน์คันงามบ้านของเมห์เหม็ด ซึ่งเป็นบิดาของรอล่าตอนนี้มีรถขบวนของเจ้าชายคามินขับเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังงามในตอนเช้า

"คุณเมห์เหม็ดคะเจ้าชายเสด็จมาค่ะ"

สาวใช้เดินมารายงานที่โต๊ะอาหารซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่และลูกสาว

เมื่อได้ยินดังนี้แล้วทุกคนจึงได้ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปต้อนรับเสด็จ ส่วนลอร่านั้นทำหน้าตาเลิ่กลั่กอย่างบอกไม่ถูก

หญิงสาวไม่คิดเลยว่าเจ้าชายจะบุกมาที่นี่ในตอนเช้าแบบนี้หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวเลยจริงๆ

ในขณะที่ทุกคนจะเดินออกจากห้องอาหารเจ้าชายคามินนั้นก็ได้เดินเข้ามาหาทุกคนเสียก่อนเพราะท่านคิดถึงหน้าหวานของพระวรชายาเสียเหลือเกิน

"ถวายบังคมครับเจ้าชาย"

เมห์เหม็ดได้ทำความเคารพว่าที่ลูกเขยของตัวเอง เจ้าชายคามินนั้นได้แต่จับแขนของเมเม็ดเป็นเชิงปรามว่าไม่สมควรทำแบบนี้

"ทำตัวตามสบายเถอะครับคุณพ่อ ไม่ต้องมากพิธี เพราะยังไงแล้วในอนาคตผมก็เป็นลูกเขยของคุณพ่อ ขอคุณพ่อคุณแม่อย่ามากพิธีเลยและอีกอย่างผมมาในวันนี้มาในฐานะลูกเขยไม่ได้มาในตำแหน่งเจ้าชายที่ออกงานราชกิจจ์ ขอให้คุณพ่อคุณแม่ทำตัวตามสบายอย่าได้ถือยศถืออย่างเลยนะครับ"

เจ้าชายคามินบอกอย่างเป็นกันเอง เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วพ่อกับแม่ของหญิงสาวรู้สึกเบาใจ เป็นอย่างมากและเห็นสีหน้าท่าทางว่าที่ลูกเขยของตัวเองแบบนี้แล้วก็รู้สึกดีใจและคิดว่าเมื่อลูกสาวตัวเองแต่งงานไปคงจะมีความสุขเป็นแน่

"กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่เหรอ?

เจ้าชายคามินถามอย่างเป็นกันเอง

"ครับ "

"ถ้ายังงั้นตามสบายเถอะเดี๋ยวผมไปรอที่ห้องรับแขก"

เจ้าชายคามินบอกกับทุกคนด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ทราบว่าเจ้าชายรับประทานอาหารเช้ามาหรือยังครับ เอ่อ..ถ้าไม่รังเกียจเชิญรับประทานอาหารเช้าด้วยกันไหมครับ ?

เมห์เหม็ดบอกกับเจ้าชายอย่างกระตือรือร้น เจ้าชายคามินจึงหันไปสบตากับลอร่าหญิงสาวหลบสายตาในทันที แล้วเจ้าชายก็หันกลับไปที่ผู้เป็นพ่อของหญิงสาวแล้วก็พยักหน้าเป็นอันตอบตกลงว่าจะรับประทานอาหารมื้อเช้านี้ด้วยกัน

เจ้าชายคามินนั้นนั่งติดกับลอร่า เจ้าชายคามินนั้นรับประทานอาหารอย่างเงียบเงียบแล้วก็ลอบมองหญิงสาวบ้างและท่านเองก็ตักอาหารให้กับหญิงสาว

"ขอบคุณค่ะ "

หญิงสาวต้องตอบขอบคุณไปตามมารยาท

"ทานเยอะหน่อยนะผอมเหลือเกิน

เจ้าชายคามินแย่หญิงสาว ลอร่านั้นรู้ดีว่าเจ้าชายคามินนั้นแกล้งพูดแย่เธอเป็นแน่ หญิงสาวได้แต่เม้มปากยังขัดใจ

"ขอบคุณเจ้าชายมากนะเพคะที่ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆของลูกสาวดิฉัน "

อาเซน่า แม่ของรอล่ากล่าวขอบคุณเจ้าชาย

"ผมเต็มใจอย่างยิ่งครับ "

เจ้าชายบอกด้วยรอยยิ้ม พ่อกับแม่ของหญิงสาวได้แต่สบตากันอย่างมีความสุขที่เห็นเจ้าชายเอาใจใส่ดูแลลูกสาวตัวเองถึงเพียงนี้

บรรยากาศในการรับประทานอาหารในมื้อเช้าเต็มไปด้วยความสุข จะมีก็แต่เพียงรอล่าคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกขัดใจรู้สึกไม่เป็นส่วนตัวที่เจ้าชายล่วงล้ำมาถึงที่บ้านของเธอ

"เชิญครับ"

เจ้าชายคามินเปิดประตูให้กับลอร่าที่ด้านหน้ารถยนต์คันงามติดกับคนขับ หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถามอะไรได้แต่ขึ้นไปบนรถอย่างสงสัย

ตอนนี้สถานการณ์บีบบังคับเธอไม่อาจพูดอะไรที่ไม่ดีออกไปได้เลยเพราะมีสายตาของพ่อกับแม่จ้องจับผิดอยู่ หญิงสาวได้แต่ตามน้ำ

"ผมลานะครับ"

เจ้าชายคามินบอกพร้อมกับทำความเคารพพ่อและแม่ของหญิงสาวอย่างสุภาพ คนที่เป็นพ่อกับแม่ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นเจ้าชายคามินดูแลและเอาใจใส่ลูกสาวของตัวเองถึงขนาดนี้

"สบายใจได้แล้วเนาะคุณ ดูเจ้าชายเองก็จะชอบพอกับลูกของเราอยู่ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่มารับไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้หรอก"

ผู้เป็นแม่พูดกับสามีของตัวเอง

"พ่อเป็นผู้ชายด้วยกันพ่อดูออก เจ้าชายคามินต้องมีรักหรือชอบพอลูกของเราบ้างแหละถึงได้มารับแต่เช้าถึงขนาดนี้ ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปนะ"

ผู้เป็นพ่อและแม่ได้แต่มองไล่หลังรถคันงามเคลื่อนขบวนออกไปจากคฤหาสน์ของตัวเองอย่างมีความสุข

ขบวนรถยนต์ของราชองครักษ์ ประกบหน้าและหลังอย่างละ 2 คัน เจ้าชายคามินอยู่ข้างหลัง เป็นคันที่สามอยู่ตรงกลาง

เจ้าชายคามินท่านทรงขับรถเองโดยมีลอร่านั่งข้างกายหญิงสาวไม่คิดเลยว่าวันนี้เจ้าชายคามินจะขับรถด้วยพระองค์เอง หญิงสาวได้แต่สงสัยแต่ก็ไม่อยากถามเพราะไม่ต้องการคุยกับเจ้าชายหญิงสาวได้แต่เบือนหน้ามองไปที่กระจกข้างเพราะไม่อยากเห็นหน้าของเจ้าชายคามิน

หญิงสาวยังคงไม่พอใจที่ตอนทานอาหารเจ้าชายบอกว่าเธอผอมไปหญิงสาว รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก

"ทำไมเค้าจะต้องมาบงการชีวิตเธอด้วยว่าอ้วนหรือผอม....นี่ขนาดยังไม่แต่งงานกันนะถ้าแต่งงานกันแล้วจะหนักหนาสาหัสกว่านี้เท่าไหร่กันเชียว"

หญิงสาวได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ

เจ้าชายคามินขับรถด้วยพระองค์เองพรางสายตาของท่านก็ละสายตาจากถนนมามองผู้หญิงที่นั่งข้างกายอย่างเป็นระยะ

เธอนั้นยังมองไปอีกฟากฝั่งของถนนและไม่หันมาหาเจ้าชายคามินอีกเลย เจ้าชายคามินจึงใช้มือข้างเดียวจับพวงมาลัยแต่อีกมือของท่านกลับไปจับมือของหญิงสาวที่วางอยู่บนตักมาจับเอาไว้แล้วลูบเบาๆ

"จะทำอะไรคะ"

ลอร่าหันมาและถามเจ้าชายอย่างไม่พอใจที่ท่านถือวิสาสะมาขโมยมือของหญิงสาวเอาไปจับไว้แบบนี้

"ก็ซ้อมเล่นบทคนรักกันยังไงล่ะ "

เจ้าชายคามินพูดพร้อมกับอมยิ้มเบาเบา หญิงสาวนั้นอยากจะชักมือกลับแต่เจ้าชายก็จับไว้แน่นไม่ยอมให้หญิงสาวเป็นอิสระโดยง่าย

"แบบนี้มันอันตรายนะคะ ถ้าจะขับรถต้องขับด้วยสองมือสิ"

หญิงสาวประท้วง

"ก็อยากจับไว้แบบนี้ดูเหมือนคนแถวนี้จะไม่ชอบใจนะ"

เจ้าชายคามินยังคงแย่หญิงสาวไม่เลิก ในเมื่อพูดดีดีกับหญิงสาวเธอกลับเมินใส่ เจ้าชายคามินก็ต้องคอยหาเรื่องแบบนี้แหละ เพราะการได้ต่อปากต่อคำกับหญิงสาวมันทำให้ท่านมีความสุขมาก

"ถ้าจะกรุณา เจ้าชายไม่ต้องไปรับดิฉันที่บ้านก็ได้นะคะ ตอนนี้ดิฉันมีบ้านมีรถเหมือนเดิมแล้ว ดิฉันสามารถขับรถของตัวเองมาทำงานได้ค่ะ คงไม่ต้องพึ่งบารมีของเจ้าชายไปรับหรอกค่ะ เจ้าชายจะได้ไม่ต้องลำบากด้วย "

หญิงสาวเม้มปากเบาเบา

"ถ้าเสด็จพ่อไม่สั่งให้มาพี่เองก็คงจะไม่มาหรอก"

เจ้าชายโกหกออกไป แต่ในความเป็นจริงแล้วพระราชาไม่ได้สั่งอะไรเลย เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วลอร่าเองก็รู้สึกน้อยใจแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา หญิงสาวดิ้นจนในที่สุดมือของหญิงสาวก็เป็นอิสระจากมือของเจ้าชายคามิน

เมื่อเป็นแบบนี้แล้วเจ้าชายรับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวงอนแล้ว เจ้าชายได้แต่กระตุกยิ้ม อย่างน้อยการหว่านแหแบบนี้ก็ทำให้ทันได้รู้ว่าหญิงสาวไม่พอใจที่ท่านเอาพระราชามาอ้าง เธอคงต้องผิดหวังเป็นอย่างมากที่มารับเธอเป็นคำสั่งของพระราชา

"พี่พูดเล่นอย่าโกรธเลยนะ

"เปล่าไม่มีใครโกรธสักหน่อย และใครจะกล้าโกรธเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ได้ล่ะคะ"

หญิงสาวประชด

"ในหน้าที่แล้วพี่ก็จะต้องมารับน้องไปทำงานด้วยกันสิถึงจะถูก เพราะตอนนี้เราเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้วนะ และอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าหลังจากที่น้องฝึกงานเสร็จเราก็จะแต่งงานกันทันที เพราะฉะนั้นแล้วหน้าที่ที่คู่หมั้นจะทำกับอีกฝ่ายมันก็ต้องเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอมันถึงจะถูก "

เจ้าชายบอกด้วยรอยยิ้มอยากจะให้หญิงสาวประทับใจแต่ลอร่ากลับไม่ชอบใจเลยแม้แต่น้อย เหตุผลข้อแรกที่เจ้าชายทรงล้อเล่นมันก็คือพระราชาให้มารับหล่อนไปทำงาน

แต่ครั้งนี้เจ้าชายก็ให้เหตุผลว่ามันคือหน้าที่ที่ต้องมารับหญิงสาวไปทำงานด้วยกัน เธอไม่ต้องการได้ยินคำนี้เลย

ส่วนลึกในใจของหญิงสาวมันได้แต่บอกว่าหน้าที่แบบนี้มันสำหรับคนรักกันคนชอบกันเท่านั้นที่พึงจะกระทำ ไม่ใช่จากหน้าที่หรือเพราะจากคนอื่นสั่ง จิตใต้สำนึกของเธอมันบอกแบบนี้

"ถ้ามันเป็นเพราะหน้าที่ก็ทำไปเถอะค่ะ ถ้าหมดหน้าที่เมื่อไหร่ก็ไม่ต้องทำก็แล้วกัน "

หญิงสาวบอกอย่างแสนงอน เจ้าชายยังไม่เข้าใจเลยว่าเธอจะงอนอะไรอีกในเมื่อเจ้าชายเองก็พูดความจริงแล้ว แสดงความจริงใจออกไปแล้วแต่ทำไมหญิงสาวยังคงงอนอยู่นะเจ้าชายของเราทรงเก่งทุกอย่างแต่ทำไมไม่เข้าใจจิตใจผู้หญิงบ้างเลย

"หน้าที่สามีที่มีต่อน้องคงจะตลอดชีวิตพี่เลยหละ"

เจ้าชายพูดแล้วมองไปที่หน้านวลอย่างสื้อความหมาย แต่หญิงสาวนั้นไม่รับรู้มันแต่อย่างใด

ตอนนี้รถยนต์คันงามของเจ้าชายคามินก็ได้มาจอดเทียบที่หน้าบริษัทเคเอ็มเฮ้าส์เป็นที่เรียบร้อย

ก่อนที่จะลงจากรถยนต์คันงามลอร่าก็ได้ตัดสินใจถามอะไรบางอย่างและพูดคุยกับเจ้าชายโดยใช้เหตุผล

"ในเมื่ออีกหนึ่งเดือนข้างหน้าเราถึงจะแต่งงานกันมี ฉันมีบางอย่างอยากจะขอเจ้าชาย ขอทรงกรุณาด้วย"

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงและวาจาที่สุภาพจนเจ้าชายนั้นอดแปลกใจไม่ได้ว่าหญิงสาวมาไม้ไหนกันแน่ ทำไมวันนี้เธอถึงพูดจากับท่านไพเราะถึงเพียงนี้

น้องอยากจะขออะไรถ้าพี่ให้ได้พี่ให้ทุกอย่าง"

เจ้าชายตอบไปในทันที

"ดิฉันอยากจะกลับไปทำงานตำแหน่งเดิม ได้โปรดคืนตำแหน่งเดิมให้ดิฉันด้วย ดิฉันไม่สามารถไปเป็นผู้ช่วยหรือว่าเลขาข้างกายของเจ้าชายได้หรอกค่ะ ดิฉันขอตำแหน่งเดิมที่ดิฉันได้ร่ำเรียนมาด้วยค่ะ"

หญิงสาวบอกออกไปเจ้าชายคามินนั้นตั้งจัยมองใบหน้างามในขณะที่เธอพูดอย่างหลงใหล

"เจ้าชายพอจะให้ดิฉันได้ไหมคะ?

เจ้าชายคามินนั้นขมวดคิ้วคิดเล็กน้อยแล้วในที่สุดปากงามได้รูปของเจ้าชายก็ได้พูดขึ้น

"อืม ได้สิ ! แต่มีข้อแม้บางอย่างนะ"

เมื่อเจ้าชายบอกแบบนี้แล้วคนที่ขมวดคิ้วตามมานั่นก็คือหญิงสาว

"ข้อแม้อะไรคะ"

เธอถาม

"ต่อไปถ้าอยู่ด้วยกันสองคนนอกเวลางานให้แทนตัวเองว่าน้อง และเรียกพี่ว่าพี่ชายด้วย จะไม่มี ฉัน เธอ คุณ ! อีกต่อไป ! แล้วถ้าน้องตกลงพี่ก็โอเค"

เจ้าชายคามินบอกด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แต่ทว่ายังไม่เจ้าเล่ห์มากไปกว่าหญิงงามผู้นี้

"ก็ได้ค่ะ ! ถ้ายังงั้น ดิฉันจะแทนตัวเองว่าน้องและเรียกคุณว่าพี่ตามที่คุณต้องการ แต่อีกเรื่องที่ฉันอยากจะขอก็คือในระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ดิฉันขอเป็นอิสระจากคุณ นั่นก็คือฉันสามารถทำอะไรได้ตามใจตัวเองไม่ว่าจะกินเที่ยวเล่นที่ไหนคุณห้ามาบงการชีวิตฉันอีกเด็ดขาด เหมือนกับตอนที่ทานข้าวที่คุณบอกว่าฉันผอมไปคุณห้ามมาวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของดิฉันอีกหนึ่งเดือนนับจากนี้ไปห้ามมายุ่งกับชีวิตส่วนตัว ของดิฉันเด็ดขาดแล้วฉันก็จะให้ในสิ่งที่คุณต้องการ หลังจากที่เราแต่งงานกันแล้วภายในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าถ้าคุณสั่งอะไรดิฉันก็จะทำตามเพราะนั่นคือหน้าที่ที่ภรรยาจะพึงกระทำต่อสามีเช่นเดียวกัน หวังว่าคุณคงให้ดิฉันได้นะคะ "

"โอเคงั้นก็ตกลงตามนี้ พี่ยินดีตามข้อเสนอพี่จะไม่ไปยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของน้องในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าก่อนที่เราจะแต่งงานกันแต่ถ้าเราบังเอิญเจอกันอันนี้มันก็ช่วยไม่ได้นะ"

เจ้าชายคามินบอกอย่างเจ้าเล่

"ถ้ายังงั้นก็ตามนี้เลยค่ะ"

หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นเมื่อตัวเองได้ตามคำขอ ลอร่าจึงหันมาเปิดประตูรถฝั่งของตัวเองแต่ปรากฏว่ามันเปิดไม่ออก

"เอ๊ะ ! ทำไมประตูเปิดไม่ออกล่ะ !?

หญิงสาวหันไปถามเจ้าชายคามิน

"ก็เพราะว่ามันต้องเปิดจากข้างนอกน่ะสิ"

เมื่อพูดจบเจ้าชายคามินก็เดินลงจากรถแล้วอ้อมไปอีกด้านเพื่อเปิดประตูให้กับเลดี้ลอร่า

เมื่อเจ้าชายและลอร่าลงมาจากรถพร้อมกันทุกคนก็ได้แต่ทำความเคารพ

ทุกสายตาได้แต่มองหญิงสาวและเจ้าชายคามินด้วยความชื่นชมเพราะทั้งคู่สวยหล่อแถมเก่งอีกต่างหาก เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากๆ

แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปทำงานด้วยกัน แต่แยกกันขึ้นลิฟท์เพราะลอร่าต้องการไปขึ้นลิฟท์พนักงานส่วนเจ้าชายก็ตรงไปขึ้นลิฟท์ของผู้บริหารระดับสูง....