ตอนที่ 38 เป็นทางการ (2)

หลังจากที่เราข้าราชบริพารของประเทศยูคันนาเนรมิตร่างงามของรอล่าจนเสร็จสมบูรณ์ตอนนี้หญิงสาวก็ได้เดินออกมาจากห้องแต่งตัวเธอได้แต่มองตัวเองในกระจกแล้วบอกกับตัวเองว่า "เพื่อชาติเพื่อแผ่นดินเธอจะต้องทำให้ได้ไม่ว่าอนาคต จะเป็นอย่างไรเธอต้องอดทนเพราะชีวิตนี้ที่เธอเกิดมาต้องทดแทนคุณแผ่นดิน "

หญิงสาวมองตาตัวเองที่กระจกสะท้อนกลับมาอยู่ดีดีน้ำตาเจ้ากรรมก็เอ่อล้นจนเธอเองต้องใช้นิ้วมือน้อยไปาดน้ำตาให้กับตัวเอง เธอไม่อยากให้ใครมาเห็นเธอในตอนนี้โดยเฉพาะพ่อกับแม่ ลอร่ากลัวว่าพ่อกับแม่จะไม่สบายใจ

ตั้งแต่เกิดมาและจำความได้พ่อกับแม่นั้นเลี้ยงดูหญิงสาวราวกับไข่ในหิน แต่ทุกครั้งที่เธอต้องการไปผจญภัยนอกวังอยากทำงานเสริมอยากจะทำอะไรพ่อแม่นั้นไม่เคยขัด แต่มีข้อแม้เพียงอย่างเดียวก็คือต้องดูแลตัวเองให้รอดและปลอดภัย แต่มาครั้งนี้พ่อกับแม่บังคับให้หญิงสาวต้องแต่งงานกับเจ้าชายคามินและเธอก็ได้ปฏิเสธและไม่กลับบ้านอีกเลย

จนกระทั่งวันนี้ที่เธอได้ทิ้งภาระอันใหญ่ยิ่งไว้เบื้องหลังของตัวเอง ทิ้งมันไว้ให้พ่อกับแม่ต้องบากหน้าเนรเทศตัวเองออกจากทั้งสองประเทศ และยังลาออกจากฐานันดรศักดิ์ถูกถอดยศทุกอย่าง เพราะไม่สามารถทดแทนคุณแผ่นดินได้ หญิงสาวไม่อาจทนเห็นพ่อแม่อยู่ในสภาพนี้ ได้ ลอร่าจึงตัดสินใจทิ้งความฝันของตัวเองทุกอย่างแล้วทำตามคำสั่งของพ่อแม่เธอยอมเป็นทุกข์คนเดียวเสียยังจะดีกว่าให้พ่อกับแม่ทนทุกข์อยู่ฝ่ายเดียว

ตอนนี้รอล่ากำลังก้มหน้ามองนิ้วมือของตัวเอง หญิงสาวหยิกกันไปมาเพื่อให้มันเจ็บแล้วน้ำตาจะได้ไม่ต้องไหลออกมาอีก หญิงสาวอยากแข็งแกร่งไม่อยากอ่อนแอเหมือนตอนนี้เลย

ทันใดนั้นก็มีอ้อมกอดของใครคนหนึ่งกอดเธอจากด้านหลังกอดเอาไว้ด้วยความรัก หญิงสาวรับรู้ได้ทันทีว่านั่นคืออ้อมกอดผู้เป็นแม่ของตัวเอง เพราะกลิ่นน้ำหอมของผู้เป็นแม่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

"ลูกไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะพ่อกับแม่เองก็ไม่ได้ลำบากอะไรก็แค่ย้ายไปอยู่ประเทศที่สามไปเริ่มต้นใหม่ เรามีเงินทองเราไม่ลำบากอยู่แล้ว เพียงแค่สองประเทศนี้เราไม่สามารถอยู่ต่อได้ก็แค่นั้นเอง แม่ไม่กลัวการเริ่มต้นใหม่นะถ้ามันจะทำให้ลูกไม่มีความสุขพ่อกับแม่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ทุกเมื่อ "

ผู้เป็นแม่ได้บอกกับลูกสาวพร้อมกับอ้อมกอดที่อบอุ่นส่งไปยังลูก

"หนูตัดสินใจแล้วค่ะคุณแม่ หนูจะแต่งงานกับเจ้าชายคามินค่ะ "

ลอร่าฝืนยิ้มให้กับผู้เป็นแม่

"แม่เลี้ยงลูกเองกับมือจนโตมาถึงขนาดนี้แล้วทำไมแม่จะดูไม่ออกว่าลูกของแม่มีความสุขกับการแต่งงานหรือเปล่าอย่าโกหกแม่เลย แม่อยากให้ลูกคิดให้ดีดี "

ลอร่าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมกับใช้นิ้วมือของตัวเองปาดน้ำตาบอกกับผู้เป็นแม่อย่างเด็ดเดี่ยว

"หนูตัดสินใจแล้วค่ะคุณแม่ หนูจะแต่งงานกับเจ้าชายคามินค่ะ"

"ลูกเคยบอกแม่ว่าลูกจะแต่งงานกับคนที่ลูกรักและเขาก็รักลูกเท่านั้นไม่ใช่เหรอ ? แต่มาวันนี้เป็นเพราะพ่อกับแม่ทำให้ลูกต้องผิดคำพูดของตัวเอง!

ผู้เป็นแม่พูดกับลูกสาวนัยตาเศร้า

"เจ้าชายคามินเป็นคนดีค่ะ ลูกคงจะรักท่านได้ไม่ยาก"

หญิงสาวบอกอย่างยากลำบาก

"แล้วเจ้าชายล่ะ ? เค้าจะรักลูกของแม่ไหมนะแม่เป็นกังวลใจจังเลย"

"ถ้าเจ้าชายคามินไม่รักลูก ลูกก็ขอยอมรับในข้อนี้ค่ะ ลูกจะปฏิบัติตัวอย่างเหมาะสมจะไม่ให้เสียเกียรติไปถึงพระราชาได้คะ ลูกจะมีทายาทให้กับท่าน แล้วทั้งสองประเทศของเราก็จะเกี่ยวดองเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งลูกสัญญาค่ะว่าลูกจะอดทนจะทำหน้าที่ทูตแห่งมิตรภาพให้ดีที่สุดค่ะ "

ลอร่าพูดด้วยความเด็ดเดี่ยว

"แม่รู้ว่าลูกสาวของแม่คนนี้เก่งและมีความอดทนสูง แต่แม่ไม่อยากให้ลูกต้องทุกข์ใจนะจ๊ะ"

"ลูกจะทุกข์ใจยิ่งกว่านี้ค่ะถ้าลูกไม่ได้ตอบแทนพระคุณของพ่อกับแม่เลย ถ้าลูกต้องเห็นคุณพ่อกับคุณแม่ต้องทุกข์ใจลูกขอเป็นฝ่ายทุกข์ใจแต่เพียงฝ่ายเดียวคะ เพราะถ้าคุณพ่อคุณแม่ทุกข์ใจลูกก็ยิ่งจะทุกข์หนักเลยค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่เหนื่อยมามากแล้วกับการต้องเลี้ยงดูหนูตามใจลูกคนนี้มาโดยตลอด ขอให้ความทุกข์ในครั้งนี้ตกที่ลูกแต่เพียงฝ่ายเดียวเถอะนะคะและลูกคิดว่าลูกคงจะปรับตัวและเข้ากับเจ้าชายคามินได้ดีค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นกังวลไปนะคะ "

"โถ่ ลูกสาวแม่ "

อาเซน่า กอดลูกสาวคนเดียวเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างเอ็นดู ในตาของผู้เป็นแม่ก็กังวลใจกับอนาคตที่จะเกิดขึ้น

"เจ้าชายคามินคงไม่ซาดิสม์และโรคจิตหรอกค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นกังวลไปนะคะ ลูกเองก็พอจะรู้จักกับเจ้าชายอยู่บ้างค่ะ"

เมื่อลอร่าได้เห็นแววตาของผู้เป็นแม่เต็มไปด้วยความกังวล หญิงสาวจึงพูดเพื่อให้ผู้เป็นแม่ได้คลายความกังวลและหัวเราะออกมาบ้าง

"แน่ะ ลูกสาวคนนี้ของแม่ช่างพูดนะ เจ้าชายคามินจะคนเป็นคนแบบนั้นไปได้ยังไงกันล่ะ"

ผู้เป็นแม่พูดด้วยรอยยิ้ม

"เห็นมั้ยคะแม่ของลูกยิ้มออกแล้ว"

ลอร่าดีใจเมื่อเห็นรอยยิ้มของผู้เป็นแม่มาแทนที่ความกังวลในใจท่านในตอนนี้

"ตอนทำงานที่บริษัทเจ้าชายคามินดูแลลูกเป็นอย่างดีค่ะ ให้คนคอยรับคอยส่งทานมื้อกลางวันกับลูกตลอด เอาอกเอาใจลูกสารพัดค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ไม่แน่นะเจ้าชายคามินอาจจะแอบรักลูกสาวของคุณแม่อยู่ก็เป็นไปได้"

หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าท่าทางทะเล้นขึ้น แต่ความเป็นจริงแล้วในใจของเธอเองก็แอบกลัวอยู่ลึกลึก แต่ที่ต้องพูดไปแบบนั้นทั้งความจริงและปรุงแต่งไปบ้างก็เพื่ออยากให้ผู้เป็นแม่คลายกังวลและไม่ต้องทุกข์ใจ

"ลูกพูดจริงหรอ?

ผู้เป็นแม่ถามย้ำ

"ก็จริงสิคะ เจ้าชายคามินดีกับลูกมากมายค่ะคุณแม่ "

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วผู้เป็นแม่ก็ได้แต่โล่งอกดีใจมากกับข้อมูลที่ตัวเองได้รับ สองคนแม่ลูกกอดกันด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน

"พ่อกับแม่เป็นทุกข์ใจมากที่ลูกมาปรากฏตัวในวันนี้ หลังจากที่หายไปหลายเดือน พ่อกับแม่ไม่อยากมัดมือชกลูกไม่อยากบีบบังคับลูกเลย ตั้งแต่วันที่ลูกเดินออกไปจากบ้านเราหลังนี้พ่อกับแม่ก็ได้ทำใจไว้แล้วว่าลูกจะต้องทำตามที่ตัวเองตั้งใจอย่างแน่นอน เพราะลูกสาวของแม่คนนี้เด็ดเดี่ยวและใจแข็งเหลือเกิน แต่ในวันนี้ลูกกลับมาประกาศตัวแบบนี้พ่อกับแม่นั้นตกใจมาก พ่อเองก็เป็นห่วงลูก คอยถามสารทุกข์สุกดิบของลูกผ่านเจนนิเฟอร์ตลอด แม่ดีใจนะที่ลูกมีเพื่อนดีดีแบบนี้ แม่ต้องให้รางวัลเจนนิเฟอร์หน่อยแล้ว "

"ใช่ค่ะ แม่ยัยเจนดีกับลูกมากเลยค่ะ โดนคุณพ่อตัดบัตรเครดิตก็มียัยเจนนี่แหละค่ะที่คอยช่วยลูกตลอด Support ทุกเรื่อง"

ลูกสาวบอกกับแม่ด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเพื่อนสาวอย่างเจนนิเฟอร์

"วันนี้คือวันแนะนำตัวอย่างเป็นทางการของทั้งสองฝ่าย หวังว่าลูกสาวของแม่คนนี้จะทำให้เจ้าชายคามินประทับใจและพึงใจลูกสาวของแม่นะ

"ไม่ต้องห่วงค่ะคุณแม่มารยาหญิง 100 เล่มเกวียนค่ะ ลูกสาวของคุณแม่มีมากกว่า 100 เล่มเกียวนค่ะ ฮ่าาาาาา"

เมื่อพูดจบลอร่าก็แกล้งหัวเราะเพื่อให้แม่นั้นได้สบายใจพลอยให้ผู้เป็นแม่อมยิ้มไปด้วย

"แม่ก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคนเก่งของแม่ .... แต่เอ๊ะทำไมลูกสาวของแม่ต้องร้องไห้ด้วยล่ะ"

"น้ำตาแห่งความดีใจมั้งคะคุณแม่"

ลอร่ายิ้ม

"ถ้าเป็นแบบนี้แม่ก็โล่งอกสบายใจ ถ้ายังงั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ เพราะวันนี้คือวันที่ดีพระราชากับพระราชินีรนานแล้ว เราไปที่วังเพื่อหาเจ้าชายกันเถอะ"

"คะ คุณแม่ "

ลอร่า ยิ้มหวานให้กับผู้เป็นแม่ทั้งสองคนเดินกอดกันและเดินออกจากห้องแต่งตัวอย่างมีความสุข