ตอนที่ 14 ฉันกับเขาเราไม่มีอะไรกัน !

"แกได้แผลนี้มายังไงเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะ"เจนนิเฟอร์ทำตาเขียว

"ก็จะใครสะอีกล่ะ เจ้าชายคามินผู้ที่แสนดีของเธอยังไง หึ๋ย ! ยิ่งพูดยิ่งเจ็บใจ"

ลอร่านึกถึงใบหน้าคมของเจ้าชายแล้วหญิงสาวถึงกับใช้กำปั้นทุบลงไปที่โซฟาด้วยความโมโห

"เฮ้ย ! ทำไมเจ้าชายทำแบบนี้วะ!

เจนนิเฟอร์รู้สึกของขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเจ็บทั้งขาและเท้าแบบนี้

"ก็เจ้าชายคามินน่ะสิมาแกล้งฉัน ไม่รู้ว่าใช่เขาหรือเปล่าถอดเสื้อผ้าฉันแล้วก็ฉีกด้วยโยนไปข้างโน้นข้างนี้กระจัดกระจายทำเหมือนกับว่าฉันกับเขามีอะไรกันอย่างนั้นนั่นแหละ พอฉันตื่นเช้าขึ้นมาเมื่อเห็นสภาพห้องนอนเป็นแบบนั้นฉันก็สติแตกขึ้นมาคิดว่าตัวเองกับเขามีอะไรกันแน่เลยยิ่งพูดยิ่งเจ็บใจ คิดว่าเสียครั้งแรกให้เขาไปแล้ว !

"555....แล้วยังไงอีกเล่ามาเดี๋ยวนี้!

เจนนิเฟอร์ฟังอย่างตื่นเต้นออกรถออกชาติ

"ฉันก็โกรธและโมโหแบบสติแตกเลยยังไงล่ะ ฉันกับเค้าก็เลยทะเลาะกัน แล้วฉันก็บอกเขาว่าไม่ต้องมารับผิดชอบเพราะฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบจากความผิดพลาดของทั้งสองฝ่าย"

"เฮ้ยแกเป็นผู้หญิงแกเสียหายนะแกพูดแบบนั้นได้ยังไงวะ?

"ก็ฉันโกรธแล้วฉันโมโหนี่หว่า ฉันก็พูดอยู่ปาวๆว่าไม่ต้องการแต่งงานกับเจ้าชาย แต่ถ้าฉันกับเขามีอะไรกันด้วยความผิดพลาดแล้วจะให้เค้ามารับผิดชอบเนี่ยนะฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะ มันคือความผิดพลาดฉันบอกแกแล้วไงผู้ชายที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือคนที่ฉันรักเท่านั้น"

"เออ เออ แล้วยังไงต่อเล่ามาอีกสิ?

"ตัวเค้าเองก็บอกว่าไม่อยากรับผิดชอบชั้นเหมือนกัน ให้คิดเสียว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นวันไนท์สแตนด์ เค้าบอกฉันแบบนี้!

"เฮ้ยเจ้าชายพูดแบบนี้ได้ไงวะ ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ล่ะ ไม่สมกับเป็นเจ้าชายคามินที่ดูภูมิฐานต่อหน้าสาธารณะชนเลย"

เจนนิเฟอร์พูดออกไปอย่างที่ใจคิด เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากเจ้าชายภูมิฐานผู้นี้

"มันก็ใช่น่ะสิผู้ชายอะไรก็ไม่รู้บ้ากามแล้วแถมเห็นแก่ตัวอีกต่างหาก"

เมื่อพูดได้ถึงตรงนี้ลอร่าถึงกับเงียบ เมื่อนึกถึงตอนที่เค้ากระชากร่างหญิงสาวติดกับ ประตูแล้วโน้มใบหน้าของตัวเองมาหาเธอ ลมหายใจของเจ้าชายและลมหายใจของหญิงสาวรับรู้ได้ถึงกันและกันเมื่อเจ้าชายโน้มใบหน้าลงมา

เมื่อคิดแบบนี้แล้วหญิงสาวรู้สึกหูร้อนผ่าวด้วยความเขิน อยู่ดีดีหน้าของรอล่าก็แดงขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"ทำไมเวลาแกเล่าตรงนี้แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะ?

เจนนิเฟอร์ถามอย่างจับผิด

"แกจะฟังต่อไหมหรือจะมานั่งจับผิดฉันกันแน่"

ลอร่าแกล้งพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เจนนิเฟอร์เบี่ยงเบนประเด็น

"เออๆเล่าต่อสิยังไงอีก"

เจนนิเฟอร์ตั้งไจฟัง

"ฉันกับเขาก็ทะเลาะกัน แล้วฉันก็คว้าเสื้อผ้าที่ขาดที่เค้าฉีกแล้วทำสถานการณ์ให้เป็นแบบนั้นกลับมาใส่เหมือนเดิม แล้วมันก็ขาดแล้วมันก็โป๊ยิ่งขึ้นไปอีก เค้าก็เลยเอาเสื้อสูทของเค้าให้ฉันคลุมใส่แต่ฉันไม่ต้องการฉันเลยโยนทิ้งแล้วก็วิ่งหนี !

"แกทะเลาะกันเรื่องเสื้อสูทแล้ววิ่งหนีจนหกล้มได้รับบาดเจ็บไปทั้งขาแบบนี้เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อ !!

เจนนิเฟอร์ถามยังไม่อยากเชื่อ หญิงสาวมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นอย่างแน่นอน

"ใช่ ! ฉันก็เลยวิ่งหนีเขาแล้วรองเท้ามันก็สูงเท้าฉันพลิกแล้วฉันก็เลยถอดรองเท้าแล้วก็วิ่งหนีเค้าอย่างไม่คิดชีวิตยังไงล่ะ และฉันก็หกล้มจนได้แผลมาที่เท้าแล้วก็ฝ่าเท้าแบบนี้ "

เมื่อหญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจที่ตัวเองหนีเจ้าชายคนนี้ไม่พ้นเลย

" เค้าลวนลามอะไรแกหรือเปล่าแกถึงได้วิ่งหนีเนี่ย"

เจนนิเฟอร์ถามอย่างจับผิด

"ไม่มี ไม่ได้ลวนลามอะไรทั้งนั้นระหว่างฉันกับเค้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น !

"แกแน่ใจได้นะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น" เจนนิเฟร์คาดคั้น

"เออ...ก็นี่ไงล่ะหลักฐานว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

ลอร่ายื่นโทรศัพท์แล้วยัดใส่มือของเพื่อนในทันทีเจนนิเฟอร์เมื่อได้อ่านข้อความในอินเตอร์เน็ตหญิงสาวถึงกับหัวเราะและอดขำไม่ได้เลยจริงๆ

"555 โอ้ยแกนี่โครตฮาเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

"นี่แกหัวเราะอะไรของแกยะ"

ลอร่าทำตาเขียวใส่เจนนิเฟอร์

" ก็ฉันขำแกน่ะสิ นี่แกจะต้องเปิดเน็ตดูเลยเหรอวะว่าผู้หญิงเสียตัวครั้งแรกเค้ารู้สึกยังไงบ้าง"

"เออก็ใช่น่ะสิ ฉันจริงจังนะเว้ย ฉันน่ะเครียดมากเลยคิดว่าตัวเองกับเจ้าชายมีอะไรกันแบบวันไนท์สแตนด์แล้วจริงๆ แต่เมื่อฉันได้มาอ่านข้อความนี้แล้วฉันถึงกับโล่งเลยว่าฉันกับเขายังไม่มีอะไรกัน แต่ไอ้เจ้าชายบ้าน่ะสิดันสร้างสถานการณ์บ้าบ้าแบบนั้นขึ้นมาแล้วฉันก็ดันไปเชื่ออีกว่าฉันกับเขามีอะไรกันจริงๆคิดแล้วเจ็บใจไม่หายถ้าเจอกันคราวหน้านะฉันจะแกล้งให้เข็ดเลยคอยดู !

ลอร่าพูดอย่างเข็ดเขี้ยว

"เอาเป็นว่าฉันจะเชื่อก็แล้วกันระหว่างแกกับเจ้าชายไม่มีอะไรกัน!

หญิงสาวทำหน้าทะเล้นแกล้งเชื่อแบบหลอกๆ

"เฮ้ยอย่ามาพูดจาสองแง่สองงามแบบนี้นะบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ"

ลอร่าทำหน้าดุ

"จ้ะแม่...เชื่อแล้ว....ก็ได้ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรค่ะ...จบค่ะ....จบข่าว"

เจนนิเฟอร์พูดขึ้นพร้อมกับโบกไม้โบกมือประมาณว่ายอมแพ้เถียงสู้ลอร่าไม่ได้เลยจริงๆ

"ว่าแต่บริษัทที่แกไปฝึกงานอยู่ที่ไหนล่ะ ?

"อยู่ใกล้ใกล้ซอยอาร์เอ็นเอ 26 ฉันนั่งรถไฟฟ้าไปทำงานได้สบายแกไม่ต้องเป็นห่วง" ลอร่าบอกเพื่อน

"แล้วแกทำตำแหน่งอะไรนะ แฮะๆ เพื่อนลืมอ่ะ"

เจนนิเฟอร์หัวเราะพร้อมกับลูบศีรษะเบาเบาเพราะเธอเคยถามลอร่าแล้วแต่ตัวเองจำไม่ได้

"เป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนก Marketing น่ะ....ฉันจะไม่บอกแกแล้วนะเพราะบอกไปหลายรอบแล้วด้วย" รอล่าเอ็ดเพื่อนเบาๆอย่างเอ็นดู

"วันพรุ่งนี้แล้วซินะที่แกต้องออกไปทำงาน "

"อืม "

"ขอให้สนุกกับงานวันแรกนะจ๊ะเพื่อน"

เจนนิเฟอร์โอบกอดเพื่อนสาว

"แล้วสภาพอย่างนี้จะไปทำงานไหวไหมเนี่ย"

"ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละไม่งั้นเดี๋ยวไม่ผ่าน"

เพื่อนทั้งสองยิ้มให้แก่กันแล้วก็กอดกันอีกครั้ง

"สู้สู้นะคนเก่งของเพื่อน"

เจนนี่เฟอร์พูดขึ้นพร้อมกับลูบหลังของหญิงสาว

"สู้อยู่แล้วจ้ะสู้แบบไม่คิดชีวิตเลย"

ลอร่าพูดแล้วเพื่อนทั้งสองคนก็หัวเราะกันอีกครั้ง ทุกครั้งที่ลำบากจะมีเพื่อนทั้งสองคนช่วยกันและกันมาโดยตลอดลอร่าและเจนนิเฟอร์เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เรียนมัธยมศึกษาตอนต้น แต่ทั้งสองต้องแยกจากกันเมื่อลอร่าต้องกลับไปศึกษาต่อในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายที่ประเทศของผู้เป็นพ่อ(ราชวงศ์-ประเทศข้างเคียงของไมคาด้า) แล้วเพื่อนทั้งสองก็ได้เจอกันอีกเมื่อรร่ากลับมาเรียนต่อ ในระดับปริญญาตรีที่ประเทศแห่งนี้