ตอนที่ 12 เธอโตมาแบบไหนกัน !

เมื่อทำแผลให้หญิงสาวเสร็จเจ้าชายก็อุ้มเธอมานั่งที่รถที่เบาะด้านหน้า ลอร่าเองก็ไม่มีขัดขืนหญิงสาวใช้แขนของตัวเองโอบรอบคอของเจ้าชายเอาไว้มั่นในขณะที่เจ้าชายอุ้มเธอมานั่งที่รถยนต์คันงาม

เมื่ออุ้มร่างบางไว้ที่เบาะด้านหน้าแล้วเจ้าชายก็เดินอ้อมไปอีกข้างประจำตำแหน่งคนขับรถยนต์หญิงสาวได้แต่มองไปที่ข้างกายตัวเองแล้วหัวสมองก็เต็มไปด้วยคำถาม

"เจ้าชายจะเป็นคนขับรถไปส่งดิฉันที่คอนโดอย่างนั้นน่ะเหรอคะ?

เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

"อือหึ ! เจ้าชายพูดในลำคอ

หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมเจ้าชายถึงต้องขับรถเอง ทำไมไม่ใช้ทหาร

"ทำไมต้องขับเอง ?

"เธอนี่ก็ถามแปลกนะ ! ลอร่าขมวดคิ้วกับท่าทางที่เจ้าชายมองหญิงสาว

"สงสัยเจ้าชายคามินคงหนีไม่พ้นผู้หญิงคนนี้เป็นแน่ "

ราชิตพูดกับลูกน้องตัวเองเมื่อเห็นว่าเจ้าชายขับรถด้วยพระองค์เองไปส่งว่าที่พระคู่หมั้นที่คอนโด

รถยนต์คันงามของเจ้าชายคามินพรุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงมุ่งหน้าไปที่คอนโด J ที่เธอได้พักอยู่ แน่นอนว่าเจ้าชายรู้เรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับหญิงสาวผู้นี้ว่าที่พระคู่หมั้นของเจ้าชาย

เวลาไม่นานรถยนต์คันงามก็ได้มาจอดที่หน้าคอนโด เจ้าชายใส่แว่นตาดำแล้วใส่หมวกแก๊ปทับอีกทีและใส่แมสปิดบังใบหน้าของตัวเองเพื่ออำพรางตัว เจ้าชายเองก็ไม่อยากตกเป็นข่าวกับหญิงสาวก่อนแต่งงาน

เมื่อลงจากรถท่านก็ได้อ้อมมาอีกข้างเพื่อเปิดประตูรถให้กับหญิงสาว แล้วเจ้าชายก็ยังคงอุ้มเธอแล้วมุ่งตรงไปที่ลิฟ

"ที่จริงเจ้าชายส่งฉันตรงนี้ก็ได้นะคะเดี๋ยวฉันเรียกให้ยายเจนลงมารับฉันเองก็ได้ ไม่ต้องลำบากเจ้าชายหรอกค่ะ ดูสิอำพรางตัวซะขนาดนี้แล้วถ้ากลัวว่าคนอื่นจะจับได้ก็ไม่ต้องมาส่งตั้งแต่ทีแรกก็น่าจะโอเคกว่าไหมคะ ? เธอย่นจมูก

"ไม่ต้องคิดมากหรอกที่เรามาส่งเธอเป็นเพราะว่าหน้าที่ที่ว่าที่คู่หมั้นพึงจะกระทำต่อผู้หญิงคนหนึ่งก็เท่านั้นเองไม่ต้องลำพองใจไปหรอกว่าเราจะสนใจในตัวเธอ !

เจ้าชายได้บอกกับหญิงสาว ลอร่าได้แต่คิดในใจว่าปากคอของเจ้าชายช่างเลาะร้ายเหลือเกิน หญิงสาวกัดปากแน่นด้วยความโกรธที่เจ้าชายบอกว่ามาส่งเธอเป็นเพียงเพราะว่าหน้าที่

"อันที่จริงเจ้าชายก็ไม่ได้มีหน้าที่นี้หรอกนะคะ พอดีฉันบอกแล้วว่าจะไม่มีหมั้นกับเจ้าชาย ดิฉันขอสละตำแหน่งค่ะ ... อืม ไม่สิ่ ! ฉันจะบอกว่าสละไม่ได้เพราะฉันไม่เคยรับมันมาเลย ! เธอพูดพร้อมกับกอดอกในขณะที่ตัวเองยังคงอยู่ในอ้อมอกของเจ้าชาย

เจ้าชายคามินได้แต่ส่ายศรีษะแล้วถอนหายใจให้กับเด็กดื้อผู้นี้

ติ๊ง ! เสียงลิฟย์ดังขึ้นและประตูก็เปิดออก เจ้าชายอุ้มหญิงสาวมาที่หน้าประตูห้อง

"กดรหัสสิ"

เจ้าชายบอกกับลอร่าในขณะที่ท่านยังคงอุ้มหญิงสาวอยู่ไว้ในอ้อมอก

"ไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยงเลย รหัสห้องเธอเราก็รู้ดีเพียงแต่ตอนนี้มือเราไม่ว่างเพราะอุ้มเธออยู่นี่ไง อยากจะให้พูดไหมว่ารหัสเข้าห้องเธอมันรหัสอะไร !

เจ้าชายยังคงกลัวรและพูดจาท้าทายอยู่ เมื่อรอล่าได้รับรู้ว่าเจ้าชายรู้รหัสห้องของตัวเองหญิงสาวถึงกับตกใจ

"ขอโทษนะคะเจ้าชายคามิน นี่ขนาดรหัสห้องฉันเจ้าชายยังให้คนมาตรวจสอบอย่างนั้นน่ะหรือ.....ได้โปรดเถอะนะคะเว้นพื้นที่ส่วนตัวของดิฉันเอาไว้บ้างไม่ใช่ละลาบละล้วงไปเสียทุกอย่างแบบนี้ !

ลอร่าตำหนิเจ้าชายซึ่งท่านก็ไม่ถือสาเลย ในที่สุดเธอก็ใช้นิ้วจิ้มไปที่รหัสห้องห้องคอนโดของตัวเอง เมื่อเข้ามาภายในห้องเจ้าชายก็อุ้มหญิงสาวไปวางไว้ที่โซฟาอย่างเบามือ

"ขอบคุณ" หญิงสาวพูดอยู่ในลำคอ

"ห้ะอะไรนะเรา ไม่ได้ยินเลย"

เจ้าชายกวนประสาทหญิงสาวเพราะเธอพูดเบาเกินไปเจ้าชายจึงแกล้งไม่ได้ยิน ทั้งๆที่ท่านเองก็ได้ยินอยู่เต็มสองรูหู

"ขอบคุณ"

หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้งแต่ดังกว่าเดิม

"อะไรนะ...ไม่ได้ยินเลย"

เจ้าชายพูดพร้อมกับยื่นใบหนเาเข้าไปใกล้ใกล้หญิงสาว

ขอบคุณ !!

หญิงสาวตะโกนดังลั่นห้องซึ่งทำให้เจ้าชายถึงกับหัวเราะก๊าก

"ขำอะไรไม่ทราบ...ขอบคุณแล้วก็ออกไปสิ ชิ !!

หญิงสาวกอดอกมองเจ้าชายด้วยความไม่พอใจที่มาหัวเราะกวนประสาทหล่อนอยู่แบบนี้

"ก็อดขำเด็กน้อยอย่างเธอไม่ได้น่ะสิ นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยนอนกับผู้ชายเลย"

"จะเคยนอนหรือไม่เคยนอนมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าชายหรอกนะ....อะไรที่ฉันเสียไปแล้วฉันก็จะคิดว่าทำบุญทำทานฉันจะไม่ถือสาหาความขอให้มันจบแต่เพียงเท่านี้ หวังว่าดิฉันกับเจ้าชายจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก !

เธอกัดฟันพูดมันออกไปทั้งที่ในใจนั้นมันเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัสมาก แต่เธอก็ต้องพูดคำนี้ออกมา เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้าชายเพียงชั่วข้ามคืนจะทำให้เจ้าชายต้องมารับผิดชอบเธอเพียงเพราะความเมาของเธอ หญิงสาวไม่ต้องการแบบนั้นหญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิมคือต้องการคนที่รักเธอเท่านั้นที่จะมาแต่งงานกับเธอ

"เธอพูดอะไรของเธอฮะยัยเด็กบื้อ !

เจ้าชายถามพร้อมกับกอดอกแล้วจ้องไปที่ในตากลมของหญิงสาว

"ดิฉันก็พูดตามที่ดิฉันคิดนั่นแหละค่ะ เรื่องของดิฉันกับเจ้าชายในเมื่อคืนที่ผ่านมาฉันจะคิดเสียว่าฝันไป ดิฉันไม่ขอเรียกร้องค่าเสียหายอะไรเลย ไม่ต้องมารับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น !

เธอกัดฟันพูดแต่คนที่โมโหกลับเป็นเจ้าชายที่รับไม่ได้กับคำพูดของเด็กสาวผู้นี้

"นี่เธอกำลังจะบอกเราว่าการที่ผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่งมีอะไรกันนอนด้วยกันข้ามวันข้ามคืน เธอไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนั้นรับผิดชอบในการกระทำของเขาอย่างนั้นน่ะหรือ เธอโตมาแบบไหนเนี่ยะถึงได้คิดอะไรง่ายๆแบบนี้!

เจ้าชายถามออกไปยังไม่อยากเชื่อที่ผู้หญิงแสนสวยอย่างเธอไม่ต้องการความรับผิดชอบจากเจ้าชายอย่างเขา

"ใช่ค่ะดิฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบจากเจ้าชาย ดิฉันยังยืนยันคำเดิมว่าดิฉันไม่ต้องการแต่งงานกับเจ้าชายหรือว่าหมั้นกับเจ้าชายเพียงแค่ความผิดพลาด ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะต่อไปนี้ดิฉันขอโฟกัสเรื่องงานก็แล้วกัน "

เธอบอกออกไปโดยที่ไม่สบตาเจ้าชายเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวเจ็บปวดใจมากเธอต้องฝืนทนกล้ำกลืนเอ่ยคำนั้นออกมา

"มีหรือที่ฉันจะไม่เสียใจที่ฉันต้องเสียเวอจิ้นให้กับเจ้าชายที่ร้ายกาจอย่างคุณ"

ลอร่าคิดในใจพร้อมกับกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวด เธอจะไม่แสดงความอ่อนแอให้เจ้าชายได้เห็นโดยเด็ดขาด

"ถ้าเธอคิดได้แบบนี้ก็ดี ถ้ายังงั้นความสัมพันธ์เมื่อคืนระหว่างเรากับเธอก็เพียงวันไนท์สแตนด์กันสินะ....เออดีเหมือนกันนะ ! เด็กสมัยนี้ทำอะไรกันก็ไม่ทวงไม่ถามถึงความรับผิดชอบ เธอคงเสียตัวจนเคยชินล่ะสิ ถ้าเรื่องนี้ถึงได้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอ ! สายตาคมจ้องใบหน้าสวยราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ฉันหวังแค่เพียงว่าจะไม่ได้พบเจอกับ เจ้าชายไปตลอดชีวิตนะคะ ... เชิญค่ะหมดธุระของคุณแล้ว ! หญิงสาวไล่เจ้าชายกลับวัง

โครม !

เจ้าชายคามินโยนกระเป๋าสะพายของหญิงสาวไปที่ตักของเธอ

ตุ๊บ !

"อะ...เอาไปยัยเด็กใจแตก"

เมื่อพูดสร็จเจ้าชายก็เดินหน้านิ่วคิวคิ้วขมวดออกจากคอนโดของหญิงสาวไปในทันที

ปัง !

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อเจ้าชายคามินปิดประตูห้องของหญิงสาวแล้วเดินออกไปในทันทีด้วยความโกรธ

นี่เค้าเป็นอะไรไปนะทำไมเด็กสาวผู้นี้ช่างมีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเค้าได้มากมายถึงเพียงนี้

"นี่เรากำลังเป็นอะไรกันแน่!

เจ้าชายคามินถามตัวเองยังไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง.....