ตอนที่ 11 มุมอบอุ่น

"นี่เธอกำลังจะบอกว่าไอ้ราชิตมันดีกว่าเราอย่างนั้นน่ะหรือ !

"ใช่ !

"นี้เธอกล้ามากนะที่เอาเราไปเปรียบกับราชิต "

เจ้าชายสบตากับลอร่าตาของเจ้าชายแทบจะถลนออกมาด้วยความโกรธ

"ถ้าจะให้พูดก็คือฉันจะบอกให้นะว่าคุณราชิตยังมีความเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าเจ้าชายอย่างคุณอีกค่ะ อย่างน้อยก็ไม่เคยรักหลับผู้หญิงตอนเมา !

ลอร่าบอกกับเจ้าชายอย่างใจอย่างที่ใจตัวเองคิด เมื่อได้ยินแบบนี้เจ้าชายคามินถึงกับหัวเราะก๊ากด้วยความตลกที่เธอคิดได้แบบนี้

"ฮ่าๆๆๆ...จำไว้นะลอร่า ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญ ผู้ชายทุกคนไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษหรอก เมื่อเจอของที่เค้าอยากได้เค้าก็จะทำทุกทางเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมาครอบครอง ไม่มีหรอกนะคำว่าสุภาพบุรุษ"

ตอนนี้รอล่ารู้สึกโกรธและโมโหเจ้าชายมากหญิงสาวไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าชายอีกต่อไปหญิงสาวจึงยกเท้าขึ้นมาเตรียมที่จะกระทืบลงไปที่ฝาหลังเท้าของเจ้าชายอีก แต่เจ้าชายคามินกลับรู้ทางเจ้าชายคามินนั้นหลบได้ทัน

"มุกตื้นตื้นแบบเนี่ยใช้ได้แค่ครั้งเดียวนะลอร่าจำเอาไว้ เราจะไม่มีทางพลาดเป็นครั้งที่สอง"

เจ้าชายคามินบอกอย่างกวนประสาท หญิงสาวได้แต่กัดปากอย่างขัดใจที่ไม่สามารถทำให้ผู้ชายคนนี้เจ็บตัวได้อีก หญิงสาวได้แต่กัดปากด้วยความเจ็บแค้นในใจ

"หืม...เช๊อะ... อย่าเผลอก็แล้วกัน" หญิงสาวเม้มปาก

"เอานี่เสื้อสูทของเรา ใส่มันเอาไว้"

"ฉันไม่ใส่ อันไหนที่เป็นของเจ้าชายฉันไม่ต้องการ!

หญิงสาวพูดพร้อมกับแสดงความรังเกียจเสื้อสูทของเจ้าชาย

"เราจะให้เจ้าเลือกมีอยู่สองแบบนะ หนึ่งคือใส่เสื้อสูทของเรา สองเราจะนับหนึ่งถึงสามถ้าเธอยังไม่ใส่เราจะค่อยฉีกชุดที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ออกตอนนี้เลย แล้วทหารทุกคนที่ยืนอยู่รอบวังก็จะได้เห็นเนื้อขาวๆหน้าอกสวยสวยของเธอแบบที่เราได้เห็นยังไงล่ะ หืม...ว่าไง"

เจ้าชายบอกอย่างกวนประสาท เจ้าชายพูดแบบนี้มีเหรอคนอย่างลอร่าจะกลัว หญิงสาวกอดอกพร้อมกับสายตาท้าทายเจ้าชายยังไม่มีลดละ

เมื่อเห็นเป็นแบบนี้แล้วเจ้าชายจึงจับปลายกระโปรงของหญิงสาวแล้วใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างกระชากฉีกมันออกทันทีดัง แขว่ก

กรี้ด !! ไอ้เจ้าชายบ้า !!

เสียงของรอล่ากรี๊ดดังขึ้นเมื่อเจ้าชายคามินก้มลงไปหยิบชายกระโปรงของเธอแล้วฉีกมันออกเสียดื้อดื้อ หญิงสาวตกใจมากที่เจ้าชายทำจริงๆอย่างที่พูด

"เจ้าชายไม่ใช่สุภาพบุรุษแบบที่คุณพ่อคุณแม่ฉันบอกเลย ดิฉันรู้สึกผิดหวังและเสียใจมากจริงๆ ถ้าอนาคตดิฉันต้องมาแต่งงานกับเจ้าชายคนนี้ หึ!

หญิงสาวบอกกับเจ้าชายอย่างโมโหที่สุดที่ทำกับเธอแบบนี้

"ตะกี้เราฉีดแบบตักเตือนนะ ถ้าเธอยังไม่รับเสื้อสูทเราไปใส่เราจะฉีกช่วงเอวของเธอแล้วนะ"

เจ้าชายบอกอย่างโมโห เมื่อหญิงสาวได้เห็นแววตาเอาจริงของเจ้าชายแล้วหญิงสาวรีบกระชากเสื้อสูทของเจ้าชายมาจากแขนของเขาในทันที แล้วหญิงสาวก็รีบใส่เพราะเธอกลัวว่าเค้าจะทำแบบนั้นจริงๆ เจ้าชายได้แต่หัวเราะในชัยชนะของตัวเอง

ราชิตซึ่งยืนถือรองเท้าของรอล่าเอาไว้อยู่ได้แต่หัวเราะและคิดว่าเจ้าชายคามินช่างเหมาะกับหญิงสาวผู้นี้เสียจริงๆ

"เดินตามมาเราจะไปส่งเธอที่คอนโดเอง อยากจะกลับบ้านหรืออยากจะกลับคอนโดก็บอกมาก็แล้วกันจะไปส่งให้เอาบุญ"

"ดิฉันว่าให้ราชองครักษ์เจ้าชายไปส่งก็ได้นะคะ เจ้าชายไม่ต้องไปเองหรอกค่ะดิฉันกลัวว่าขี้กากมันจะขึ้นหัว ถ้าเจ้าชายไปส่งกลัวว่าบุญคุณมันจะท่วมหัวชั้นค่ะ"

หญิงสาวยังคงพูดจาประชดประชัน เจ้าชายนั้นได้ยินแต่ไม่โต้ตอบอะไรเธอเจ้าชายเดินไปก่อนและหวังว่าจะให้หญิงสาวเดินตาม

"เดินตามมาให้ทันก้อแล้วกัน ถ้ายังขืนชักช้าร่ำไรอยู่แบบนี้เราจะเป็นคนอุ้มเธอไปเอง หรือว่าจะให้อุ้มตอนนี้เลย"

เจ้าชายพูดพร้อมกับจ้องตากลมของหญิงสาวอย่างเอาจริงจนหญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวที่ข้างแก้มเมื่อเห็นสายตาคมของเจ้าชายจ้องดูอยู่ไม่ห่าง

" ดิฉันเดินไปเองได้ค่ะเจ้าชายเดินนำไปเลย"

หญิงสาวบอกพร้อมกับทำใบหน้าอิดออดล้อเลียนเจ้าชายในขณะที่ท่านหันหลังกลับไปแล้ว

"โอ้ย ซี้ดดด !!

เสียงร้องเบาเบาของหญิงสาวทำให้เจ้าชายต้องหันหลังกลับมามองผู้หญิงที่เดินตามด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บมากไหม?

เจ้าชายถามในขณะที่หญิงสาวนั่งกองอยู่ที่พื้น

"ไม่เป็นไรค่ะดิฉันยังไหว"

หญิงสาวบอกเพราะไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าชายผู้นี้

แต่เมื่อเธอลุกขึ้นเดินได้แค่ก้าวเดียวก็ต้องทรุดอยู่ที่พื้นอีก เพราะหญิงสาวได้รับบาดเจ็บที่ฝ่าเท้าเนื่องจากเมื่อสักครู่เธอวิ่งหนีเจ้าชายในขณะที่ถอดรองเท้านั่นเอง

"เจ็บเท้าเหรอ?

เจ้าชายถามพร้อมกับย่อเข่าลงมา ท่านเอามือจับไปที่ข้อเท้าของหญิงสาวอย่างมิมีรังเกียจ ท่านหยิบเท้าของเธอขึ้นมาดูแล้วพลิกดูโดยถี่ถ้วน

"โอ้ย !!

หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บ

"ดูเหมือนข้อเท้าจะพลิกนะ แล้วฝ่าเท้าก็เลือดออกด้วย"

เจ้าชายบอกกับหญิงสาว เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าต้องมีเลือดแน่เพราะเมื่อกี้เธอเหยียบกับเศษดินเศษหินในขณะที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตในตอนนั้น

"เดินไหวไหม" เจ้าชายถาม

"ฉันเดินเองได้ค่ะ"

เมื่อพูดจบหญิงสาวก็กัดฟันลุกขึ้นยืนแต่จนแล้วจนรอดหญิงสาวก็ไม่ก้าวเท้าออกไปเสียทีเพราะว่าเธอนั้นเจ็บที่ฝ่าเท้ามาก แต่หญิงสาวไม่ต้องการให้คนอื่นได้รับรู้ว่าเธอกำลังอ่อนแอ เธอจึงยืนอยู่อย่างนั้น ด้วยความที่หงุดหงิดในใจและไม่อาจทนเห็นเธอเจ็บอีกเจ้าชายจึงคว้าร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด แขนแกร่งของเจ้าชายอุ้มเธอจนตัวลอย

"เจ้าชายจะทำอะไรคะ !? ปล่อยฉันลงเลย !! ฉันเดินเองได้ค่ะ"

หญิงสาวประท้วง

"เดินได้อะไรกันแค่ยืนเฉยเฉยยังเจ็บขนาดนี้เลย ดูสิทั้งเท้าทั้งเข่ามีแต่แผล"

เจ้าชายพูดพร้อมกับส่งสายตาดุหญิงสาว

"แล้วที่ฉันต้องเจ็บตัวอยู่แบบนี้เป็นเพราะใครล่ะ"

เธอดุเขาด้วยสายตา

"ก็ใครใช้ให้วิ่งหนีล่ะ"

เจ้าชายยังคงต่อว่าเธออย่างต่อเนื่อง เมื่อเป็นแบบนี้แล้วลอร่าจึงได้แต่เงียบแล้วปล่อยให้เจ้าชายอุ้มเธอเข้ามาในวังเหนืออีกครั้ง

แม่นมฟอร์เรสเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีจึงได้แต่ถามเจ้าชายด้วยความเป็นห่วง

"คุณผู้หญิงไปโดนอะไรมาคะ ถึงได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้ โถดูสิเลือดออกด้วย"

แม่นมฟอเรสต์ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเจ้าชายวางหญิงสาวลงที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น

"เด็กดื้อครับคุณนม บอกไม่ฟังก็เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้ไง!?

เจ้าชายคามินยังตำนิลอร่าอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวนั้นไม่เถียงเขาเลยเพราะเธอไม่ต้องการต่อปากต่อคำกับเขาแล้วผู้ชายปากร้าย หญิงสาวคิดในใจ

"เดี๋ยวนมทำแผลให้นะคะ "

แม่นมฟอร์เรสท์บอกด้วยความเป็นห่วง แต่เจ้าชายคามินก็ขัดขึ้นเสียก่อน

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราทำเองคุณนมไปดูแลหลานเราเถอะ เดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง "

เจ้าชายบอกกับแม่นมเก่าแก่ เมื่อแม่นมฟอเรสต์ได้ยินแบบนี้ถึงกับอมยิ้มด้วยความสุข แม่นมแค่ได้เห็นสีหน้าและท่าทางของเจ้าชายก็รับรู้ได้แล้วว่าผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าตนเองในขณะนี้ต้องเป็นคนพิเศษของเจ้าชายคามินอย่างแน่นอน

"ไม่เป็นไรค่ะคุณนม เดี๋ยวดิฉันทำแผลเองได้ค่ะ "

รอล่าบอกด้วยความเกรงใจ หญิงสาวรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าผู้หญิงชราคนนี้ต้องเป็นแม่นมของเจ้าชายอย่างแน่นอน

"ขอบคุณมากนะคะคุณนม"

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม แม่นมเองก็ยิ้มตอบอย่างเอ็นดูก่อนที่แม่นมเก่าแกจะเดินจากไป เพราะเจ้าชายบอกแล้วว่าไม่ต้องยุ่งเดี๋ยวท่านจะเป็นคนจัดการเอง

"คุณผู้หญิงน่ารักจังเลยนะคะ"

แม่นมอดชื่นชมไม่ได้เลยจริงๆ เมื่อแม่นมเก่าแกเดินออกไปเจ้าชายจึงนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหญิงสาวแล้วหยิบสำลีขึ้นมาเพื่อที่จะทำแผลให้กับลอร่า แต่เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"เจ้าชายมีธุระอะไรก็ไปทำเถอะค่ะฉันทำเองได้ ขอบคุณในความกรุณาที่ให้บาดแผลนี้แก่ดิฉัน !!

หญิงสาวพูดจาประชดประชันเจ้าชายนั้นรับรู้ได้ด้วยน้ำเสียงของเธอ

"อยู่เฉยเฉยบ้างจะได้ไหม เดี๋ยวเราทำให้"

เจ้าชายพูดเสียงดุดัน

" โอ้ย !

เสียงของรอล่าดังขึ้นเมื่อเจ้าชายคามินลูบทิงเจอร์ไปที่ข้างแผลของหญิงสาว

"ทำเบาๆไม่เป็นรึไง?

เมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของเธอเจ้าชายคามินจึงเป่าไปที่แผลอย่างแผ่วเบา ลอร่าได้แต่มองที่ผมดกดำ จัดทรงเป็นอย่างดีของเจ้าชายคามิน และเธอก็ได้เห็นปลายจมูกและปากหนาของเจ้าชาย มุมนี้ของเจ้าชายช่างเป็นมุมที่อ่อนโยนเสียเหลือเกิน

การที่เจ้าชายคามินนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าผู้หญิงคนหนึ่งและตั้งไจทำแผลให้กับเธอผู้นั้นอย่างตั้งใจ

เมื่อเธอเจ็บเจ้าชายถึงกับพ่นลมออกมาจากปากเรากับว่าอยากจะเป่าความเจ็บนั้นให้มันออกไปไกลจากตัวเธอ คนที่ทำแบบนี้ก็จะมีก็แต่เพียงพี่ชายต่างมารดา และผู้เป็นพ่อของเธอเท่านั้นที่ทำแบบนี้ แต่เวลานี้กลับมีผู้ชายเพิ่มมาอีกหนึ่งคนที่ทำแบบนั้นกับเธอ ลอร่า รู้สึกอบอุ่นในใจมากจากการกระทำของเจ้าชายคามินในครั้งนี้อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน "มีมุมอ่อนโยนกับเขาด้วยเเหะ" ลอร่าคิดในใจ

ลอร่ามองภาพนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม แต่ในที่สุดหญิงสาวก็ต้องส่ายศีรษะเบาเบาสลัดความคิดนั้นทิ้งไป

"ไม่นะลอร่าเธอจะมาหลงเสน่ห์เจ้าชายป่าเถื่อนคนนี้ไม่ได้นะ จำเอาไว้สิว่าเค้าก็ไม่อยากแต่งงานกับเธอพอๆกับที่เธอไม่อยากจะแต่งงานกับเขา จำเอาไว้ อย่าได้หลงเสน่ห์เจ้าชายคนนี้เด็ดขาด "

สมองของเธอกำลังสั่งงานให้หัวใจของเธออย่าโอนอ่อนผ่อนตาม ภาพที่เห็นในขณะนี้เป็นอันขาด!