ตอนที่ 43 เจ้าชายผู้เอาใจใส่

ตอนนี้ลอร่าขยับไปจนเกือบจะถึงคอม้าอยู่แล้วเพราะหญิงสาวไม่อยากอยู่ใกล้กับร่างหนาของเจ้าชายคามินเลย

เพราะตั้งแต่เจ้าชายคามินกระโดดขึ้นมาหลังม้าด้านหลังของหญิงสาวกับหน้าอกแน่นแน่นของเจ้าชายคามินนั้นแทบจะเนื้อชนเนื้อเลยก็ว่าได้

แล้วจังหวะที่ควบม้าร่างกายก็ได้เบียดเสียดสีกันไปมา หญิงสาวนั้นรู้สึกขนลุกและใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งได้กลิ่นกายของเจ้าชายมันทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกแปลกอย่างบอกไม่ถูก หน้าของหญิงสาวเขินอายจนแดงไปหมด อย่างไม่รู้ตัว

แขนของเจ้าชายคามินก็จับเชือกอยู่สองข้างราวกับโอบกอดเธอไว้อย่างหลวมหลวมแต่ในบางครั้งที่เจ้าชายคามินกระตุกเชือกมันก็เหมือนกับว่าเจ้าชายกอดเธอแน่นขึ้น

ความรู้สึกของลอร่านั้นมันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่อย่างบอกไม่ถูกอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ส่วนเจ้าชายคามินนั้นก็ได้สูดดมความหอมจากกายสาวได้เป็นอย่างดี เมื่อควบม้าด้วยความเร็วกลิ่นกายเธอก็ปะทะจมูกเจ้าชายแบบเต็มเต็ม เจ้าชายนั้นสูดดมด้วยความสดชื่นและในบางครั้งเจ้าชายเองก็จงใจกระตุกเชือกม้าเพื่อที่จะได้อบกอดหญิงสาวนั้นได้แน่นขึ้น อย่างไม่น่าสงสัย

หัวใจของทั้งสองคนตอนนี้มันช่างพองโตอย่างมีความสุขความรักนั้นได้เบ่งบานในใจแต่ว่าใครจะรู้ตัวและสารภาพก่อนก็เท่านั้นเอง

เจ้าชายคามินควบม้าไปอมยิ้มไปอย่างเจ้าชายผู้คลั่งในรัก ล่อร่าเอง ก็รู้สึกตื่นเต้นหัวใจพองโตใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดเจ้าชายคนนี้หญิงสาวเองก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากที่เจ้าชายควบม้ามาไม่นานตอนนี้ลอร่าก็เริ่มได้ยินเสียงน้ำตกแล้วหญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ที่จะได้เห็นน้ำตกธรรมชาติแบบนี้

"ได้ยินเสียงน้ำตกหรือยังครับ"

เจ้าชายคามินถามกระซิบไปที่ข้างหูของหญิงสาว ปากของเจ้าชายจะกระทบกับแก้มนวลอยู่แล้วเมื่อจังหวะม้ากำลังควบอยู่ ยิ่งเจ้าชายกระซิบข้างหูแบบนี้ลอร่าเองก็หัวใจเต้นโครมครามหนักมากขึ้นกว่าเดิม หญิงสาวสาวเขินอายจนหน้าแดงไปหมดแล้วก็พยักหน้าเบาเบาเป็นเชิงว่าได้ยินแล้ว

เมื่อควบม้าเข้าไปใกล้อีกก็ได้เห็นทหารราชองครักษ์ยืนอยู่อย่างเป็นระยะๆ เจ้าชายควบม้าผ่านทหารอยู่และตรงไปที่น้ำตกในทันที

ลอร่าเบิกตากว้างอย่างดีใจเมื่อได้เห็นน้ำตกที่เป็นธารน้ำไหลตกลงมาจากหน้าผาอันสูงชันน้ำเป็นสีขาวและมีละอองตกลงมาที่พื้นลำธารอย่างสวยงาม

หญิงสาวกวาดสายตามองไปทั่วทั้งบริเวณใกล้กับน้ำตกมันช่างเป็นภูมิทัศน์ที่สวยงามมากใกล้กับน้ำตกเต็มไปด้วยเฟิร์นนานาชนิดและดอกไม้แห่งเมืองหนาวยิ่งดูหญิงสาวก็ยิ่งตกหลุมรักในมนต์เสน่ห์น้ำตกแห่งนี้

เจ้าชายคามินสั่งม้าให้หยุดโดยการกระตุกเชือกแล้วม้าก็ได้หยุดแต่เจ้าชายคามินนั้นก็ยังคงอบกอดลอร่าเอาไว้อยู่หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เจ้าชายคามินนั้นได้หยุดควบม้าแล้วเจ้าชายคามินนั้นได้มองหญิงสาวจากทางด้านหลังและแอบชำเลืองมองสายตาของหญิงสาวที่มองดูธรรมชาติอย่างชื่นชม

"ถึงแล้วครับอยากนั่งดูอยู่ตรงนี้หรือว่าอยากลงไปล่ะ"

เจ้าชายคามินจงใจพูดกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วรอล่าจึงหลุดจากภวังค์แห่งมนต์เสน่ห์ในที่แห่งนี้ หญิงสาวถึงกับสะดุ้งหลังของตัวเองกระตุกไปชนแผงหน้าอกแน่นแน่นของเจ้าชาย

อุ้ย !!

เมื่อหญิงสาวสะดุ้งแล้วหลังของหญิงสาวได้มาปะทะหน้าอกของเจ้าชายท่านจึงได้ช่วยโอกาสนี้โอบกอดหญิงสาวในทันทีพร้อมกับกดริมฝีปากของตัวเองไปที่แก้มนวล อย่างจงใจ

"ฟอดดดด ชื่นใจจัง"

เจ้าชายคามินหอมแก้มนวลและสูดดมกลิ่นหอมของแก้มนวลอย่างเต็มปอด ลอร่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเจ้าชายคามินจะกล้าหอมแก้มเธอกลางป่าเขาลำเนาไพแบบนี้

หญิงสาวกระทุ้งแขนไปที่อกแกร่งในทันที เจ้าชายคามินได้แต่อมยิ้มแล้วถอนใบหน้าออกมาจากแก้มนวลลอร่าใช้มือของตัวเองมารูปที่ข้างแก้มอย่างเขินอาย

"ทำอะไรคะ" หญิงสาวท้วง

"คนทำดีก็ย่อมมีรางวัลสิถึงจะถูก !

เจ้าชายคามินบอกอย่างมีเลสศนัยลอร่าได้แต่ค้อนควับ

"ซ้อมเอาไว้ก่อนก็ดีนะ เพราะเราเป็นคู่หมั้นกันแล้วอีกไม่กี่วันก็จะแต่งกันแล้ว อันนี้ซ้อมย่อยเอาไว้ก่อนเข้าเรือนหอไง "

เจ้าชายคามินพูดพร้อมกับกอดไปที่ร่างบางอย่างกระชับมากขึ้น รอล่านั้นก็ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าชายในขณะที่ทั้งคู่ยังอยู่บนหลังม้า

"ปล่อยได้แล้วค่ะ พอได้แล้วเลิกซ้อมได้แล้ว เรื่องบางเรื่องปล่อยผ่านไปก็ได้นะคะไม่ต้องมีซ้อมย่อยหรอก"

หญิงสาวท้วง เจ้าชายคามินนั้นหัวเราะในทันทีอย่างคนอารมณ์ดี

"ปล่อยได้แล้วค่ะ อยากจะไปเดินเล่นที่น้ำตกแล้ว "

เจ้าชายคามินยังไม่ปล่อยหญิงสาวโดยง่าย เจ้าชายยังกอดกระชับแน่นแล้วใช้ใบหน้าของตัวเองซบไปที่ไหล่ของหญิงสาวอย่างจงใจ

"คุณพี่คามินคนดีของน้องข๋า.....ตอนนี้น้องอยากเดินเล่นน้ำตกแล้วค่ะ คุณพี่ช่วยปล่อยน้องให้เป็นอิสระทีนะคะ น้องอยากไปเล่นน้ำแล้วค่ะ "

หญิงสาวพูดชัดถ้อยชัดคำ ลอร่ารู้ดีว่าเมื่อหญิงสาวพูดแบบนี้แล้วเจ้าชายจะต้องปล่อยเธออย่างแน่นอน เพราะถ้าเธอพูดจาอ่อนหวานกับเขาทุกครั้งเจ้าชายจะต้องใจอ่อน

เมื่อได้ยินแบบนี้เจ้าชายจึงได้ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระแล้วเจ้าชายก็กระโดดลงจากหลังม้าแล้วแขนแกร่งทั้งสองข้างก็ได้อุ้มหญิงสาวลงจากหลังม้ามายืนเบื้องหน้าของตัวเอง

เมื่อลงมาที่พื้นสนามย่าแล้วลอร่าวิ่งตรงไปที่น้ำตกในทันที แล้วหญิงสาวก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

หญิงสาวสูดโอโซนสูดดมความเป็นธรรมชาติในน้ำตกกลางป่าอย่างชื่นใจ หญิงสาวถอดรองเท้าแล้วค่อยค่อยเดินไปที่โขดหินแล้วหย่อนขาแช่เท้าในน้ำทันที

เมื่อน้ำไหลแรงพอเหมาะกระแทกกับเท้าของหญิงสาวมันเหมือนเธอได้นวดนั่งทำสปาเท้าชิลล์ชิลล์ผ่อนคลายอย่างที่สุด

หญิงสาวนั่งที่โขดหินแล้วหลับตาเชิดหน้าขึ้นบนฟ้าแล้วก็สูดดมกลิ่นพืชพรรณต้นไม้นานาชนิดและโอโซนแถวนี้เข้าเต็มปอดอย่างชื่นใจ

แต่ไม่นานหญิงสาวก็ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ามีใครอีกคนกำลังทำอะไรกับเท้าเธออยู่

"พี่คามินจะทำอะไรคะ?

หญิงสาวถามด้วยความสงสัยเมื่อเจ้าชายเงินนั้นกำลังจับอยู่ที่นิ้วเท้าของเธออย่างไม่มีรังเกียจเจ้าชายคามินยิ้มน้อยๆ

"เดี๋ยวพี่ช่วยนวดฝ่าเท้าและทำสปาเท้าให้ไง รู้สึกสดชื่นผ่อนคลายไม่ใช่เหรอ ก็หลับตาต่อไปสิ แล้วก็สูดโอโซนเข้าเต็มปอดซะจะได้มีแรงทำงาน"

เจ้าชายคามินบอก

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องก็ได้ เช๊อะ !

หญิงสาวท้วง "คิดว่าทำให้เพราะอย่างอื่น ที่ไหนได้อยากจะใช้งานเราหึ ! ลอร่าคิดในใจ

"ให้พี่ทำเถอะพี่อยากจะทำน้องชอบแบบไหนพี่ก็จะทำแบบนั้นให้ล่ะ"

เจ้าชายคามินบอกด้วยรอยยิ้ม ลอร่านั้นสุดท้ายเขินอายจนหน้าแดงและในที่สุดก็ปล่อยให้เจ้าชายได้ทำตามอำเภอใจ สักพักคนทั้งคู่ก็ได้เดินเล่นตามธารน้ำ

"ตรงนี้คือสวนดอกไม้ของเสด็จแม่ เป็นดอกไม้ประดับนานาพันธุ์ที่เสด็จแม่และเสด็จพ่อชอบใช้เวลาว่างหลังจากเสร็จการบ้านงานเมืองท่านทั้งสองก็มาอยู่ที่นี่แหละ"

เจ้าชายคามินบอกกับลอร่า ตอนนี้เจ้าชายคามินนั้นได้ก็กลายเป็นไกด์นำเที่ยวไปเสียแล้ว ลอร่านั้นได้แต่ชื่นชมในความสวยงามของดอกไม้นานาพันธุ์

"ที่แห่งนี้คนนอกไม่สามารถเข้าได้หรอก !

เจ้าชายคามินตัดสินใจบอกความจริง

"อ้าว ! แล้วทำไมพนักงานโรงแรมถึงบอกน้องล่ะคะว่ามีน้ำตกอยู่หลังโรงแรมและแนะนำว่าวันนี้ให้น้องมาให้ได้ละคะ !?

หญิงสาวพูดด้วยท่าทางฉงน ส่วนเจ้าชายคามินนั้นอมยิ้ม เมื่อได้เห็นสายตาของเจ้าชายคามิน หญิงสาวนั้นรับรู้ได้ทันทีว่านี่คือแผนของเจ้าชายที่อยากให้หญิงสาวมาในที่แห่งนี้

"ทำไมพี่ชายเจ้าเล่ห์แบบนี้ล่ะคะ"

เมื่อหญิงสาวปะติดปะต่อเรื่องราวได้ถึงกับแหวในทันที

"แต่มีใครบางคนทำให้พี่เกือบเสียแผนน่ะสิ มันน่าสั่งขังนัก !

เจ้าชายคามินบอกอย่างไม่ชอบใจ ลอร่านั้นได้แต่หัวเราะยิ้มขำ

"ทำอะไรเป็นเด็กๆไปได้ นี่โตขนาดนี้แล้ว"

หญิงสาวหัวเราะ

"ตอนที่พี่เห็นลอร่าเดินมากับไอ้เซริมนะแว๊บแรกที่พี่คิดก็คือไม่อยากร่วมทุนทำธุรกิจด้วยกันแล้ว พี่โกรธมาก โมโหที่สุดเลยที่เดินมากับคู่หมั้นพี่แบบนี้"

เจ้าชายบอกอย่างไม่สบอารมณ์

"แค่เดินมาด้วยกัน เสื้อผ้าก็อยู่ครบ ไม่ได้เดินแก้ผ้ามาด้วยกันหรือว่าไปเจอที่ห้องนอนนี่คะทำไมจะต้องโกรธ ทำไมจะต้องโมโหด้วย น้องไม่ได้ทำอะไรไม่ดี และน้องก็ได้บอกเขาแล้วด้วยว่าน้องมีคู่หมั้นแล้ว"

หญิงสาวท้วง

"แต่น้องไม่ได้บอกว่าหมั้นกับพี่ใช่ไหม ?

เจ้าชายเค้นเอาคำตอบ

"แล้วทำไมจะต้องป่าวประกาศบอกคนอื่นด้วยเหรอคะว่าคู่หมั้นของตัวเองคือเจ้าชายคนนี้ เจ้าชายผู้ซึ่งเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ทำไมจะต้องบอกคนอื่นด้วยคะ ขืนถ้าบอกคนอื่นไปก็ไม่มีเพื่อนกันพอดี"

หญิงสาวให้เหตุผลซึ่งเหตุผลนั้นเจ้าชายฟังไม่ขึ้นเลยทีเดียว

"ก็พี่หวง ไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นอยู่ใกล้เข้าใจกันบ้างสิ !

"ชิ ! หวงก้างละสิไม่ว่า รักก็ไม่ได้รักยังจะมาหวงก้างอีก ! หญิงสาวสบทเบาๆในลำคอ

"น้องว่ายังไงนะเมื่อตะกี้นี้พี่ได้ยินไม่ค่อยถนัด"

"เปล่าคะ ไม่มีอะไร" เมื่อพูดจบหญิงสาวก็เดินหนีไปในทันทีเจ้าชายคามินนั้นไม่รู้บ้างเลยว่าสาวเจ้ากำลังงอนอยู่...