ตอนที่ 36 ตัดสินใจ

"อ่อย...อัน...อะ !!

(ปล่อย ฉัน นะ นี่คือคำพูดที่ออกมาจากโพรงปากของสาวสวยที่มันดังอู้อี้ อยู่ในลำคอของเธอ)

ปากหนาของเจ้าชายคามินไม่ยอมให้หญิงสาวได้เป็นอิสระโดยง่าย เจ้าชายนั้นคิดถึงเธอมากแต่เธอไม่คิดถึงท่านเลยอย่างนั้นน่ะหรือ

เจ้าชายยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ เจ้าชายคามินยิ่งจูบปากงามให้หนำใจเพื่อเป็นการสั่งสอน ที่ปากเล็กของเธอช่างร้ายกาศดุด่าเจ้าชายผู้สูงศักดิ์คนนี้ต่างๆนานา

เมื่อลอร่ารวบรวมสติได้หญิงสาวก็ยกขาตัวเองขึ้นในทันทีเตรียมจะกระแทกรองเท้าส้นสูงไปที่หลังเท้าของเจ้าชายคามิน แต่ทว่าเจ้าชายก็รู้ดีว่าหญิงสาวนั้นจะทำอะไร เจ้าชายคามินจึงใช้แขนทั้งสองข้างของตัวเองจับรอบเอวของหญิงสาวยกตัวลอยขึ้นมา เธอนั้นไม่สามารถกระทืบเท้าเจ้าชายคามินได้อีก

ปากของเจ้าชายคามินยังคงครอบครองปากหญิงสาวอยู่อย่างนั้น แล้วเจ้าชายก็อุ้มหญิงสาวโดยกอดเอวแล้วพาเธอมาวางไว้ที่โซฟา แล้วเจ้าชายคามินก็ขึ้นคร่อมในทันทีไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระโดยง่าย เพราะเธอนั้นแก่นแก้วเสียเหลือเกิน ถ้าปล่อยให้เธอเป็นอิสระมีหวังเจ้าชายคามินคงได้รับบาดแผลตามร่างกายเป็นแน่

ร่างหนาของเจ้าชายคามินขึ้นคร่อมลอร่าอยู่บนโซฟายาว มือของเจ้าชายทั้งสองข้างจับไปที่ข้อมือบางทั้งสองชูขึ้นเหนือศรีษะล็อกเอาไว้ไม่ยอมให้มือน้อยๆได้เป็นอิสระมาทำร้ายเจ้าชายได้อีก

หลังจากที่จูบปากงามอยู่เนิ่นนานตอนนี้เจ้าชายก็ปล่อยให้หญิงสาวได้เป็นอิสระ

เจ้าชายถอนริมฝีปากออกมาอย่างน่าเสียดายท่านต้องหักห้ามใจไม่ทำผิดไปมากกว่านี้

ท่านต้องเกรงใจและให้เกียรติหญิงสาวผู้นี้เป็นอย่างมาก แต่ปากของเธอนั้นร้ายกาศมากคงจะเป็นวิธีเดียวนี้ที่จะทำให้หญิงสาวได้เงียบปากบ้างนั่นก็คือการถูกจูบ

"คุณทำแบบนี้ทำไม "

ลอร่าถาม แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาโดยที่ไม่มีเสียงสะอื้นเลยแม้แต่น้อย

เจ้าชายคามินนั้นใช้นิ้วชี้ของตัวเองปาดน้ำตาที่ไหลอยู่สองข้างของหญิงสาวแต่เธอนั้นก็เบือนหน้าหนี ไม่ต้องการให้เค้าเห็นความอ่อนแอของเธอ

"พี่ขอโทษ"

เจ้าชายคามินกระซิบไปที่ข้างใบหนู ท่านบอกอย่างสำนึกผิด

"หึ ! ขอโทษอย่างนั้นน่ะเหรอ วันนี้คุณเอ่ยคำขอโทษบอกฉันกี่คำแล้ว "

เจ้าชายคามินได้แต่เงียบท่านยังคงขึ้นคร่อมหญิงสาวอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ

ท่านรู้สึกผิด แต่ไม่อาจปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้เพราะอะไรท่านเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ท่านอยากอยู่แบบนี้นานนาน

"คุณรู้อยู่แล้วว่าการทำแบบนี้มันไม่ดี แต่คุณก็ยังจะทำ ! แต่เมื่อเห็นน้ำตาของฉันแบบนี้คุณก็เอ่ยคำขอโทษ ถ้าคุณไม่ทำมันตั้งแต่ทีแรกคุณก็ไม่ต้องมาขอโทษฉันไหม ? รู้ว่าผิดแล้วทำทำไม !?

หญิงสาวพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตอนนี้รอล่าเองก็หมดแรงที่จะต่อปากต่อคำกับเจ้าชายคามินแล้วเช่นกัน

หญิงสาวพูดเบาเบาแต่เจ้าชายคามินนั้นได้ยินเต็มสองรูหู ยิ่งได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเครือแบบนี้แล้วเจ้าชายคามินยิ่งรู้สึกผิด

เจ้าชายปล่อยแขนหญิงสาวทั้งสองข้างให้เป็นอิสระก็จริงแต่เจ้าชายคามินกลับกอดเธอแทนแล้วกระชับแน่นขึ้นมากกว่าเดิมด้วยความรัก และคิดถึง

ตอนนี้รอล่าไม่มีแม้กระทั่งน้ำตาหญิงสาวปล่อยให้เจ้าชายกอดอยู่อย่างนั้น เธอไม่ขยับเขยื้อนร่างกายเลยหญิงสาวตัวแข็งทื่อไม่มีอารมณ์จะต่อกรกับเจ้าชายผู้นี้อีกต่อไป

"พี่ไปแจกการ์ดงานแต่งของเรามา"

เจ้าชายคามินบอก หญิงสาวในขณะที่ท่านกำลังกอดเธออยู่เจ้าชายคามินได้กระซิบที่ข้างใบหูของลอร่า

"ฉันพูดเมื่อไหร่ไม่ทราบว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ !

"เอาละ เดี๋ยววันนี้พี่จะไปส่งเธอที่บ้านของเธอ ถ้าเธอจะเปลี่ยนใจไม่แต่งงานก็ได้แต่เธอต้องรับรู้ความจริงบางอย่าง ถ้าเธอได้รู้ความจริงแล้วเธอไม่อยากแต่งพี่ก็จะไม่บังคับและจะไม่มีใครบังคับให้เธอต้องมาแต่งงานกับพี่ "

เจ้าชายกระซิบที่ข้างๆแก้มนวลความหอมจากกายสาวนั้นทำให้เจ้าชายคามินชื่นใจมากเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเธอแบบนี้

"ป่ะ... กลับบ้านกันเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

เจ้าชายคามินบอกพร้อมกับปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"ถ้าฉันยืนยันว่าฉันจะกลับบ้านเองล่ะ โดยที่ไม่ต้องให้คุณไปส่ง คุณจะอนุญาตไหม ?

ตัวหญิงสาวเองก็ถามด้วยความหวั่นไหว ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาจนยากเกินกว่าจะอธิบาย ตอนนี้สถานการณ์มันช่างอึดอัดใจมากมายเสียเหลือเกิน

"ขอให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พี่ได้ดูแลเธอเถอะถ้าเธอยังยืนกรานว่าจะไม่แต่งงานกับพี่อีกวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่พี่เข้ามายุ่งและวุ่นวายในชีวิตเธอ ถ้ายังยืนยันว่าจะไม่มีงานแต่งอีกพี่พร้อมจะเดินออกไปจากชีวิตเธอและไม่มาให้เห็นหน้าอีกต่อไปพี่สัญญา !!

เจ้าชายคามินพูดอย่างจริงใจจนหญิงสาวเองก็ขนลุก จนต้องถามใจตัวเอง

"สุดท้ายเจ้าชายคามินก็ต้องชนะอีกสินะคะ คุณคือเจ้าชายที่ช่างเอาแต่ใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา"

หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินกระแทกออกจากห้องทำงานไป เจ้าชายคามินมองหญิงสาวเดินออกจากห้องแล้วท่านก็ได้เดินตาม

ใช้เวลาเพียงไม่นานขบวนของเจ้าชายก็ได้เดินทางมาถึงคฤหาสน์หลังงามของหม่อมราชวงศ์เมห์เหม็ด บิดาของลอร่า

หญิงสาวมองเข้าไปที่หน้าบ้านของตัวเองตอนนี้รถยนต์ของกษัตริย์ท่านลุงของหญิงสาวเป็นขบวนยาวเข้าไปถึงหน้าบ้านลอร่ารับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นเล่นอีกต่อไป เพราะมันเกี่ยวพันถึงสองประเทศ

หญิงสาวได้แต่ทอดสายตามองออกไปแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เจ้าชายคามินนั้นจอดอยู่ไม่ไกลจากบ้านของหญิงสาวแต่มันก็ทำให้เธอได้เห็นว่ามีขบวนจากท่านลุงที่เป็นกษัตริย์จะต้องพำนักอยู่ในคฤหาสน์ของพ่อเธออย่างแน่นอน

"ลาก่อนนะลอร่า"

เจ้าชายได้บอกกับหญิงสาวแล้วกดจมูกลงไปที่กลางหน้าผาก เจ้าชายคามินสูดดมจนเต็มปอดก่อนที่จะถอนจมูกออกมา เมื่อได้ยินคำว่าลาก่อนรอล่าเองก็อดที่จะใจหายไม่ได้

"เดี๋ยวฉันเดินไปเองค่ะคุณไม่ต้องเข้าไป"

รอล่าบอกกับเจ้าชายคามินและท่านก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าอนุญาตตามที่เธอต้องการแล้วหญิงสาวก็ก้าวเท้าออกจากรถยนต์คันงามของเจ้าชายคามินในทันที

หญิงสาวยืนตรงข้างรถของเจ้าชายสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

"สู้สู้นะลอร่า"

หญิงสาวได้บอกกับตัวเองแล้วขาคู่งามก็ได้เดินตรงไปที่คฤหาสน์ผู้เป็นพ่อ

เมื่อหญิงสาวเดินไปทหารราชองครักษ์ของคุณลุงผู้เป็นกษัตริย์ก็ได้ทำความเคารพหญิงสาวตลอดทาง

"ตอนนี้สถานการณ์บ้านเมืองของเราก็ไม่มั่นคง ถ้าลอร่าได้แต่งกับเจ้าชายคามินก็จะช่วยกระชับสองประเทศให้มั่นคงทางการทหารมากขึ้น และจะมีการพัฒนาในหลายหลายด้านสองประเทศก็จะเป็นการเอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน ถ้าเกิดว่าเรามีลูกสาว เราก็คงจะให้ลูกสาวของเราแต่งงานกับเจ้าชายคามินไปแล้ว ! แต่น้องเองก็รู้ว่าพี่เองก็มีแต่ลูกชายไม่มีใครมีลูกสาวอายุเหมาะสมที่จะแต่งงานได้ จะมีก็แต่เพียงลอร่าเพียงผู้เดียว ที่เหมาะสมทั้งอายุ วัยวุฒิ คุณวุฒิ เพียบพร้อมด้วยหน้าตาและกิริยามารยาทชาติตระกูล เหมาะที่จะแต่งงานกับเจ้าชายคามิน ถ้าน้องไม่บังคับลูกแบบนี้ประเทศเราในอนาคตอาจจะแย่ได้นะ "

พระราชาซึ่ง มีศักดิ์เป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องกันกับพ่อของลอร่าได้บอกเหตุผลต่อพ่อของเธอกึ่งบังคับไปในตัว ลอร่านั้นได้ยินเต็มสองรูหู ถึงเหตุผลที่เธอและเจ้าชายคามินจะต้องแต่งงานกันเพราะบ้านเมือง

ลอร่านั้นหยุดฟังอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ซึ่งเป็นห้องโถงรับแขกเธอนั้นไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาแอบฟังระหว่างผู้เป็นพ่อและพระราชาซึ่งมีฐานันดรศักดิ์เป็นลุงของเธอคุยกัน

หญิงสาวนั้นแอบได้ยินโดยบังเอิญ หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจด้วยความอึดอัด

"กระผมต้องขอโทษฝ่าบาทด้วยที่กระผมนั้นอ่อนแอไม่สามารถบังคับลูกสาวได้เลย ตอนนี้ลูกก็ได้หนีออกจากบ้านเพราะว่าลอร่านั้นไม่ต้องการแต่งงานกับเจ้าชายคามิน ทกระผมต้องขอประธานอภัยด้วยครับพระราชา"

พ่อของลอร่าบอกอย่างเกรงกลัวในอำนาจยิ่งได้ฟังรายละเอียดลึกซึ้งเข้าไปหญิงสาวนั้นสงสารผู้เป็นพ่อมากเมื่อมองเข้าไปด้านใน พ่อของเธอแทบจะกลัวจนตัวสั่นรวมถึงแม่ของหญิงสาวด้วย

ลอร่าได้แต่คิดในใจว่าเธอต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง ถึงแม้มันจะไม่ถูกใจเธอเลยก็ตาม เธอจะทำให้ผู้เป็นพ่อและลุงซึ่งเป็นพระราชาเสียหายมากไปกว่านี้ไม่ได้หญิงสาวตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าเธอนั้นจะแต่งงานตามคำขอของผู้เป็นพ่ออย่างไม่มีบิดพลิ้วอีกต่อไป