ตอนที่ 29 นี่เรากำลังคิดถึงเธอเหรอ ?

"ท่านประธาน เอ่อ .... เจ้าชายคามินคะ"

เสียงของคิมเบอร์ลี่ดังขึ้นเมื่อหญิงสาวละสายตาจากจานอาหารที่กำลังทานอยู่อย่างเอร็ดอร่อย เมื่อได้ยินเสียงของคิมเบอร์ลี่เรียกชื่อเจ้าชายคามินหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับรุ่นพี่จึงละสายตาจากจานอาหารแล้วส่งสายตามาหาคิมเบอรี่พรางสงสัย

"พี่คิมเรียกชื่อเจ้าชายทำไมคะ"

ลอร่าถามในขณะที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าเจ้าชายคามินได้ยืนอยู่เบื้องหลังของหญิงสาวในขณะที่เธอนั่งที่เก้าอี้ทานอาหารอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

คิมเบอร์ลี่โบ๊ยปากไปทั้งทีว่าใครบางคนยืนอยู่เบื้องหลังของเธอ ลอร่าจึงหันกลับไปมองหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าชายคามินยืนอยู่ด้านหลังของตัวเอง

เจ้าชายคามินยืนอยู่เบื้องหลังหญิงสาวด้วยท่าทางสง่างาม และมีราชองครักษ์คนสนิทนั่นก็คือราชิตยืนอยู่ด้านหลังคอยรักษาความปลอดภัยอยู่ไม่ห่าง

หญิงสาวเงยหน้าแล้วสบตาคมของเจ้าชายเว็บหนึ่งก่อนที่เจ้าชายจะละสายตาจากเธอราวกับว่าไม่มีหญิงสาวนั่งอยู่ตรงนี้

สายตาเย็นชาของเจ้าชายไม่ยอมสบตาของหญิงสาวนั่นเป็นเพราะเจ้าชายไม่ต้องการให้เธอผู้นี้รู้ว่าที่ท่านมาโรงอาหารของบริษัทเพียงเพราะต้องการมาดูเด็กน้อยของท่านยังกินดีอยู่ดีหรือเปล่า เจ้าชายต้องเล่นตัวเสียบ้างเด็กน้อยพวกนี้จะได้รู้สำนึก

"สวัสดีค่ะเจ้าชายมีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือเปล่าคะ" เสียงของคิมเบอร์ลี่ถามเจ้าชายคามิน

"เราแค่มาตรวจสอบดูเกี่ยวกับความสุขของพนักงานที่ทานอาหารของบริษัทอยากจะมาดูว่ากินดีอยู่ดีกันบ้างหรือเปล่า รสชาติอาหารเป็นยังไงกันบ้าง"

เจ้าชายคามินบอกอย่างเป็นกันเอง และสบตากับพนักงานผู้อื่นด้วยสายตาที่อบอุ่น แต่เมื่อเเว็บหนึ่งที่เจ้าชายคามินหันมาสบตากับลอร่าท่านก็ส่งสายตาเย็นและเยือกมาให้บ่งบอกว่าท่านไม่สนใจใยดีและไม่เเยแส หญิงสาวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อลอร่าได้รับสายตาอันเย็นเฉียบของเจ้าชายคามินที่ส่งมาให้แล้วเธอก็รู้สึกแค้นใจเป็นอย่างมาก ไอ้เจ้าชายหื่นไบโพล่าร์อารมณ์ขึ้นขึ้นลงลงหญิงสาวพึมพำอยู่ในปาก

"หึ! แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้อย่างชัดเจนสินะ ถึงได้ส่งสายตาแบบนี้มาให้ ชิ! แล้วใครเค้าง้อกันล่ะ อยากมองข้ามหัวก็มองไปเลยข้ามไปเลยไม่ต้องมาสนใจ "

ลอร่ายนจมูกไม่พอใจเมื่อเจ้าชายมองไม่เห็นหัวของตัวเอง

คิมเบอร์ลี่ได้แต่ส่งสายตาขอบคุณเจ้าชายที่เมตตาพนักงานบริษัทของตัวเองได้ถึงเพียงนี้

คิมเบอร์ลี่ยิ้มให้กับเจ้าายคามินอย่างสุภาพและเจ้าชายคามินก็ยิ้มตอบหญิงสาวอย่างสุภาพเช่นกัน

เจ้าชายคามินส่งยิ้มให้กับทุกคนก่อนที่ท่านจะเดินจากไปพร้อมกับราชรักองครักษ์คนสนิท

"เจ้าชายน่ารักจังเลยดูสิลอร่าทรงไม่ถือตัวด้วย"

คิมเบอร์ลี่พูดกับหญิงสาวอย่างอดชื่นชมเจ้าชายผู้นี้ไม่ได้ ส่วนบรรดาหญิงสาวคนอื่นได้แต่มองเจ้าชายด้วยสายตาที่หวานเยิ้มมดแทบเดินเป็นทางเลยก็ว่าได้

ลอร่ารู้สึกแค้นอยู่ในใจกับสายตาที่เจ้าชายส่งมาให้กับเธอมันช่างเป็นสายตาที่เยือกเย็นและมองไม่เห็นค่าความสำคัญของเธอเลย "มีเหรอคนอย่างเธอจะง้อ ชิ !

"ทานอาหารกันต่อดีกว่านะคะอย่าพูดถึงคนอื่นเลยค่ะ"

ลอร่าบอกกับคิมเบอร์ลี่แล้วทั้งสองคนก็ตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารกันต่ออย่างเอร็ดอร่อย ส่วนลอร่านั้นทานไปพรางก็คิดในใจเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองกับเจ้าชายว่าระหว่างเธอกับเขามันคืออะไรกันแน่นะ บางครั้งก็เหมือนเค้านั้นจะใส่ใจและเอ็นดูเธอมากเป็นพิเศษแต่ในบางครั้งสายตาก็ออกจะเยือกเย็นและโหดเหี้ยม จนหญิงสาวรู้สึกร้อนร้อนหนาวหนาวและสับสนเป็นพัลวัน

♦️♦️♦️♦️♦️

คอนโด J

ลอร่า กลับมาที่คอนโดของตัวเองราวสี่ทุ่มกว่าเนื่องจากวันนี้หญิงสาวไปทานอาหารกับเจนนิเฟอร์ ทำให้หญิงสาวจึงกลับบ้านค่ำซึ่งเจ้าชายนั้นรู้ดีเพราะท่านให้ราชองครักษ์คอยติดตามหญิงสาวเพื่อรักษาความปลอดภัย

เมื่อเธอเดินเข้าห้องมาก็ได้เห็นว่ามีแสงไฟเปิดอยู่ที่ห้องนั่งเล่นหญิงสาวก็ได้แต่แปลกใจ

"เอ๊ะก่อนออกจากห้องเราลืมปิดไฟเหรอ?

หญิงสาวพูดคนเดียวเบาเบาพร้อมกับเกาศรีษะ

ลอร่าเปลี่ยนรองเท้าแล้วจึงเดินเข้าไปที่โซฟาห้องนั่งเล่นเมื่อเดินเข้าไปจึงได้พบว่ามีใครบางคนที่คุ้นตานั่งรออยู่หญิงสาว ไม่แปลกใจเลยที่คนผู้นี้มาอยู่ในห้องของเธอโดยไม่ขออนุญาตเธอผู้เป็นเจ้าของห้องเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวเดินผ่านเจ้าชายคามินไปในทันทีราวกับว่าท่านไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้

หญิงสาวเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปที่ห้องนอนของตัวเองในทันที

แต่เมื่อหญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องนอนเสียงดุดันของเจ้าชายคามินก็ดังขึ้นเสียก่อน

"ทำไมกลับมาป่านนี้.... ?

เจ้าชายคามินมองไปที่ร่างบางอย่างเอาเรื่อง

"คุณไม่น่ามาถามฉันเลยนะคะเพราะคุณก็ให้คนติดตามดิฉันอยู่แล้ว ไม่ว่าดิฉันจะทำอะไรตรงไหนเมื่อไหร่กับใครคุณเองย่อมรู้ดีที่สุด แล้วจะมาถามฉันทำไมไม่ทราบ ?

หญิงสาวย้อนออกไปด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"คุณมีธุระอะไรก็พูดมาเถอะฉันจะไปอาบน้ำนอนแล้วเพราะต้องการพักผ่อน"

หญิงสาวบอกอย่างเอือมระอาวันนี้หญิงสาวไม่มีกระจิดกระใจจะต่อเราะต่อเถียงกับเจ้าชายคามินเลยเนื่องจากเธอยังงอนที่เมื่อตอนกลางวันเจ้าชายคามินส่งสายตาเย็นชามาให้กับตัวเอง

"นี่งอนเหรอ ?

เจ้าชายคามินถามพร้อมกับกระตุกยิ้มที่ริมฝีปากหยักได้รูปของตัวเอง

"ปล่าววววว ใครงอน ไม่มี๊ "

หญิงสาวเสียงสูงบอกว่าตัวเองว่าไม่ได้งอน ยิ่งเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวเจ้าชายคามินก็ยิ่งหัวเราะอย่างอารมณ์ดีนี่เธอกำลังแสดงอาการเขินเจ้าชายอยู่อย่างออกนอกหน้า

"มีอะไรก็ว่ามา ... มาทวงเพชรเหรอ อยู่ในตู้เซฟอะเดี๋ยวเอาให้"

หญิงสาวพูดออกมาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำตอนนี้แก้มนวลกำลังเปร่งประกายสีชมพู

"ไม่ได้มาทวงของ เธอก็น่าจะรู้ดีของนั้นเราเต็มใจให้อยู่แล้วไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่อง"

เจ้าชายคามินดุด้วยรอยยิ้ม ท่านพอใจมากที่สาวน้อยคนนี้งอลนั่สแสดงให้เห็นว่าเจ้าชายได้ไปเป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึกในหัวใจสาวแล้ว

"มีอะไรก็ว่ามาสิ!

หญิงสาวอ้อมแอ้มถามออกมา เจ้าชายเห็นแล้วก็อมยิ้มในความน่ารักแสนงอล

"เราอยากจะมาบอกว่าเราจะไม่เข้าที่ออฟฟิศอีกหลายวัน ต้องไปสะสางราชกิจที่ตัวเองก่อเอาใว้เล็กน้อย"

"จะมาบอกทำไมไม่ทราบ ! ดิฉันไม่ใช่เลขาของคุณนะคะ คุณควรไปบอกแม่เลขาของคุณนู้นเถอะ ดูเหมือนเธอไม่อยากเป็นแค่เลขานะคะเหมือนเธออยากเป็นอย่างอื่นควบคู่กันไปด้วย "

ลอร่าบอกอย่าหงุดหงิดในใจเมื่อรู้ว่าเลขาของเจ้าชายอยากจะขยับตำแหน่ง

"ฮ่าาาาาาา นี่เธอกำลังหึงนะ ทั้งงอน ทั้งหึง "

เจ้าชายหัวเราะเริงร่ากวนประสาทหญิงสาวซึ่งท่านก็ทำได้ดี ท่านดีใจมากเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังหึงตอนนี้เธอเริ่มหงุดหงิดแล้วกระทืบเท้าไปด้วย

"หึง ? ฉันเนี่ยนะจะหึงคุณ ! คุณฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย ! ยังไม่ได้เวลานอนนะจะฝันแล้วเหรอ !?

หญิงสาวพูดพร้อมกับกอดอกแสยะยิ้มให้กับเจ้าชายอย่างกวนไ

"โอเค ไม่หึงก็ไม่หึง"

เจ้าชายยกมือขึ้นสองข้างอย่างคนยอมแพ้

"เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่ชอบเลขาของเรา กลัวว่าเลขาของเราจะขยับตำแหน่ง ถ้ายังงั้นเราจะย้ายเลขาของเราไปทำอย่างอื่นก้อแล้วกัน"

เจ้าชายบอกอย่างเอาใจ

"คุณจะทำอะไรมันก็เรื่องของคุณไม่ต้องมาบอกฉัน !?

หญิงสาวยังคงงอนอยู่

"เราจะไปต่างประเทศปฏิบัติราชกิจจ์แทนเสด็จพ่อถ้าเราไม่อยู่ไม่มีใครดูแลแล้วนะทำอะไรให้ระมัดระวังความปลอดภัยของตัวเองด้วย "

เจ้าชายบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความอบอุ่น

"แต่ก่อนไม่มีเจ้าชายดิฉันก็อยู่ได้สบายดีค่ะและที่สำคัญเจ้าชายไม่ต้องเป็นห่วงดิฉันหรอกนะคะดิฉันคิดว่าลูกน้องของเจ้าชายก็คงยังสะกดรอยตามดิฉันเหมือนเดิมแหละค่ะ จริงไหม !?

หญิงสาวถามอย่างท้าทาย เจ้าชายเดินมาหาพร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของหญิงสาวเอาไว้แต่ลอร่าขัดขืน หญิงสาวดึงมือกลับแต่เจ้าชายกลับกระชากร่างบางให้มาปะทะอกแล้วก็โอบกอดเธอในทันที

ลอร่านั้นก็ขัดคืนไม่ให้กอดโดยง่าย แต่ในที่สุดหญิงสาวก็ยอมยืนให้เจ้าชายได้กอด เจ้าชายนั้นกอดเธออย่างแสนรัก เพราะเจ้าชายรู้ดีว่าท่านต้องไปปฏิบัติราชกิจจ์

เกือบ 20 วันที่ท่านอาจจะไม่เห็นใบหน้านวลไม่ได้มาประทะคารมกับเด็กสาวที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้

เจ้าชายจึงอยากโอบกอดหญิงสาวเอาไว้อยากจะจดจำความรู้สึกนี้เอาไว้เมื่ออยู่ต่างแดนจะได้นึกถึงห้วงเวลาแห่งความสุขของวันนี้จดจำเอาใว้ ในความทรงจำ

เจ้าชายกอดหญิงสาวอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จะปล่อยเธอให้เป็นอิสระท่านก็กดจมูกของตัวเองลงไปที่เรือนผมของหญิงสาวพร้อมกับสูดดมความหอมของเธออย่างเต็มปอด เจ้าชายชาร์ตพลังเต็มที่กับหญิงสาวแล้วจึงกลับวัง

"เรากลับแล้วนะ ถ้าคิดถึงก็ให้ LINE หานะหรือว่าจะวีดีโอคอลไปหาก็ได้"

เจ้าชายบอกด้วยรอยยิ้ม ลอร่าแลบลิ้นและเบะปากใส่เจ้าชาย แทนที่เจ้าชายจะโกรธแต่กลับหัวเราะและอมยิ้มอย่างมีความสุข เจ้าชายขยับตัวออกไปเรื่อยเรื่อยจนในที่สุดก็ถึงประตูทางออก

"แล้วเราจะซื้อของมาฝากนะ"

"เช๊อะ ใครอยากได้ !

เจ้าชายคามินส่งยิ้มหวานให้กับหญิงสาวก่อนจะเสด็จกลับวังอย่างมีความสุข

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเจ้าชายคามินก็ไม่ได้เข้ามาที่บริษัทอีกเลยลอ

"อืม ไม่เข้ามาก็ดีเหมือนกันใครอยากให้เข้ามาล่ะคนอะไรไม่รู้น่าเบื่อจะตายชัก บอกว่าสัปดาห์หน้าจะมีพิธีหมั้น ผ่านไปแค่ไม่กี่วันกลับมาบอกว่าต้องไปทำงานที่ต่างประเทศซะแล้วคำพูดของคุนเชื่อได้แค่ไหนกันเชียว"

ลอร่าเบะปาก

ทางด้านเจ้าชายคามินในหลายวันเจ้าชายก็แอบคิดถึงหญิงสาว เจ้าชายคามินได้มองที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองจากทหารราชองครักษ์ส่งมาให้รายงานกิจวัตรประจำวันของลอร่า

ท่านได้แต่มองวิดีโอคลิปและภาพนิ่งด้วยความสุข มันช่วยให้เจ้าชายบรรเทาความคิดถึงที่มีต่อหญิงสาวลงไปได้บ้าง

"นี่เรากำลังคิดถึงเธอเหรอ ลอร่า"

เจ้าชายกำลังถามหัวใจตัวเอง....