8 ผลักไส

“ค เคน…” เสียงหวานเอ่ยเรียกเขาแผ่วเบาเบาหลังจากได้ยินเสียงเข้มของเขาเอ่ยไล่ให้เธอกลับไป

“เข้าใจที่ฉันพูดไหมกอหญ้า!”

“ไปซะ! แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”

“ฉันบอกให้ออกไปไง!” เขาเอ่ยปากไล่เธอโดยไม่แม้แต่จะหันมอง

แผ่นหลังกว้างยังคงหันหลังให้เธออยู่แบบนั้น แต่ แต่ละคำที่เขาพูดมานั้นมันทำให้เธอปวดใจเหลือเกิน น้ำตาหยดแหมะลงบนแก้มนวลอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮึกหญ้าจะไม่ไปไหน จนกว่าเคนจะกิน” เธอตอบเขาทั้งน้ำตา เขาไม่เคยว่าหรือขึ้นเสียงใส่เธออย่างนี้มาก่อน เขาคงจะรำคาญมากสินะที่มีเธออยู่ หญิงสาวได้แต่คิดอย่างน้อยใจ

“บอกว่าไม่ ก็ไม่ไง ออกไปได้แล้วกอหญ้า ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทน”

“ไม่ หญ้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเคนจะยอมกินยา เคนจะไล่หญ้ายังไงหญ้าก็ไม่ไป” ในเมื่อเขาขึ้นเสียงใส่เธอ เธอก็บอกเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“อยากให้ฉันกินมันมากใช่ไหม” เมื่อยังเห็นคนตัวเล็กยืนทำท่าจะร้องไห้อยู่ปลายเตียงไม่ยอมออกไปสักที ร่างหน้าสะบัดตัวลุกขึ้นก่อนจะก้าวเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เตียง

“ได้! ฉันจะกินให้” ไม่ว่าเปล่า ภัครคิรานำยาที่เธอจัดให้กรอกลงปากหนา ก่อนจะกระชากร่างเล็กตรงหน้ามาไว้บนตักแกร่งแล้วบดจูบอย่างดูดดื่ม ไม่ปล่อยไม่เธอได้พูดอะไรขึ้นมาอีก

คนตัวเล็กเบิกตากว้างไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ มือบางทุบตีไปทั่วอกแกร่ง แต่คนตัวโตกว่าไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จากตอนแรกที่เริ่มประท้วงตอนนี้เธอก็เริ่มจะโอนอ่อนไปกับเขาบ้างแล้ว

ภัครคิราปล่อยให้เธอได้หายใจสักครู่เหมือนรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังจะขาดอากาศหายใจ ก่อนที่จะตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากบางต่อ รสขมของยาในตอนแรกค่อย ๆ หวานขึ้น ทำให้เขากลืนยาลงไปได้ไม่ยากนัก

อาจเป็นเพราะร่างบางตรงหน้า สัมผัสอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้น

เรื่อย ๆ ก่อนจะผลักหญิงสาวลงบนเตียงกว้าง ภัครคิราคร่อมทับเธอเอาไว้

ปากหนายังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ราวกับว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้แนบชิดกับเธอ

“อื้อ” เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจคนตัวเล็กใต้ร่างก็ร้องประท้วงอีกครั้ง ก่อนจะออกแรงผลักเขาออกไป

“แฮ่ก เคนพอก่อน” ว่าจบก็ก้มหน้างุดในทันที จูบครั้งนี้ร้อนแรงกว่าครั้งก่อนมากเลยเธอเดียว เธอสัมผัสได้ถึงความต้องการอย่างอื่นที่แทรกเข้ามา ความต้องการที่จะผูกมัดเขาและเธอไว้ หรืออาจจะทำให้สถานะระหว่างเราเปลี่ยนไป หรือ หรืออาจทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงกว่าที่เป็นอยู่

“กลับไปได้แล้ว” เขาว่าเสียงเรียบก่อนจะเคลื่อนตัวมานั่งที่ปลายเตียง ทิ้งให้เธอนอนเคว้งอย่างทำตัวไม่ถูก

“เคน…”

“กลับไปซะกอหญ้า”

“ถ้าอย่างนั้น ไว้พรุ่งนี้หญ้าแวะมาดูอาการเคนอีกทีนะ”

“ไม่ ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก ไม่ต้องมาหาฉัน ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันอีก”

“เคน…” ได้ยินแบบนี้น้ำตาที่คลออยู่ตั้งแต่เขาเอ่ยไล่ประโยคแรกก็ไหลออกมาทันทีอย่างห้ามไม่อยู่ เขาจะไล่เธอออกไปจากชีวิตให้ได้เลยใช่ไหม

หรือเพราะเมื่อกี้เธอผลักไสเขา เพราะเมื่อกี้เธอปฏิเสธเขาใช่ไหม เขาถึงได้ไม่พอใจแล้วไล่เธอกลับไปแบบนี้

“หญ้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฮึก เคนก็รู้ว่าหญ้ารู้สึกยังไงกับเคน เคนมาไล่หญ้า ห้ามไม่ให้หญ้ายุ่งกับเคนแบบนี้ เคนไม่สงสารหญ้าหรือยังไงฮือ ๆ

ไม่เข้าใจหรือยังไงว่าการที่เคนทำแบบนี้มันทำให้หญ้าเจ็บ ฮึก แค่เคนมองข้ามความรักที่หญ้ามีให้เคนมาตลอดแค่นี้หญ้าก็เจ็บมากพอแล้ว แต่นี่...แต่นี่เคนจะไม่ให้หญ้ายุ่งเกี่ยวกับเคนอีก หญ้าทำไม่ได้ฮือ ๆ หญ้าทำไม่ได้” ใบหน้าหวานส่ายไปมาก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวไปที่ปลายเตียง แขนเรียวยกขึ้นกอดเข้าไว้แน่นก่อนจะซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง

ความเปียกชื้นจากแผ่นหลังที่สัมผัสได้ บวกกับแรงกอดที่ค่อย ๆ แน่นขึ้นเรื่อย ๆ พาให้ใจอันแข็งแกร่งต้องปวดหนึบ

“ถ้าเคนต้องการมัน ฮึก ตอนนี้หญ้าพร้อมแล้ว หญ้าพร้อมแล้ว…” ร่างบางค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงจากเตียงกว้างหลังจากร้องไห้ซบหน้าอยู่บนแผ่นหลังของเขาจนพอใจแล้ว ถ้าหากทำแบบนี้แล้วเขายังอยู่ ทำแบบนี้แล้วเขาไม่ไล่เธอไปไหนเธอก็จะทำ เพราะเธอรักเขา รักเขามากจริง ๆ ความรักที่มีต่อเขามันไม่ใช่ความรู้สึกฉาบฉวยที่พึ่งจะเกิดขึ้นไม่กี่ปี แต่ความรักที่ค่อย ๆ ก่อตัวมาตั้งแต่เธอยังเด็ก และความรักที่มีต่อเขามันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่ามันจะลดลง หรือแม้แต่เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นเธอก็ทำมันไม่ได้เช่นกัน

พิมพ์นภาค่อย ๆ ถอดชุดเดรสสีหวานตัวสวยของตัวเองออก ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังก้มหน้าอยู่ของเขาเบา ๆ ให้เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“อย่าทำแบบนี้กอหญ้า” มือหนาปัดมือบางอันสั่นเทาที่ลูบไล้ใบหน้าเขาออก สายตาคมจดจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานที่มักมีรอยยิ้มสดใสให้เขาเสมอ แต่บัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาคู่สวยที่เคยสุกใสก็มีหยาดน้ำตาคลออยู่เช่นกัน ในที่สุดเขาก็ไม่อาจทนมองมันต่อไปได้ ภัครคิราหันหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะเอ่ยบอกเธอเสียงเรียบ เขากลัว กลัวว่าจะห้ามใจไม่ไหวดึงเอาเธอเข้ามากอดปลอบ กลัวว่าจากที่จะทำให้เธอตัดใจไปจากเขามันจะเป็นการให้ความหวังกับเธอ ฉุดรั้งเธอให้ติดหนึบกับเขามากกว่าเดิม ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย เขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้

“แต่งตัวให้เรียบร้อย ฉันจะให้คนไปส่ง”

“สัมผัสหญ้าสิ เคนต้องการมันไม่ใช่หรอ ตอนนี้หญ้าพร้อมแล้ว

หญ้าพร้อมแล้ว ฮือ ๆ” เธอหาได้ฟังที่เขาพูดไม่ ร่างบางหย่อนตัวนั่งลงข้างเขา ก่อนจะคว้ามือเขามาให้สัมผัสตัวเธอ สัมผัสผ่านเสื้อกล้ามสายเดี่ยวสีขาวตัวบางที่ห่อหุ้มร่างความอวบอิ่มอีกชั้นหนึ่ง

“หญ้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเคนถึงได้อยากให้หญ้าออกไปจากชีวิตของเคนแบบนี้ หญ้าไม่รู้ว่าหญ้าเผลอทำอะไรผิดให้เคนไม่พอใจรึเปล่า”

“ถ้าหญ้าทำอะไรให้เคนโกรธหรือไม่พอใจหญ้าขอโทษนะ ฮึก เคนบอกหญ้านะ บอกหญ้า ถ้าหญ้าทำผิดหรือทำให้เคนไม่พอใจ หญ้าพร้อมจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น…อื้อออ” มือบางที่นำพาเขาให้ลูบไล้ไปตามร่างกายของตัวเองหยุดชะงัก เมื่ออยู่ ๆ คนตรงหน้าก็โน้มตัวลงมาใกล้ ริมฝีปากค่อย ๆ

ขบเม้นริมฝีปากแผ่วเบา ก่อนจะมอบจูบแสนหวานให้เธอ ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นน้อย ๆ ของเธอ เธอหลบหนีเขารุกใส่ มือหน้าค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามร่างบางตรงหน้าความอ่อนนุ่มของผิวกายของเธอทำให้เขาเริ่มที่จะควบคุมสติไม่อยู่

“ฉันรักเธอ” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างใบหูขาวนวลหลังจากที่เขาผละออกมาจากริมฝีปากบางอย่างนึกเสียดาย แต่มือหรือคนที่ถูกเขารุกล้ำจนแทบไม่มีสติจะได้ยินคำบอกรักของเขา เธอไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร

รู้แต่ว่าตอนนี้ใจเธอเต้นแรง เต้นแรงเอามาก ๆ มือหนาที่ค่อย ๆ บีบเค้นไปตามร่างกายสร้างความสยิวให้เธอไม่น้อย

จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถตัดใจทำร้ายเธอได้ลง และเธอก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย ทุกอย่างที่เป็นเธอมันดีอยู่แล้ว คนที่ผิดนั่นคือเขา เขาไม่ดีพอที่จะสามารถปกป้องเธอจากอันตรายรอบตัวเขาได้ ทำให้เขาเลือกที่จะผลักไสเธอไปแบบนี้ แต่อย่างน้อย ๆ ก่อนจากกัน เขาก็ขอส่งผ่านความรักที่มีให้เธอได้รับรู้ แสดงให้เธอเห็นว่าเขานั้นรักเธอเพียงใด แม้สิ่งที่เขาจะใช้เป็นสื่อกลางระหว่างเขากับเธอมันจะเป็นเซ็กส์ก็ตาม แล้วอีกอย่าง เขาก็อยากแสดงความเป็นเจ้าของของเธอไว้ หากวันไหนที่เขาพร้อมเขาจะมาทวงเอาหัวใจเขากลับคืน! ในอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ตอนนี้และในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เธอจะเป็นเมียเขา เมียคนแรก และจะเป็นเมียคนเดียวของเขาตลอดไป

“เป็นของเคนนะ”

“อื้ม” ใบหน้าสวยพยักหน้าน้อย ๆ อย่างน่ารักด้วยความเขินอาย เมื่ออยู่ ๆ เขาก็พูดขอเธอแบบนี้ ซ้ำน้ำเสียงยังอ่อนโยนอบอุ่น ใครจะไปปฏิเสธลงกันเล่า เรื่องที่เขาตวาดใส่ เอ่ยปากไล่เธอเสียงดังเมื่อกี้เธอลืมมันไปจนหมด จดจำได้แต่น้ำเสียงทุ้มหูของเขาที่พูดบอกเธอเมื่อครู่เท่านั้น

“อย่าฉีกนะ เดี๋ยวหญ้าถอดให้” เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะดึงทึ้งเสื้อกล้ามตัวบางของเธอ มือบางก็ตะปบมือเขาไว้ทันที ก่อนจะบอกเขาเสียงเบาด้วยความเขินอาย จะไม่ให้เขินได้ยังไงเล่าเธอยังไม่เคยเตรียมพร้อมเรื่องนี้มาก่อนเลย ใครจะไปคิดว่าอยู่ ๆ วันนี้ก็มาถึง มาแบบไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ไอทฤษฎีน่ะเธอก็พอจะได้เรียนรู้มันมาบ้างอยู่หรอก แต่ปฏิบัตินี่สิ…

มือหน้าค่อย ๆ ถอดเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางของเธอออก หลังจากได้ยินเสียงหวานเอ่ยขอร้องไม่ให้เขาถอด

“จูบหญ้าได้ไหม…” น้ำเสียงเอ่ยบอกคนตรงหน้า เธออยากให้เขาจูบเธออีก จูบแบบเมื่อกี้นี้ แล้วก็สัมผัสเธอ เธอไม่อยากมองดูเขาสัมผัสเธอเฉย ๆ มันเขิน ๆ ยังไงไม่รู้

“อื้อออ” ซึ่งคำขอของเธอก็เป็นผลเมื่อเขามอบจูบแสนหวานอย่างที่เธอต้องการ มือหนาเอื้อมไปปลดตะคอบราเซียด้านหลังจนตอนนี้ปราการด่านสุดท้ายด้านบนของเธอไม่มีอะไรห่อหุ้มแล้ว เช่นเดียวกับเขา ก่อนจะผลักเธอลงไปกับเตียงกว้างโดยที่เขาไม่ยอมผละจูบออกจากเธอราวกับรู้ใจ

มือบางที่ไม่ได้ถูกเขาพันธการไว้ยกขึ้นลูบไล้ไปตามมัดกล้ามที่เรียงตัวกันสวยบนหน้าท้องของเขาอย่างหลงใหล ก่อนจะสัมผัสแผ่วเบาไปที่แผลบนหน้าอกของเขา

“ยังเจ็บอยู่ไหม”

“ไม่” เห็นเธอร้องไห้เสียใจโดยมีฉันเป็นต้นเหตุเจ็บกว่า