7 คนป่วย

~กริ้ง~

~กริ้งๆๆๆๆๆ ~

“ไปไหนของเค้านะ น้ามีนบอกว่าพักอยู่ที่นี่ นี่นา”

“หรือจะออกไปข้างนอก”

“เข้าไปรอข้างในดีไหมนะ”

“รหัสผ่านอะไรล่ะเนี่ย”

“หรือจะโทรหาน้ามีนดี”

ระหว่างที่เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อดีนั้น ประตูบานสวยก็ถูกเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มรูปร่างสูง หน้าตาซีดเซียว กับกางเกงยีนเอวต่ำ เผยแผงอกเปลือยเปล่า อวดหุ่นสวย

“มีอะไร” ภัครคิราเอ่ยถามเสียงอ่อน เรี่ยวแรงเขาหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ จะพยุงตัวเองลุกมาจากเตียงมาหาเธอก็ยากลำบากเหลือเกิน ทั้งที่เขาก็เป็นคนที่ร่างกายแข็งแรงมาตลอด เจ็บป่วยนับครั้งเลยก็ว่าได้ ดีหน่อยที่แม่พยายามโทรมาบอกว่าเธอจะมาหาหลังฝึกงานเสร็จ ไม่งั้นคงจะหลับไม่รู้เรื่องเพราะพิษไข้

“หญ้าได้ข่าวว่าเคนไม่สบาย เลยมาเยี่ยมน่ะ เห็นน้ามีนบอกว่าเคนอยู่คนเดียวไม่มีใครดูแล หญ้าเข้าไปข้างในได้ไหม” เธอบอกเขายิ้ม ๆ พยายามเลี่ยงสายตาไม่มองอกแกร่งที่มีซิกแพ๊คเป็นลอนสวยนั่น

เมื่อเขาเบี่ยงตัวหลบให้เธอจึงเดินเข้าไปพร้อมกับมองห้องเขาอย่างสำรวจ ทุกอย่างจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย แถมห้องยังสะอาดมาก ๆ อีกด้วย สีโทนห้องก็ยังคงเป็นสีเทาตามสไตล์เงียบขรึมของเขาสินะ

“ชีวิตจะมีสีสันบ้างไม่ได้เลยสินะ”

“เธอว่าอะไรนะ”

“เปล๊า หญ้าบอกว่า คงยังไม่ได้อาบเลยสินะ”

“ก็ใช่”

“ห๊า” เธอทำตาโต เขานี่นะไม่อาบน้ำ เป็นไปได้อย่างไร คนรักสะอาดมากๆ แบบเขาเนี่ยนะ

“เหม็นหรอ” เขาว่าพร้อมกันเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอทีละนิด ๆ จนขาเธอถอยหลังไปติดโซฟาตัวสวยก่อนที่เธอเซถลาล้มลงไปกับมัน

“โอ้ย หญ้าเจ็บนะ แกล้งกันมาได้”

“คนอุตส่าห์มาหา เป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรรุนแรงแล้วไม่มีใครอยู่ดูแล”

“ลงจากวอร์ดก็รีบมาหา ใจร้ายที่สุดเลย”

ปากเล็ก ๆ ยังคนบ่นเขาต่อไปเรื่อย ๆ เพราะมัวแต่พูดว่าเขาจึงไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มน้อยที่ปรากฏบนใบหนาคม

“เดี๋ยวก่อนสิ หญ้ายังพูดไม่จบเลย หญ้าสั่งอาหารมาแล้วเดี๋ยวอีก 10 นาทีก็น่าจะมาส่ง”

“จะไปอาบน้ำ” พิมพ์นภาที่กำลังจะเอ่ยปากต่อว่า เมื่อเห็นเขากำลังเดินหนีกลับเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องชะงักอ้าปากพะงาบไว้อย่างน่าขัน

“แมลงวันจะบินเข้าเต็มปากแล้ว” เขาแซว

“ชิห์ จะไปอาบน้ำก็ไปสิ”

~ก็อกๆ

“เคน เสร็จรึยัง หญ้าเข้าไปนะ” เมื่อเคาะเรียกหลายๆ รอบ ไม่มีการตอบสนองจากคนข้างไหนเธอเลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ

“เคน!!” ก่อนจะต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ภัครคิรานอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง เหมือนเขาจะล้มลงไปมากกว่าการตั้งใจไปนอน ด้วยดูจากท่าทางแล้ว หน้าที่เห็นว่าซีด ตอนนี้ยิ่งซีดไปยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“เคน เคน เคนได้ยินหญ้าไหม” เธอตบหน้าเขาเบาๆ เพื่อเรียกสติ

“อือ กอ หญ้า หรอ” เสียงเรียกหญิงสาวตรงหน้าราวกับละเมอ

“ใช่หญ้าเอง เดี๋ยวหญ้าประคองให้เคนนอนดีๆ ค่อยๆ นะ” ไม่ว่าเปล่าเธอค่อยๆ พยุงตัวเขา ก่อนจะจัดท่าทางให้เขาได้นอนสบายมากขึ้น พร้อมกับตรวจเช็คอาการเบื้องต้น เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้วเพราะเป็นสิ่งที่นักศึกษาแพทย์ปี 6 อย่างเธอทำได้ แต่จะติดขัดก็ตรงที่ คนตรงหน้าสวมแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ ‘เคนนะเคน ก่อนจะเป็นลมก็ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนก็ไม่ได้ ตอนหญ้าเข้ามาก็ทีนึงแล้วนะ รู้ไหมว่าใจหญ้ามันจะหลุดออกมาอยู่แล้ว’ เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงนอนหลับเพราะพิษไข้ และตัวยังรุม ๆ อยู่ ก่อนจะบ่นเขาภายในใจ โชคดีที่เขาไม่เป็นไรมาก แค่พักผ่อนไม่เพียงพอ แล้วก็คงจะบวกกับแผลที่หน้าอกที่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเขาไปโดนอะไรมามันคงจะอักเสบ แต่ดูจากรอยแผลแล้วน่าจะเป็นกระสุน และมันก็ยังไม่หายดี บาดแผลยังมีผ้าพันแผลปิดและมีเลือดซึมออกมา คงจะเป็นเพราะเมื่อวานที่มีคนไล่ล่าเขาและเธอ

“กล่องยาอยู่ไหนนะ” คนตัวเล็กว่าพลางกวาดสายตาสำรวจไปรอบ ๆ ห้องที่สุดแสนจะเป็นระเบียบเรียบร้อยของเขา ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับสิ่งของบางอย่าง ซึ่งเธอจำมันได้ดี มันคือดอกทานตะวันกับดอกคัตเตอร์ ที่เธอให้เขาวันวาเลนไทน์ตอนเธออยู่ ม.5 เธอจำมันได้ดี ดอกไม้ช่อเล็กๆ นั้นเธอจัดมันเองกับมือ มันคือสัญลักษณ์ของการรักเดียวและการแอบรัก ตอนนี้มันถูกทำให้แห้งอยู่ในลูกบาศก์เรซิ่นขนาดกลางข้าง ๆ โต๊ะทำงานของเขา พิมพ์นภาใจเต้นรัวทันทีก่อนจะรีบเดินไปดูวัตถุรูปทรงสี่เหลี่ยมว่าใช่อย่างที่เธอคิดจริง ๆ หรือเปล่า

“ใช่จริง ๆ ด้วย”

“ทำไมเคนถึงเอามาไว้แบบนี้ล่ะ หรือว่า หรือว่า...” พิมพ์นพาหยุดความคิดลงเพียงเท่านี้ ก่อนจะย้อนมามองความจริงที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน และสิ่งที่เธอได้สัมผัสมาในอดีต ก็ไม่เห็นว่าครั้งไหนที่เขาจะแสดงให้เห็นว่าชอบเธอ มีแค่การดูแลเท่านั้น ซึ่งเรื่องนี้เธอทราบดีว่าคุณพ่อฝากให้เขาช่วยดูแลเธอหน่อย ยามไปโรงเรียนคุณพ่อกลัวใครจะมาทำร้าย ก็เลยฝากฝังให้เขาดูแล ซึ่งเขาก็ดูแลเธอดีมาตลอด จนเธอแอบเข้าข้างตัวเองว่า จะมีสักครั้งที่เขาจะทำเพื่อเธอด้วยใจจริง ไม่ต้องให้คนอื่นร้องขอ ปกป้องเธอด้วยความรู้สึกข้างในของเขา

“หึก เธอนี่มันฟุ้งซ่านจริงๆ เลยกอหญ้า อย่างเคนนี่นะ จะชอบเธอ” เมื่อได้คิดหวนถึงอดีตก็ทำเอาร่างบางน้ำตาคลอ

“แต่ไม่เป็นไรถึงตอนนี้เคนจะยังไม่ชอบหญ้า แต่มันต้องมีสักวันที่เคยหันมามองหญ้าบ้าง หญ้าจะตามติดตามตื๊ออย่างนี้จนกว่าเคนจะชอบหญ้า แต่ถ้าวันนั้นมันไม่มีโอกาสที่จะมาถึง หญ้าก็จะขอเดินจากไปตามทางของหญ้าเอง”

“อืม~” เสียงพลิกตัวทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวจากที่ยื่นเหม่อลอยจนลืมไปเลยว่าตอนแรกตัวเองกำลังมองหากล่องปฐมพยาบาลเพื่อมาทำแผลให้เขา

“อ้ะ อยู่นี่เอง” เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ไม่รอช้า เดินไปหาร่างสูงที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอนทันทีก่อนจะค่อยๆ แกะผ้าพันแผลอันเก่าออกแล้วค่อยๆ บรรจงทำความสะอาดแผล และใส่ยาให้เขาอย่างเบามือ เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยกลัวเขาจะเจ็บ

“ทีนี้ก็เสร็จแล้ว ต่อไปก็กินข้าวจะได้กินยา” ร่างบางกำลังหมุนตัวเพื่อที่จะเอาอุปกรณ์ไปเจ็บแล้วไปอุ่นอาหารมาให้เขาใหม่ ไม่ทันที่จะลุกออกจากเตียงมือหนาก็เข้ามาคว้าที่ข้อมือเธอก่อนจะกระตุกตัวเธอให้นั่งลง ในหน้าหล่อเหลาขยับหัวไปหนุนบนตักเธอทันที

“เคนขอนอนแบบนี้แป๊บนะคับแม่” เสียงแหบแห้งละเมอบอกแม่อย่างอ้อน ๆ ตามความเคยชิน ที่ตนมักจะอ้อนแม่เวลาป่วยอยู่เสมอ ถึงจะเป็นคนป่วยยากแต่หากได้ป่วยก็จะอ้อนแม่อย่างสุดฤทธิ์

“ค เคน นี่ หญ้า ไม่ใช่น้ามีน” ใบหน้าหวานแดงลามไปถึงหูกับเสียงออดอ้อนของเขาเมื่อกี้ ถึงจะไม่ได้พูดกับเธอ แต่น้ำเสียงและการกระทำของเขาก็ทำเอาเธอเขินไม่น้อย

“ทำไมถึงได้หน้าตาดีแบบนี้นะ” เธอว่าพร้อมกับมองใบหน้าคมสันอย่างพินิจ

“เวลาไปไหนมาไหนก็มีแต่สาวมอง หญ้าหวงนะรู้ไหม แล้วก็หึงมากด้วย ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็เถอะ”

“อื้อ” ชายหนุ่มส่งเสียงฮึมฮัมทันที เมื่อได้ยินเสียงรบกวนการนอนของเขา

“งั้นก็นอนพักผ่อนอีกสักหน่อยก็แล้วกัน ตื่นมาค่อยกินข้าวกินยา”

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เธอนอนหลับไปในอ้อมกอดเขา รู้สึกตัวอีกทีเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของคนที่เธอนอนกอดอยู่ มันเพิ่มสูงขึ้นจนเธอตกใจสะดุ้งตื่น

“เคน เคน ได้ยินหญ้าไหม” ไม่มีเวลาให้ฉุกคิดว่าเธอมานอนอยู่ในอ้อมก่อนของเขาได้อย่างไรหญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงหาผ้าขนหนูผืนเล็กกับกะละมังมาใส่น้ำ เช็ดตัวเพื่อลดอุณหภูมิให้เขาในทันที

“อื้อ หนาว” เมื่อสัมผัสกับคนตัวร้อนเพราะพิษไข้สัมผัสกับผ้าขนหนูผิดหมาด ก็เอ่ยเสียงกระเส่าด้วยความหนาวสั่นทันที

“อดทนหน่อยนะ”

“เพราะหญ้าแท้ ๆ เลยที่เผลอหลับ จนลืมปลุกเคนให้มากินข้าว กินยา ดูสิไข้ขึ้นเลย หญ้าขอโทษนะ” เธอว่าพร้อมกับเช็ดตัวให้เขาไปด้วย แต่กว่าจะเช็ดตัวเสร็จก็ทำเอาต้องกลืนน้ำลายหลายอึกกันเลยทีเดียว ใบหน้าสวยแดงก่ำลามไปถึงใบหู หุ่นสวยของเขา หน้าท้องแบบราบที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและซิกแพ๊คเรียงตัวกันเป็นลอนสวย มันน่าสัมผัส น่าขย้ำ กับความเพอร์เฟคของมันให้หายมันเขี้ยวเลยจริงๆ ตอนแรกจากที่ตั้งใจจะไม่มอง แต่มันก็อดไม่เลยจริงๆ “เคนนะเคน ทำไมถึงได้ชอบแกล้งกันอย่างนี้นะ”

“เคน ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา” เช็ดตัวเขาเสร็จเธอก็เข้าไปอุ่นโจ๊กมาให้เขาใหม่

“อื้อ” ภัครคิราที่พอจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นบ้างแล้วจากที่เธอเช็ดตัวให้เมื่อครู่ ก็ค่อยๆ พยุงตัวลุงขึ้นนั่งพิงหัวเตียงโดยมีคนตัวเล็กช่วยประคองอยู่ไม่ห่าง

“หญ้าป้อนนะ พูว พูว” ไม่ว่าเปล่าเธอยังเปล่าโจ๊กหอมกรุ่นแสนอร่อย ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเขา โดยไม่ฟังคำอนุญาตจากเขาเลยสักนิด

ภัครคิราก็อ้าปากรับอย่างว่าง่าย พร้อมกับมองเธอนิ่งอย่างใช้ความคิด สายตาวูบไหวยามต้องตัดสินใจบางอย่าง

“เสร็จแล้วต่อไปก็กินยา”

“ยานี่หญ้าแวะซื้อมาจากร้านขายยาก่อนมาเลยนะ น้ามีนบอกหญ้าว่าเคนไม่ค่อยชอบกินยาเหมือนน้ามีน หญ้าก็เลยเลือกซื้อที่มันเม็ดเล็กหน่อยเคนจะได้กินง่าย”

“ไม่กิน เดี๋ยวก็หาย เธอเอากลับไปเถอะ” ชายหนุ่มว่าเสียงรีบก่อนจะพลิกตัวลงเตรียมตัวที่จะนอน

“ถ้าออกไปแล้วก็หญ้าลืมปิดไฟ ปิดประตูให้ด้วย แล้วก็ขอบคุณนะ ที่มาดูแลชั้น แต่ทีหลังไม่ต้อง”

“ค เคน...