21 เติมความหวาน

"เคนไปใส่เสื้อผ้าก่อนก็ได้ เหลือนิดเดียวหญ้าทำได้" เสียงหวานเอ่ยบอกคนที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ครัว เปลือยอกโชว์หุ่นล่ำของตัวเองอยู่ เท่านั้นยังไม่พอเขายังใส่กางเกงยีนสีเข้มที่พอมองต่ำลงไปก็พาให้หวาดเสียว

"ร้อน" เขาตอบเสียงเรียบ สายตายังคงจับจ้องเธอที่กำตั้งใจผัดข้าวผัดอยู่

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งรอก่อน เคนไม่สบายอยู่นะ" เธอจำได้ว่าเธอพูดไล่เขาไปนั่งเป็นรอบที่ล้าน เขาก็ยังยืนนิ่งพิงเคาน์เตอร์มองดูเธอทำอาหารไปยอมขยับไปไหน ไม่สิเขาไม่ได้มองอย่างเดียว เขาสอนเธอทำอาหารด้วย

"นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ!"

"หญ้าก็จะใส่น้ำตาลไง แบบที่เคนบอก"

"นั่นมันเกลือต่างหาก ยัยบ๋องเอ้ย" ร่างสูงเดินมาช้อนหลังเธอไว้

ก่อนจะหยิบน้ำตาลใส่ข้าวผัดที่เริ่มจะไหม้บ้างแล้วลงไป

"ญะ หญ้าผัดต่อได้" เธอว่าขึ้นเมื่อเขาไม่ยอมขยับตัวไปไหนยืนช้อนหลังควงตะหลิวผัดข้าวอยู่แบบนี้ แถมมืออีกข้างที่ว่างก็มากอดเอวเธอไว้อีก

"อยากอยู่แบบนี้"

"หือ?" อยู่แบบนี้หมายถึงยืดกอดเธอแบบนี้น่ะหรอ ฮรือออ

"อยู่เฉย ๆ ก็พอ"

"ก็ได้ ๆ แต่รีบ ๆ หน่อยนะ หญ้าหิวแล้ว" เธอยอมให้เขากอดแต่โดยดี ศีรษะน้อย ๆ เอนไปอิงซบอกเขาอย่างสุขใจ การได้ใช้เวลาอยู่กับคนรักมันดีแบบนี้เองสินะ

"ไม่เอาเรื่องนี้ มันน่ากลัว" หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแล้วเธอก็ชวนเขามาดูหนังด้วยกัน แม้จะอยากให้เขาพาไปดูที่โรงแบบคู่รักคู่อื่น ๆ แต่เขาบอกว่าตอนนี้ถึงจะอยู่ในช่วงปลอดภัย แต่เขาก็ไม่อยากเสี่ยง ก็เลยมาจบที่ห้องนอนของเขาแบบนี้ อันที่จริงเธอชวนเขาให้ดูที่ห้องนั่งเล่น แต่เขาอ้างว่าที่ห้องนอนจอใหญ่กว่า แถมนอนดูบนเตียงสบายกว่าด้วย เธอเลยต้องยอมเขาในที่สุด

"เธอเปลี่ยนมาห้าเรื่องแล้วนะ"

"ก็มันน่ากลัวนี่นา เลือกใหม่นะ ๆ"

"อืม" เขายอมกดเปลี่ยนเรื่องใหม่ให้เธอในที่สุด โดยเรื่องที่เขาเรื่องรอบนี้เป็นหนังรักโรแมนติก ซึ่งไม่ใช่ทางเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะชอบเขาก็เลยต้องยอมตามใจเธอ หนุ่มสาวดูด้วยกันโดยมีชายหนุ่มร่างสูงนั่งพิงหัวเตียง ถัดลงมาก็มีคนตัวเล็กที่กอดเอวเขาไว้หลวม ๆ ศีรษะน้อย ๆ อิงซบอยู่บนอกแกร่งเปลือยเปล่าของเขา โดยไม่วงแขนของเขาโอบไหล่เธอไว้หลวม ๆ

"เคน"

"..."

"เคน" เรียกหนึ่งครั้งแล้วเขาไม่ยอมตอบ เอาแต่มองหนังที่ฉายอยู่บนจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ทำให้เธอต้องเรียกเขาซ้ำอีกรอบ ซึ่งครั้งที่ก็ได้ผล เขาละจากจอ ก้มหน้าลงมองเธอเป็นเครื่องหมายคำถามว่าเธอมีอะไร

"อีกปีเศษ ๆ หญ้าก็ได้รับปริญญาแล้ว"

"อืม ฉันรู้"

"จริงด้วย เคนเองก็รับเหมือนกันหนิ" เพราะเขาเรียนต่อบริหารหลักสูตรของเขามันสองปี แต่จากที่เธอรู้ ๆ มาคือเขาเรียนจบด้วยระยะเวลาปีครึ่ง เห้อ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไปได้ดีหมดเลยสินะ และเวลาก็ดูจะผ่านไปเร็วมาก ๆ เพราะอีกไม่กี่เดือนเธอก็จบการเป็น Extern เข้าสู่ Intern

"เคนว่าหญ้าจะสอบผ่านไหม" ซึ่งสอบผ่านที่เธอหมายถึงการสอบใบประกอบวิชาชีพเวชกรรม หรือใบประกอบโรคศิลป์ที่เรียก ๆ กัน เธอสอบผ่านมาแล้วสองครั้ง เหลือครั้งที่สามครั้งสุดท้ายตอนเธอเรียนจบ

"ผ่านสิ เมียฉันเก่ง"

"คะ เคน...พะ พูดอะไรเนี่ย หญ้าไม่ได้เป็นเอ่อ แบบนั้นสักหน่อย"

"เมียน่ะหรอ หึ ต้องให้ฉันทวนไหม" ว่าจบก็พลิกตัวคร่อมเธอไว้ทันที ดวงตาคมจดจ้องเธอไม่วางตา จนเธอต้องเบือนหน้าหนีหลบสายตาอันร้อนแรงที่เขามองมา

"หญ้าอยากนั่งแบบเมื่อกี้ ถ้าเป็นเรื่องนั้น... ไว้คืนนี้ค่อยทำได้ไหม" เธอบอกเขาเสียงอ่อย ก็จะมองเขาตาแป๋วอย่างน่ารัก จนเขาอดใจไม่ไหวต้องก้มลงจูบหนัก ๆ

"อืม"

"ตกลงแล้วนะ"

"หึ" รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม ก่อนที่เขาจะดึงเธอให้ลุกขึ้นพิงหัวตัวด้วยกันดังเดิม มือหนายกขึ้นโอบรอบเอวบางเธอไว้หลวม ๆ

"เธอพูดแล้วนะ"

"หือ?"

"คืนนี้"

"กะ ก็ได้" พูดจบก็ก้มหน้างุดไปกับอกแกร่งของเขาอย่างเขินอาย

"หึ"

"เคน" เสียงใส เรียกเขาอีกครั้ง ซึ่งเขาเองก็ก้มลงมามองเธอด้วยสีหน้าขึ้นเครื่องหมายคำถามเช่นเคย

"หืม?"

"วันรับปริญญา หญ้าขอตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ๆ นะ เอาตัวใหญ่เท่าเคนเลยก็ได้ ไม่สิให้เคนใส่ชุดเป็นตุ๊กตาหมีดีกว่า"

"ฉันจะไม่รับปาก แต่ฉันจะพยายามไปให้ได้แล้วกัน"

"ทำไมล่ะ อีกตั้งปีกว่าเรื่องมันยังไม่จบอีกหรอ" เธอถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ ก็ไหนไม้กับคุณพ่อบอกว่าทุกอย่างกำลังไปได้ดีแล้วไง

"ไม่รู้สิ เกิดฉันเป็นอะไรขึ้นมาก่อน..."

"ไม่นะ อย่าพูดเรื่องแบบนี้อีกได้ไหม เคนต้องอยู่กับหญ้าสิ อยู่กอดหญ้าแบบนี้ไปนาน ๆ" เธอพูดขัดเขาขึ้นมาอีกทันทีเมื่อเขาพูดถึงเรื่องความตายอีกแล้ว เธอไม่ชอบให้เขาพูดแบบนี้เลย แค่เขาหายไปไม่กี่เดือนเธอก็คิดถึงโหยหาเขาจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าเขาเป็นอะไรไปอย่างที่เขากำลังจะพูด เธอไม่ขาดใจเลยหรอหรือ

"อย่างที่ฉันเคยบอก เรื่องของอนาคตมันไม่แน่นอนหรอกนะ เธอก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่มันเสียง...แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ทิ้งเธอไปไหนหรอกน่า" เมื่อเห็นว่าเธอตาแดง ๆ เขาจึงพูดให้เธอรู้สึกดีขึ้นมา

"เคนสัญญาแล้วนะ"

"แต่ถ้าวันนั้นมันเกิดขึ้นจริง ฉันอนุญาตให้เธอมีคนใหม่ได้นะ คนที่ดีและดูแลเธอได้ ฉันสัญญาว่าจะไม่ตามมาหักคอ..." เขาแสร้งพูดทีเล่นทีจริง

แต่หากมันเกิดขึ้นเขาก็คิดไว้แบบนั้นจริง ๆ เขาอยากให้เธอได้เจอคนที่ดี

ที่สามารถดูแลปกป้องเธอได้ แทนเขา...

"ไม่ หญ้าจะเอาแค่เคนคนเดียว ไม่เอาใครทั้งนั้น อย่าพูดให้หญ้าไปมีคนอื่น หญ้าทำไม่ได้ หญ้ารักเคนมากแค่ไหนเคนก็รู้ จะให้หญ้าไม่มีคนอื่นได้ยังไง เราอย่าพูดเรื่องแบบนี้อีกเลยนะ" เธอขอให้เขาสัญญา แต่เขากลับพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เพื่อหยุดบทสนทนาที่จะพาให้ตัวเองเจ็บเธอจึงเอ่ยขอเขาให้ไม่พูดถึงมันอีก

"อืม"

"แต่ฉันให้เธอเอาคนเดียวแน่นอน ไม่ต้องห่วง หึ"

...

"หญ้าไปนะ ฟอด" ว่าจบก็เอื้อมตัวไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ทันที ตลอดเวลาที่ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้น เธอมีความสุขมากเหลือเกิน

เขาดูแลเธอดีทุกอย่าง ทำอาหารให้ทาน เธอขอเธออ้อนอะไรเขาก็ตามใจ เพียงแต่เขาขอบางอย่างคืนจากเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เล็กน้อยที่เขาพูดถึงมันไม่ได้เล็กน้อยอย่างที่เขาว่าเลยแม้แต่น้อย เขาพาเธอเล่นพลิกผ้าห่มจนเธอเหนื่อยหอบ แต่ก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการของเขาสักที ไม่รู้ว่าเขาไปอดอยากมาจากไหน ดีหน่อยที่วันแรก ต้องไปหาคุณยายในตอนเย็น ทำให้เธอมีเวลาในช่วงค่ำคืนกับเขาไม่มาก แต่วันที่สองนี่สิ ทั้ง ๆ ที่เธอบอกเขาไปแล้วว่าวันนี้เธอต้องเข้าเวร แต่เขาก็ยังจับเธอกินตั้งแต่หัวค่ำ ดีหน่อยที่เขาใส่ถุงยางทุกครั้ง ทำให้เธอไม่ต้องกินยาอันตรายนั่น ไม่สิเขานั่นแหละเป็นคนพูดบอกเธอ ซึ่งคำพูดอ่อนโยนในตอนนั้น เธอยังจำได้ดี

"ต่อไปนี้หญ้าไม่ต้องกินยาอันตรายพวกนั้นแล้วนะ เคนจะเป็นคนป้องกันเอง" พูดจบเขาก็มอบบทเพลงรักแสนเร่าร้อนจนแทบจะขาดใจให้เธอ

"ตั้งใจทำงานล่ะ เดี๋ยวตอนเย็นฉันมารับ"

"อื้ม" พิมพ์นภาเตรียมตัวจะเปิดประตูลง แต่ก็ถูกเขาคว้าข้อมือไว้เสียก่อน ราวกับไม่อยากให้เธอไป

"มีอะไรรึเปล่า หญ้าจะสายนะ อุปส์" ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาความเอาเธอมาจูบทันที ลิ้นหนาทรอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มไล่ชิมความหอมหวานจนพอใจแล้วจึงผละออก ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาเธอเขินแทบมุดดิน

"เคนรักหญ้านะ"