19 ตัดใจ

ผลัก

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนในห้องได้เป็นอย่างดี

“จัดการเสร็จแล้วหรอ” ภาคิณเอ่ยถามลูกชาย เพราะเขาทนเห็นลูกชายไล่จัดการคนของศรุตซ้ำอีกไม่ได้ ยิ่งคนที่จับตัวหรือได้เข้าใกล้พิมพ์นภา สภาพร่างกายนั้นแทบดูไม่ได้เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าลูกชายตัวดีมันไปเอาความโหดแบบนี้มาจากไหน เท่าที่จำได้ตัวเขาเองไม่เคยจะตามล้างแค้นศัตรูหนักขนาดนี้ หึ หรือเปล่า … แต่ก็อย่างว่าตอนนั้นพวกแต่ละแก๊งไม่ได้มาระรานกันแบบนี้ หรือหากจะมาวุ่นวายก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับครอบครัว จะจัดการเพียงแค่คนที่เกี่ยวข้องเท่านั้น

“ครับ”

“อีกไม่นานก็ฟื้นแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ธนนนท์เอ่ยบอกภัครคิราอย่างรู้ใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมองลูกสาวของตัวเองที่หลับสนิทอยู่บนเตียงไม่วางตา

“ผมขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

พรึบ

ชายหนุ่มร่างสูงทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าบุพการีของหญิงสาวคนรักทันทีด้วยความรู้สึกผิด

“เห็นลูกสาวถูกทำร้ายแน่นอนว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องเจ็บปวดเป็นธรรมดา แต่อาจะไม่ต่อว่าอะไรเคนหรอกนะ อาเข้าใจดี ต่อไปนี้ก็ดูแลกันให้ดีก็แล้วกัน อย่าให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” เขาเองก็เคยทำงานด้านนี้ และตอนนี้ก็ยังคงทำอยู่บ้างเพียงแค่ไม่ได้ทำมันตลอดเท่านั้น เลยเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นดี

“ลุกขึ้นเถอะจ้ะ ส่วนน้า…เคนก็รู้ว่ากอหญ้ารักเคนมากแค่ไหน ทำอะไรก็ถนอมน้ำใจกอหญ้าทีนะ รายนั้นเขารักเคนมาก แต่ถ้าเคนไม่มีทางจะตอบรักลูกสาวน้าได้จริง ๆ ก็ขอให้บอกน้ามาตรง ๆ น้าจะส่งกอหญ้าไปเรียนต่อ…” เธอทนเห็นลูกสาวแอบรักเขาข้างเดียว คอยมานั่งเศร้าโศกยามที่เขาไม่สนใจหรือยามที่เขาหายไปไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่เธอเห็นลูกสาวคนเดียวเจ็บปวดเสียใจเพราะภัครคิรา มีความสุขยิ้มเต็มใบหน้าก็เพราะภัครคิราอีกเช่นกัน มีความสุขนั้นเธอไม่ว่า แต่หากต้องทุกข์ใจไปตลอด คนเป็นแม่ก็ทนเห็นลูกเจ็บปวดไม่ไหวเหมือนกัน

“น้าหวังว่าเคนจะเข้าใจน้านะ”

“ไม่ครับ ผมรักเธอ”

“เคน วะ ว่ายังไงนะ”

“นี่อย่าบอกนะว่าฟ้าไม่รู้”

“พี่นนท์หมายความว่ายังไงคะ” พอสามีถามมาแบบนี้เธอก็ถามเขากลับด้วยความไม่เข้าใจทันที

“เคนอาฝากดูกอหญ้าทีนะ ส่วนฟ้ามากับพี่ พี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยยาว…อ๋อแต่ขอคุยบนเตียงนะพี่ว่ามันถนัดกว่า” ประโยคหลังเขากระซิบบอกภรรยาเสียงเบาให้ได้ยินกันสอง

“ปล่อยฟ้านะ ฟ้ายังคุยกับหลานไม่เสร็จเลย”

“ขอตัวก่อนนะครับนาย นะครับคุณมีน” ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนเขาก็ยังเคารพภาคิณเป็นเจ้านายเหมือนเดิม ไม่สิเพราะตอนนี้เขาก็ยังทำงานให้กับภาคิณอยู่

“งั้นเราไปบ้างดีกว่าปล่อย ๆ เด็ก ๆ อยู่ด้วยกัน”

“หยุดสิ่งที่คิดอยู่ไปเลยนะคะ วันนี้งดค่ะ”

“ไม่เอาน่าที่รัก ไม่สงสารลูกชายอีกคนของพี่หรอ”

เสียงพูดคุยหยอกล้อของเหล่าพ่อแม่ค่อย ๆ เงียบลงไปในที่สุด เมื่อทุกคนได้เดินออกจากห้องไปแล้ว ในตอนนี้เหลือเพียงแต่เขาและเธอเท่านั้น

“อีกนิดเดียวเท่านั้นกอหญ้า เรื่องทุกอย่างจะจบแล้ว อดใจรอฉันอีกนิดนะ” มือหนาลูบไล้ศีรษะของคนป่วยแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบขมับเธอ เขายืนเฝ้าเธออยู่แบบนั้นไม่ขยับไปไหน

“มีอะไร” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นมือขวาคนสนิทเดินเข้ามาในห้อง

“ทุกอย่างตอนนี้จัดการเรียบร้อยดีแล้วครับ”

“อืม”

“ผมว่านายควรไปตรวจหน่อยดีไหมครับ” ไม้ว่าขึ้นด้วยความเป็นห่วง ก่อนมาที่นี่กว่าเขาและเหล่าลูกน้องจะบังคับมาเฟียหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ให้ไปผ่าเอาหัวกระสุนที่ถูกศรุตยิงออกได้ก็เล่นเอาพวกเขาเหงื่อตกกันเลยทีเดียว

ก็ภัครคิราเล่นจะมาเยี่ยมคุณหมอกอหญ้าอย่างเดียวไม่ยอมที่จะไปรักษาอาการตัวเองก่อนเลย แถมก่อนออกมาคุณหมอจะตรวจดูอาการบาดเจ็บจุดอื่นของเขาอีก แต่ภัครคิราก็ไม่ยอม รั้งแต่จะมาหาเธอให้ได้ คุณหมอเลยบอกกับเขาว่าหากเจ้าตัวสงบลงแล้วให้รีบพามาหา เพราะอาจจะมีการบาดเจ็บด้านในต้องเข้าสแกนเพื่อตรวจดู เขาก็เลยเป็นตัวแทนของทุกคนในการมาลากตัวเจ้านายหนุ่มคนนี้ไป

“กูไม่เป็นไร” บาดเจ็บแค่นี้ไกลหัวใจเขาเยอะ แต่ถ้าจะให้ใกล้หัวใจเขาที่สุดก็คงจะเป็นเธอ ถ้าเธอได้รับความเจ็บปวดแน่นอนว่าเขานั้นก็เจ็บปวดไปด้วย

“ตอนนี้ลูกน้องส่วนหนึ่งมาอยู่เฝ้าที่หน้าห้องแล้วครับ และผมเองก็จะอยู่เฝ้าด้วย นายไปเถอะครับไม่ต้องเป็นพวกทางนี้”

“พวกมึงนี่มัน!” ในที่สุดเขาก็ต้องยอมทำตามคำพูดของไม้แต่โดยดี

แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะขโมยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ เพื่อเรียกกำลังใจ

“อื้ออ อืมมม ขะ คุณแม่ขาา” เสียงดังพึมพำมาจากเตียงทำให้ภัครคิรารีบหันกลับไปมองก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้เธอ มือหนาค่อย ๆ ประคองตัวเธอให้ลุกขึ้นนั่งด้วยความระวัง

“ค เคน” ดวงตาคู่สวย ๆ ค่อย ๆ เปิดออก ก่อนจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือเขา และใบหน้าก็ห่างกันเพียงไม่กี่เซนเท่านั้น มือน้อย ๆ ยกขึ้นผลักให้เขาถอยห่าง

“ให้ฉันตามหมอไหม”

“ไม่ต้อง”

“แล้วอยากได้อะไรรึเปล่า”

“ไม่”

“อืม” ภัครคิราถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงคนป่วย ก่อนจะจัดแจงผ้าห่มที่คลุมตัวเธออยู่ให้เรียบร้อย เธอไม่ต้องการอะไรอีกเขาก็จะไม่เซ้าซี้”

“ไม่ว่าเคนจะมีเหตุผลอะไรก็ตามแต่ เลิกทำดีกับหญ้าเถอะนะ เลิกทำให้หญ้าเหมือนมีความหวัง ความหวังว่าเคนจะรับรักหญ้าตอบ…” เธอว่าขึ้นเสียงเรียบ น้ำตารื้นขึ้นมาคลออยู่ที่เบ้าตา เธอตัดสินใจแล้ว แบบนี้มันคงจะดีที่สุดสำหรับหัวใจที่บอบช้ำดวงนี้ของเธอ

“เลิกทำให้หญ้ารู้สึกรักเคนไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้หญ้าก็เจ็บปวดมากพอแล้วที่จะต้องตัดใจจากเคน” ยิ่งเขาทำดี ยิ่งเขาอ่อนโยน ยิ่งเขาปกป้อง เธอก็ยิ่งรักเขามากขึ้น รักมากจนตอนที่เขาพูดจาทำร้ายจิตใจ มันก็ทำให้เธอเจ็บมากเช่นกัน

“ฉันขอโทษ…”

“หญ้าเหนื่อยแล้วเคน ... หญ้าเหนื่อยที่ต้องตามแบบนี้ ตามไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฮึก ตลอดเวลาที่ผ่านมามีแต่หญ้าที่เป็นฝ่ายตามเคนมาตลอด เป็นฝ่ายเข้าหา ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีวี่แววที่เคนจะรับรักหญ้าตอบบ้าง” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่รินไหลออกมาเงียบ ๆ ใบหน้าสวยหวานหันมองไปทางอื่น เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา เธอกลัวว่าหากเห็นหน้าเขาแล้วเธอจะหวั่นไหวกับเขาอีก จนไม่สามารถตัดใจจากเขาได้

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้หญ้าเข้าใจอะไร ๆ มากขึ้น และก็เข้าใจด้วยว่าต่อให้จะพยายามมากเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจให้เคนหันมารักหญ้าได้ เพราะไม่รักก็คือไม่รัก ความรัก ฮึก มันบังคับใครไม่ได้… หญ้าขอโทษนะที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาหญ้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตเคน จนมันอาจจะทำให้เคนลำบากใจ”

“หญ้า...” ภัครคิราเอ่ยออกมาเสียงเบาราวกระซิบ เธอกำลังจะจากเขาไปแล้ว ทั้งที่อยากจะรั้งเธอไว้ข้างกายมากแค่ไหนก็ทำไม่ได้ เขาต้องปล่อยเธอไปทั้งที่ใจก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน มันบีบรัดจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก

“แต่ต่อจากนี้จะไม่มีแล้วล่ะ เคนสบายใจได้…หญ้าขอให้เคนโชคดีนะ เจอผู้หญิงที่เคนรัก และเธอคนนั้นก็รักเคน ฮึก…ลาก่อน” รอยยิ้มที่เธอพยายามปั้นมันขึ้นมาอย่างสุดความสามารถถูกส่งไปให้เขา ก่อนเอ่ยคำลาและคำอวยพรที่เธอไม่อยากพูดมันเลยแม้แต่นิดเดียว… เหอะ อวยพรให้เขาไปเจอคนใหม่ที่ดีงั้นหรอ เธอคิดอะไรอยู่กอหญ้า

“อืม หญ้าก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” ภัครคิราตัดสินใจหันหลังเดินจากมากทันที เขาไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองคนที่ตัวเล็กที่ร้องไห้อย่างไร้เสียงสะอื้นอยู่บนเตียง ไว้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาสัญญาว่าจะมาตามทวงหัวใจของเขาคืน เขาจะทำให้เธอกลับมารักเขาอีกครั้ง ถ้าเธอไม่ตอบรับรักเขาและอยากจะลงโทษเขา เขาก็จะยอมให้เธอลงโทษแต่โดยดี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เชื่อเวลาเพียงไม่นานนั้นไม่สามารถทำให้เธอตัดใจจากเขา เธอรักเขามาหลายปีเฉกเช่นเดียวกับเขา การจะตัดจากกันนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย…และหากเขาได้เธอมาเคียงข้างแล้วเขาสัญญาเลยว่าจะไม่มีวันทำให้เธอเจ็บปวดเสียใจอีก น้ำตาของเธอจะต้องเป็นน้ำตาที่เกิดจากความสุขจนล้นใจเท่านั้น

“เคนขอโทษ เคนรักหญ้านะ” รักมานานแล้ว รักมาตลอด

“ฮือ ฮือ” มือบางยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสาร เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยรั้งความสัมพันธ์ของสองเราไว้เลยสักนิด เขาเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอที่ร้องไห้ปานใจจะขาดอยู่บนเตียง เธอคิดถูกแล้วสินะที่เลือกแบบนี้…เจ็บครั้งเดียวให้มันจบ ๆ ดีกว่าต้องเจ็บกับเขาไปทีละนิด

“ฮือ คนใจร้าย”

หลังจากวันนั้นนี่ก็ผ่านมาสองวันเต็มที่เขาเดินจากไป ขาเรียวทิ้งให้ตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงก่อนจะแกร่งไปมา สายตาเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความคิดถึง คนที่เธอคิดจะตัดใจจากเขา ไม่ง่ายเลยสินะ การที่เราจะตัดใจจากคนที่เราแอบเราเขามาเกือบทั้งชีวิต

แอบหวังในใจอยู่ลึก ๆ ว่าเขาจะมาเยี่ยม แต่เปล่าเลย เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา เธอจะออกจากโรงพยาบาลอยู่แล้ว เขาจะยังไม่คิดที่จะมาหาเลยแม้แต่น้อย มาในฐานะคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องเจ็บตัวจนต้องเข้าโรงพยาบาลก็ไม่มา มีก็แต่คุณน้ามีนและคุณลุงคิณ พ่อแม่ของเขาที่มาเยี่ยมเธอ ซื้อของมาให้เธอราวกับว่าเป็นคนทำให้เธอเจ็บตัว ผิดไปจากเขาที่ไม่มีอะไรเลย ‘นอกจากจะใจร้ายแล้ว เขายังไร้น้ำใจ’

“คิดอะไรอยู่ หืม แม่เห็นช่วงนี้หญ้าดูเหม่อ ๆ นะ”

“เปล่าค่ะ หญ้าแค่คิดว่ากลับไปต้องเจอยัยพราวดุว่าอะไรบ้างที่หายไปไม่บอกแบบนี้” จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่เสียทั้งหมด เพราะเธอไม่ได้หายไปเลยแบบไม่บอกไม่กล่าว เธอฝากให้คุณแม่จัดการเรื่องลาให้เธอแล้ว แต่ก็แค่ทำเรื่องกับทางคณะและกล่าวบอกกับอาจารย์หมอที่เธอต้องเรียนรู้ด้วยเท่านั้น ไม่ได้ไปบอกเพื่อน ๆ ของเธอให้รับรู้

“ถ้างั้นก็ชวนพราวมาที่บ้านสิ ไว้แม่จะเลี้ยงอาหารชุดใหญ่เลย”

“ถ้าแบบนั้นหญ้าก็หายห่วงค่ะ ฮ่า ฮ่า”

“เก็บของกันเสร็จรึยังสาว ๆ” เสียงของธนนนท์ร้องถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องหลังจากที่เขาไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย แต่ก็พบว่าภาคิณเป็นคนจัดการให้แล้ว ต่อสายไปก็ทำให้รู้อีกว่าภัครคิราเป็นคนบอกให้ผู้เป็นพ่อจัดการ

“เสร็จแล้วค่า”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลยไหมครับ วันนี้ตอนเย็นจะได้ไปหาคุณยายที่บ้านด้วย”

“ดีเหมือนกันค่ะ ก็หญ้าอยากไปนอนตีพุงอยู่บ้านจะแย่แล้ว” ต้องขอบคุณแม่ฟ้าแสนน่ารักของเธอ ที่จัดการเรื่องลาให้เธอถึงสามวัน ทำให้วันนี้เธอเหลือเวลาอีกครึ่งวันและพรุ่งนี้อีกเต็มวัน

“เอ่อ…คุณกอหญ้าครับ ผมขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหมครับ” ไม้ที่ยืนคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามาให้ห้องเพื่อพูดอะไรบางอย่าง

“กับฉันหรอคะ” นิ้วเรียวชี้มาที่ตัวเองด้วยความสงสัย กับเธอเนี่ยนะ จริงอยู่ที่ตลอดสองวันที่ผ่านมาเขาอยู่เฝ้าเธอที่หน้ากับคนอีกสองสามคนซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นคนของภัครคิรา พอเธอถามคุณพ่อ คุณพ่อบอกว่าเพื่อความปลอดภัย เธอจึงไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรต่อ เพราะเขาอาจจะกลัวศัตรูของเขาบุกมาจับตัวเธอไป แล้วก็เป็นเขาเองที่ต้องลำบากไปช่วยเหลือก็ได้ ใครจะไปรู้

“ใช่ครับ เรื่องคุณเคน”

“ถ้าอย่างนั้นคุยกับคุณพ่อของฉันดีกว่าค่ะ…คุณพ่อคะกอหญ้ากับคุณแม่ไปรอที่รถนะคะ” พูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะออกไปอย่างที่พูด แต่ก็ถูกไม้ขัดไว้เสียก่อน

“คุณเคนรักคุณกอหญ้าครับ”

“คะ?”