14 ทายาเป็นเหตุ nc

“ใกล้เสร็จรึยังอะ หญ้าหิวแล้วนะ” คนตัวเล็กที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินเช็ดผมเข้ามาในครัวเพื่อถามเขา ก่อนเสียงท้องร้องจะขึ้นตามมา

“แฮะ ๆ หญ้าบอกแล้วว่าหญ้าหิวจริง ๆ” ไม่ว่าเปล่าร่างบางยังเดินเข้าไปก้มดูสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ พร้อมกับทำจมูกฟุดฟิดเพื่อสูดดมเอากลิ่นหอมของอาหารตรงหน้า

“ไปนั่งเช็ดผมดี ๆ กอหญ้า” เขาว่าเสียงเข้ม ก่อนจะดันตัวเธอให้ถอยห่างจากสิ่งที่เขาทำอยู่

“ก็ได้ แต่รีบ ๆ นะ หญ้าหิวมากเลย”

“อืม”

“ว่าแต่ เคนทำอะไรหรอ แล้วลาซานญ่าที่หญ้าขอล่ะ ได้ทำมันรึเปล่า…”

“อยู่ในเตาอบ”

“แล้วที่เคนกำลังทำล่ะ”

“ไปนั่งเช็ดผมให้เรียบร้อย เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“หญ้าเจ็บข้อมืออะ เคนเช็ดให้ได้ไหม” ไม่ว่าเปล่ามองเขาตาปริบ ๆ อย่างออดอ้อน จนคนถูกอ้อนถึงกับต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ไดเป่าผมอยู่ในห้องแต่งตัวฉัน ไปหาดู ส่วนแผลที่ข้อมือไว้กินข้าวเสร็จเดี๋ยวฉันดูให้”

“แต่ว่า…”

“ถ้าเธอยังไม่ไป ฉันจะพาไปส่งบ้าน”

“ไม่นะ ๆ ไปแล้วก็ได้หญ้าไปแล้ว” เธอก็แค่อยากให้เขาเป่าผมให้เหมือนฟีลแฟนก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นจะต้องมาขู่จับเธอส่งบ้านเลย นี่ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าเธอถูกทำร้ายมีหวังสั่งขาดให้เธอกลับไปนอนบ้านทุกวันพร้อมไปรับไปส่งแน่ ถึงจะดีที่ได้ไปอยู่บ้าน เพราะจะได้กินอาหารอร่อย ๆ ได้อ้อนคุณพ่อกับคุณแม่

แต่ระยะทางจากบ้านถึงโรงพยาบาลมันก็ไม่ใช้ใกล้ แค่นั่งรถเธอก็เหนื่อยแล้ว ไหนจะต้องมาดูคนไข้อีก เธอไม่ไหว… อีกอย่างถ้าอยู่คอนโด

เธอก็จะอ้อนให้เขามาส่งมาให้บ่อย ๆ ได้ด้วย แต่ก็นะ ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่เขาก็ไม่ได้มาหาเธอบ่อยอย่างที่วาดฝันไว้ จริงอยู่ที่เธอชอบขอให้เขามาทำอาหารให้ทาน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะว่างมาทำให้เธอทานตลอด แถมช่วงหลัง ๆ มานี้เขาก็ชอบหายไปและขาดการติดต่ออีกด้วย

“หึ” ร่างสูงที่หลังจากทำอาหารให้เธอเสร็จแล้วก็เดินมาตามเธอไปกินด้วยกัน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาถึงกับหลุดยิ้มออกมา เธอหลับ หลับไปทั้ง ๆ ที่มือยังถือไดเป่าผมเขาอยู่ ภัครคิราค่อย ๆ นั่งลงบนเตียงก่อนที่มือหนาจะยกลูบไล้แก้มนวลแผ่วเบา

“คงจะเหนื่อยสินะ งั้นฉันให้เธอนอนต่ออีกสักสอบนาทีแล้วกัน”

ริมฝีปากหน้ากดจูบลงบนริมฝีปากบางแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำบ้าง เพราะเขาเองก็ทำงานมาทั้งวันเหนียวตัวจะแย่

“อื้ออออออ หาวววว เผลอหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย” เสียงน้ำไหลตกกระทบพื้นที่ดังขึ้นเบา ๆ ทำให้พิมพ์นภาหันไปมองตามเสียง ก่อนที่เสียงน้ำจะหยุดลง พร้อมกับประตูที่เปิดบอก

“น้ำลายยืดแล้ว หึ”

“ค เคน” เมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองเขา พิมพ์นภาก็กระโดดลงจะเตียงก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทันที ก็ใครใช้ให้เขานุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวแบบนี้กันเล่า เขาก็รู้ว่าเธอคลั่งรักเขามากขนาดไหน ทำแบบนั้นมันแกล้งกันชัด ๆ

“ฮูววว บลูเบอร์รี่ชีสพาย กำลังอยากกินอยู่พอดีเลย เคนน่ารักที่สุด

รู้ได้ยังไงว่าหญ้าอยากกิน” หลังจากทานของคาวกันเสร็จแล้วเขาก็ยกของหวานออกมาให้เธอ พอได้เห็นสีหน้าดีใจอย่างสุด ๆ ของเธอแล้วก็คิดไม่ผิดเลยที่เลือกทำมัน ส่วนเรื่องที่เขารู้ได้ยังไงน่ะหรอว่าเธออยากกิน หึ ก็เธอเล่นละเมอถึงมันตลอดทาง พร้อมกับละเมอบอกคิดถึงเขา บอกว่าเขาใจร้ายไม่หยุด

จะไม่ให้เขารู้ได้ยังไง

“ถ้างั้นก็รีบกิน ฉันจะได้ทำแผลให้”

“อื้ม แล้วเคนไม่กินหรอ มีตั้งเยอะ หญ้าป้อนเอาไหม”

“เธอกินเถอะฉันไม่หิว”

“คำนึงนะ ๆ เดี๋ยวหญ้าป้อน”

“ฉันไม่หิว” เสียงเข้มกดต่ำลงทันทีเมื่อเธอยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก มีตั้งเยอะหรอ หึ เธอกินคนเดียวจะพอกินรึเปล่าก็ไม่รู้

“ชิห์ ไม่หิวก็ไม่หิว แล้วอย่ามาอยากกินทีหลังแล้วกัน หญ้าไม่แบ่งให้หรอกนะ”

“หึ”

“เจ็บไหม” มือหน้าที่กำลังยกมือบางขึ้นมาสำรวจ หลังจากที่ทานขนมหวานเสร็จเขาก็พาเธอมานั่งทำแผลที่โซฟาหนังสีดำเข้ม

“อ้ะ นะ นิด นึง แต่พรุ่งนี้ก็คงจะหายแล้ว”

“งั้นฉันทายานี่ให้ก็แล้วกัน” พูดจบก็หยิบหลอดยาขึ้นมาบีบใส่มือ

ก่อนจะค่อย ๆ ทาลงบนข้อมือบาง

“อ้ะ ซี๊ดด บะ เบา หญ้าเจ็บ อื้อ” พอเห็นสายตาดุ ๆ ที่เขาส่งมาก็รีบเม้มปากแน่นทันที แค่เธอบอกให้เขาเบามือลง ไม่เห็นกลับต้องทำสายตาดุ ๆ แบบนี้เลย

“อย่าทำเสียงแบบนั้น”

“ทำไมหรอ ก็หญ้าเจ็บ…อื้มม เคนแบบนี้สบายมือมากเลย”

เสียงหวานฮึมฮัมอย่างเคลิบเคลิ้มเมื่อเขาทำแผลให้อย่างเบามือ ตามคำขอ

“กอหญ้า!”

“ก็มันสบายนี่ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย”

“ถ้าไม่ติดว่าเคนต้องช่วยงานบริหารคุณลุง หญ้าจะชวนเคนมาเรียนหมอด้วยกัน แล้วเคนก็ต้องเป็นหมอที่เก่งมากแน่ ๆ”

“อีกอย่างถ้าเคนเป็นหมอ หญ้าจะได้อยู่ใกล้ ๆ เคน มีอะไรสงสัยก็ปรึกษาเคนได้” เธอพูดไปอย่างที่ใจคิด เพราะเขาเรียนเก่งกว่าเธอมาก

ที่เธอสอบติดคณะแพทย์ มอ ดังได้ ก็มีเขาเป็นคนช่วยติวหนังสือให้ส่วนหนึ่ง

ก็เขาน่ะเก่งรอบด้านไปหมดเลยนี่นะ ไม่ว่าจะเป็นกีฬา การเรียน ทำอาหาร

“…” เขาไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไป เพียงแต่ทำทายาให้เธอและฟังที่เธอพูดอย่างตั้งใจ เขาไม่ถนัดช่วยเหลือดูแลคนหรอกนะ ฆ่าคนมันเหมาะสมกับเขามากกว่า อีกอย่างแค่เขาสามารถปกป้องดูแลเธอได้แค่นี้มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

“แต่ถ้าเคนเป็นหมอ เคนต้องฮอตมากแน่ ๆ เลย ก็จะต้องมีหมอสวย ๆ พยาบาลสาว ๆ เข้ามาจีบ ไม่เอาแล้ว ๆ เรียนแบบเดิมดีกว่า หญ้าหึง”

“หึ” สมแล้วที่เป็นเธอ คิดเองเป็นตุเป็นตะ แล้วก็มานั่งเถียงกับตัวเองอีกที

” อาห์ อื้มมมม” พอหยุดพูดเรื่องเขาก็รับตาพริ้มซึมซับความโอนโยนที่เขาทายาให้ อย่างสุขใจ

“ถ้าเธอไม่หยุดทำเสียงแบบนั้นอีก ฉันจับเธอกดแน่!”

“จะจับหญ้ากดน้ำเลยหรอ! คนใจร้าย! ทำเสียงแค่นี้ก็ผิด! ทิ้งหญ้าไปสัปดาห์ยังทรมานหัวใจหญ้าไม่พอใช่ไหม ฮึก ยังจะมาทำร้ายร่างกายกันอิ… อื้อออ” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาบนริมฝีปากบางของเธอทันที ก่อนจะออกแรงผลักเบา ๆ ให้เธอนอนราบไปบนโซฟาโดยมีเขาคร่อมทับอยู่ด้านบน ภัครคิราค่อย ๆ ถอนจูบออกมาหลังจากที่ลิ้มชิมเอาความหอมหวานจนพอใจแล้ว ไม่สิ สำหรับเธอมันไม่เคยพอ

“หึ”

“ค เคน”

“กดแบบนี้ต่างล่ะยัยบื้อ” ว่าจบก็ก้มลงดูดดึงเอาความหอมหวานจากโพรงปากนุ่มของคนตรงหน้าทันที ลิ้นร้อนไล้เกี่ยวกวัดหยอกล้อกับลิ้นน้อย ๆ ของเธอด้วยความโหยหาและความต้องการที่มีต่อเธออย่างไม่รู้จบ แน่นอนว่าครั้งแรกมันเกิดขึ้นแล้ว มันก็ต้องมีครั้งต่อไป

“อาส์ ค เคน บ เบา” เสียงหวานเอ่ยปรามเขาที่ดูดดึงหยอดอกสีหวานของเธอจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ แต่มีหรือที่เขาจะยอมเบาลงตามคำขอของเธอ

ใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เมื่ออยู่ ๆ เขาก็มาปลุกเร้าเธอแบบนี้ ใครจะไปคิดว่าไอกดของเขามันจะเป็นกดแบบนี้กันเล่า และความรัก ความคิดถึง ความโหยหาที่มีต่อเขาจนล้นใจมีหรือที่เธอจะปฏิเสธเขาได้

“บ เบา เบา นะ พรุ่งนี้หญ้ามีเวร แล้วก็มีตรวจตั้งแต่เช้า” เธอบอกเขาเสียงเบา เมื่อเขากำลังจะเผด็จศึกเธอในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า แท่งรักที่ขยายขนาดจนคับมือของเขา มาจออยู่ปากทางรักพร้อมจะทำศึก ทำให้เธออดรู้สึกหวั่น ๆ กับมันไม่ได้ ก็ขนาดของเขามัน…ญะ ใหญ่นี่นะ เธอรู้ว่าเขาช่วยเล้าโลมเธอแล้วมันจะรู้สึกเจ็บน้อยลง หรืออาจจะได้รับแต่ความวาบหวามเลยก็ได้

แต่ถึงยังไงเธอก็กลัวอยู่ดูเพราะเธอก็ห่างเรื่องนี้มานาน…

“อืม”

กายหนาค่อย ๆ กดเข้ามาช้า ๆ ตามคำขอของเธอ ทั้ง ๆ ที่ในใจเขาตอนนี้อย่างจะเข้าไปในตัวเธอเต็มลำจะแย่ กรามแกร่งขบเข้าหากันเพื่อข่มอารมณ์จนเกิดเสียงดัง

“อื้อออ อ่าห์” ดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มเงยมองเขาที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ท่อนแขนเรียวจะรั้งเอาต้นคอเข้าไว้ให้โน้มใบหน้าลงมาใกล้เธออีก

ริมฝีปากบางกดจูบเขาก่อนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เขามอบไม้ ปากบางขบเม้นไปตามริมฝีปากหนาเขาเบา ๆ อย่างที่เขาชอบทำ ก่อนที่ลิ้นน้อย ๆ ของเธอจะเป็นฝ่ายรุกล้ำเขาก่อน

“อ้ะ แรงไปเคน หญ้าจุก อ้ะ อ้ะ”

“หญ้าไม่ไหวแล้วเคน อ้ะ อ้ะ อาส์”

“ซี้ดด พร้อมกัน”

“อ่าส์/อ่าส์” เขาส่งถึงเธอไปก่อนถึงฝั่งฝันถึงสองรอบก่อนเขาจะตามเธอไปในครั้งที่สาม

“ต่อที่เตียง” เสียงแหบพร่ากระซิบเบา ๆ ที่ข้างใบหูขาวนวล ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไว้แนบอก ส่วนคนที่ได้ยินนั้นถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ค แค่นี้ ยังไม่พออีกหรอ”

“ไม่!”

“เคนนนน”

“ทั้งคืน หึ” แค่นี้มันไม่พอหรอก เขาห่างจากเธอไปเกือบเดือน ได้แนบชิดกันแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ เขาสัญญาเลยว่าจะฟัดเธอจนหนำใจ เพราะว่าพรุ่งนี้…เขาก็คงไม่ได้อยู่กับเธออีก…