13 ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัว

เสียงกระจกแตกที่ดังขึ้นเป็นระยะ บวกกับเสียงกรีดร้องที่เรียกหาเขาไม่หยุด ทำให้เข็มที่อยู่บนหน้าปัดรถเพื่อบ่งบอกถึงความเร็วของผู้ใช้งานเพิ่มขึ้นจนเกิดขีดจำกัดที่กดหมายกำหนดไว้ แต่ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น หัวใจคนขับบีบรัดอย่างเจ็บปวด ยามได้ยินเสียงคนในสายกรีดร้อง

“อดทนไว้นะกอหญ้า ฉันกำลังจะถึงแล้ว อดทนไว้นะ”

“กรี๊ดเคน!! ช่วยหญ้าด้วย หญ้ากลัว ฮือ เคน”

“คุณพ่อขาคุณแม่ขาหญ้ากลัว ฮือ ๆ” เพราะความตกใจในจังหวะที่คนร้ายด้านนอกทุบกระจกด้วยหินขนาดใหญ่จากด้านนอก ทำให้มือที่สั่นอยู่แล้วยามถือโทรศัพท์พูดสายกับเขาเผลอทำโทรศัพท์เครื่องหรูหลุดมือ ตกไปอย่างไม่ทราบทิศทาง จะก้มลงไปเก็บก็ไม่กล้าเพราะอีกฝ่ายทุกกระจกรถด้านบนเธอแตกแล้วแต่ก็ไม่มากพอที่จะสามารถกดเปิดประตูเข้าได้ ความมีมูลค่าสูงของรถที่มีมาก ทำให้กระจกนั้นแข็งแรงเป็นพิเศษ เธอจึงสามารถย้ายตัวเองไปอยู่เบาะหลังระหว่างที่พวกมันกำลังจะทุบกระจกเข้ามาได้

เธอรู้ว่าเขาคงจะยังไม่วางสาย และเขาก็กำลังรีบมาที่นี่ดังคำสัญญา เธอเชื่อใจเขา… เธอเชื่อว่าเขาจะไม่โกหกเธอ เชื่อว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอตกอยู่ในอันตราย

ดีหน่อยที่รถที่เธอขับนั้นติดฟิล์มดำทำให้คนข้างนอกมองได้ไม่ถนัดว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนของตัวรถ แถมรอบ ๆ บริเวณก็ยังคงมืดสนิท มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ที่พวกมันเปิดอยู่เท่านั้น แต่ความโชคดีก็อยู่กับเธอได้ไม่นานอีกพวกมันสามารถทุบกระจกให้แตกได้มากกว่าเดิม มากพอที่สามารถเอื้อมมือมาเปิดประตูได้

“ถอยไปนะ อย่าเข้ามา ฮือ ๆ ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง เคนช่วยหญ้าด้วย กรี๊ด!!!!”

“เลิกแหกปากร้อง!! แล้วลงมากับพวกพี่ซะดี ๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง” ร่างกำลังที่เข้ามาในรถจัดการปลดล็อกประตูทั้งสี่ด้านทันที ก่อนจะเดินอ้อมไปหาหญิงสาวเป้าหมาย มือหญ้ากร้านกระชากตัวเธอออกมาจากรถด้วยความรุนแรง ตามแรงอารมณ์ ใครจะคิดว่าการฉุดผู้หญิงคนนึงมันจะยากและใช้เวลานานขนาดนี้

ปัง ปัง ปัง

“ปล่อยเธอซะ!!” เสียงเข้มตวาดลั่นหลังจากเสียงปืนดังขึ้นสามนัด

ซึ่งทุกนัดไม่มีนัดไหนที่ไม่ถูกจุดสำคัญของอีกฝ่าย

“วางปืนในมือมึงลงไม่งั้นกูยิง” ร่างลูกน้องที่ล้มลงต่อหน้าต่อตาเพราะถูกอีกฝ่ายยิงทำให้เขาต้องรีบดึงเอาตัวเธอมาบังตัวเขาไว้ ก่อนจะหยิบปืนในกระเป๋ากางขึ้นมาจ่อไปที่สีข้างของเธอ

“ยิงสิถ้าแน่”

“เคน…” แววตาสั่นระริกมองเขาอย่างเสียใจ กับคำพูดที่เขาพูดออกมา เขาตอบกลับคนที่กำลังจอปืนกับตัวเธออย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิด เหมือนกับว่าเขาจะไม่เสียใจเลยหากเธอจะเป็นอะไร

“มึงอย่าคิดว่ากูไม่กล…อั๊ก”

ปัง! ยังไม่ทันที่จะพูดจบกระสุนปืนจากอีกฝ่ายก็ฝังเข้าที่กะโหลกศีรษะเขาในทันที ก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา

“กรี๊ด!! ฮือ” เสียงปืนที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้เธอรีบยกมือขึ้นปิดหูทันที ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่พื้นด้วยความกลัว ร่างบางสั่นน้อย ๆ อย่างน่าส่งสารจนเขาต้องรีบวิ่งเข้ามากอดปลอบ ด้วยเพราะเป็นความผิดของเขาด้วยส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอตกใจ แต่หากเขาไม่ทำแบบนี้คนที่ล้มลงและหมดลมหายใจอาจเป็นเธอก็ได้ ซึ่งเขายอมไม่ได้

โชคดีที่อีกฝ่ายนั้นตัวสูงกว่าเธอ ทำให้ตอนที่เขาเล็งเป้าจะยิงนั้นไม่ยากนัก และแน่นอนว่าถ้าเขาไม่คิดมันมาดีแล้วเขาไม่มีทางทำอะไรเสี่ยง ๆ ให้เธอตกอยู่ในอันตรายแน่นอน จะเสียดายก็แต่หาตัวคนบงการไม่ได้ เพราะจากสภาพพวกมันก็คงจะ หึ ไปเฝ้ายมโลกกันหมดแล้ว ช่วยไม่ได้ ใครใช้พวกมันบังอาจทำให้เธอเสียน้ำตา แตะต้องเธอ และคิดจะทำร้ายเธอ!

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว เธอปลอดภัยแล้วนะ” พูดพร้อมกับจูบเบา ๆ ไปที่กลุ่มผมหนุ่ม มือหนายกขึ้นลูบหลังเธอแผ่วเบา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนในอ้อมกอดนั้นจะหายจากอาการสั่นกลัวเลยแม้แต่น้อย

“ฮึก ปล่อยหญ้า” มือบางยกขึ้นผลักออก แม้จะยังรู้สึกกลัวอยู่

แต่คำพูดที่เขาพูดตอบกลับผู้ร้ายไปเมื่อกี้ทำให้เธอไม่อาจจะทำใจอยู่ใกล้เขาได้ ขอเวลาทำใจให้เธอหน่อยเถอะ ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้าเขาจริง ๆ

ไหนจะเรื่องที่เขาทิ้งเธอไปหลายสัปดาห์นี่อีก ฮึก ถึงจะรู้สึกดีที่เขามาช่วยแต่ความรู้สึกผิดหวังเสียใจนั้นกลับมีมากกว่า

ภัครคิรายอมปล่อยเธอตามคำขอร้อง แต่สายตาคมกลับสำรวจไปรอบ ๆ ตัวเธอว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า ก่อนจะพบว่าที่ข้อมือของเธอมีรอยแดงช้ำจากบีบ แถมขาขวายังมีรอยบาดของอะไรสักอย่าง ซึ่งเขาเดาว่ามันน่าจะเป็นกระจก เมื่อพิจารณาบาดแผลรอบตัวเธอจนเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการช้อนตัวคนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ไม่หยุดขึ้นอุ้มทัน

“ฮึก จะทำอะไร ปล่อยหญ้าลงนะ คนใจร้าย!”

“หญ้าบอกให้ปล่อยไง”

ขายาว ๆ ก้าวอย่างมันคง ริมฝีปากหนาไม่ขยับเขยื้อนเพื่อเอ่ยตอบเธอเลยแม้น้อย เมื่อเขาไม่ตอบและไม่ปล่อยให้เธอเดินเองเธอก็ได้แต่ทำตัวสบาย ๆ ให้เขาอุ้มไปยังรถคันหรูของเขาที่จอดรถติดเครื่องไว้อยู่ ดวงตาคู่สวยที่คลอ

ไปด้วยหยาดน้ำตาจากการร้องไห้เมื่อครู่ทอดมองเขาอย่างสำรวจ ใบหน้าหล่อของเขาดูหมองคล้ำขึ้น คล้ำที่ดูไม่เหมือนกับคล้ำแดด มันเหมือนกับว่าเขากำลังเครียด มีเรื่องทุกข์ใจ หรือพักผ่อนน้อยเสียมากกว่า

“ซีดดด มันแสบนะ” เพราะมัวแต่มองหน้าหล่อ ๆ ของเขาอยู่ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาวางลงนั่งกับเบาะข้างคนขับแล้ว แถมกำลังล้างแผลให้เธอด้วยแอลกอฮอล์อีกต่างหาก จากที่กำลังเหม่อ ๆ อยู่ก็ตื่นเต็มตัวในทันที

“หึ”

“มือเบาจัง” แม้จะแสบจากแอลกอฮอล์ล้างแผลที่เขาราดมันลงบนขาเธอในทีแรก แต่ตอนนี้กลับเคลิบเคลิ้มให้กับฝีมือการทำแผลของเขา ที่ไม่ว่าจะผ่านมาเท่าไหร่มันก็ยังคงเบาสบายอยู่เสมอ

ดวงตาไหวสั่นจ้องมองคนที่นั่งชันเข่าทำแผลให้เธออยู่ ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาดูตั้งใจทำแผลให้เธอเป็นอย่างมาก จากที่เคยโกรธและน้อยใจเขาอยู่ความรู้สึกพวกนั้นก็เริ่มจางหายไปทันทีเมื่อนึกไปถึงงานที่เขาต้องไปช่วยคุณลุง… เหตุผลนี้สินะเขาถึงได้หายหน้าหายตาไปหลายสัปดาห์ ในทีแรกเธอก็นึกไม่ออกหรอก แต่พอได้เห็นฝีมือการยิงปืนของเขาเมื่อกี้นี้แล้วมันก็ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ อีกแล้วสินะ เธอไม่เคยจะโกรธเขาได้นานเลย เพียงแค่เขามาทำดีให้นิด ๆ หน่อย ๆ เธอก็ใจอ่อนยอมให้อภัยเขาแล้ว

“แผลที่ข้อมือไว้กลับไปถึงห้องแล้วฉันจะดูให้อีกที ส่วนเรื่องรถเดี๋ยวให้คนมาจัดการ” เขาว่าเสียงเรียบก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทำแผลไว้ที่เดิม

“อ อื้ม”

“ถ้าหิวรถคันนี้ไม่มีขนม แต่ถ้าไปถึงห้องฉันจะทำอะไรให้กินก็แล้วกัน” หลังจากขึ้นมายังที่นั่งประจำคนขับแล้วเขาก็เอ่ยบอกเธออีกครั้ง

“หญ้าขอลาซานญ่านะ” พอได้ยินว่าเขาจะทำอะไรให้กินก็ตาโตด้วยความตื่นเต้นดีใจทันที ฝีมือการทำอาหารของเขาไม่เป็นรองใคร แถมยังอร่อยกว่าแม่ฟ้าของเธออีกด้วย และเธอก็ชอบสุด ๆ เวลาได้ทานอาหารฝีมือเขา

“อืม”

“เคนน่ารักที่สุด”

“หายโกรธฉันแล้วหรือไง?”

“ชิห์”

“หึ คาดเข็มขัดด้วย”

“ทราบแล้วค่าคุณพ่อ” ตอบกลับเขาไปอย่างล้อเลียนก่อนจะคาดเข็มขัดตามที่เขาบอก แต่พอเธอขาดเสร็จเท่านั้นแหละ เขาจะออกรถด้วยความเร็วทันที

“อรั้ย” เพราะไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอพุ่งตัวไปด้านหน้า ดีหน่อยที่คาดเข็มขัดเรียบร้อยดีแล้ว มันจึงรัดตัวเธอไว้ไม่ให้หัวเธอไปโหม่งกับคอลโซลรถ

“เคน!!” เขาไม่แกล้งเธอสักครั้งมันจะตายไหมนะ ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังขับรถด้วยความเร็วอยู่เธอสัญญาเลยว่าเธอจะงับแขนของเขา ต้นแขนอวบ ๆ ขาว ๆ กล้ามมัด ๆ ใต้เสื้อเชิ้ตสีดาแขนยาวที่พับขึ้นเผยให้เห็นเส้นเลือดและเส้นเอ็นที่จัดเรียงตัวกันขับให้เขาดูเซ็กซี่และกร้าวใจมากขึ้น

‘หยุดนะกอหญ้า! แกคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย’