4

กลิ่นหอมเย็นของน้ำมันหอมระเหยชั้นดีเป็นสิ่งแรกที่ นลิน รับรู้เมื่อตื่นขึ้นมา แสงไฟสีนวลตาจากโคมไฟข้างเตียงส่องให้เห็นห้องนอนขนาดใหญ่ที่หรูหราเกินจริง มันคือห้องเดียวกับที่เธอเห็นก่อนจะหมดสติไปในตอนที่แล้ว

เธอพยายามขยับตัว แต่ก็พบว่าร่างกายอ่อนแรงจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงเลย เธอใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีเพื่อรวบรวมสติทั้งหมดและจดจำสถานการณ์: เธออยู่ในคฤหาสน์ของไคเซอร์...ในฐานะของเล่นชิ้นใหม่ที่เพิ่งถูกนำมาส่ง

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ไคเซอร์ ก้าวออกมาในชุดคลุมอาบน้ำผ้าไหมสีดำสนิทที่เผยให้เห็นแผงอกและกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อสูท เขาไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจที่เธอตื่นแล้ว เขายืนพิงกรอบประตูด้วยท่วงท่าที่ผ่อนคลาย แต่เปี่ยมด้วยอำนาจ

“ตื่นแล้วเหรอ ที่รัก” เสียงทุ้มต่ำของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและสมหวัง

นลินจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เธอพยายามลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

“คุณไม่จำเป็นต้องใช้ยาเพื่อให้ฉันหมดสติ ถ้าคุณแค่ต้องการให้ฉันมาที่นี่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามไม่ให้ความหวาดกลัวปรากฏออกมา

ไคเซอร์เดินเข้ามาใกล้ช้า ๆ ทุกย่างก้าวของเขาทำให้ความตึงเครียดในห้องเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ “แน่นอน ฉันทำได้ แต่ฉันต้องการให้เธอรับรู้ว่า เธอหมดอิสระแล้ว และการตัดสินใจทั้งหมดเป็นของฉัน... แม้แต่การหายใจเข้าออกของเธอ”

เขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม

“อาหารและน้ำผลไม้พร้อมแล้วอยู่บนโต๊ะข้างนั้น กินซะ”

“ฉันไม่กินอะไรที่คุณเตรียมไว้หรอก” นลินตอบทันควัน

ไคเซอร์ยิ้มเหยียด “เธอไม่มีทางเลือก นลิน เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดที่จะวางยาพิษ 'สมบัติล้ำค่า' ของฉันเองอย่างนั้นเหรอ? กินซะ หรือเธออยากจะให้ฉันป้อน?”

นลินกัดฟันกรอด เธอรู้ว่าการต่อต้านเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ไม่ได้ผล และมีแต่จะทำให้เขาได้ใจ เธอจึงยอมหยิบแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาจิบอย่างเงียบ ๆ

ไคเซอร์มองเธอด้วยความพอใจ ก่อนจะนั่งลงบนขอบเตียงข้างตัวเธอ ระยะห่างที่ใกล้จนเกินไป ทำให้นลินตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของเขาที่แผ่มาสัมผัส

“ฉันมีกฎที่เธอต้องปฏิบัติตาม” ไคเซอร์เริ่มพูดเสียงต่ำ “และจำไว้... กฎของฉันคือชีวิตเธอ”

นลินมองตรงไปในดวงตาคมกริบของเขาอย่างท้าทาย

“ฉันจะฟัง”

ไคเซอร์ยกมือขึ้นข้างหนึ่ง จี้รูปกุญแจที่แตกแล้ว ของเธออยู่ในอุ้งมือของเขา เขาใช้นิ้วโป้งลูบมันเบา ๆ

“กฎข้อที่หนึ่ง: ห้ามหนี ทุกทางออกถูกล็อคด้วยระบบที่เธอไม่มีวันเข้าใจ”

“กฎข้อที่สอง: ห้ามโกหกฉัน ฉันเกลียดการทรยศ และเธอจะชดใช้ด้วยราคาที่หนักหน่วงถ้าฉันพบว่าเธอมีความลับใด ๆ”

“กฎข้อที่สาม: ห้ามยุ่งกับชายอื่น ไม่ว่าจะคนใช้ บอดี้การ์ด หรือคนสวน... ทุกคนที่นี่รู้ว่าเธอเป็นของฉัน แต่ที่สำคัญที่สุด... เธอต้องรู้ด้วยตัวเอง”

ฉับพลัน! ไคเซอร์บีบมือที่กำจี้กุญแจนั้นไว้แน่นจนมันบาดผิวเขาเล็กน้อย เขามองจี้ที่แตกนั้นอย่างเหยียดหยาม

“กฎข้อที่สี่: ห้ามพูดถึงอดีต พ่อเธอตายแล้ว บริษัทล้มแล้ว หนี้ได้รับการชดใช้แล้ว ชีวิตใหม่ของเธอเริ่มต้นที่นี่... กับฉัน”

นลินรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ การที่เขาบดขยี้ความทรงจำของเธอราวกับเศษขยะทำให้เธอโกรธจนตัวสั่น

“คุณจะควบคุมทุกอย่างในชีวิตฉันไม่ได้!”

ไคเซอร์หัวเราะในลำคอ เป็นเสียงหัวเราะที่น่าขนลุก เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาเกือบชนกัน

“ฉันทำได้... และฉันจะทำ”

ไคเซอร์ ยื่นมืออีกข้างออกไป ปลดสายเสื้อคลุมอาบน้ำ ของนลินออกอย่างช้า ๆ ฉากถึงเนื้อถึงตัวที่ทำให้นลินใจกระตุก

นลินตกใจจนตาเบิกกว้าง เธอรีบจับคอเสื้อคลุมไว้แน่น

“คุณทำอะไร!”

“ก็แค่กำลังตรวจสอบ สินค้า” ไคเซอร์ตอบอย่างไม่แยแส เขาไม่ได้ใช้กำลัง แต่ใช้ อำนาจ และ สายตา ที่ร้อนแรงกดดันเธอแทน

มือของเขาไม่ได้สัมผัสผิวเธอ แต่ไคเซอร์ใช้นิ้วชี้ ลากเบา ๆ ไปตามเส้นรอบคอเสื้อ ที่ปกปิดผิวของเธออยู่ การสัมผัสที่ห่างเหินแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกเร่าร้อนนี้ทำให้นลินรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย

“เธอสวยกว่าที่ฉันจินตนาการไว้มาก นลิน” เสียงของเขากระซิบอยู่ข้างหู “ฉันรอวันนี้มานานแล้ว... วันที่ฉันจะได้ครอบครองทุกตารางนิ้วของเธอ”

ความปรารถนาที่รุนแรงของเขาแผ่ออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้นลินหายใจติดขัด เธอเกลียดความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ทั้งเกลียดเขา แต่ร่างกายกลับตอบสนองต่อความเป็นชายที่อันตรายของเขา

ไคเซอร์เลื่อนใบหน้าลงไปซบที่ไหล่ของเธอ จมูกของเขาแตะกับผิวเนื้ออ่อนนุ่ม และสูดดมกลิ่นของเธออย่างลุ่มหลง ราวกับกำลังประทับตราความเป็นเจ้าของ

“กลิ่นของเธอทำให้ฉันคลั่ง... อย่าแม้แต่จะคิดที่จะใช้ชีวิตอื่นนอกเหนือจากชีวิตที่อยู่กับฉัน นลิน”

เขาผละออกอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขาลุกวาวราวกับไฟที่กำลังเผาผลาญ

“ตอนนี้ไปอาบน้ำซะ... แล้วลงมารับประทานอาหารเย็นกับฉันที่ห้องอาหาร”

ไคเซอร์ลุกขึ้นยืนด้วยความสง่างาม ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้นลินนั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงคนเดียว หัวใจของเธอเต้นรัว ความรู้สึกถูกคุกคามและความปรารถนาที่น่าละอายปะปนกันไปหมด

เธอเดินไปที่ห้องน้ำ มองตัวเองในกระจก และตัดสินใจในทันที: ความปรารถนาที่น่ารังเกียจนี้จะต้องไม่มาบดบังภารกิจการแก้แค้นของเธอ

นลินสวมชุดเดรสยาวเรียบง่ายที่ถูกวางไว้ให้เธอ โดยมีผู้ช่วยส่วนตัวของไคเซอร์คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ เธอก้าวลงบันไดสู่ห้องอาหารอย่างสง่าผ่าเผย

ห้องอาหารนั้นโอ่อ่าและกว้างขวาง มีเพียงโต๊ะยาวที่ถูกจัดจานสำหรับสองที่นั่งเท่านั้น

ไคเซอร์นั่งรออยู่แล้วในชุดสูทสีเข้มเต็มยศ ราวกับกำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับมหาเศรษฐี ไม่ใช่การรับประทานอาหารกับ นางบำเรอ

“มานั่งนี่สิ นลิน” ไคเซอร์ผายมือไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

นลินนั่งลงอย่างสง่างามที่สุดเท่าที่ทำได้ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ท้าทาย

“ฉันต้องการพบทนายของฉัน”

ไคเซอร์หัวเราะอย่างขบขัน “ทนายเหรอ? เธอคิดว่าที่นี่คือศาลเหรอ? เธออยู่ในอาณาจักรของฉัน นลิน... และฉันคือทั้งศาล... และผู้พิพากษา”

เขาหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาวางบนตัก ก่อนจะมองเธอด้วยรอยยิ้มเย็นชา และพูดประโยคที่ทำให้นลินเกือบช็อก

“ฉันจะให้เธอมีทนายก็ได้... ภากร กำลังติดต่อทนายของฉันอยู่”

นลินเบิกตากว้าง ภากร! หุ้นส่วนที่ทรยศและอาจเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอ!

“คุณรู้จักภากร!”

“รู้จักดีกว่าที่เธอคิด” ไคเซอร์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ความจริงก็คือ... ภากร เป็นคนพาฉันเข้ามาในชีวิตเธอเอง... และคืนนี้... เขาจะมาที่นี่เพื่อทานอาหารค่ำกับเราด้วย”

ไคเซอร์ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์

“ถ้าเธออยากได้ความจริง... เธอต้องหาเอาเองจากปากเขา... ภายใต้สายตาของฉัน”

ภากร กำลังจะมาที่นี่! นลินถูกล่อให้เข้ามาในรังของมาเฟีย และกำลังจะถูกบังคับให้นั่งร่วมโต๊ะกับคนที่ทรยศครอบครัวเธอ! ความแค้นและความโกรธพุ่งพล่านจนเธอแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“คุณมัน...!”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ... เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น บ่งบอกถึงการมาถึงของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ

ไคเซอร์ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ เขามองนลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจในชัยชนะ

“เอาล่ะ นลิน... ยิ้มซะ... เกมเริ่มแล้ว”