ซ่อนแค้นในรอยรัก

เสียงหัวเราะคิกคักของ นลิน กังวานแข่งกับเสียงรถบัสสองชั้นสีแดงที่แล่นผ่านถนนรีเจนท์สตรีทในกรุงลอนดอน อากาศหนาวเย็นต้นเดือนมีนาคมไม่ได้ทำให้อุณหภูมิความสุขของเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย

"แกเห็นชุดนั้นไหมนลิน! Vivienne Westwood ตัวใหม่ล่าสุด! ชั้นจะต้องได้มัน! ต้องได้!" วีวี่ หรือชื่อจริงว่า วิวัฒน์ เพื่อนสนิทที่สุดของนลิน กรีดร้องเบา ๆ ด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับดึงแขนเพื่อนสาวให้มุ่งหน้าสู่ร้านแฟชั่นหรูหรา

นลินส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับท่าทางโอเวอร์แอคติ้งของเพื่อน แต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข วีวี่ ไม่เคยเปลี่ยน เป็นหนุ่มร่างท้วม อารมณ์ดี ตลกโปกฮา มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงลิ่ว และที่สำคัญ... เขาเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของธุรกิจส่งออกน้ำปลาร้ารายใหญ่ของไทย ที่ร่ำรวยไม่แพ้ตระกูลอนันตกุล

“ใจเย็นก่อนค่ะคุณนายวีวี่ นี่เพิ่งเที่ยงนะแก แบงก์ยังไม่ทันร้อนเลย” นลินตอบกลับอย่างขำขัน พลางปรับผ้าพันคอแคชเมียร์ให้เข้าที่

วีวี่เท้าสะเอว มองนลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

“ก็เพราะแบงก์ยังไม่ทันร้อนนี่แหละถึงต้องรีบใช้! นลิน ฟังนะ... การใช้เงินคือการเคารพเงิน ยิ่งใช้ให้มันออกไปไวเท่าไหร่ มันก็จะรีบกลับมาหาเราไวขึ้นเท่านั้น นี่คือคติของคนมีอันจะกินอย่างเรา!”

“จ้า พ่อคนมีอันจะกิน นลินว่าแกพูดแบบนี้กับคุณพ่อที่เป็นเจ้าของโรงงานน้ำปลาร้าหน่อยไหม เผื่อคุณพ่อจะได้เลิกบ่นเรื่องบิลบัตรเครดิตของแก” นลินหัวเราะร่า

“โอย อย่าให้พูด! คุณพ่อของชั้นน่ะ... เห็นปลาอินทรีดีกว่าลูกชาย! ถ้าชั้นไม่เป็นคนสวย เป็นคนตลก ชั้นอยู่ไม่รอดหรอกนะ” วีวี่ทำท่าปาดน้ำตาปลอม ๆ ก่อนจะดึงนลินเข้าไปในร้าน

ในร้านหรูหรานั้นเต็มไปด้วยสินค้าลักชัวรี นลินเดินดูเสื้อผ้าและกระเป๋าด้วยสายตาที่เคยชิน เธอไม่ได้สนใจทุกอย่าง แต่เธอมองหาชิ้นงานศิลปะที่บ่งบอกถึงรสนิยม เพราะเธอรู้ว่าพ่อของเธอชอบให้ลูกสาวดูดีในสังคมเสมอ

“นลิน แกนี่ก็แปลกนะ” วีวี่เดินเข้ามาทักพลางถือกระเป๋าสีชมพูบานเย็นไว้ในมือ

“แปลกตรงไหน?”

“ก็ตรงที่แกช้อปปิ้งแบบไร้อารมณ์ร่วมไง! ดูอย่างชั้นสิ! นี่คือ จิตวิญญาณแห่งแฟชั่น ชั้นสัมผัสได้ถึงเส้นใยโพลิเอสเตอร์ที่อ้อนวอนให้ชั้นซื้อ! แต่แก... เหมือนมาเดินชมพิพิธภัณฑ์ศิลปะ”

นลินยิ้มอบอุ่น “วีวี่ แกก็รู้... ชีวิตชั้นมันเรียบง่าย พ่อจัดสรรทุกอย่างให้หมดแล้ว มีหน้าที่แค่เรียนให้ดี ใช้ชีวิตให้สนุก ไม่ต้องคิดมากเรื่องเงินทอง พ่อจัดการทุกอย่างได้หมด”

“จริง! คุณวิวัฒน์นี่คือฮีโร่ตัวจริง! พ่อแกคือโคตรของโคตรนักธุรกิจที่หาตัวจับยาก ชั้นนี่นับถือ!” วีวี่ชูนิ้วโป้งให้

“นั่นแหละ... ถึงบอกว่าชั้นไม่ต้องคิดอะไรมาก” นลินตอบอย่างมั่นใจ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า ความเรียบง่ายที่เธอภาคภูมิใจกำลังจะพังทลายลงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ขณะที่วีวี่กำลังลองแว่นกันแดดทรง Cat Eye อันโอเว่อร์ไซส์อยู่หน้ากระจก นลินรู้สึกว่าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นถี่ ๆ เธอหยิบมันออกมาดู เป็นสายจาก คุณอรุณ เลขาฯ ส่วนตัวของพ่อ ซึ่งปกติแล้วจะไม่โทรมาในช่วงเวลานี้

นลินกดรับสายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะคุณอรุณ พอดีนลินอยู่ลอนดอนนะคะ มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ?”

ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง... ก่อนที่เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจะดังเล็ดลอดออกมา

“คุณนลิน... คุณนลินคะ... ใจเย็น ๆ นะคะ”

น้ำเสียงที่ผิดปกติของเลขาฯ ทำให้นลินรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เธอพยายามหายใจเข้าลึก ๆ “เกิดอะไรขึ้นคะคุณอรุณ? พูดมาเลยค่ะ”

“คุณวีระยุทธ... ท่าน...”

เลขาฯ พูดตะกุกตะกักจนจับใจความไม่ได้ นลินเริ่มหงุดหงิดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่พุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว วีวี่ที่เห็นท่าทางของเพื่อนก็รีบเดินเข้ามาหาอย่างเงียบ ๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเหรอคะ! ท่านไม่สบายเหรอ!”

“ท่านเสียแล้วค่ะคุณนลิน... ท่านยิงตัวตายในห้องทำงาน... ตำรวจ... ตำรวจสรุปว่าเครียดเรื่องธุรกิจค่ะ”

นลินรู้สึกว่าโลกทั้งใบหยุดหมุน

เสียงในหูของเธออื้ออึงไปหมด ภาพของวีวี่ที่กำลังมองเธอด้วยความเป็นห่วง ภาพของเสื้อผ้าหรูหราในร้าน... ทุกอย่างกลายเป็นภาพที่พร่ามัว เธอพยายามจะพูด แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดรอดออกมาได้

“ไม่จริง... เป็นไปไม่ได้! คุณต้องโกหก! พ่อฉันกำลังจะมาหาฉันที่นี่อาทิตย์หน้า!” นลินตวาดกลับไป แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่เชื่อในสิ่งที่พูด

คุณอรุณร้องไห้หนักขึ้น “ท่านจากไปแล้วจริง ๆ ค่ะ ส่วนบริษัท... หุ้นส่วน... คุณภากร... เขาได้ชิงทรัพย์สินและเอกสารสำคัญไปหมดแล้วค่ะ ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะล้มละลาย... คุณนลิน... กลับมาเถอะนะคะ”

โทรศัพท์มือถือหลุดจากมือของนลิน ตกลงบนพื้นพรมของร้านหรูหรา

“นลิน! เกิดอะไรขึ้นวะ!” วีวี่เขย่าแขนเพื่อนสาวด้วยความตกใจ ใบหน้าตลก ๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที

นลินหันไปหาวีวี่ ดวงตาของเธอว่างเปล่า ราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว “พ่อ... พ่อตายแล้ววีวี่... พวกเขาบอกว่าพ่อยิงตัวตาย... และ... และทุกอย่างพังหมดแล้ว”