ตอนที่ 9 หากไม่มีป้ายก็เข้าไม่ได้

ภายในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง มีร่างสูงโปร่งยืนถือถ้วยชาส่วนมืออีกข้างไขว้หลังไว้ยืนหันหลังดูวิวแม่น้ำอย่างงามสง่า แต่แล้วกลับมีเสียงใครคนหนึ่งเดินเข้ามาขัดจังหวะบรรยากาศอันเงียบสงบตรงหน้าโรงเตี๊ยมที่ไหนๆ ก็ต่างมีวิวเช่นนี้เหมือนกันหมด แต่ต่างกันที่การจัดสรร

“เจ้ามาช้า” เสียงทุ้มกล่าวออกมาอย่างไม่ได้โมโหเลยสักนิดขณะที่หันหน้ากลับมา

“ขออภัยเจ้าสำนักวารีหยก บังเอิญเกิดเรื่องน่าสนุกนิดหน่อยระหว่างทาง” ชายหนุ่มตรงหน้าคือเจ้าสำนักเพลิงอัคคีเย่วซือ และคือคนที่ได้ช่วยซูเชี่ยวไว้เมื่อสักครู่

“เรื่องน่าสนุกอันใด” ลี่หยางถามออกมาอย่างไม่ใส่ใจมากนักและนั่งลงบนเบาะรองนั่งที่โต๊ะอาหาร พลางรินชาให้เย่วซือเจ้าสำนักเพลิงอัคคี

“เรื่องสนุกข้าย่อมเก็บไว้คนเดียว” เย่วซื่อแกล้งตอบแหย่ลี่หยางด้วยความไม่กลัวฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย เพราะพวกเขาก็เป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ลี่หยางไม่ได้โมโหแต่ส่งเสียงเหอะในลำคอ

“เจ้ามีอันใดเหตุใดไม่ส่งจดหมายมา แต่กลับนัดพบข้า” เย่วซือถามจุดหมายที่ลี่หยางนัดพบเขาในวันนี้ทันที จากนั้นลี่หยางก็เริ่มเล่าเรื่องราวของคนร้ายที่ลักลอบเข้ามาและพยายามใส่ร้ายสำนักเพลิงอัคคีให้ฟัง

เพล้ง!

เสียงแก้วชาในมือของเย่วซือเจ้าสำนักเพลิงอัคคีแตกละเอียดทันทีที่ลี่หยางเล่าจบ แต่มือของเขากลับไม่มีร่องรอยของการได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

“เจ้าใจเย็นเถอะ ข้าให้คนของข้าตามสืบเรื่องนี้แล้ว” ลี่หยางพูดพลางยกชาขึ้นดื่ม เย่วซือเพียงส่งเสียงเหอะในลำคอ

“เรื่องของสำนักข้าไม่รบกวนเจ้า หากมีอะไรเพิ่มให้เจ้าฝากคนมาบอกข้าด้วย” เย่วซือพูดด้วยเสียงเข้มทันทียังโมโหเรื่องที่ได้ฟังสักครู่ไม่หาย ลี่หยางเพียงยิ้มและส่ายหน้าให้กับความใจร้อนของสหายตรงหน้า เย่วซือมักเป็นคนใจร้อนอยู่เสมอจะโทษเขาไม่ได้ทีเดียว เพราะเขามีกำลังภายในระดับสูงสุดเช่นเดียวกับลี่หยางแต่เป็นธาตุไฟ แต่การใจร้อนของสหายก็ไม่เคยส่งผลกระทบต่อเขาแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเฉลียวฉลาด และมากไปด้วยแผนการไม่ด้อยกว่าเขาเลย ภายนอกเขายังดูเป็นชายอ่อนโยนอยู่ตลอดเวลาทั้งเย่วซือและลี่หยางพูดคุยเรื่องการคัดเลือกผู้นำทั้ง 5 สำนักไปประมาณครึ่งชั่วยาม ก็เป็นยามอิ๋นแล้วจึงได้คิดที่จะแยกย้ายกันกลับ แต่ก่อนที่เย่วซือเจ้าสำนักเพลิงอัคคีจะก้าวเท้าออกจากห้อง

“อ้อ เรื่องสนุกที่ข้าบอกก็คือเรื่องนี้” เย่วซือวางป้ายเหล็กที่เขียนว่า สำนักวารีหยก ซูเชี่ยว ลงที่โต๊ะจากนั้นยิ้มที่มุมปากเเละเดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี ลี่หยางที่กำลังจะยกชาขึ้นจรดที่ปาก เห็นป้ายที่เขียนว่าซูเชี่ยวก็วางถ้วยชาลงทันที

“เหอะ! พึ่งได้มาก็ทำหาย ข้าจะดูว่าเจ้าจะเข้าสำนักอย่างไร” ลี่หยางพึมพำกับตัวเองขณะที่นำป้ายขึ้นมาเก็บไว้ที่แขนเสื้อและลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะกลับสำนัก.

ด้านซูเชี่ยวหลังจากกลับมาจากตรอกซอยที่นางโดนทำร้ายก็ใช้เวลากว่า 2 เค่อเพื่อมายังจุดนัดหมายที่นัดกับเจียอี่ไว้

“ข้านึกว่าเจ้าหลงทางแล้วซะอีก” เจียอี่บ่นให้ซูเชี่ยวอย่างไม่จริงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวมาเลยเวลาที่นัดกันไว้ถึง 1 เค่อ

“ขออภัย ข้าหลงทางนิดหน่อย” หญิงสาวตอบอย่างรู้สึกผิด โดยไม่คิดที่จะเล่าเรื่องที่เกิดวันนี้ให้เจียอี่ฟัง ทุกอย่างเกิดขึ้นกับนางมากมายเต็มไปหมดจนนางก็ยังตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน

“ข้าว่าแล้วเชียว” เจียอี่พูดขึ้น ขากลับซูเชี่ยวและเจียอี่เลือกเช่ารถม้าให้มาส่งที่หน้าสำนักแทนการเดินกลับ เพราะนี้ก็เย็นมากแล้วถ้าหากเดินกลับคงถึงมืดค่ำและพวกนางเองก็ซื้อของกลับมากมาย ทั้งสองใช้เวลา 1 เค่อก็ถึงหน้าประตูทางเข้าสำนัก ซูเชี่ยวล้วงแขนเสื้อเพื่อจะยื่นป้ายให้ผู้คุ้มกันที่ตรวจการเข้าออกแต่กลับหาไม่เจอ

“เเย่แล้ว” ซูเชี่ยวพูดขึ้นและพยายามหาว่าป้ายอยู่ที่ใด

“แย่อะไรหรือ” เจียอี่ถามด้วยความสงสัย แต่นางก็พอเดาได้จากท่าทางของซูเชี่ยวที่กำลังล้วงหาของอยู่

“ป้ายของข้าหายไป” ซูเชี่ยวตอบออกไปด้วยความลนลาน

“หากไม่มีป้ายก็เข้าไม่ได้” ผู้คุ้มกันหน้าประตูพูดขึ้น

“แต่นางมากับข้า เมื่อเช้าเจ้าก็เห็นป้ายนาง ให้นางเข้าไปกับข้าเถอะนี้จะมืดค่ำแล้ว” เจียอี่พูดแทนซูเชี่ยว

“ไม่มีป้ายก็เข้าไม่ได้” ผู้คุ้มกันหน้าประตูยังยืนยันคำเดิม เจียอี่กำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่ถูกซูเชี่ยวห้ามไว้

“เจ้าเข้าไปเถอะ เอาของเข้าไปเก็บไว้ด้วย แล้วรบกวนเจ้าไปบอกท่านรองเจ้าสำนักว่าข้าทำป้ายหาย ให้มาช่วย” ซูเชี่ยวพูดกับเจียอี่ด้วยความใจเย็น เจียอี่ที่ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก การทำป้ายเข้าออกสำนักหายต้องถูกลงโทษจากเจ้าสำนัก นางนำของที่ซื้อมาและส่งสายตาบอกซูเชี่ยวว่าให้รอนางทีนี่เดี๋ยวนางรีบมา จากนั้นรีบเดินเข้าไปในสำนักรีบนำของไปเก็บ และตรงดิ่งไปหารองเจ้าสำนัก

“เจ้าว่าอะไรนะรองเจ้าสำนักจะกลับมาพรุ่งนี้นั้นหรือ” เจียอี่พูดขึ้นเมื่อนางถามจางหมิงผู้ช่วยรองเจ้าสำนักเฟยซิ่น ว่าอยู่หรือไม่

“เจ้าค่อยมาใหม่พรุ่งนี้” จางหมิงตอบเสียงเรียบ และเดินออกไป เจียอี่เดินวนอยู่หน้าห้องของนางอย่างใช้ความคิด ท่านรองเจ้าสำนักก็ไม่อยู่ส่วนท่านเจ้าสำนักก็ยังไม่กลับ นางไม่สามารถไปขอความช่วยเหลือใครได้อีกเลย เพราะเรื่องป้ายเข้าออกสำนักถือเป็นเรื่องใหญ่ มีแค่ได้รับการรับรองจาก 2 ผู้มีอำนาจสูงสุดในสำนักเท่านั้นถึงเข้ามาได้ ตอนนี้นางทำได้แค่รอ