ตอนที่ 7 เงินนี่มันใช้เช่นไรหรือ

หลังจากที่ซูเชี่ยวได้ป้ายเข้าออกสำนักนางก็ตรงดิ่งกลับมาที่ห้องพักทันที แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวออกไปเจอโลกข้างนอกสำนักครั้งแรก ทำให้นางยิ้มรื่นอย่างตื่นเต้น หญิงสาวหมุนตัวเพื่อดูความเรียบร้อยหน้ากระจก วันนี้จะออกไปข้างนอกไม่จำเป็นต้องใส่ชุดที่เป็นเครื่องแบบของทางสำนัก นางเลือกชุดสีเขียวอ่อนมิ้นต์เรียบๆ มาตัวหนึ่ง ช่วยเพิ่มให้หญิงสาวงามสง่าเรียบร้อยแบบหญิงสาวที่โตขึ้นมานิดหนึ่งถึงหน้าตานางจะดูอ่อนเยาว์ก็ตาม ผมดำยาวครึ่งบนถูกจัดทรงเล็กน้อยและปักด้วยปิ่นรูปผีเสื้อ และไม่ลืมนำหยกสีเขียวมิ้นต์มาห้อยไว้ที่เอว

ก๊อกๆ!!

“ใคร" หญิงสาวร้องถามคนที่มาเยือน

“ข้าเองเจียอี่” ทันทีที่ได้ยิน ซูเชี่ยวรีบเดินไปเปิดประตูให้ วันนี้เจียอี่ก็ไม่ได้แต่งกายด้วยเครื่องแบบสำนักเช่นกัน นางแต่งด้วยชุดสีม่วงอ่อนด้วยหน้าตาที่น่ารักของนางยิ่งทำให้นางดูอ่อนเยาว์เพิ่มไปอีก

“เจ้าพร้อมหรือยัง” เจียอี่ถามหญิงสาวตรงหน้า

“เออออคือว่า คนที่นี่เขาใช้อะไรในการซื้อขายหรือ” หญิงสาวถามเจียอี่เพราะนางไม่รู้จริงๆ ตั้งแต่มาที่โลกนี้ก็อยู่แต่ในสำนักไม่มีเรื่องให้ต้องใช้เงินสักครั้ง พอเห็นสีหน้าของเจียอี่ที่ทำหน้าสงสัยจึงได้รีบพูดดักไว้

“ข้าหมายถึงเงินน่ะ พอดีแต่ก่อนข้ามีคนคอยดูแลเรื่องพวกนี้ จึงไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่” ซูเชี่ยวรีบพูดจากนั้นเดินไปหยิบถุงผ้าที่นางคาดว่าเป็นเงินมา 2 ถุงให้เจียอี่ดู เจียอี่รับมาและเปิดดูข้างใน ทั้ง 2 ถุงด้วยสีหน้าตกตะลึง เพราะเงินข้างในเยอะมาก

“พระเจ้า! นี่เจ้าจะเอาไปหมดนี่เลยเหรอ” เจียอี่ถามซูเชียวด้วยสีหน้าตกใจ ซูเชี่ยวไม่ตอบแต่ยังจ้องหน้าเจียอี่ด้วยความสงสัย

นี่นางหยิบออกมาจากกล่องในตู้เสื้อผ้าน้อยแล้วนะ ในนั้นยังมีอีก 20 กว่าถุงนางเห็นว่ามันมีเยอะเลยคิดว่ามันคงไม่มีค่ามากหรอก เพราะคนบ้าที่ไหนจะเอาเงินมาไว้กับตัวเยอะๆ แบบนี้แทนที่จะฝากธนาคารไว้ แต่นางไม่รู้เลยว่าเหตุที่เจ้าของร่างเก่าเอาเงินมาไว้ติดตัวเยอะถึงเพียงนี้เพราะว่า นานมากกว่าจะได้กลับบ้านและเจ้าของร่างเก่าเป็นคนที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยขนาดไหน

เจียอี่ถอนหายใจจากนั้นเริ่มอธิบายให้ซูเชี่ยวฟัง

“เฮ้อ นี่คือเหรียญภู่ทอง 1 เหรียญภู่ทองมี 100 เหรียญภู่เงิน” เจียอี่อธิบาย และหยิบเงินเหรียญภู่เงินของตัวเองออกมาให้ซูเชี่ยวดู ซูเชี่ยวได้แต่ยกมือเกาที่ท้ายทอยและยิ้มออกมา

“เจ้าเอาไปแค่ 1 ถุงผ้าก็พอ ขื่นเจ้าเอาไปหมด 2 ถุงนี้เราจะซวยโดนโจรปล้นกันแน่” เจียอี่พูดออกมาเพื่อตักเตือน ถึงนางจะมีพลังขั้นสูง แต่ก็สามารถปกป้องได้แค่ตัวเอง ไม่สามารถช่วยหญิงสาวอีกคนได้แน่ ซูเชี่ยวที่ได้ยินดังนั้นก็นำอีกถุงไปเก็บให้เรียบร้อยนางยังไม่อยากที่จะจบชีวิตตอนนี้ จากนั้นพากันเดินออกมาที่หน้าประตูสำนัก

ซูเชี่ยวและเจียอี่แสดงป้ายที่หน้าประตูสำนักจากนั้นก็พากันเดินออกมา ทั้งสองคนเลือกที่จะเดินแทนการจ้างรถม้าด้วยความที่ตลาดอยู่ไม่ห่างจากสำนักมากนัก และซูเชี่ยวอยากที่จะเดินสำรวจวิถีชีวิตของคนที่นี่ ในโลกใบก่อนนางเลือกห้องพักที่ใกล้กับที่ทำงานเพื่อที่จะเดินไปทำงานได้ในตอนเช้าเป็นการออกกำลังกายรูปแบบหนึ่ง ส่วนเจียอี่นางมีพลังภายในอยู่แล้วแค่นี้ไม่อาจจะทำให้นางเหนื่อยได้ หญิงสาวทั้ง 2คนใช้เวลาเกือบ 2 เค่อก็ได้ยินเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวมาจากด้านหน้า ทำให้ทั้ง 2 ยิ้มให้กันเพราะนั้นแสดงว่าพวกนางมาถึงจุดหมายแล้ว กว่าจะมาถึงได้ทำเอาซูเชี่ยวต้องปาดเหงื่อทีเดียว โลกก่อนนางเดินไหวแต่โลกใบนี้และในร่างกายที่อ่อนแอนี้ทำให้นางต้องหยุดพัก 1 ครั้งถึงเดินมาถึง ทั้ง 2 คนเดินเข้าไปข้างในตลาดตามทางเดิน ที่2ข้างทางเป็นร้านค้าชาวบ้านที่ต่างยืนเรียกลูกค้าอย่างครึกครื้น ซูเชี่ยวที่เห็นภาพตรงหน้าก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด ตลาดที่นางเคยเห็นแค่ในหนังหรือซีรี่ส์ที่เคยดูบ้างบางคราวในวันหยุด วันนี้ได้เห็นของจริงทำให้นางมีความสุขเป็นอย่างมาก

“เจ้าเดินดูของและหาโรงเตี๊ยมแถวนี้รอข้าไปก่อน อีก 2 ชั่วยามเรามาพบกันที่นี่ ข้าต้องไปทำธุระก่อน” เจียอี่บอกซูเชี่ยวที่กำลังยืนมองนั้นมองนี่อย่างตื่นตา

“ได้ๆ เจ้าไปเถอะ” ซูเชี่ยวพูดและยิ้มให้เจียอี่ หลังจากที่เจียอี่เดินออกไป ซูเชี่ยวเเวะร้านนั้นเข้าร้านนี้อย่างมีความสุข เป็นคุณหนูแห่งจวนแม่ทัพเงินก็มีงานก็ไม่ต้องทำเหมือนโลกก่อนนี่มันสบายจริงๆ เลยนะ หญิงสาวใช้เวลาเลือกซื้อของประมาณ 1 ชั่วยาม ก็รู้สึกพึงพอใจกับของที่ได้ล้วนเป็นของที่ไม่ได้แพงอะไร แต่เป็นของที่นางชอบและตั้งใจเลือกเป็นอย่างดี และไม่ลืมที่จะซื้อของเผื่อเจียอี่ด้วย ก็ในโลกนี้นางพึ่งมีเพื่อนแค่คนเดียวจะให้หญิงสาวซื้อให้ใครได้อีก คิดไปแล้วก็ทำให้คิดถึงเพื่อนสนิทในโลกเก่า เซี่ยวหลินเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนทำงาน นางและเซี่ยวหลินเช่าบ้านอยู่ด้วยกันไม่รู้ตอนนี้นางจะเป็นอย่างไรบ้าง หญิงสาวถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องที่มาอยู่ที่นี่

“จ๊อก~~”

เสียงท้องหญิงสาวร้องดัง นางเพิ่งนึกได้ว่านี้ก็เลยยามจื่อมาแล้ว ยังไม่ได้กินข้าวเลยจึงเดินเข้าโรงเตี๊ยมใกล้ๆ หลังหญิงสาวเดินเข้าไปแล้วที่ซอกซอยเล็กๆ มีชายฉกรรจ์ 3 คนยืนอยู่ที่มุมมืด พวกเขาตามดูนางตั้งแต่นางเดินเข้ามาในตลาดจนแยกกับเจียอี่ แต่ก็หาจังหวะเข้าไปไม่ได้สักที พวกมันคิดว่าจะจัดการเมื่อซูเชี่ยวออกมา