บทที่หนึ่งจุดสอง

“เรื่องการทดลองอุปกรณ์ที่เจ้าคิดเองพี่บอกแล้วใช่หรือไม่ว่ามีความเสี่ยง ไยจึงดื้อดึงทดลองอีกเล่า”

ก็อุปกรณ์ยุคนี้ไม่มีที่นางต้องการนี่นา จางหรงผิงแอบเถียงในใจเพราะรู้ว่าหากพูดออกไปจะเป็นการทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเข้าไปใหญ่นั่นเอง

“ข้าขออภัยเจ้าค่ะ คือ...”

หายนะบังเกิดแน่จางหรงผิงเอ๋ย ปกติแล้วจางหรงผิงจะเข้าไปเก็บตัวคิดสูตรน้ำหอมตอนที่บิดาและพี่ชายเดินไปติดต่อการค้านาน ๆ แต่ละหนหากมีเรื่องผิดพลาดอย่างเช่นวันนี้พวกเขาทั้งสองคนก็จะไม่รู้ ทว่าหนนี้กลับมาเห็นกับตาเช่นนี้...

มีหวังห้ามไม่ให้นางคิดค้นสูตรน้ำหอมอีกเป็นแน่

พี่ใหญ่ของนางหน้านิ่วคิ้วขมวดยิ่งนัก ดูเหมือนว่ารอยยิ้มนี้จะไม่สัมฤทธิผลครั้งนี้คราแรกเพราะเรียวคิ้วกระบี่บนใบหน้าเกลี้ยงเกลาเค้าโครงเดียวกันกับนางเองนั้นยังคงขมวดเข้าหากันมุ่น

ในเมื่อไม่ได้ผลจางหรงผิงจึงงัดไม้ตายคือค่อย ๆ หุบยิ้ม ตีหน้าเศร้า และเริ่มเบะปากเหมือนคนกำลังอดกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมา ใช้เวลาไม่นานในการบิลด์อารมณ์บีบน้ำตา หยดน้ำตาเม็ดแรกก็ร่วงหล่นลงมาบนแก้มใส ดวงหน้างามเวลานี้จึงน่าสงสารจับใจยิ่งนัก

จางอี้เซียวผู้เป็นพี่ชายที่สัญญากับตนเองเอาไว้ตั้งแต่จำความได้ว่าจะไม่มีทางทำให้น้องสาวคนเดียวของตนร้องไห้สักหยดมีหรือจะไม่ใจอ่อนผ่อนสีหน้าเคร่งขรึมของตนเองลง ลนลานเดินเข้าไปช่วยประคองร่างมอมแมมของน้องสาวขึ้นมาแทนการดุว่าต่อไป

“เจ็บตรงไหนหรือไม่ ไหนให้พี่ช่วยตรวจดูซิ”

“ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ น้องไม่เจ็บตรงไหนเลยสักนิด เพียงแค่ตกใจที่พี่ใหญ่ดุข้าเท่านั้น”

“หยุดร้องเถอะ พี่ใหญ่ไม่กล้าดุเจ้าแล้ว อีกเดี๋ยวท่านพ่อก็คงมาถึงบ้าน ให้ท่านพ่อจัดการเจ้าย่อมดีกว่าพี่”

“หา...ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

น้ำตาเรียกความสงสารของจางหรงผิงหยุดไปทันทีเมื่อเจ้าตัวตกใจ ลืมสิ้นแล้วว่าต้องแสร้งทำเป็นรู้สึกผิดให้อีกฝ่ายหยุดบ่น

หากพูดถึงความเป็นห่วงสมาชิกสตรีคนเดียวของบ้านจนเกินเหตุแล้วนั้น หากพี่จางอี้เซียวคิดว่ามากเกินไปแล้วนั้น ทว่าพอเอาไปเทียบกับจางหลีไห่บิดาของนางนั้นมีมากกว่าหลายเท่า

ครานี้นางไม่รอดแน่ อิสระในการสานฝันตนเองตั้งแต่ชาติก่อนยังไม่ทันสำเร็จ มีหวังโดนบิดาสั่งห้ามคุมความประพฤติอีกเป็นแน่

เป็นจริงดังคาดเพราะหลังจากบิดากลับมาจากการทำการค้าต่างแดนนั้นพี่จางอี้เซียวรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น บิดาก็สั่งการปิดเรือนปรุงเครื่องหอมของจางหรงผิงอย่างไม่มีกำหนด โดยให้เหตุผลว่าสูตรเครื่องหอมกลิ่นที่มีอยู่นั้นมากพอนำไปผลิตวางขายอีกหลายปีดังนั้นจึงไม่ต้องคิดค้นสูตรใหม่ออกมาอีก

จางหรงผิงไม่มีโอกาสเข้าไปเจรจากับบิดาตนเองเลยด้วยซ้ำเพราะอีกฝ่ายรู้ทันว่านางมักหาเหตุผลมาโน้มน้าวพวกเขาให้ใจอ่อนได้ทุกคราไปจึงไม่ยอมให้หญิงสาวเข้าพบตอนที่กำลังตัดสินใจ

จางหรงผิงจึงได้แต่กลับเรือนนอนของตนเองไปแต่โดยดี

ภายในห้องทำงานในเรือนใหญ่ ห้องไม้หลังนี้กว้างขวาง มีชั้นหนังสือเรียงรายบรรจุตำราและเอกสารจนแน่นขนัดไปหมด ที่กลางห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่พร้อมกับเก้าอี้นั่งสำหรับเจ้าของห้องหนึ่งและแขกอีกหนึ่งซึ่งบัดนี้มีบุรุษจับเข่าคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดราวกับกำลังคุยเรื่องงาน

หากแต่ความเป็นจริงนั้นเรื่องที่พวกเขาให้ความสำคัญและมักเคร่งเครียดกับมันยิ่งกว่าเรื่องงานคือเรื่องของสตรีหนึ่งเดียวของตระกูลจางผู้เป็นหัวใจสำคัญของพวกเขาต่างหากเล่า เรื่องงานนั้นเทียบไม่ติด

“ท่านพ่อ น้องเล็กยิ่งโตยิ่งมีนิสัยดื้อดึง ข้าจะดุนางก็ไม่สามารถหักห้ามใจทำได้ ยามพวกเราอยู่บ้านนั้นมิเท่าไร แต่เมื่อใดที่พวกเราต้องแยกย้ายกันไปทำการค้าข้างนอกเมือง น้องเล็กมักลอบทำตามใจตนเอง ดูแลตนเองไม่ดีเท่าที่ควร ลูกเป็นห่วงน้องยิ่งนัก”

“เจ้าคิดว่าข้ากล้าดุด่านางอย่างงั้นรึ ข้าเองก็ไม่กล้า เฮ้อ บุตรีของข้าน่ารักน่าชังขนาดนี้ เพียงแค่นางน้ำตาคลอข้าก็สิ้นวาจาจะเอ่ยต่อแล้ว”

สองพ่อลูกคู่นี้น่าสงสารอย่างยิ่ง

พวกเขานั้นถนอมหัวใจดวงนี้ยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก พวกเขาเฝ้าถนอมตั้งแต่ที่นางนั้นรอดชีวิตจากเหตุการณ์ลูกหลงสงครามในอดีตราวกับปาฏิหาริย์ครั้งนั้น หลังจากนั้นมาเขาก็สัญญาว่าจะปกป้องดูแลนางยิ่งกว่าชีวิตของตนเองเสียอีก

“ท่านพ่อ อีกไม่กี่วันพวกเราจะต้องออกเดินทางจากเมืองซีฉินปี่อื่นอีกรอบแล้ว พวกเราไม่อยู่ ลูกไม่วางใจปล่อยให้น้องเล็กอยู่ที่จวนตัวคนเดียวเลยขอรับ”

“พ่อเองก็เช่นกัน พ่อไม่มีทางปล่อยให้น้องของเจ้าอยู่ลำพังอีกต่อไป

เฮ้อ...จะมีใครที่พวกเราไว้ใจได้และใจแข็งสามารถกำราบจางหรงผิงของพวกเราได้อีกกัน ญาติเราก็หาได้มีเยอะแยะเสียด้วย”

“ลูกคิดออกอยู่คนหนึ่งขอรับ แต่มิแน่ใจว่าจะเป็นเรื่องเหมาะสมหรือไม่”

“หืม ผู้ใดรึ”

“สหายลูกเองขอรับ ท่านพ่อรู้จักและเคยร่วมงานกับเขามาหลายหนแล้วด้วย ลูกคิดว่าคนผู้นี้กล้าสั่งสอนน้องเล็กแล้วยิ่งไม่มีทางตกหลุมลูกไม้ของนางอย่างแน่นอนขอรับ”

“ใครกัน”

“ท่านอ๋องหวังเจียเล่อขอรับ”

“หา!!”

“ขอรับลูกจะลองส่งจดหมายขอความเห็นเขาดูอีกทีขอรับ”