บทที่5.2คู่นอน

“ค่ะๆ”แจ่มรีบไปหยิบกุญแจสำรองมาไข พอเปิดประตูได้ คุณลักคณาก็เดินปรี่เข้าไปอย่างรวดเร็ว และภาพที่นางกับแม่บ้านเห็น คือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหลับสนิทกอดร่างเล็กไว้แนบกาย ขณะที่หญิงสาวไม่หลับ สีหน้าทรมาน

“คุณแม่ช่วยหนูด้วยค่ะ ตะคริวกินครึ่งตัวแล้วค่ะ”

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่สนใจหรอก ว่าเธอมีความสัมพันธ์กับลูกชายฉันยังไง นานเท่าไหร่ อย่าคิดมาจับลูกชายฉันเด็ดขาด เก็บมารยาร้อยเล่มเกวียนของเธอซะ”

“หนูเนี้ยะนะคะ จับลูกชายคุณแม่ เอ๊ย คุณท่าน”ชมจันทร์เผยท่าทีเบื่อหน่าย คุณลักคณารีบปลุกร่างสูงทันที

“เซน ตื่นเดี๋ยวนี้แม่บอกให้ตื่น ได้ยินไหม เซน!เซน!” นางยื่นมือตีคนตัวโตเต็มแรง จนเขารู้สึกตัวลืมตา

"อะไรกันครับคุณแม่ ผมกำลังหลับสบาย”

“ลุกขึ้น แม่บอกให้ลุก” นางฉายแววตาขุ่นเคืองให้ลูกชาย

“ครับ ครับ ลุกแล้ว คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้มาถึงห้องผม”ร่างสูงลุกนั่ง ท่าทางงัวเงีย

“เซนไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมา เซนคงไม่ได้จริงจังใช่มั้ย”

"อ่อ เรื่องนี้เอง” เขามีท่าทีไม่ทุกข์ร้อน

“แม่มีเรื่องต้องคุยกับเซน”นางมองลูกอย่างอ่อนใจแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมแจ่ม เซนจึงรีบลุกออกจากเตียงแล้วหันไปสั่งคนตัวเล็กเสียงเข้ม

“อย่าทำอะไรแผลงๆห้ามแม้แต่จะคิด เข้าใจมั้ย” สั่งเสียงเข้ม ไม่มีเสียงโต้ตอบจากเธอทำให้เขาไม่สบอารมณ์

“ตอบผม “ เสียงตะคอกจนร่างบางตกใจสะดุ้ง

“เข้าใจ เข้าใจ เข้าใจ พอใจหรือยัง”

“ดี” เขาลุกจากเตียง เดินออกไปจากห้องลงไปชั้นล่างที่ห้องนั่งเล่น

คุณลักณานั่งรอไม่นานนัก ร่างสูงก็เดินดุ่มๆไปนั่งฝั่งตรงข้าม ท่าทางสบายอกสบายใจ ผิดกับคุณลักคณา ใจของนางแทบจะระเบิด

“ลงมาได้สักทีนะ เซนทำแบบนี้แล้วลูกสาวคุณพรพันล่ะ แม่อยากได้ลูกสาวคุณพรพันเป็นลูกสะใภ้ เซนต้องเลิกทำตัวเป็นขี้ปากชาวบ้าน แม่ไม่อยากได้ยิน เป็นถึงประธารบริษัท เซนจะเสียชื่อเสียงมากไปกว่านี้ไม่ได้ กว่าจะมาถึงจุดนี้ เซนก็รู้ว่ามันลำบากแค่ไหน เลิกยุ่งกับนั่งเด็กนั่น แล้วไปพบลูกสาวคุณพรพันเถอะนะเซน” นางรอคำตอบจากลูกชาย เซนยังไม่ทันได้อธิบาย โรเบิร์ตก็กลับมาจากข้างนอก ส่งเสียงทักทายเมื่อเห็นลูกชายอยู่กับภรรยาท่าทางเคร่งเครียด

"มีอะไรกัน วันนี้บรรยากาศดูแปลกๆ”

"ก็ลูกชายตัวดีของคุณน่ะสิ พาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เข้าบ้าน แถมพรากผู้เยาว์”นางเผยสีหน้าอ่อนใจ

“อะไรนะ พรากผู้เยาว์”โรเบิร์ตตกใจใหญ่

“ชมจันทร์อายุยี่สิบแล้วครับ” เซนรีบบอกก่อนจะเกิดการเข้าใจผิดไปกันใหญ่

“แน่นะ” โรเบิร์ตย้ำถามอีกครั้ง

“ครับ” เซนตอบกลับด้วยความมั่นใจ

“นี่คุณโรเบิร์ต คุณไม่ทุกข์ร้อนที่เซนพาผู้หญิงเข้าบ้านเลยหรือไง ถ้าเกิดยัยนั่นเกาะติดเซน อยากเลื่อนขั้นมาเป็นลูกสะใภ้ พวกเราจะทำยังไง”

“ก็ไม่เห็นต้องทำยังไงเลยนี่คุณ ถ้าคนสองคนรักกัน ดีซะอีก”

“ดีตรงไหน ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้น ไม่มีความเป็นกุลสตรีสักนิด แม่ไม่ต้องการ”

“ไม่เอาน่าคุณ เซนโตพอที่จะตัดสินใจเองได้ ผมว่า เรารอวันเป็นปู่กับย่าดีกว่า”

“ได้ฉันจะรอวันที่ฉันเป็นย่า แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้ ต้องเป็นลูกสาวคุณพรพันเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์เรียกฉันว่าแม่” นางฉายแววตาเขียวขุ่นใส่สามี แล้วลุกยืนเดินออกไปจากบ้าน โรเบิร์ตถอนหายใจยาวก่อนจะหันมองลูกชาย

“พ่อจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของเซน เซนคงไม่ทำอะไรที่เป็นการเสียชื่อเสียงมาถึงทวีจิรไพศาสใช่มั้ย”โรเบิร์ตถามเสียงเข้ม สีหน้าจริงจัง

“เรื่องของชมจันทร์ ผมรู้ดีว่าควรทำยังไง ผมขอตัวก่อนนะครับ”

วันเวลาผ่านไปกับการยอมรับโชคชะตาเซนยกห้องของเขาให้เป็นห้องของเธอ และให้คนรับใช้คอยจับตาดู หนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้า เขาถามเรื่องของเธอจากคนรับใช้

“เป็นไงบ้าง”

“ปกติดีค่ะ ไม่เห็นจะดื้ออย่างที่คุณเซนบอกเลยค่ะ” ส้มรีบบอกเจ้านาย

“หลังจากวันนี้ไปไม่ต้องเฝ้า”

“ค่ะ” ส้มพยักหน้า

เซนลุกยืน กวาดสายตามองสวนที่พึ่งปรับปรุงใหม่อย่างพอใจ แล้ววางแก้วกาแฟไว้ที่โต๊ะ เดินไปที่ห้องที่ยกให้ชมจันทร์ เขาเปิดประตูด้วยกุญแจสำรอง มองร่างเล็กนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิดหวัง แล้วขึ้นไปนอนเคียงข้าง สายตาคู่เข้มพินิจมองร่างเล็กบอบบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เด็กน้อย” เซนจ้องริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพู แล้วยื่นปลายนิ้วเกรี่ยวนเบาๆและหนักขึ้นเรื่อยๆ ชมจันทร์รู้สึกตัวลืมตา

“คุณ!!”เธอร่นถอยหนี รีบลุกนั่งดึงผ้าห่มคลุมกายถึงอก คนตัวโตขยับตามนั่งประจัญหน้า

“ผมเหมือนผีหรือไง”

“ค่ะ เอ๊ย เปล่าค่ะ”

“ส้มบอกว่าคุณทำตัวดี”

“ฉันอยากสงบศึกกับคุณ แล้วก็ขอความเห็นใจจากคุณ” ฉายแววตาอ้อนวอน ท่าทางเรียบร้อย

“ก็ได้” เซนตอบ แล้วรวบตัวร่างเล็กยกเธอขึ้นนั่งบนตักกอดไว้มั่น ชมจันทร์ตกใจก็ดิ้นขัดขืนทันที

“ทำอะไรของคุณ” เธอหันหน้าไปด้านข้างเหลือบตามองเขาแล้วสาดแววตาเขียวขุ่นใส่

“ก็สงบศึก ผมจะไม่ใจร้ายกับคุณ คุณอยากให้ผมสงบศึกคุณก็ต้องทำตามคำสั่งผม ว่าไง”

“คุณจะให้ฉันออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ฉันจะหาเงินมาคืนคุณ”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่า คุณว่านอนสอนง่ายมากน้อยแค่ไหน”เขาฉายแววตาที่เต็มไปด้วยเลศนัยน์

ชมจันทร์มีทีท่าครุ่นคิด เธอปล่อยให้เขากอดจนน่าแปลกใจ เซนคลายวงแขนแล้วลุกออกจากเตียง

“ทุกเช้า คุณต้องคอยแต่งตัวให้ผม เริ่มตั้งแต่วันนี้” เซนเดินไปหยิบเสื้อสูทและเนคไทออกจากตู้มาให้ชมจันทร์ เธอรับไว้แล้วลุกจากเตียงมาแต่งตัวผูกเนคไทให้ร่างสูงอย่างว่าง่าย เขาก้มศีรษะเล็กน้อย มองมือเล็กอย่างคล่องแคล่วก็อดแปลกใจไม่ได้

“เก่งนี่ ผูกให้แฟนบ่อยหรือไง”

“ผูกให้พี่ชายฉันบ่อย” ชมจันทร์มีสีหน้าเศร้าเล็กน้อย เซนรวบเอวคอดดึงแนบกายแล้วจ้องมองใบหน้าอ่อนวัยด้วยความรู้สึกอยากจะตี เพราะความใจดีที่มีให้คนเลวๆอย่างกร

“ต่อไปนี้ห้ามพูดถึงคนเลวๆแบบนั้นอีก เข้าใจมั้ย”