บทที่5คู่นอน

“ค่ะ ก็คิดไว้อยู่เหมือนกัน คงไม่มีใครเหมาะสมอีกแล้วล่ะค่ะ ” คุณลักคณาเผยยิ้มปราบปลื้ม

เซนรู้สึกสดชื่น อารมณ์ดีขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็สวมชุดลำรองดูสมาร์ทเดินกลับมาที่ห้อง เขาไม่เห็นคนตัวเล็ก

“ชมจันทร์ หึ! อยู่ดีๆไม่ชอบ ชอบหาเรื่อง” ร่างสูงเดินหาอยู่ไม่นาน ก็เห็นแผ่นหลังเล็ก เธอเดินเร็วท่าทางหลบๆซ่อนๆ เซนเดินตามจนทัน จังหวะพอดีคนตัวเล็กหันมาเห็น เธอมีสีหน้าหวาดกลัว ท่าทางลุกลี้ลุกลน

“จะไปไหน ผมถามว่าจะไปไหน ชมจันทร์ ชมจันทร์!”

“ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีคุณ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ ฉันไม่ยอมเป็นคู่นอน เป็นนางบำเรอของคุณเด็ดขาด คุณมันบ้าตัณหา” ชมจันทร์วิ่งหนีอย่างว่องไว หวังให้พ้นชายคาของเขาจนไปถึงห้องรับประทานอาหาร บรรดาคุณหญิงคุณนายกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานรวมทั้งคุณลักคณา ทว่าสายตาทุกคู่พากันจ้องมองหญิงสาวที่มายืนหัวโด่ หน้าตาขาวซีดจนเกิดความสงสัยและข้องใจโดยเฉพาะเจ้าของบ้าน

“เธอเป็นใคร?ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านของฉัน”

“เอ่อ สะสะสวัดดีค่ะ ไม่ทราบว่าประตูอยู่ทางไหนคะ”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะคุณพี่ หรือว่าลูกสาว เอ๊ะ!แต่คุณพี่มีลูกชายคนเดียวนี่คะ หรือว่าเป็นหลานสาว เอ๊??แต่…”สายตาของคุณหญิงทั้งหลายจับจ้องไปที่ร่างเล็กบอบบางคาดคั้นคำตอบ เธอยังไม่ทันได้อธิบายใดๆ เซนก็เดินเข้ามาประชิดตัวเธอ วางวงแขนสวมกอดเอวคอดแน่น ใบหน้าคมคายโน้มต่ำใกล้ดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา แล้วกดริมฝีปากประกบจูบกลีบปากสีสวยอย่างว่องไว ชมจันทร์ตกใจตาโตราวกับไข่ห่าน รีบยกมือผลักดันแผงอกกว้างออกห่าง บรรดาคุณหญิงต่างพากันตกตะลึงโดยเฉพาะคนเป็นแม่

“เซน นี่มันอะไรกัน!”คุณลักคณาเผยสีหน้าไม่พอใจ แววตาขึงขัง อีกทั้งยังไม่สบอารมณ์และสงสัย

“ขอโทษครับที่เสียมารยาท” เซนรวบคนตัวเล็กแบกขึ้นบ่าทันที

“ปล่อยฉัน ปล่อย!! ฉันถูกลักพาตัวมาค่ะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

“ถ้าคุณไม่เงียบ ผมจะจูบคุณอีก อยากจูบโชว์หรือไง”เขาฉายแววตาข่มขู่ ท่าทางจริงจัง ร่างเล็กหยุดแผงฤทธิ์ เงียบกริบ

คุณลักคณาได้แต่มองลูกชายพร้อมหญิงสาวปริศนาหายขึ้นไปชั้นบนด้วยความขุ่นเคือง

“แหม คุณพี่มีว่าที่ลูกสะใภ้อยู่แล้วก็ไม่บอก แบบนี้ก็อดได้ลูกสาวคุณพรพันเป็นสะใภ้สิคะ ว่าแต่ ผู้หญิงสมัยนี้จริงๆเลย ไวไฟกล้ามาอยู่บ้านผู้ชายทั้งๆที่ยังไม่แต่งงาน”

“นี่มันยุคไหนแล้วค่ะ ธรรมดาออกค่ะ ใช่มั้ยคะ”เสียงวิภาควิจารย์ทำให้คุณลักคณาไม่พอใจ และร้อนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ขอโทษด้วย วันนี้ขอเชิญคุณพี่ คุณน้องกลับไปก่อนนะคะ” นางรีบเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหารด้วยอาการวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลม ความตั้งใจก่อนหน้าที่จะไปเค้นถามความจริงจากลูกชายหยุดชะงัก

เซนเปิดประตู เดินเข้าไปในห้องจนชิดขอบเตียง แล้วโยนคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้าง

“ฉันเจ็บนะ” สีหน้าไม่พอใจ ขณะที่ร่างสูงยืนกอดอก เดินวนไปวนมา แววตาขึงขัง

“หึ!คิดหนี คุณกล้ามาก อยากตายหรือไง” เซนยื่นมือบีบลาดบ่าเล็กเต็มแรง

"ฉันเจ็บ!!ปล่อย ปล่อยฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับคุณ”

“แจ้งตำรวจ คุณคิดว่าคุณจะได้ออกไปจากที่นี่หรือไง อย่าลืมสิ ว่าคุณกับผมมันคนละชั้นกัน คุณคิดว่าตำรวจจะฟังคุณหรือฟังผม” มือหนาบีบลาดบ่าขาวเนียนทั้งสองข้างแรงขึ้น เขาจ้องมองดวงหน้าสวยหวานอ่อนกว่าวัยแววตาวาวโรจน์

“คุณก็แค่ผู้หญิงหิวเงิน ใครให้มากกว่าก็กระโดดไปหาคนนั้น คุณคงใช้มารยาความใสซื่อหลอกผู้ชายมาเยอะสินะ ผมไม่มีทางหลงกลคุณอีกต่อไปแล้ว ไม่มีทาง!”น้ำเสียงแข็งกระด้าง อีกทั้งแววตาและท่าทางเกรี้ยวกราด มือหนาบีบลาดบ่าเล็กจนร่างบางรู้สึกเจ็บทนไม่ไหว

“คุณเซน คุณบ้าไปแล้วหรือไง เจ็บ ฉันเจ็บ ปล่อย!!”

“ผมมีแค่คุณคนเดียว ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณ อย่าทิ้งผมไป เราสัญญากันแล้ว ว่าจะแต่งงานกัน มีเจ้าตัวเล็กสักสองสามคน อยู่กับผมนะ”ท่าทางเกรี้ยวกราด อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเศร้าโศก แววตาฉายชัดถึงเจ็บปวด ชมจันทร์มองปฏิกริยาของเขาอย่างงุนงง

" คุณเซน ปล่อยฉันก่อนค่ะ ฉันเจ็บ ปล่อยฉันก่อนนะคะ”เธอเผยสีหน้าและแววตาอ้อนวอน จนคนตัวโตเริ่มมีสติ เขาค่อยๆคลายมือออก ใบหน้ายังคงหมองเศร้า ชมจันทร์มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกันต่อมขี้สงสารเริ่มทำงาน เธอวาดวงแขนโอบกอดคนตัวโตโดยไม่รู้ตัว เซนมองร่างน้อยด้วยแววตาอ่อนลง ก่อนจะโน้มใบหน้าอันหล่อแนบชิดทรวงอกนุ่ม

“อยู่กับผม อย่าทิ้งผม”

“ค่ะ คุณเซน ฉันจะอยู่กับคุณ นอนพักผ่อนนะคะ ฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหน ตื่นมาสมองจะได้ปลอดโปร่ง”มือน้อยลูบศีรษะของเขาปลอบโยน น้ำเสียงบางเบาแฝงไว้ด้วยความอบอุ่น เซนกอดคนตัวเล็กแน่น กลัวว่าเธอจะหายไปดั่งควัน แล้วล้มตัวนอน วงแขนกอดร่างบางไว้และหลับสนิทในที่สุด

ชมจันทร์เห็นเขาหลับ เธอค่อยๆขยับตัวออกห่าง แต่ทว่ายิ่งขยับตัวออก ก็ถูกกอดแน่นดั่งกรงขังไม่ให้หลบหนี เธอเมื่อยล้าและหลับเข้าสู่ห้วงนิทราตามเขาไปติดๆ

เวลาผ่านไปนานพอสมควร คุณลักคณามีสีหน้าดีขึ้น เรื่องของลูกชายลอยเข้ามาในหัว ใจของนางร้อนรนอีกครั้ง คุณลักคณารีบเดินไปที่ห้องของลูกชายทันทีพร้อมกับแม่บ้านคนสนิท

“แจ่ม เคาะประตู เคาะดังๆ”สีหน้าวิตกกังวล

“ค่ะ คุณท่าน” แจ่มทำตามคำสั่ง แต่ก็ไร้เสียงโต้ตอบจากคนในห้อง

"ไปเอากุญแจมาไขเดี๋ยวนี้ ต้องมีอะไรแน่ๆ ยัยเด็กนั่นจ้องจะจับเซนแน่ๆ เร็วๆ แจ่ม”