บทที่4.2แฟน

“คุณต่างหาก ขึ้นมานอนบนเตียงผมได้ยังไง” ทันใดนั้นเซนก็สัมผัสถึงผิวเนื้อเนียนละเอียดใต้ผ้าห่ม เช่นเดียวกับชมจันทร์สัมผัสถึงเรือนกายแข็งแกร่ง เธอรีบถอยหนี แต่ทว่าถูกวงแขนใหญ่กอดรั้งไว้แน่น

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะตั้งใจทำงาน”

“ปล่อยฉัน!!”

“ไม่ปล่อย ในเมื่อคุณตั้งใจทำงาน เจ้านายอย่างผมก็อยากสั่งงานพอดี ที่หลังไม่ต้องถอดเสื้อผ้า ผมจะเป็นคนถอดเสื้อผ้าให้คุณเอง มันดูเร้าใจกว่า”เซนเหยียดยิ้ม แล้วพลิกร่างกำยำอยู่เหนือร่างเล็กคร่อมเธอไว้อย่างง่ายดาย ใบหน้าครามคมโน้มต่ำ ปลายจมูกโด่งคมสันสูดกลิ่นกายสาวตามลำคอขาวเนียน

“หยุดนะ!!หยุด!! ฉันบอกให้หยุด”มือเล็กตีรัว ชมจันทร์ได้จังหวะยกเท้าถีบร่างสูง จนเขาพลิกตัวกลิ้งตกลงพื้นเพราะไม่ทันระวัง

"โอ๊ย!ยัยตัวแสบ” เซนจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กน่ารักกลายเป็นปีศาจร้ายขณะเดียวกันชมจันทร์ก็รีบกระโดดลงจากเตียง มือดึงผ้าห่มคลุมปิดกายมิดชิด

“ฉันบอกแล้วไง ว่าหยุด” ดวงตากลมคู่สวยประสานนัยน์ตาคมเข้มราวกับแค้นเคืองร่างสูงมานาน

เซนเดินเข้าหาร่างบอบบางอีกครั้ง แล้ววาดวงแขนกอดรัดร่างบางไว้แน่น เขาก้มหน้าลง สายตาคมกริบพิจารณาใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตา จมูก ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อสลับกับท่าทีหวาดระแวง

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับผม”

“ถีบคุณนะเหรอ”

“ชมจันทร์ คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณอยู่ในฐานะอะไร ” เซนฉายแววตาเขียวขุ่น

“คุณไม่เป็นสุภาพบุรุษ ฉันไม่เต็มใจ ถึงฉันจะเซ็นต์สัญญาก็เถอะ ฉันขอให้คุณทบทวนใหม่ ให้ฉันทำอย่างอื่นได้มั้ย ฉันขยันนะ”ชมจันทร์กวาดสายตาไปทั่วห้อง ท่าทางมีพิรุธ ในขณะที่เซนเผยสีหน้าและแววตาเคร่งขรึม เธอก็รีบพูดเสริมอีกครั้ง

“คุณก็นอนกับดารานางแบบอยู่แล้ว อย่างฉันไม่ใช่สเปคหรอก”หลบสายตาคมกริบที่จ้องมองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ตอนนี้สเปคผมเปลี่ยน คุณไปอาบน้ำดีกว่า กลิ่นอ๊วกยังติดตัวคุณอยู่เลย ผมหมดอารมณ์ แล้วนับตั้งแต่วินาทีนี้ คุณต้องอยู่ที่นี่ แล้วอย่าคิดหนี ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ผมมันซาตาน ปีศาจร้ายจำไว้” เซนผลักดันเธอเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วออกไปจากห้อง ชมจันทร์รีบปิดประตูแน่นจัดการเปลื้องผ้าชิ้นน้อย แล้วชำระล้างเรือนกายจนสะอาดกลิ่นหอมกรุ่น ขณะเดียวกันก็ทบทวนเรื่องร้ายๆของตัวเอง

“ฉันต้องยอมเป็นคู่นอนของเขางั้นเหรอ คนบ้ากาม บ้าตัณหา ชิ! ไม่มีทาง ฉันจะหนี คุณไม่มีทางจับฉันได้หรอก แล้วถ้าเขาฆ่าพี่กรล่ะ คนประเภทนี้ทำได้ทุกอย่าง ไม่งั้นไม่ทำสัญญาบ้าๆนี้ขึ้นมาหรอก โธ่เอ๊ย แล้วถ้าเขาฆ่าฉันด้วยล่ะ อนาคตฉัน ฉันยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ฉันต้องการเลยนะ ไอ้พี่กร พี่เลวที่สุด” บ่นยาวระบายความโกรธและแค้นให้พี่ชายจนกระทั่งอาบน้ำเสร็จ ร่างเล็กบอบบางคว้าผ้าขนหนูพันกายไว้แน่น แล้วเดินไปเปิดประตูโผล่ศีรษะยื่นออกมา สอดส่องสายตามองดู เมื่อไม่เห็นร่างสูง เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วไปหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ในตู้บานใหญ่ ชมจันทร์เลือกหยิบกางเกงขายาวกับเสื้อยืดคอกลมตัวโตมาสวมแล้วผูกมัดไม่ให้ลุ่มล่าม จากนั้นก็เดินสำรวจภายในห้องจนสะดุดกับรูปถ่ายตั้งโต๊ะ

“เด็กผู้ชายคนนี้คงจะเป็นคุณสินะ น่ารักดีนี่ ชิ หล่อแต่เด็ก รู้หน้าไม่รู้ใจ โตมาร้ายได้ขนาดนี้ แถมบ้าตัณหา ทุเรศที่สุด” มือเล็กจับกรอบรูปคว่ำหน้าลงอย่างโมโห เธอเดินไปที่ประตู แล้วค่อยๆเปิดกว้างยื่นศีรษะออกไป ใช้สายตากวาดมองภายนอกอย่างละเอียด ความกว้างขวางหรูหราแปลกตา ทำให้หวาดกลัว ทันใดนั้นความคิดเรื่องการหนีก็ผุดขึ้นมาในหัว

“ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง แล้วฉันจะหาเงินมาใช้คุณทุกบาททุกสตางค์ ไม่ให้ติดหนี้ไปถึงชาติหน้าแน่” ชมจันทร์วิ่งออกจากห้องใหญ่ลงไปชั้นล่างอย่างเร่งรีบ

เวลาเที่ยงวันนี้ที่บ้านทวีจิรไพศาลมีบรรดาคุณหญิงคุณนายมาร่วมรับประทานอาหารกลางวันเกือบสิบคน คุณลักคณาเจ้าของบ้านต้อนรับขับสู้ ยิ้มแย้มพูดคุยกับบรรดาคุณหญิงคุณนายอย่างคนคุ้นเคย

“ช่วงนี้คุณพี่ลักคณาสบายดีนะคะ”

“แหม ก็ต้องสบายดีอยู่แล้วมีลูกชายบริหารงานเก่ง แถมหน้าตาหล่อเหลาสาวๆนี่ตามจีบหัวบันไดคงไม่แห้งเลยใช่มั้ยคะ”

“เอ๊!! แต่ก็ไดยินข่าวนะคะ ว่าลูกชายของคุณพี่เป็นเสือผู้หญิง บ้างก็ว่าเป็นคลาสโนว่าชอบควงผู้หญิงไปทั่ว ใช้ผู้หญิงเปลือง เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ไม่จริงใช่มั้ยคะ” บรรดาคุณหญิงพากันยิงคำถามจนคุณลักคณาต้องรีบแก้ข่าวทั้งๆที่นางรู้อยู่แก่ใจ

“ตายแล้วไปได้ยินมาจากไหนคะ เซนไม่ทำตัวแบบนั้นหรอกค่ะ ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้ต้องปวดหัว ส่วนเรื่องมีสาวๆตามจีบก็มีบ้าง แหม ก็ดูดีขนาดนั้น เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยคะ” ลักคณายิ้มกลบเกลื่อน

“แล้วนี้คุณพี่คิดเรื่องลูกสะใภ้หรือยังคะ ได้ข่าวว่าลูกสาวคุณพรพันทั้งสวยทั้งเก่ง”