บทที่4 แฟน

พนักงานที่เห็นเหตุการณ์ชวนวาบหวิว รู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นลูกค้าโต๊ะวีไอพีรีบจ่ายเงินแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้พาแฟนสาวออกไปด้วย

“แล้วผู้หญิงล่ะ” พนักงานหนุ่มส่ายหน้า ไม่อยากใส่ใจ และเดินไปที่โต๊ะวีไอพีเพื่อเก็บจาน ทว่าตามองเห็นร่างบอบบางนอนกอดขวดไวน์บนพื้น

“คุณครับ คุณ คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณ! คุณ!”

“ฮื้อ..เป็นสิ ฉันเป็นมากด้วย ฉันอยากตื่นขึ้นมาแล้วให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝันจังเลย” ชมจันทร์ปรือตามอง

“คุณไม่ใช่นักธุรกิจนี่”

“ผมเป็นพนักงานเสิร์ฟครับ”

“อ๋อ เท่าไหร่ ทั้งหมดนี่เท่าไหร่”มือบางล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบธนบัตร์ห้าร้อยบาทออกมา

“คุณผู้ชายจ่ายเรียบร้อยแล้วครับ ว่าแต่คุณจะกลับบ้านยังไงครับเนี้ยะ”

“อ่ะ พอหรือเปล่า”ชมจันทร์ยัดเงินใส่มือพนักงานหนุ่ม

“คุณผู้ชายจ่ายแล้วครับ”

“จ่ายแล้ว อ่อ งั้นฉันให้ทิป ปกติฉันไม่ให้ทิปหรอกนะ แต่ว่าหลังจากนี้ ชีวิตฉันได้อยู่ดีกินดี ฉันให้คุณเป็นรางวัล” ชมจันทร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกเดินเซ พนักงานหนุ่มยืนลุ้น พยายามให้กำลังใจ

“ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง สบายมาก” ร่างบอบบางพยายามเดินให้ตรงอีกครั้ง แต่ทว่าก็ยังเซชนโน่นชนนี้ จารชาม แก้ว ของตกแต่งร้านล่วงตกแตกไปหมด

“ผมว่า ให้แฟนคุณมารับดีกว่าครับ”

“แฟน ใช่สิ แฟนฉัน เขาไปไหนแล้ว ฮ่าๆๆ ฉันอยากมีแฟน ฉันยังไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย ทำงานเก็บเงินใช้หนี้อย่างเดียว ไอ้พี่บ้า!ฉันเกลียดเขา เขาทิ้งฉัน เขาเป็นคนที่ฉันรักคนเดียว” ชมจันทร์ร่ำไห้ เผยสีหน้าเศร้าโศก พนักงานหนุ่มทนไม่ได้ รู้สึกสงสารจับใจ ก็รีบกลับไปดูที่สมุดจ้องโต๊ะลูกค้า ถามพนักที่รับจองลูกค้าวีไอพี

“โต๊ะวีไอพีได้ให้เบอร์โทรไว้หรือเปล่า”

“ถามทำไม”

“ขอเบอร์หน่อย”

“ไม่มี มีแต่เบอร์เลขา”

“ก็ได้ ขอหน่อย”พนักงานหนุ่มกุลีกุจอช่วย เขาโทรติดต่อเลขาจนได้เบอร์โทรแฟนหนุ่มของลูกค้าที่น่าสงสาร

เซนนั่งทำงานอยู่ในห้องเงียบๆ ตาเหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะเวลาเที่ยงคืนก็รู้สึกเมื่อยล้า แต่ทว่ายังต้องอ่านบทสรุปการประชุมที่ไม่ได้เข้าร่วม เพื่อเตรียมแผนการประชุมครั้งหน้า ขณะที่กวาดสายตาอ่าน เสียงโทรศัพท์สั่นดัง ร่างสูงไม่สนใจ และมุ่งมั่นกับบทสรุปต่อ เช่นเดียวกับโทรศัพท์ ยังคงสั่นดังจนกว่าจะรับสาย เซนรำคาญยื่นมือหยิบหวังปิดเครื่อง ทันใดนั้นเขาก็ฉุกคิด ก่อนจะกดปิด เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถโทรมาได้ นอกจากเลขา

“(คุณเซนใชมั้ยครับ)”

“(คุณเป็นใคร รู้เบอร์ผมได้ยังไง)”

“( ผมได้เบอร์มาจากเลขาคุณครับ ผมโทรมาจากร้านบลูโน่ แฟนคุณเมามาก ผมว่าแฟนคุณกลับเองไม่ได้แน่ แฟนคุณเสียใจมากที่คุณทิ้งไป ผมขอร้องช่วยมารับแฟนคุณกลับด้วยนะครับ )”

(“หึ แฟน!ยัยนั่นไม่ใช่”)

(“ผมขอร้อง”)น้ำเสียงอ้อนวอนของพนักงาน

เซนยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินวนรอบคนตัวเล็กหลับสนิท เขาฉายแววตาน่าสมเพช แล้วย่อตัวลงส่งเสียงเรียก

“คุณ คุณ!! ตื่นได้แล้ว ชมจันทร์ ชมจันทร์ ป่วนผมหรือไง ไม่ได้ผลหรอกน่า คุณทำให้ผมอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แล้วยังจะให้ผมมารับคุณกลับอีก คุณไม่มีสามัญสำนึกเลยจริงๆ รู้ไว้ด้วย ผมกำลังคิดเรื่องของคุณใหม่ ชมจันทร์ ชมจันทร์” เซนคว้าแขนเล็กดึงร่างบอบบางขึ้น ชมจันทร์รู้สึกตัวตื่น ก็ส่งเสียงพร่ำเพ้ออย่างคนน่าสงสาร

“พี่กร พี่อยู่ที่ไหน ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้ พี่ขายฉัน แล้วยังทิ้งฉัน พี่ไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย ฮือ…”เปลือกตาสวยบวมช้ำ หรี่มองคนตรงหน้าแล้วหลับต่อ เซนถอนหายใจก่อนจะสอดแขนแข็งแรงใต้ร่างอรชรอุ้มลอยขึ้น เดินดุ่มๆไปที่รถท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองอย่างเอ็นดู เขาวางร่างเล็กนอนราบที่เบาะด้านหลัง ปิดประตูรถ จากนั้นก็ขับกลับบ้านอย่างว่องไว ไม่นานก็ถึงบ้านทวีจิรไพศาส

เซนวางร่างบอบบางนอนบนพื้นพรมข้างเตียงแล้วส่ายหน้า จมูกได้กลิ่นอาเจียนยิ่งทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน

“พรุ่งนี้ผมจะคิดบัญชีกับคุณ” ท่าทางเอือมระอา จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดลิ้นชักหยิบยานอนหลับตามแพทย์สั่งออกมากิน ก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียง และหลับเข้าสู่ห้วงนิทรา เวลาตีสอง ชมจันทร์สัมผัสอากาศที่เย็นกว่าปกติ เธอรู้สึกตัวลุกนั่ง ยื่นมือควานหาผ้าห่มจนสะดุดกับผ้านุ่มๆบนเตียง เธอถอดเสื้อผ้า เหลือชั้นในตัวจิ๋ว แล้วค่อยๆคลานขึ้นไปนอน มือดึงผ้าห่มคลุมกายจนถึงหน้าอก แขนขาไขว่คว้าหาหมอนข้างจนได้ไออุ่น ใบหน้าซุกแผงอกกว้าง กลิ่นกายหอมสะอาดทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสบาย

แสงแดดยามเช้าสว่างทะลุผ้าม่านสีทึบ สองเรือนร่างหลับสนิทอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัวตื่นเพราะได้นอนเต็มอิ่ม ชมจันทร์กอดเขาแน่น ทรวงอกขนาดพอดีเบียดชิดแขนแข็งแรง เรียวขาขาวเกี่ยวต้นขาใหญ่ไว้มั่น ทั้งสองคนลืมตา สายตาสองคู่ประสานกันในที่สุด

“ กรี๊ด! คุณ! คุณเซน คุณมาอยู่บนเตียงฉันได้ยังไง” เปลือกตาคู่สวยเบิกกว้าง