บทที่3.2พบหน้า

“หึ!!ฟังนะชมจันทร์ คนอย่างผม ไม่จำเป็นต้องให้คุณหาผู้หญิงให้หรอก" เซนฉายแววตาขึงขัง ประสานดวงตากลมโตจ้องมองเขาด้วยสีหน้าอย่างคนที่จะเอาชนะ

“ชิ!!”ชมจันทร์พ่ายแพ้ เธอเบือนหน้าหนี ทอดสายตามองทรรศนียภาพข้างทาง เซนขับรถไปต่อ สถานะการณ์ในรถเงียบอีกครั้ง จนกระทั่งเขาจอดรถหน้าผับเรสเทอร์รองสไตล์อิตาเลี่ยน ร่างสูงลงจากรถ ในขณะที่คนตัวเล็กนั่งนิ่ง ไม่ขยับเขยื่อน เขาเดินไปเปิดประตูรถให้ชมจันทร์

“ลงมา” สั่งเสียงเข้ม

“ฉันไม่ลง”

“ถ้าไม่อยากคุยเรื่องสัญญาก็ตามใจ”เซนเดินดุ่มๆเข้าไปในร้าน ชมจันทร์ตัดสินใจตามไปติดๆกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อให้ทันขายาวๆ เขาเลือกโซนวีไอพี เพื่อความเป็นส่วนตัว คนตัวเล็กรีบเดินไปขยับเก้าอี้นั่งอย่างว่องไว

“คุยได้เลยใช่มั้ย คือ เรื่องที่พี่ชายฉันตกลงกับคุณ แล้วที่ฉันเซนต์ คุณเข้าใจใช่มั้ยว่าฉันไม่มีทางเลือก ฉันอยากขอ”

"น้องสั่งอาหาร” เซนยกมือเรียกพนักงาน เขาสั่งอาหาร ท่าทางไม่แยแสรหรือสนใจร่างบอบบางตรงหน้า เธอเสมือนธาตุอากาศไปโดยปริยาย

“นี่คุณ ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ ไหนว่าจะคุยเรื่องสัญญา”

“ผมหิว”เซนยกแก้วไวน์ดื่ม ชมจันทร์เลยหยิบเมนูมาดู แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นราคา

“สั่งสิ ผมเลี้ยง” ริมฝีปากหยักได้รูปจิบไวน์

“ห้ามมาเก็บฉันที่หลังนะ”

เซนพยักหน้า เขาสนใจกับการดื่มไวน์ ผิดกับชมจันทร์ เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วมาสะดุดที่ร่างสูงนั่งจิบไวน์ ไม่พูดไม่จา อาหารก็ไม่กินอย่างที่เขาบอกว่าหิว คนตัวเล็กเห็นแล้วรำคาญ ทว่าเสียดายมากกว่า ด้วยความเคยชิน เธอคว้าช้อนส้อมจวงจิ้มเนื้อที่หั่นไว้พอดีคำ ยื่นจ่อปากร่างสูง

“คุณหิวไม่ใช่หรือไง อะ กินสิ”

เซนจ้องมองคนตัวเล็ก ไม่อยากเชื่อว่าเธออายุยี่สิบ เพราะเธอดูอ่อนวัยต่ำกว่าสิบแปด อีกทั้งรูปร่างไม่เจริญเติบโตสมวัย สายตาคมกริบพินิจมองร่างบอบบางอรชอนอ้อนแอ้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ถ้าไม่ยืนยันด้วยบัตรประชาชน เขาไม่เชื่อเด็ดขาด ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนอาชญากร

“ตอนเป็นเด็กคุณได้กินอาหารครบห้าหมู่หรือเปล่า”

“คุณถามทำไม” ชมจันทร์ชักมือกลับ เอาเนื้อเข้าปากตัวเอง เธอเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วลุกยืน ความสูงที่แม้แต่ยืนยังไม่เท่ากับเขาที่นั่งบนเก้าอี้ คนตัวเล็กเดินไปใกล้ แล้วยื่นหน้าไปเกือบชิดใบหน้าคมคาย แล้วกวาดสายตาจ้องมองพินิจใบหน้าของเขา

“ในเมื่อ ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณชอบ เรื่องสัญญานั่น คิดว่าไม่เคยมีอยู่ก็แล้วกัน” ชมจันทร์พรายยิ้ม เริ่มรู้สึกถึงความหวัง

“เรื่องชอบ ไม่ชอบกับเซ็กส์ สำหรับผมไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่คุณยังเป็นผู้หญิง” เซนยิ้มเยาะ เขากำลังจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม จังหวะนั้นเองที่ชมจันทร์หน้าบึ้งตึง คว้าไวน์แก้วนั้นมาดื่มแทนรวดเดียวจนหมดแก้ว ท่าทางของอีกฝ่ายตอกย้ำความความพ่ายแพ้ โชคชะตาที่ไม่เข้าข้าง ใจดวงเล็กเดือดพร่าน ทั้งโกรธ ทั้งโมโหพี่ชาย มือน้อยคว้าขวดไวน์ที่เหลือมายกดื่มจนเกือบหมด คนตัวโตแย่งขวดไวน์กลับมาได้ ก่อนที่จะหมดขวด

“นี่คุณ เดี๋ยวก็เมาหรอก”

“คุณเซน คุณไม่ใช่นักธุรกิจ คุณเป็นซาตาน ปีศาจร้ายชัดๆ ไม่เห็นอกเห็นใจคนที่กำลังตกต่ำเลย ตอนนี้ฉันกำล้งรู้สึกแย่มากเลยรู้หรือเปล่า ฮือ…”

“คุณเมาแล้วนะ”

“ฉัน ไม่ เมา” ชมจันทร์พรายยิ้ม นัยน์ตาแดง จ้องมองร่างสูงด้วยแววตาหวานเชื่อมแล้วทรุดกายนั่งลงบนพื้น จากนั้นก็ยื่นมือเรียวเล็กวางบนต้นขาของเขา ขณะที่เซนมองเธอด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าหญิงสาวเฉิ่มๆเชยๆอย่างเธอจะทำเรื่องอย่างว่าในเวลานี้

“นี่คุณ มันไม่ใช่เวลาจะมาทำเรื่องเซ็กส์นะ ดูสถานที่ด้วย”

“ฉันจะทำ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย” มือเล็กลูบต้นขาของเขาเป็นวงกลม เซนเม้มกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง ใจเต้นแรง มือเล็กลูบวนต้นขาได้ไม่นาน เธอก็ผะอืดผะผม

“อะอั่วะ อั่ว พร้วด” ชิ้นเนื้อ ผักสลัดที่กินเข้าไปพ่นออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มรดต้นขาแข็งแรง

“ชมจันทร์!!”เสียงดังพอที่จะให้พนักงานเดินมาดู พนักงานตกใจภาพที่เห็น ศีรษะเล็กอยู่ตรงจุดกึ่งกลางเรือนกายท่องล่างพอดี พนักงานท่าทางเลิ่กลั่ก

“ขอโทษครับ ขอโทษครับ” แล้วรีบวิ่งออกไป ขณะที่เซนรู้สึกอับอายเป็นที่สุด

“ไม่ใช่!! ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ โถ่โว๊ย!!สงสัยผมคงต้องพิจารณาคุณใหม่ ยัยตัวแสบ”เขาขบกรามแน่น เผยแววตาและสีหน้าไม่พอใจถึงที่สุด แล้วลุกยืนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งร่างบอบบางนั่งสัปหงกจมกองอ๊วก