04 ความแตกจนได้

"ลั้ลลาลั้ลลา" ฉันกำลังอาน้ำอยู่ในห้องน้ำอย่างสบายใจ ถึงแม้ว่าจะผ่านไปเป็นอาทิตย์ฉันจะยังไม่ได้ไลน์ของพี่วาฬแต่การที่ได้เจอกันทุกวัน มันก็มีความสุขอีกแบบนึง

"ลั้ลลาลั้ลลา อุ๊ย!" ฉันตกใจมากที่หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็ดันมาเจอพี่เฟิร์ส นอนอยู่บนเตียงของฉันหน้าตาจริงจัง

"เอ๊ะ! เดี๋ยวนะนั่นมันโทรศัพท์เพลินนิ" ฉันตกใจมากที่พี่เฟิร์สมาหยิบโทรฉันไปเปิดดูถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงไม่ตกใจอะไร เพราะฉันไม่เคยหวงโทรศัพท์เลยเวลาที่พี่เฟิร์สเอาไปเล่น แต่ตอนนี้ฉันมีทั้งแชทที่คอยปรึกษากับเพื่อนเรื่องพี่วาฬ ทั้งรูปภาพที่แอบถ่ายไว้ฉันยังไม่อยากให้พี่เฟิร์สรู้ตอนนี้

"เพลินชอบไอ้วาฬหรอ" พี่เฟิร์สถาม นั้นไงเห็นจนได้ฉันนิ่งไปพักนึงก็เลยตัดสินใจพูดความจริง

"ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบเบา ๆ ปฎิเสธก็ไม่ได้หลักฐานชัดซะขนาดนี้

"แต่มันมีแฟนแล้วนะ" พี่เฟิร์สพูด

พี่เฟิร์สขมวดคิ้วพูดเสียงดัง ฉันเลยวิ่งอ้อมเตียงไปกอดแขนพี่เฟิร์ส

"แต่ที่เพลินรู้มาคือเขาเลิกกันไปเป็นเดือนแล้วนะค่ะ" ฉันตอบก็ฉันได้ยินมาอย่างนั้นจริง ๆ พี่ที่ห้องซ้อมดนตรีบอกฉันเองว่า แฟนพี่วาฬหายไปเป็นเดือนแล้ว พี่วาฬเองก็บอกว่าไม่อยากพูดถึง

"พวกมันไม่ได้เลิกกันแค่ทะเลาะกันเท่านั้นเองไอ้วาฬมันรักแฟนมันจะตายจะเลิกกันง่ายๆได้ไง" พี่เฟิร์สพูด ฉันแอบตกใจนิดหน่อยแต่ฉันก็ยังมีโอกาสนิเลิกกันไปเป็นเดือนแล้วถึงขนาดไม่ติดต่อกันเลยยังไงซะไม่นานก็ลืมเอง ถึงเวลานั้นพี่วาฬอาจจะเปิดใจให้ฉันแล้วก็ได้

"วาฬมันเสือผญ.นะเพลินตามมันไม่ทันหรอก" พี่เฟิร์สยังคงเตือนฉัน

"ให้เพลินลองนะคะเพลินโตแล้วดูแลตัวเองได้" ฉันตอบ ฉันรู้ว่าพี่เฟิร์สไม่อยากเห็นฉันเสียใจ ฉันรู้ว่าพี่เฟิร์สรักและห่วงฉันแค่ไหน แต่ฉันก็ยังอยากลองให้โอกาสตัวเองได้ลองสู้

"เรานี่น่าทำไมไม่เคยจะฟังพี่เลย" พี่เฟิร์สพูดไป ลูบหัวฉันไป

"ขอบคุณนะค่ะ" ฉันตอบ

"พักผ่อนเถอะเดี๋ยวพี่ไปนอนละ" พี่เฟิร์สพูดพร้อมเดินไปเปิดประตูเตรียมจะกลับห้อง

"ฝันดีนะค่ะ" ฉันปิดประตูพร้อมรอยยิ้มที่ส่งไปให้พี่เฟิร์สพอประตูปิดลงฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เฮ้อ...คิดว่าพี่เฟิร์สจะไม่ยอมซะแหละ" ฉันพูด หลังจากนั้นฉันก็เข้านอน

11:00 น.

เมื่อคืนหลังจากที่พี่เฟิร์สออกจากห้องไป ฉันก็รีบโทรไปเล่าให้มินกับฝ้ายฟัง พอวางสายฉันก็นอนไม่หลับ กว่าจะหลับได้เกือบเช้าเลยทำให้ฉันตื่นสาย ดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันเดินลงมาข้างล่าง เห็นบ้านเงียบผิดปกติ

"ป้าจ๋าค่ะ ทุกคนไปไหนหมดค่ะทำไมบ้านเงียบจังเลย" ฉันถามป้าจ๋าที่กำลังจัดโต๊ะเตรียมอาหารให้ฉัน

"คุณศักดิ์กับคุณวิมลไปดูที่ดินแถวต่างจังหวัดค่ะ ค่ำ ๆ ถึงจะกลับ ส่วนคุณเฟิร์สไปบ้านเพื่อนแต่เช้าแล้วค่ะ" ป้าจ๋าตอบ ป้าจ๋าเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ ตั้งแต่เด็กฉันมาที่นี้กี่ครั้งก็เจอป้าจ๋าตลอด

"อะไรนะคะ งั้นเพลินต้องอยู่บ้านคนเดียวทั้งวันเลยหรอคะเหงาแย่เลย" ฉันบ่น ฉันเกลียดการอยู่คนเดียวที่สุด

"งั้นป้าจ๋าช่วยบอกพี่ดินให้เตรียมรถหน่อยนะค่ะ เพลินจะออกไปห้างสักหน่อยเดี๋ยวเพลินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแปปเดียว" ฉันพูดในเมื่อว่างทั้งทีบวกกับต้องอยู่บ้านเหงา ขอออกไปช้อปปิ้งดีกว่า "ได้ค่ะเดี๋ยวป้าบอกดินให้นะคะ แต่ก่อนคุณเพลินจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าคุณเพลินช่วยทานข้าวที่ป้าเตรียมไว้ก่อนนะคะ" ป้าจ๋าพูด ป้าจ๋าคนที่ชอบบังคับให้ฉันทานข้าวเป็นประจำ เนื่องจากตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่เสียใหม่ ๆ ฉันเศร้าหนักมาก ไม่อยากอาหารไม่อยากออกไปไหนไม่อยากเจอใครวันทั้งวันเอาแต่ร้องไห้ จนทำให้ฉันล้มป่วยจนต้องแอดมิต หมอบอกว่าฉันอ่อนเพลียและก็ขาดสารอาหารหลังจากนั้นป้าจ๋าก็จะขอร้องให้ฉันทานข้าวตลอดถ้ามองย้อนกลับไปตอนนั้นอาศักดิ์กับอาวิมลต้องวิ่งวุ่นเรื่องคดีความอุบัติเหตุและธุรกิจของพ่อฉันไหนจะเรื่องมรดกของครอบครัวฉัน เลยไม่มีใครว่างมาดูแลฉันมีแต่พี่เฟิร์สกับป้าจ๋า ที่คอยดูแแลฉันไม่ห่าง ฉันชะโงกหน้าไปที่โต๊ะอาหารแล้วหันกลับมามองป้าจ๋า

"ได้เลยค่ะจะกินให้หมดเลย ฮ่า ๆ ๆ " ฉันพูดไปพพร้อมกับยิ้มให้ป้าจ๋า หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นห้องไปโทรนัดมินกับฝ้ายออกไปห้างแล้วก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำ

(บ้านวาฬ _ห้องนั่งเล่น)

ในห้องนั่งเล่นมีขนมน้ำวางอยู่เต็มโต๊ะ ผช.2 คนนั่งอยู่บนพื้นกำลังเล่นเกมส์อย่างสนุก

"โธ่เอ้ย! ไอ้ทีม ไอ้กาก มึงตามกูไม่ทันหรอก" ไวด์พูดเพราะทีมคะแนนตามอยู่

"กูต่อให้ก่อนระดับกูอ่ะนาทีสุดท้ายกูก็ชนะได้เว้ย" ทีมพูดในขณะที่มือก็กดจอยเกมส์ยิก ๆ

เฟิร์สมองไปที่วาฬที่กำลังนั่งแกะคอร์ดเพลงอยู่บนโซฟาเฟิร์สเดินเข้ามาสะกิดวาฬ

"ไอ้วาฬ" วาฬเงยหน้ามองเฟิร์ส

"ออกมาคุยกับกูหน่อยดิ" เฟิร์สพูด