05 คนห่วงน้อง

"มีอะไรว่ะทำไมคุยตรงนั้นไม่ได้...ความลับเหรอ" หลังจากเดินตามไอ้เฟิร์สออกมาผมก็ถามมันทั้งที

"เปล่าหรอกแต่ตรงนั้นพวกมันเสียงดังกลัวคุยไม่รู้เรื่อง" ไอ้เฟิร์สมันตอ

"กูเข้าเรื่องเลยนะ" ไอ้เฟิร์สพูด ดีเลยผมไม่ชอบคนพูดอ้อม ๆ

"เพลินชอบมึง" ไอ้เฟิร์สพูด ตรงประเด็นชิบหายเลยช่วงนี้ชีวิตผมวุ่นวายก็เพราะยัยนี้แหละ ผมหลบตาไอ้เฟิร์สทันที

"กูรู้" ผมตอบ ผมก็ผช.คนนึงนะ ผญ.คนนึงคอยส่งขนมส่งน้ำพยายามขอช่องทางการติดต่อผมทุกวันทำไมผมจะไม่รู้

"มึงรู้เหรอ...แล้วทำมึงไม่ปฎิเสธแล้วก็บอกเพลินไปตรง ๆ ว่ามึงมีแฟนอยู่แล้วเพลินจะได้ตัดใจ" ไอ้เฟิร์สพูดมันดูหงุดหงิดมาก ผมมองหน้ามัน

"กูปฎิเสธน้องมึงไปแล้วแต่น้องมึงต่างหากไม่ยอมถอยเองทั้งส่งขนมส่งน้ำทั้งขอไลน์กูทั้งไปดักรอกูหน้าห้องซ้อมมึงจะให้กูทำไง กูไม่อยากพูดแรงๆเพราะเห็นว่าเป็นน้องสาวมึง" ไอ้เฟิร์สมันถอนหายใจ มันเอามือมาเเตะบ่าผม

"กูรักเพลินเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของกูมึงไม่รู้หรอว่ากว่าเพลินจะกลับมาสดใสร่าเริงได้ มันยากสำหรับพ่อกูแม่กูและกูมากแค่ไหน กูไม่อยากเห็นเพลินต้องเสียใจอีก กูรู้จักมึงดีก่อนมึงจะคบกับคนนั้นอ่ะ มึงเสือผญ.ขนาดไหนและกูก็รู้ว่ามึงรักผญ.คนนั้นมากขนาดไหนกูขอร้องนะ" ผมจ้องไปที่ตาของไอ้เฟิร์ส

"ถ้ามึงยังลืมเขาไม่ได้ก็อย่าให้ความหวังเพลินเลยกูสงสารน้องกู" ไอ้เฟิร์สพูด ผมเข้าใจไอ้เฟิร์สนะแต่ผมก็ไม่เคยให้ความหวังยัยนั้นสักหน่อย "กูเข้าใจ กูเองก็ต้องใช้เวลากูยอมเลิกกับผญ.ทุกคนที่กูควงเพราะกูไม่อยากเห็นเขาต้องร้องไห้อีก แต่เขากลับ......ช่างเถอะ เอาเป็นว่ากูรับรู้จุดประสงค์ของมึงละ" ผมตอบ มันปล่อยมือออกจากบ่าผม

"กูเข้าไปแกะคคอร์ดต่อนะ" ผมพูด มันพยักหน้าตอบผมเลยเดินกลับไปห้องนั่งเล่น

14:45 น. ห้าง (ร้านกาแฟ)

"ขอโทษนะแก พอดีรถติดว่ะ" มินแก้ตัวเพราะปล่อยให้ฉันกับฝ้ายรอมาเกือบชม. มินและฝ้ายมาเรียนด้วยกันแต่เช่าคอนโดอยู่กันคนละที่ เนื่องจากอยากให้พื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน ถึงจะสนิทกันมาก แต่ก็ต้องมีพื้นที่ให้กัน "มาช้าเลี้ยงกาแฟเลย" ฉันพูดขึ้น

"อ้าว ทำไมแกไม่บอกก่อนละว่าอยากมาช้อปปิ้งอยู่ดี ๆ ก็โทรมานัดร้อนก็ร้อนรถก็ติด" ทำเอาฉันกับฝ้ายหัวเราะเบา ๆ

"ไม่รู้ ๆ" ฉันส่ายหน้าและตอบออกไป

"ได้...กาแฟฉันจะเลี้ยงเองกินให้ตาแข็งกันไปเลย" มินพูด ฉันส่งยิ้มให้มินพวกเรานั่งเล่นนั่งคุยบวกกับทานขนมกับเครื่องดื่มไปด้วย

"กินเสร็จไปซื้อเสื้อผ้ากันไหม ฉันย้ายมาคอนโด ของที่บ้านยังตามมาไม่หมดมีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ตัวเอง" มินชวนฉันกับฝ้ายไปช้อปปิ้ง

"เอาสิ ฉันก็ว่าจะชวนพวกแกไปอยู่พอดี" ฉันตอบมิน ฝ้ายเองก็พยักหน้า

ในระหว่างที่ช้อปปิ้งอยู่ พวกเราก็เจอกับพี่ดาวและเพื่อน ๆ ของเขาประมาณ 5-6 คนได้ พี่ดาวคือรุ่นพี่ที่คณะคนที่เขียนป้ายชื่อให้ฉัน ทั้งสวย น่ารัก ใจดี

"อ้าว เพลิน มิน ฝ้าย มาทำอะไรกันจ้ะ" พี่ดาวทักพวกเรา

"พอดีพวกเรามาซื้อเสื้อกันค่ะพวกพี่ละคะมาทำอะไรกัน" ฝ้ายพูด

"อ้อ พอดีวันนี้เป็นวันเกิดแป้งน่ะ พวกพี่ก็เลยจะมากินซูชิกันแล้วก็จะไปดูหนังกันต่อจ้ะ"

" พี่ดาวตอบ

"เอ๊ะ! วันนี้วันเกิดพี่แป้งหรอคะ สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ" ฉันพูด มินกับฝ้ายก็พูดตาม

"ขอบใจนะ ไปกินกับพวกเราไหมละพี่เลี้ยงเอง" พี่แป้งพพูด

"ไม่เป็นไรดีกว่าคะ พวกเราทานขนมกินมาแล้ว จะพามินไปซื้อเสื้อผ้าด้วย งั้นพวกเราขอตัวนะค่ะ" ฉันพูด

"จ้ะ" พี่แป้งตอบจากนั้นพวกเราก็เดินซื้อเสื้อผ้ากันต่ออย่างสนุกสนาน ดูนู้นนี้นั่นไปเรื่อย จนใกล้ค่ำเลยจะแยกย้ายกันกลับ

"ฝ้ายแกมาไงอ่ะ" มินถาม

"ฉันนั่งแท็กซี่มา" ฝ้ายตอบ

"เออ งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งแกยังไงก็ทางผ่านอยู่แล้ว แกอ่ะเพลินกลับยังไงให้เราไปส่งไหม"มินถาม

" เฮ้ยไม่เป็นไร มันคนละทางกันเลยเดี๋ยวฉันให้คนที่บ้านมารับพวกแกกลับไปก่อนเลยก็ได้นะ" ฉันตอบมิน

"ให้รอเป็นเพื่อนไหม" มินถาม

"ไม่ต้อง ๆ บ้านฉันไม่ได้ไกลมากแปปเดียวก็ถึง พวกแกอ่ะกลับดี ๆ นะ" ฉันพูดออกไปแบบยิ้ม ๆ ฉันไม่อยากให้เพื่อน 2 คน รู้สึกเป็นห่วง

"โอเคงั้นพวกเราไปก่อนนะถึงแล้วทักบอกด้วยละ" มินพูด

"รับทราบค่ะ" ฉันพูดแล้วทำท่าทางเคารพของตำรวจ 2 คนนั้นยิ้มแล้วโบกมือลาฉัน ฉันโทรบอกพี่ดินให้ออกมารับ รอไม่นานพี่ดินก็มาถึงพี่ดินรับถุงในมือของฉันเอาไปเก็บห้องรถ เสร็จแล้วเดินกลับมาขับรถกลับบ้าน รถเลี้ยวเข้าประตูบ้านมา ฉันเห็นรถของพี่เฟิร์สจอดอยู่ "พี่เฟิร์สมาถึงนานแล้วหรอคะพี่ดิน" ฉันถามเพราะปกติเวลาพี่เฟิร์สไปหาเพื่อนจะกลับค่อนข้างดึกและถ้าเป็นวันหยุดบางทีมีกลับเช้าด้วย

"กลับมาก่อนคุณเพลินโทรมาหาผมสักชม.กว่า ๆ ได้ครับ" พี่ดินตอบ ฉันพยักหน้า

"เพลินฝากพี่ดินเอาของไปไว้บนห้องเพลินด้วยนะคะ" ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตูลงรถไม่รอให้พี่ดินเปิดให้

"ครับ" พี่ดินตอบ