บทที่ 10 ได้รับบาดเจ็บ

อาโปเก็บถ้วยจานไปล้างแล้วกลับมาทำความสะอาดโต๊ะอาหาร เธอทำไปบ่นไป พึ่งจะได้เพื่อนมาคนหนึ่งแต่ก็ถูกธันวาคุมกำเนิดไปอีก

หลังจากทำความสะอาดโต๊ะอาหารเสร็จ อาโปก็ไปที่ห้องนอนเพื่อจะอาบน้ำและจะได้นอนพักผ่อนสักที วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันจริงๆ

ในขณะเดียวกัน ธันวาก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขากลับมาที่เตียงนอนแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู มีข้อความจากกลุ่มเพื่อนสมัยเรียนเด้งขึ้นมาไม่หยุด

เมื่อเขาเปิดแชทอ่านก็เป็นจุดชนวนที่ทำให้อารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปทันที เพราะเพื่อนๆ กำลังแสดงความยินดีและต่างก็ได้รับคำเชิญให้ไปร่วมงานหมั้นของผู้หญิงที่เขารักมากและยังลืมเธอไม่ได้

เพล้งงงง!

ธันวาปามือถือใส่กระจกจนมันแตกกระจายทั่วพื้น

“ทำไม? ทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้นารา! รู้ทั้งรู้ว่าฉันรักเธอมากและยังตัดใจจากเธอไม่ได้ แต่เธอก็ยังไปเลือกรักคนอื่น ทั้งๆ ที่ฉันขอให้เธอกลับมาหาฉันตลอด” ธันวาพึมพำอย่างเสียใจ

เมื่อมองไปที่พื้นก็เห็นว่ามีแต่เศษกระจกเต็มอยู่บนพื้น เขาจึงเดินไปที่ห้องนอนของอาโป

อาโปอาบน้ำและร้องเพลงพึมพำอย่างสบายใจโดยที่ไม่ได้ยินหรือรู้สถานการณ์อะไรเลย เธออาบน้ำเสร็จก็มองหาผ้าเช็ดตัว แต่เธอลืมเอามันเข้ามาด้วย

อาโปเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่ไม่ใส่อะไรเลย และขณะนั้นธันวาก็เปิดประตูห้องนอนของเธอเข้ามาเช่นกัน

ธันวาเบิกตากว้างยืนอยู่หน้าประตู เขารีบหันหลังทันที

“อร๊ายยยยย!” อาโปกรีดร้องเสียงดัง รีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาปกคลุมร่างกาย

“ขอ..ขอโทษ ฉัน..ไม่..ได้ตั้ง..ตั้งใจ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก

“ไอ้คนไร้ยางอาย! ไอ้คนไม่มีมารยาท! ไอ้..ไอ้ลามก! ไอ้..ไอ้คนผีทะเล! ไอ้..ไอ้..” อาโปด่าจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเขาได้อีก

“ยังจะมาด่าฉันอีก เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอ? ที่แก้ผ้าเดินโทงๆ ออกมาจากห้องน้ำเอง”

อาโปหน้าแดง ทั้งโกรธ ทั้งอาย

“แต่นี่มันห้องส่วนตัวของฉัน ยังจะมาโทษฉันอีก นายนั่นแหละเป็นคนผิด เข้ามาห้องนอนคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง ฉันอยากควักลูกตานายออกมาจริงๆ” อาโปด่าด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด

“เหอะ คิดว่ารูปร่างของเธอมีอะไรน่ามองหรือไง? ตอนนี้ฉันสงสารดวงตาของตัวเองมากกว่า”

อาโปเดินมายืนประจันหน้าคนที่ดูถูกเธอด้วยแววตาเขียวปัด

“ไม่มีอะไรหน้ามองเหรอ? ฉันจะทำให้นายเสียใจกับคำดูถูกนี้ให้ได้”

“ไม่มีทาง” ธันวาไม่สน เดินผ่านอาโปไปล้มนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า

“ออกไปเลยนะ!” อาโปใช้แรงทั้งหมดดึงธันวาให้ลุกออกจากเตียง “นายมานอนบนเตียงของฉันทำไม? ลุกออกไปเดี่ยวนี้เลยนะ!”

“คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่” เขาเอ่ยอย่างเมินเฉย

“ไม่ได้! ห้องของนายก็มี จะมาแย่งนอนที่ห้องของฉันทำไม?”

อาโปหงุดหงิดและรำคาญผู้ชายคนนี้จริงๆ คืนก่อนก็ไล่ไม่ให้นอนที่ห้องของเขา วันนี้เธอย้ายมานอนอีกห้องหนึ่งแล้วยังจะตามมารังควานอีก

“ไปนอนที่ห้องของนายเลย” อาโปดึงเขาสุดแรงแต่ร่างแกร่งก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

“ห้องของฉันมันเละเทะ นอนไม่ได้” น้ำเสียงเหนื่อยอ่อน ไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับคนตัวเล็กเลยสักน้อย

อาโปขมวดคิ้ว “จะเป็นไปได้ยังไง ฉันทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วนี่” เธอสงสัย

“ไม่เชื่อก็ไปดูเอาเองสิ และคืนนี้ฉันจะนอนห้องนี้” ธันวานอนหันหลังให้เธอเพราะไม่อยากคุยหรือตอบคำถามอะไรอีก

“มันจะเละเทะได้ยังไง ในเมื่อฉันทำความสะอาดมันด้วยตัวเอง” เธอบ่นแล้วเดินไปดูเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้พูดโกหก

ธันวาเห็นว่าอาโปเดินไปที่ห้องของเขาก็รีบลุกแล้วตามไปทันที

“โอ๊ย!”

ธันวาเข้าห้องมาก็เห็นอาโปนั่งอยู่ที่พื้นพร้อมกับเอามือกุมเท้าที่มีเลือดไหลไม่หยุด

“อะไรเนี่ย! ทำไมที่พื้นห้องของนายถึงมีเศษแก้วได้ล่ะ? นายเป็นคนทำเหรอ? ตั้งใจจะแกล้งฉันเหรอ?” น้ำเสียงเธอไม่พอใจ

“เด็กโง่! เวลาเธอเดินตาไม่มองพื้นให้ดีก่อนล่ะ ก็บอกแล้วว่าห้องมันเละเทะ ยังจะเดินดุ่มๆ เข้ามาอีก” เขาโวย แต่ก็เป็นห่วงทั้งยังรู้สึกผิดด้วย

“ใครจะไปรู้คำว่าเละเทะของนายจะเป็นเศษแก้วที่กระจัดกระจายเต็มพื้นล่ะ ฉันก็มั่นใจว่าทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว” แววตาเธอเจ็บปวด ทั้งเจ็บใจและเจ็บแผล

ธันวาย่อตัวลงแล้วอุ้มเธอไปยังห้องนอน อาโปจึงเอาแขนโอบคอเขาไว้เพราะกลัวตก

อาโปแอบจ้องมองใบหน้าของธันวา ก็หล่อและหน้าตาดีอยู่นิ แต่นิสัยไม่เข้ากับหน้าตาเลย เธอคิดในใจ

แม้ธันวาจะไม่ได้มองคนในอ้อมแขนแต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่

“กำลังแอบชื่นชมฉันในใจอยู่ล่ะสิ ไม่ต้องชมว่าฉันหล่อหลอกนะ เพราะมันแน่อยู่แล้ว” เขาพูดแบบไม่หลงตัวเองเลยสักนิด

“หลงตัวเอง! ปล่อยฉันลงเลย ฉันเดินเองได้” อาโปหงุดหงิดรำคาญคนหลงตัวเอง

“อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นฉันจะโยนเธอลงพื้นเดี่ยวนี้แหละ” ธันวาขู่ อาโปจึงได้แต่เงียบ แค่หายใจสองถึงสามครั้งก็ถึงห้องนอนแล้ว อดทนไว้อาโป

ธันวาวางอาโปลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนก่อนจะย่อตัวลงนั่งแล้วจับเท้าเธอขึ้นมาดู

“เด็กโง่! ฉันก็บอกแล้วว่าห้องมันเละเทะก็ยังจะไปอีก เป็นไงล่ะ เจ็บตัวจนได้ อยู่ดีไม่ว่าดี”

อาโปอ้าปากค้าง รับไม่ได้กับคำพูดของชายตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี

“ก็นายไม่ใช่เหรอที่ทำให้กระจกแตกน่ะ ไม่ขอโทษแล้วยังจะมาโทษคนอื่นอีก เป็นผู้ชายแบบไหนกัน กระจกอยู่ดีๆ ยังจะไปทุบมันแตกอีก”

ธันวาไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาแล้วยกเท้าอาโปมาวางบนตัก เขาเริ่มเช็ดเลือดและทำความสะอาดบาดแผลอย่างเบามือ

“โอ๊ย! เจ็บ เบาๆ หน่อยสิ” อาโปเจ็บจนน้ำตาแทบไหล ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

“จะให้เบายังไงอีก นี่ก็เบามากแล้วนะ” เขาพูดไปก็เป่าแผลให้เธอด้วย

“ก็มันเจ็บนิ” เธอบ่นงึมงำ

“ฉะนั้นก็นั่งอยู่นิ่งๆ” ธันวาล้างแผลเสร็จก็พันแผลอย่างเบามือ “เสร็จแล้ว” เขาค่อยๆ วางเท้าเธอลง

“ขอบคุณ” อาโปเอ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก หากไม่ใช่เพราะเขาเธอก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก

“ว่าแต่..นายทุบกระจกทำไมล่ะ?” เธอถามอย่างสงสัย

“ไม่มีไร” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ไม่มีอะไร? แล้วนายจะทุบกระจกทำไมล่ะ? ฉันต้องมาซวยแบบนี้อีก” อาโปไม่เข้าใจ ต้องมาเจ็บตัวฟรีแบบนี้เหรอ?

“ขอโทษ” เขาพูดเร็วมากจนอาโปฟังแทบไม่ทัน