#####ตอนที่ 3

ครอบครัวไพศาลีจัดเป็นครอบครัวใหญ่ อย่างครอบครัวไทยโบราณ มีบ้านปลูกอยู่หลายหลัง ภายใต้อาณาบริเวณยี่สิบห้าไร่ อยู่ห่างตัวจังหวัดที่แม่น้ำสายใหญ่สายหนึ่งไหลผ่านออกมาไม่มาก

ในจำนวนบุตรชายหญิงทั้งสี่ของลออกับพ่อเลี้ยงสรวงผู้เป็นสามี ลิขิต ไพศาลี ลูกชายคนเล็กของครอบครัวเป็นคนเดียวที่รับราชสังกัดกรมป่าไม้ ฐานะจึงดูด้อยกว่าพี่ๆ แต่ก็ยังห่างไกลคำว่ายยากจน

ลือชา ซึ่งเป็นพี่ชายใหญ่ เคยอยากให้น้องชายลาออกจากงานราชการ มาช่วยงานด้านธุรกิจของเขา แต่ลิขิตปฏิเสธ บอกว่าชอบงานที่ทำอยู่มากกว่า

ถือเป็นเรื่องน่าชื่นชม สำหรับครอบครัวใหญ่ที่อยู่รวมกันในบริเวณเดียว แต่พี่น้องไม่เคยทะเลาะเบาะแว้ง หรือมีปากมีเสียงกัน ไม่เคยอิจฉาริษยา หรือหมิ่นแคลนว่าคนนั้นรวยกว่า มีมากกว่า หรือคนนี้จน มีน้อย

ตั้งแต่จำความได้ ลดาดาวจำได้ว่า เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของเธอ บิดามารดาแทบจะไม่ได้ซื้อหามาให้ เพราะเท่าที่บรรดาป้าๆ ขนซื้อมาฝากหลานสาวคนเดียวของตระกูล ก็แทบจะใช้ไม่หวาดไม่ไหว

พี่ชายทั้งสองของเธอก็เช่นกัน ของเล่นยามวัยเด็ก ผู้เป็นพ่อแม่ไม่เคยต้องเสียเงินจับจ่าย เมื่อย่างเข้าสู่วัยรุ่น อุปกรณ์การเรียน รวมไปถึงเครื่องใช้ไอทีตามยุคตามสมัยต่างๆ ที่คนวัยหนุ่มสาวนิยมกัน ก็ไม่เคยต้องเก็บเงินซื้อเอง ถ้าไม่ได้รับตกทอดจากญาติผู้พี่ ลูกคุณลุงคุณป้าที่มีอยู่หลายคน ก็จะมาจากคุณลุงคุณป้าซื้อให้เป็นของขวัญเนื่องในโอกาสต่างๆ ทั้งโอกาสสำคัญ และไม่สำคัญ ทำเอาลิขิตถึงกับเคยเอ่ยปากกับพี่ๆ ของเขาว่า

“ถ้าเจ้ารุ่งกับเจ้าเรืองเสียนิสัย อยากได้อะไรเป็นต้องได้แค่มองตาลุงๆ ป้าๆ แล้วทำตาโศกนิดๆ หน่อยๆ ไม่ต้องเปิดปากด้วยซ้ำ ผมก็จะไม่โทษใครละ นอกจากพวกพี่”

อย่างไรก็ดี รุ่งรดิศกับเรืองรพีก็ไม่เคยเสียนิสัย

ปัจจุบันรุ่งรดิศในวัยยี่สิบเจ็ดย่างยี่สิบแปด เป็นนายทหารยศร้อยเอกแห่งกองทัพไทย

เรืองรพีอายุยี่สิบห้ากว่าเล็กน้อย จบปริญญาโทด้านการบัญชีมาได้ปีเศษ ปัจจุบันทำงานในบริษัทของลือชาผู้เป็นลุง ในตำแหน่งรองผู้จัดการฝ่าย

ชื่อลดาดาว สรวงเป็นคนตั้งให้หลานสาว

ลิขิตเคยอธิบายกับบุตรสาวว่า ชื่อลดาดาว นอกจากมีที่มาจากความฝันของคุณย่า ยังมาจากสัญลักษณ์ ที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่ถือกำเนิดที่ปรากฏอยู่เหนือข้อมือด้านในของแขนซ้าย ดูแตกต่างจากปานทั่วๆ ไป แทนที่จะนูนขึ้นมา หรือเรียบเสมอกับผิว กลับบุ๋มลงในผิวเนื้อ เหมือนถูกกดด้วยแผ่นเหล็กอังไฟรูปดาวห้าแฉกขนาดเหรียญบาทรุ่นเก่า เพียงแต่ไม่มีรอยไหม้ และผิวส่วนนั้นก็เนียน สีผิวไม่ต่างจากผิวส่วนอื่นๆ

ลดาดาวรู้ตัวดีว่าตนนั้นเสมือนไข่แดงของครอบครัว ซึ่งรวมถึงครอบครัวคุณลุง คุณป้า ที่ล้วนแต่ไม่มีลูกหญิง

เธอจำเช้าวันอายุย่างปีที่สิบห้าได้ไม่เคยลืม

เช้านั้นเธอตื่นนอนอย่างกระปรี้กระเปร่า กระทั่งได้สำนึกว่าตาทั้งคู่ที่เปิดเต็มที่ไม่ปรากฏภาพใดๆ นอกจากม่านสีเทาดำ

ความตื่นตระหนกทำให้เธอถึงกับร้องกรี๊ด และยังร้องไห้ต่อมาอีกนาน หลังจากรับรู้ว่าตัวเองได้สูญเสียการมองเห็นไปอย่างสิ้นเชิง

เธอเริ่มทำใจได้ เมื่อเวลาผ่านไป บางที อาจเพราะแอบไปได้ยินบิดาพูดปลอบมารดาให้ทำใจให้ได้กับสภาพตาบอดใสของเธอนั้นเอง ที่ทำให้เธอได้คิด

ความทุกข์ใจของแม่ดูเหมือนจะมีมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ

แม่โทษตัวเองว่าอาจจะดูแลลูกไม่ดีพอ ถึงทำให้ลูกมีอันเป็นไปเช่นนี้

“เดือนสงสารลูก สงสารเหลือเกินแล้ว ถ้าผ่าตัดเปลี่ยนนัยน์ตากันได้ เดือนยินดีจะเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้เลย ขอเพียงให้ยายหนูได้กลับมามองเห็นอีกครั้ง จะให้ทำอะไรเดือนยอมทุกอย่าง!”

ลดาดาวค่อยคลำทางถอยกลับห้องตัวเองเงียบๆ แต่ดูเหมือนนาทีนั้นเองที่ความรู้สึกหนึ่งพุ่งเข้าจับหัวใจ

ความรู้สึกสงสารมารดา...

พร้อมกันนั้น ความตั้งใจที่จะทำตัวให้มารดาหมดห่วงก็เกิดขึ้น

สิ่งแรกที่เธอเริ่มปฏิบัติ คือเลิกฟูมฟายที่ต้องมากลายเป็นคนตาบอด จากนั้นก็หัดใช้ชีวิตในโลกมืด

ความทรงจำที่ผ่านมาช่วยได้มาก ยิ่งบิดามารดา ญาติสนิท พากันหาสิ่งอำนวยความสะดวก คอยช่วยเหลือเพื่อให้เธอใช้ชีวิตได้อย่างคนปกติเท่าที่จะเป็นไปได้ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น

ชีวิตใหม่ในโลกมืดของเธอค่อยดีขึ้นตามลำดับ

ถึงตอนนี้ เธอทำใจยอมรับในโชคชะตาของตัวเองได้ในระดับหนึ่ง

การได้พูดคุยกับคุณย่า ซึ่งหลังจากสามีคู่บุญจากไปตามวัฏสงสาร ก็ได้หันเข้าวัดปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังนั้นเอง ช่วยให้จิตใจของเธอสงบลงได้

“อะไรจะเกิด เราไปห้ามมันไม่ได้หรอกลูกเอ๊ย ไม่อย่างนั้นพระพุทธเจ้าท่านจะตรัสเป็นปริศนาธรรมเอาไว้หรือว่าสิ่งที่แน่นอนที่สุดก็คือความไม่แน่นอนนั้นเอง... ท่านกล่าวอะไรไว้ล้วนจริงทั้งนั้น เอาง่ายๆ เถอะนะ แดดออกอยู่ชั่วโมงนี้ เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าชั่วโมงถัดไปฝนจะไม่ตก หนูเหมือนกันนะลูก... ตั้งแต่เกิด หนูก็ไม่เคยสร้างกรรมทำเข็ญกับใคร คงต้องมีสักวันหนึ่งหรอกที่เคราะห์กรรมของหนูจะผ่านพ้นไป”

ลดาดาวหวนนึกถึงคำพูดปลุกปลอบ ให้กำลังใจของผู้เป็นย่าแล้วก็อดถามอยู่ในใจไม่ได้ว่า

‘เมื่อไหร่ละคะคุณย่าขา... อีกนานแค่ไหนกัน หนูถึงจะพ้นเคราะห์กรรม ได้กลับมามองเห็นอีกครั้ง หรือว่าหนูต้องรอไปตลอดชีวิต’

ทุกๆ คืนเธอหลับไปพร้อมความคิดคำนึงที่เฝ้าถามตัวเอง ว่าจะมีโอกาสได้กลับมามองเห็นอีกครั้งหรือไม่ กระทั่งเก็บเอาไปฝัน