บทที่ 7 — ผู้ล่าในเงามืด และพันธะเลือด

สายลมหนาวพัดวูบ

เสียงใบไม้เสียดสีกันดังระงมไปทั่วลานใต้ต้นไม้ใหญ่

แสงจันทร์เต็มดวงสาดลงมาเฉียง ๆ ฉายเงาร่างสองร่างที่ยืนประจันหน้ากันในความเงียบ

เงาร่างในชุดคลุมดำยืนนิ่ง ดวงตาเรืองแสงภายใต้หน้ากาก

ในมือของเขา ถือคทาหัวกระโหลกสีดำที่ปล่อยไอเย็นบาง ๆ ออกมา

"เจ้าเด็กน้อย… เจ้ายังไม่เข้าใจว่าเจ้าได้ก้าวเข้ามาในเส้นทางที่อันตรายเพียงใด"

เสียงของเขาเย็นชา ราวกับน้ำแข็งที่กรีดลงบนหิน

หลี่ชุนกำกิ่งไม้แน่นในมือ

แม้จะยังอ่อนล้า แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่า—

คนผู้นี้… อันตรายเกินกว่าจะประมือได้ด้วยพลังในตอนนี้

...

???? เงามืดเบื้องหลังศพคืนชีพ

ชายชุดดำยกคทาขึ้นเบา ๆ

เศษกระดูกสีดำที่แตกละเอียดบนพื้น เริ่มสั่นไหวอย่างผิดธรรมชาติ

"มนตราเลือด... สื่อสัมพันธ์สิ่งที่แตกสลายกับชีวิตใหม่"

ในพริบตาเดียว เศษกระดูกที่แตกกระจายก่อรูปขึ้นอีกครั้ง

กลายเป็นเงาร่างสัตว์ประหลาดรูปร่างบิดเบี้ยว มีแขนขาเกินมนุษย์ปกติ

มันคำรามเสียงต่ำ ขณะที่เลือดสดจากพื้นเริ่มไหลย้อนกลับเข้าไปในร่าง

หลี่ชุนขบกรามแน่น

“มันยังไม่จบ…”

...

⚔️ หนีหรือสู้

"เจ้าจะเลือกอย่างไร?" ชายชุดดำถามเสียงเรียบ

"สู้และตาย ณ ที่นี่… หรือคุกเข่า และสาบานตนเป็นทาสขององค์กรเรา"

หลี่ชุนหอบหายใจแรง

ใจหนึ่งอยากถอยหนีเพราะสภาพร่างกายที่แทบไม่ไหว

แต่อีกใจหนึ่งกลับร้อนรุ่มด้วยความดื้อรั้น

ถ้าข้ายอมคุกเข่า… แล้ววันหนึ่งข้าจะปกป้องสิ่งสำคัญได้อย่างไร?

...

เขาหลับตา สัมผัสแรงเต้นจากพื้นใต้เท้า

ฟังเสียงของรากไม้ เสียงของหิน เสียงของลำธารที่ไหลผ่านเบื้องล่าง

เสียงเหล่านั้นเหมือนกระซิบเบา ๆ ในใจเขา

"เจ้ามิได้อยู่ลำพัง"

"แผ่นดินจะปกป้องผู้ที่เคารพมัน"

...

เขาเปิดตา

แล้วกระแทกฝ่ามือลงพื้นเต็มแรง!

???? ตอบโต้ด้วยชีพจรฟ้าดิน

พื้นดินใต้เท้าสั่นสะเทือน

เส้นชีพจรของฟ้าดินเรืองแสงจาง ๆ ขึ้นรอบตัวหลี่ชุน

ต้นไม้รอบ ๆ ลานกว้างส่งเสียงสั่นสะท้าน

เถาวัลย์พันกันแน่นหนา กลายเป็นกำแพงธรรมชาติขนาดยักษ์ที่โอบล้อมเขาเอาไว้

รากไม้ขนาดใหญ่พุ่งขึ้นจากพื้น ดุจงูยักษ์พุ่งเข้าพันธนาการสัตว์ประหลาดที่เกิดจากมนตราเลือด

หินขรุขระใต้เท้าถูกกระตุ้นให้ระเบิดตัวเองขึ้นมาขวางการเคลื่อนไหวของศัตรู

"หากเจ้าต้องการชีวิตข้า..."

"...เจ้าจงผ่านพลังของแผ่นดินนี้ไปให้ได้ก่อน!"

...

ศัตรูคำรามเสียงต่ำ

สัตว์ประหลาดในคราบมนตราโลดโผนเข้าใส่

แต่เถาวัลย์ที่แข็งแรงกว่าหลายเท่าก็รัดมันแน่นเข้าเรื่อย ๆ

แผ่นดินเบื้องล่างกึกก้อง

เหมือนว่าทั้งผืนโลกกำลังร่วมมือกับหลี่ชุนในการปกป้องชีวิตของเขา

...

???? เงาร้ายล่าถอย

ชายชุดดำขมวดคิ้วภายใต้หน้ากาก

สายตาเขาเยือกเย็นขณะมองเถาวัลย์ที่งอกงามขึ้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

"น่าสนใจ..."

"เจ้าเชื่อมต่อกับแผ่นดินได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่เพิ่งเริ่มต้นฝึก..."

เขาถอยห่างออกไปอย่างไร้เสียง ฝ่ามือหนึ่งสะบัดเบา ๆ

วงเวทสีเลือดลอยขึ้นจากพื้นก่อนที่ร่างของเขาจะจางหายไปในม่านหมอก

เสียงสุดท้ายที่ลอยตามลมมา ทำให้หลี่ชุนขนลุกชัน

"เราจะพบกันอีก เด็กน้อย..."

"และครั้งหน้า เจ้าอาจไม่มีสิทธิ์เลือก"

...

???? หลังการต่อสู้

เมื่อศัตรูจากไป

เถาวัลย์และรากไม้ก็ค่อย ๆ คลายตัว

หลี่ชุนทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อม

ร่างกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

แต่ในใจกลับร้อนระอุด้วยความรู้สึกใหม่…

“ข้าปกป้องตัวเองได้… ด้วยพลังของตัวข้าเอง”

...

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามรุ่งสาง

ดาวดวงสุดท้ายค่อย ๆ ลับขอบฟ้า เหลือเพียงสีทองอ่อนของแสงเช้าที่เริ่มทอแสง

โลกใบใหม่นี้โหดร้าย...

แต่ก็สวยงามอย่างประหลาดเช่นกัน

???? เงื่อนงำที่ทิ้งไว้

เมื่อเขาตรวจสอบวงเวทเลือดที่หลงเหลือบนพื้น

เขาพบสัญลักษณ์ที่ซับซ้อน แปลกประหลาดจนไม่ใช่ศิลปะของสำนักทั่วไป

มันเป็นตราของ "พันธะเลือด"

องค์กรใต้ดินที่เชี่ยวชาญการคืนชีพศพและมนตราต้องห้าม

ชื่อที่แม้แต่ในยุทธภพ ก็ไม่กล้าเอ่ยถึงโดยไม่สั่นกลัว

หลี่ชุนขมวดคิ้วแน่น

“พันธะเลือด…”

“ข้า… ต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเกี่ยวข้องอะไรกับการตกลงมายังโลกนี้ของข้า”

และนั่น คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางสู่โลกเบื้องหลังยุทธภพที่เต็มไปด้วยความลับ