บทที่ 8 — หมอกสีเลือด และสำนักสันโดษ

รุ่งเช้าแห่งวันใหม่มาถึง

หมู่บ้านแห่งธารายังคงเงียบสงบเหมือนทุกวัน

เพียงแต่ในหัวใจของหลี่ชุนกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไร้คำตอบ

"พันธะเลือด"

"ศพคืนชีพ"

"มนตราต้องห้าม"

ทั้งหมดนั้นราวกับเส้นด้ายที่พันธนาการเขาไว้กับชะตากรรมบางอย่างที่ใหญ่เกินตัว

...

???? เตรียมตัวออกเดินทาง

หลังจากปรึกษากับหัวหน้าหมู่บ้านและป้านิ่ม

หลี่ชุนตัดสินใจว่าจะต้องออกเดินทางต่อ ไม่เพียงเพื่อเอาชีวิตรอด แต่เพื่อหาความจริง

"มีข่าวลือว่าทางตะวันตกของหุบเขานี้ มีสำนักลับชื่อว่าสำนักสันโดษ..."

"ว่ากันว่าพวกเขาเก็บซ่อนความรู้โบราณมากมาย รวมถึงคัมภีร์ที่เกี่ยวกับวิชาต้องห้ามด้วย"

คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านทำให้หลี่ชุนตัดสินใจทันที

"หากอยากเข้าใจศัตรู ต้องเริ่มจากเข้าใจรากเหง้าของพวกมันก่อน"

เขาเก็บสัมภาระเบา ๆ — เพียงผ้าห่ม ผ้าพันแผล สมุนไพรแห้ง และกิ่งไม้ที่เขาฝึกใช้งานจนชินมือ

และแน่นอน—

หัวใจที่หนักแน่นขึ้นจากการฝึกฝน และการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

...

????️ หมอกสีเลือด

เส้นทางจากหมู่บ้านมู่เหอสู่ทิศตะวันตก ต้องผ่านหุบเขาหมอก

เป็นพื้นที่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความหนาทึบของหมอก และการหายตัวไปของนักเดินทาง

แต่เช้าวันที่หลี่ชุนมาถึงปากทางเข้าหุบเขา

หมอกที่ปกคลุมไม่ใช่สีขาวนวลอย่างที่เคยได้ยินคำเล่า

แต่เป็นหมอกสีชมพูอมแดง... คล้ายกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

...

เขาแตะพื้นด้วยมือเบา ๆ

แรงสั่นสะเทือนใต้ดินช้าและอ่อนแอผิดปกติ

เหมือนสิ่งมีชีวิตใต้แผ่นดินต่างหลบหนีหรือซ่อนตัวจากบางสิ่ง

"สถานที่นี้... ไม่ต้อนรับชีวิต"

...

???? ฝ่าหมอกอาถรรพ์

หลี่ชุนก้าวเข้าสู่หุบเขาอย่างระมัดระวัง

ทุกฝีก้าว เขาสัมผัสถึงแรงกดดันที่บีบรัดอกอย่างชัดเจน

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นในหมอก

คล้ายเสียงเรียกจากวิญญาณที่หลงทาง

"กลับไป..."

"เจ้าจะไม่มีวันรอด..."

"ที่นี่... เป็นที่ของผู้ตาย..."

แต่หลี่ชุนขบกรามแน่น

เสียงของธรรมชาติที่แท้จริงในใจเขาไม่ได้สั่นไหวไปตามเสียงหลอกลวงพวกนั้น

เขาเดินต่อไปโดยไม่หันหลังกลับ

...

จู่ ๆ

ก้อนหมอกด้านหน้าเคลื่อนไหวผิดธรรมชาติ

ก่อนที่ร่างสีดำร่างหนึ่งจะพุ่งออกมาจากหมอกอย่างฉับพลัน!

⚔️ การปะทะกลางหมอก

ร่างนั้นไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่สัตว์

แต่เป็น "ร่างไร้วิญญาณ" — ร่างมนุษย์ที่ถูกควบคุมด้วยคาถา

มันโจมตีด้วยกรงเล็บที่แหลมคม และความเร็วที่เกินกว่าศพธรรมดาจะมีได้

หลี่ชุนใช้สัญชาตญาณหลบการโจมตี

ในขณะที่ปลุกพลังเส้นชีพจรฟ้าดินใต้เท้า

เขาสั่งให้พื้นดินขรุขระบริเวณนั้นระเบิดตัวเอง

หินแหลมพุ่งขึ้นจากพื้น กักขังร่างไร้วิญญาณไว้ในวงล้อม

แต่ศัตรูก็แข็งแกร่งผิดปกติ

มันคำรามแล้วพุ่งทะลวงกำแพงหินออกมาอย่างบ้าคลั่ง!

...

????️ เรียนรู้การผสานพลัง

หลี่ชุนขยับมือเปลี่ยนจังหวะ

เขาไม่พึ่งพาแค่พลังของพื้นดินอีกต่อไป แต่เริ่มผสาน "กระแสน้ำ" จากลำธารใต้ดินที่เขาสัมผัสได้อยู่ไกล ๆ

เส้นสายของแหล่งน้ำในดินขานรับเขา

พุ่งขึ้นมาเป็นสายน้ำแคบ ๆ แต่รุนแรง ปะทะเข้ากับร่างไร้วิญญาณอย่างจัง

ร่างนั้นถูกพัดกระเด็นไปกระแทกหินใหญ่จนกระอักเลือดดำ

แล้วสลายหายไปในหมอก

...

หลี่ชุนยืนหอบหายใจ

แต่ดวงตากลับสว่างวาบด้วยความเข้าใจใหม่

"ข้าไม่ได้เป็นเพียงผู้เชื่อมโยงกับดินเท่านั้น..."

"แต่กับทุกสรรพสิ่งที่มีชีวิตในธรรมชาติได้..."

นี่คือพลังที่แท้จริงของเส้นชีพจรฟ้าดิน

การผสานกับโลกอย่างสมบูรณ์ ไม่ใช่แค่การยืมพลัง

แต่เป็น การกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน

...

????️ สำนักสันโดษในหมอก

หลังจากต่อสู้และฝ่าหมอกต่อมาอีกพักใหญ่

เบื้องหน้าหลี่ชุนก็ปรากฏเงาราง ๆ ของสถาปัตยกรรมโบราณ

กำแพงหินสูงใหญ่ ปกคลุมด้วยตะไคร่น้ำสีดำ

เสาไม้ใหญ่สลักอักษรเก่าแก่ที่แทบเลือนหายไปแล้ว

บนยอดประตูไม้ผุพังนั้น มีแผ่นป้ายจารึกคำว่า...

"สำนักสันโดษ"

...

หลี่ชุนสูดลมหายใจลึก

เขาไม่รู้ว่าข้างในจะพบอะไร

แต่ในใจเขารู้แน่ชัดว่า