ชีพจรฟ้าดินสะท้านภพ

เสียงล้อรถยนต์เสียดสีกับพื้นถนนเปียกฝนดังก้องกังวานไปทั่วทางแยก เสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างหนึ่งจะถูกแรงกระแทกพุ่งเข้าใส่กลางลำตัว ร่างของ “ชิน” เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีลอยกลางอากาศ ร่วงลงไปยังพื้นแข็งอย่างไร้เรี่ยวแรง ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ…

…

“เจ้าหนุ่ม… เจ้าหนุ่ม… ตื่นเถิด”

เสียงแหบพร่าของใครบางคนดังขึ้นในความเงียบ

กลิ่นหญ้าเปียกชื้นและดินสดปลุกสติของชินขึ้นมาอย่างช้า ๆ

เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้น

ท้องฟ้าเบื้องบนถูกบดบังด้วยยอดไม้สูงตระหง่าน

แสงแดดลอดผ่านกิ่งไม้ร่วงโรย กระทบใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน

ชิน—หรืออย่างน้อยก็คิดว่าเขายังเป็นตัวเอง—ขมวดคิ้วแน่น

เขาลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า กล้ามเนื้อปวดร้าวทั่วร่าง เสื้อผ้าเปียกชื้นติดเนื้อเหมือนผ่านพายุหนักมา

แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกที่สุด… คือทุกอย่างรอบตัวดู “ไม่ใช่โลกเดิม” ที่เขารู้จัก

“นี่มัน…” เขามองรอบตัวอย่างระแวดระวัง

ต้นไม้เขียวเข้มขนาดใหญ่อย่างที่เขาไม่เคยเห็นในชีวิตจริง

พื้นดินอ่อนนุ่ม ราวกับถูกแต่งแต้มด้วยกลิ่นไอจากยุคสมัยที่แตกต่าง

อากาศ… เย็นสดชื่นเกินจริง—ไร้เสียงเครื่องยนต์ ไร้เงาเทคโนโลยีใด ๆ

เขาควานหามือถือที่มักจะอยู่ในกระเป๋ากางเกง

แต่นอกจากเศษผ้าขาด ๆ ติดตัว เขาไม่พบสิ่งใดที่คุ้นเคยเลย

“ฝันอยู่เหรอ?” เขาตบหน้าแรง ๆ

เจ็บ… จริง

เขารีบพุ่งไปยังลำธารเล็ก ๆ ใกล้ตัว

ใบหน้าที่สะท้อนกลับมาจากผิวน้ำทำให้เขาเย็นวาบ

นั่นไม่ใช่ใบหน้าของเขา…

ดวงตาคมเรียว ผิวขาวอมชมพูเหมือนเด็กหนุ่มเอเชียในยุคโบราณ

เสื้อผ้าที่สวมใส่คล้ายชุดนักพรตจีน ผ้าคาดเอวสีน้ำตาลเปื้อนโคลน

ร่างกายผอมบางกว่าเดิมมาก

หัวใจของเขาเต้นรัว

“เดี๋ยวสิ… อย่าบอกนะว่า… ฉันมาอยู่ในร่างคนอื่น?”

เขาคิดถึงอุบัติเหตุ รถยนต์ และความเจ็บปวด

ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง และตื่นมาในสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้

ความคิดบ้าคลั่งผุดขึ้นมา

ย้อนอดีต? ทะลุมิติ? ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่?

เขาเริ่มสับสน… มือที่สั่นเล็กน้อยถูกกำแน่นเพื่อให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ฝัน

แต่ยังไม่ทันได้เรียบเรียงความคิด เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจากป่าเบื้องหลัง

“มันอยู่ทางนี้! ฆ่ามันซะ!”

ชายหนุ่มสามคนในชุดฝึกยุทธ์กระโจนออกมาจากพุ่มไม้

ในมือถือกระบี่ลับ เปล่งแสงพลังจาง ๆ พุ่งตรงเข้าหาเขา!

“เดี๋ยว! ฟังฉันก่อน! ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย!” ชินตะโกน

แต่ไม่มีใครฟัง

กระบี่เล่มหนึ่งฟาดเฉียดไหล่เขา ทำให้เขาจำต้องลุกพรวดหนี

สัญชาตญาณเอาตัวรอดพุ่งทะลุขึ้นเต็มแรง

เขาวิ่งสุดชีวิตไปตามเส้นทางเลียบเขา สะดุดล้มหลายครั้งแต่ก็ไม่หยุด

⛰️ หน้าผาแห่งเงาไม้

เส้นทางนำไปสู่ริมหน้าผาสูงชัน

เบื้องล่างเป็นหุบเหวลึกมืดมิดจนไม่เห็นก้นบึ้ง

ไม่มีทางหนีต่ออีกแล้ว

เขาหันกลับไปเห็นชายทั้งสามล้อมวงไว้

หนึ่งในนั้นตะโกนอย่างโกรธแค้น

“เจ้าขโมยคัมภีร์ต้องห้ามของสำนักไป และยังกล้าหนี! ตายซะเถอะ!”

“คัมภีร์? ฉัน… ไม่รู้เรื่องอะไรเลย!”

“อย่ามาแสร้งโง่! ถึงจะสิงร่างใหม่… แต่พลังในตัวเจ้าก็ปิดไม่มิดหรอก!”

ร่างของชายคนนั้นพุ่งเข้าใส่พร้อมกระบี่ในมือ

ชินถอยหลังสุดแรง และ… ลื่นตกหน้าผาลงไป

???? ใต้หุบเหว และเสียงของโลก

ความเย็นเยียบปะทะร่างกายทันทีที่ตกลง

เขาคิดว่าตัวเองจะตายแน่ แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บอย่างที่คิด

เมื่อฟื้นสติ… เขานอนอยู่บนพื้นหินในถ้ำลึก

ใต้ฝ่ามือมีบางอย่างสั่นสะเทือนเบา ๆ

พลังบางอย่างแผ่ซ่านจากพื้นดินเข้าสู่ร่างของเขาอย่างช้า ๆ

จู่ ๆ เสียงทุ้มต่ำคล้ายสายฟ้าก็สะท้อนในหัว

“…เจ้าคือผู้ถูกเลือก… ผู้ได้ยินเสียงแห่งชีพจรฟ้าดิน…”

แสงสีเขียวอ่อนเริ่มเรืองขึ้นจากพื้นหินรอบตัว

เส้นสายพลังรูปทรงคล้ายรากไม้กระจายไปทั่ว

ทุกการเต้นของหัวใจเขาเหมือนสอดคล้องกับการสั่นสะเทือนของพื้นดิน

เขาเห็นภาพ…

แม่น้ำไหลเวียนราวกับเส้นเลือด

ต้นไม้ส่งแรงเต้นรัวผ่านรากลึก

ภูเขาหายใจช้า ๆ ราวสิ่งมีชีวิตยักษ์

“นี่คือ… โลกที่มีหัวใจ…”

มือขวาของเขาร้อนวาบ ก่อนสัญลักษณ์บางอย่างคล้ายอักษรโบราณจะปรากฏบนฝ่ามือ

เป็นลวดลายหมุนวนเชื่อมโยงกันคล้ายชีพจรของสิ่งมีชีวิต

???? เงาลึกลับ และครูคนแรก

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นในถ้ำ

ชายชราเครายาว ใส่ชุดใบไม้ประหลาด ปรากฏตัวออกมาจากมุมมืด

รอยยิ้มแปลกประหลาดปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่น

“หากเจ้าสัมผัสชีพจรของแผ่นดินได้… เจ้าก็คือผู้สืบทอดของข้า”

ชินขมวดคิ้ว “ใคร… กันแน่?”

“ข้าคือฤๅษีใบไม้ ผู้เฝ้ารอเจ้ามานานกว่าร้อยปี”

“คุณรู้จักผม?”

“เจ้าคือหลี่ชุน เด็กกำพร้าแห่งสำนักหยูเทียน… ผู้ถูกขับไล่เพราะไม่มีพลังยุทธ์ใด ๆ”

“แต่ตอนนี้… เจ้าคือผู้ถือครองวิชา ‘เส้นชีพจรฟ้าดิน’”

เสียงของฤๅษีดังดังก้องในหัวเขา...

ชีวิตใหม่ของชิน—หรือหลี่ชุน—กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในโลกที่ทั้งงดงามและโหดร้ายยิ่งกว่าเดิม