บทที่ 5 — หมู่บ้านแห่งธารา และรอยเลือดในคืนจันทร์

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดกระทบยอดไม้กลายเป็นสีทองส้มอ่อน ลำธารเล็กสายหนึ่งไหลผ่านโขดหินเบื้องหน้า น้ำใสสะอาดสะท้อนภาพท้องฟ้าไร้เมฆ

เบื้องหลังแม่น้ำสายเล็กนั้น มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ตั้งอยู่ติดเชิงเขา เรียบง่ายแต่อบอุ่น

บ้านเรือนสร้างด้วยไม้ มีสวนผักหลังบ้าน และเสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นกันตามลานดิน

“หมู่บ้านแห่งธารา… มู่เหอ”

หลี่ชุนพึมพำเบา ๆ พร้อมดึงแผ่นไม้ที่ฤๅษีใบไม้ให้ไว้ขึ้นมาดูอีกครั้ง

อักษรโบราณที่สลักไว้บนไม้ชัดเจน แม้เวลาจะผ่านมาหลายวัน

เขาเดินข้ามสะพานไม้เล็ก ๆ เข้าไปยังตัวหมู่บ้าน

สายตาหลายคู่หันมองเขาอย่างสงสัย ด้วยชุดผ้าป่านสีซีดและกระเป๋าเก่า ๆ สะพายไหล่

แม้จะไม่มีท่าทางข่มขู่ แต่ใบหน้าของหลี่ชุนก็ดูไม่ใช่คนในท้องถิ่น

“เจ้าเป็นใคร?” ชายวัยกลางคนผู้ดูเหมือนหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม

หลี่ชุนโค้งคำนับอย่างสุภาพ

“ข้าชื่อหลี่ชุน… มาตามคำแนะนำของอาจารย์คนหนึ่ง”

“ข้าไม่ขออะไรมาก เพียงที่พักและโอกาสจะตอบแทนความเมตตา”

หัวหน้าหมู่บ้านนิ่งไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วตบบ่าหลี่ชุนเบา ๆ

“ถ้าเจ้ามีมือนี้…” เขามองฝ่ามือของหลี่ชุน “และมีใจแบบนั้น… เจ้าก็เป็นคนของหมู่บ้านเราแล้ว”

???? วันแรกของการพักพิง

หลี่ชุนได้ที่พักในกระท่อมไม้เล็ก ๆ ริมลำธาร ด้านหลังมีแปลงผักกับต้นไผ่ขึ้นเรียงราย

หญิงชราผู้ใจดีชื่อ “ป้านิ่ม” เป็นเจ้าของบ้าน และมีหลานสาวชื่อ “เสี่ยวฟาง” ที่คอยช่วยดูแล

หลี่ชุนช่วยงานหมู่บ้านทุกวัน ทั้งตัดไม้ แบกน้ำ ซ่อมรั้ว รวมถึงรักษาแผลให้สัตว์เลี้ยงของชาวบ้าน

แม้ไม่มีปราณในแบบที่คนยุทธภพใช้ แต่ความสามารถในการควบคุมธรรมชาติเล็กน้อยกลับช่วยเขาได้มาก

เขาใช้เถาวัลย์พยุงรั้วที่พัง

เขาเรียกน้ำจากใต้ดินมารดพืชในวันที่ฝนแล้ง

เขาฟังเสียงแมลงใต้ดินเพื่อบอกว่าพื้นที่ไหนควรปลูก

ชื่อของ "หลี่ชุน" เริ่มเป็นที่กล่าวถึงในหมู่บ้าน

เด็ก ๆ วิ่งเล่นมาเรียกเขาว่า “พี่ชายผู้ฟังเสียงดิน”

หญิงชราหลายคนเริ่มเรียกเขาว่า “คนดีจากหุบเขา”

ทุกอย่างดูราวกับจะสงบสุข...

จนกระทั่งคืนจันทร์เต็มดวงมาถึง

???? คืนที่ไม่ควรมีผู้ใดตื่น

คืนหนึ่ง หลี่ชุนสะดุ้งตื่นจากเสียงบางอย่าง

เสียงแผ่วเบา คล้ายมีสิ่งหนักลากไปบนพื้น

เสียงที่ฟังเหมือนลมหายใจของสัตว์ป่าขนาดใหญ่

แต่กลับสอดแทรกด้วยเสียง “ครางเบา ๆ” ของมนุษย์

เขาค่อย ๆ เดินออกจากกระท่อม ลมเย็นปะทะใบหน้า

แสงจันทร์สาดลงบนพื้นดิน เงาต้นไผ่ทอดยาวราวกับมือที่กำลังคว้าอะไรสักอย่าง

ทันใดนั้น…

เขาเห็น คราบเลือด เป็นทางยาวที่นำไปสู่ป่าด้านหลังหมู่บ้าน

หลี่ชุนแตะพื้นด้วยมือ

เสียงเต้นของชีพจรในแผ่นดินรอบ ๆ สับสน ผิดจังหวะ

เหมือนมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในธรรมชาติ… และธรรมชาติกำลังตื่นตระหนก

เขาวิ่งตามคราบเลือดไปยังป่าด้านหลัง

ผ่านลำธาร ข้ามรั้วไม้ จนไปถึงลานกว้างใต้ต้นไม้เก่าแก่

และที่นั่น เขาพบภาพที่ทำให้ใจเขาเย็นเฉียบ

???? รอยเลือด… และร่างที่นิ่งสนิท

เด็กหนุ่มในหมู่บ้านนอนจมกองเลือด

แขนขาบิดเบี้ยว ร่างมีรอยเล็บยาวข่วนเป็นทางยาว

แต่ไม่ใช่สัตว์ธรรมดาที่ทำเช่นนี้

เพราะบนพื้นมีสัญลักษณ์วงเวทแปลกประหลาดจารึกอยู่ด้วยเลือดสด

และตรงกลางนั้น… มีเศษกระดูกสีดำตั้งอยู่ ราวกับเป็นเสาหลักของพิธีต้องห้าม

“นี่ไม่ใช่ฝีมือสัตว์ป่าแน่…” หลี่ชุนพึมพำ

ขณะกำลังตรวจสอบเสียงกิ่งไม้หักก็ดังมาจากด้านหลัง

เงาร่างหนึ่งพุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็วเหนือมนุษย์!

...

⚔️ เงาลึกลับจากอีกฟากหนึ่ง

หลี่ชุนกลิ้งหลบแทบไม่ทัน

ในมือเขาคว้ากิ่งไม้จากพื้นแล้วฟาดไปตามสัญชาตญาณ

พื้นดินใต้เท้าสั่นสะเทือน—และเขา “ปลุก” เถาวัลย์จากใต้ดินขึ้นทันที

รากไม้พุ่งขึ้นกั้นตรงหน้า เงาร่างนั้นถูกหยุดไว้ชั่วขณะ

เพียงพอให้แสงจันทร์สาดกระทบใบหน้า…

ชายผู้นั้นมีดวงตาสีแดงสด

ผิวหนังซีดขาวเหมือนศพ

ริมฝีปากเปื้อนเลือดสด

และในมือ… คือกระดูกของเด็กชายที่หายไป